รู้ตัวอีกทีผมก็กลายเป็นสาวหูแมวสุดน่ารักแทนที่จะได

 
ขาที่จู่ๆก็หมดแรง  จนถึงกับต้องนั่งลงไปกับพื้น ภาพเบื้องหน้าก็ยังคงเป็นความจริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ บ้านที่เหมือนกับเป็นหนทางในการสืบหาความจริงได้หายไปแล้ว เนมุ รู้สึกได้ถึงเสียงปรบมือที่ดังอยู่ในความมืดชั่วขณะหนึ่ง
“ถึงเวลาที่จะต้องอธิบายเรื่องต่างๆให้ท่านเข้าใจแล้วสินะ ท่านเนมุ”
ชายร่างใหญ่เผยตนออกมา พร้อมกับสีหน้าจริงจัง
“กราเชล”
“ทั้งหมดที่ท่านได้พบเจอ อีกทั้งโลกใบนี้คือมิติซ้อนทับนั่นเอง ท่านอาจจะเรียกว่า ความจริงที่ไม่ใช่ความจริงดี หรือว่าจะบอกว่า มันคือความฝันของท่านดีนะ ไม่สิ มันคือความจริง นั่นแหละ เพราะตัวท่านก็ได้มีตัวตนในโลกใบนี้แล้ว ในฐานะ เนมุ คนทรงเผ่าครึ่งอสูร”
“อธิบายมาซะ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!”
“ใจเย็นก่อน ท่านเนมุ เรื่องราวทั้งหมด เกิดขึ้นจากที่ท่านเดินทางมาจนถึงเมื่อครู่ มันก็ชี้ชัดได้แล้วไม่ใช่รึ ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น ของที่ควรจะเคยอยู่ หรือ เกตุการณ์ที่ไม่น่าจะมีจากโลกของท่าน มันเป็นผลตกกระทบของผนึกความฝันแห่งอาเดรอนยังไงล่ะ”
“ผนึกความฝันแห่งอาเดรอน งั้นแปลว่า สิ่งที่เจ้าหญิงฝากข้ามาก่อนที่จะมาโลกนี้ก็คือ คำสาปบ้าๆนี่อย่างนั้นหรอกรึ ไม่เห็นจะอยากได้เลย”
“หยาบคาบจริงๆ สิ่งนั้น ไม่ใช่คำสาปซะหน่อย แต่เป็นพรต่างหากล่ะ เพราะว่าถ้าท่านไม่มี ป่านนี้ท่านก็คงหลงอยู่ในช่องว่างของมิติไหนก็ไม่รู้เสียแล้ว และตอนนี้ก็ใกล้จะถึงเวลาที่คลื่นระรอกแรกจะมาแล้วล่ะ”
“คลื่นระลอกแรก มันคืออะไรกัน กราเซล”
กราเชลชักดาบขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านหลังออกมา ประกายแสงจำนวนมากที่ค่อยๆ รวมตัวกันจนกลายเป็นแสงขนาดใหญ่แล้วออกมาครอบคลุมทั่วดาบของกราเซลจนมิดด้าม
“เตรียมตัวให้พร้อมเถิดท่าน ข้าคิดว่ามันคงไม่ได้มาแค่ตัวเดียวเป็นแน่”
กรร!
เสียงคำรามของสัตว์ร้ายที่อยู่เบื้องหลังเมฆสีดำที่น่ากลัว เผยร่างของ หมาป่าขนาดใหญ่ ประมาณ 10 ตัวยืนตระหง่านมองมายังทั้งคู่
“10 ตัวเลยนะ แล้วเราจะทำอย่างไรกันดี ในเมื่อเราโจมตีมันไม่ได้”
เนมุพูดพลางชักธนูของเธอออกมาตั้งท่าพร้อมรบ
“มันต้องมีจุดอ่อนบ้างนั่นแหละ ข้าจะไปเป็นปราการด้านหน้าให้ท่านก่อน จังหวะนี้ท่านรีบไปรวมตัวกับเจ้านักฆ่า และ ท่านมาโคโตะเถิด ที่นั่นน่าจะปลอดภัยกว่า”
“งั้นฝากด้วยนะ กราเซล”
เนมุรีบวิ่งอย่างรวดเร็วไปจนถึงสนามเด็กเล่นแต่ก็ยังมีเสียงฝีเท้าของหมาป่าไล่ล่าตาม เนมุ อย่างไม่ลดละ
“บ้าจริง อย่างนี้ต้องปักหลักสู้กับพวกมันก่อนแล้วล่ะ”
ลูกดอก Iron night ที่มีเพียง 50 ดอกถูกดึงออกา 10ดอก 5ดอกถูกปักลงที่พื้นเพื่อเตรียมการยิง
[คิดสิ เนมุ นายทำได้ เมื่อก่อนเคยเข้าชมรมยิงธนูไม่ใช่รึไง ถึงจะเป็นแค่การลองยิงในชมรมก็ตาม ถ้าหากเราใช้ทักษะของสิ่งที่เราเคยมีอยู่น่าจะเอาตัวรอดได้อยู่นะ]
หมาป่าตัวแรกค่อยๆเดินออกมากจากเงาอย่างช้าๆ พร้อมกับเตรียมพุ่งเข้าโจมตี เนมุ อย่างรวดเร็ว
“เอาไปกินซะ!”
ธนูดอกแรกพุ่งเข้าปักอย่างแม่นยำที่ไหล่ของหมาป่า เข้าอย่างจัง ทำให้หมาป่าล้มกลิ้งไม่เป็นท่า
“เยี่ยมรู้สึกเหมือนจะไปได้สวย หากเราใช้เทคนิคนี้ต่อไปเรื่อยๆ เราต้องชนะแน่เลย”
หมาป่านิ่งอยู่ชั่วครู่ ก่อนร่างเริ่มหายไป อย่างรวดเร็ว 
พลั่ก!
[อะไรกันน่ะ บ้าจริงมันเร็วขนาดนี้เลยอย่างนั้นเหรอ]
เนมุพุ่งตัวเข้าไปหลบในท่อคอนกรีตที่ถูกทิ้งเอาไว้ ซึ่งโครงสร้างน่าจะแข็งแรงพอที่จะต้านการโจมตีของหมาป่าได้ซักพักหนึ่ง
[ถ้าเรามีทักษะอย่างอื่นที่สามารถใช้ในการโจมตีได้บ้างล่ะก็คงจะดีสินะ เอายังไงดีเนี่ย]
เสียงคำรามเข้าใกล้ท่อคอนกรีตมากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งมันพยายามจะมุดเข้ามาในท่อที่เนมุอยู่ และไม่นานนักมันก็เข้ามาได้ครึ่งตัว เนมุตัดสินใจกำลูกดอกไว้ในมือเตรียมที่จะแทง แต่ด้วยการที่เนมุกำแรงมากไปจนลูกดอกหักคามือไป3ลูก
[ระบบ:คุณได้รับทักษะใหม่ 3ทักษะ การสร้างกับดัก, Arrow shoot,Air kick]
“เดี๋ยวก่อนนะ ทักษะพวกนี้ ไม่มีเวลาแล้วด้วยสิขอลองใช้ก่อนดูก็แล้วกัน”
[สร้างกับดัก]
กับดักที่เนมุเป็นคนสร้างนั้น มีลักษณะคล้ายระเบิด ลำแสงที่ดูเหมือนเป็นเลเซอร์ ถูกติดตั้งที่พื้นในท่อคอนกรีต ก่อนที่ เนมุจะกระโดดออกมาด้านนอก พร้อมกับหันหลังไปดู เสียงระเบิดดังขึ้นในท่อจนหมาป่าสิ้นฤทธิ์ไป
[ระบบ : ค่าที่จำเป็นต้องจ่าย เศษลูกธนู Iron knight10ลูก]
“ค่าที่ต้องจ่ายถือว่าหนักอยู่เหมือนกันนะ 10ลูกเลยแฮะ หวังว่า ความสามารถนี้อาจจะปรับปรุงจนสามรถใช้ร่วมกับทักษะอื่นได้ในภายหลังนะ เอาล่ะ ตอนนี้ ก็ขอตรวจสอบก่อนแล้วกัน”
[วิเคราะห์ทักษะที่ได้มาใหม่]
[ระบบ: สร้างกับดัก เป็นทักษะที่ได้จากการใช้ เศษไม้หรือ สิ่งของต่างๆรอบตัวสร้างให้กลายเป็นกับดักในการจู่โจมศัตรู ค่าความเสียหายจะขึ้นอยู่กับปริมาณสิ่งของ และชนิดของสิ่งที่ใช้
Arrow shoot ทักษะที่สามารถทำความเสียหายได้เป็นเส้นตรง ใช้ในการยิงทะลวงเป้าหมายได้ ความสามารถจากการยิง มีผลต่อสภาพของอาวุธเช่นกัน หากอาวุธมีคุณภาพสูงจะสามารถทำความเสียหายได้สูง
Air kick ความสามารถในการเตะศัตรูอย่างรุนแรงก่อนจะถอยมาในระยะหนึ่งจากจุดที่อยู่ สามารถสร้างดาเมทได้และยังสามารถที่จะมีโอกาสติดสถานะมึนงง ได้เช่นกัน]
“อา รู้สึกอยากร้องไห้จัง ทักษะที่ทำให้เกิดการโจมตีมันควรจะได้มาตั้งแต่ต้นไม่ใช่เรอะไง นี่เกือบจะตายหลายรอบแล้วนะเพิ่งจะมีความสามารถแบบนี้ขึ้นมา ไอ้คนทีึ่สร้างระบบนี้อยากจะเห็นหน้ามันจริงๆ”
ขณะที่เนมุกำลังรำพึงรำพัน เสียงฝีเท้าจากเงามืดก็ดังขึ้นมาเล็กน้อย
กรร!
“โอยนี่พวกมันยังไม่หมดอีกรึไงกัน เจ้าพวกหมาบ้าน่ารำคาญ เอาล่ะ มีทักษะขนาดนี้แล้วต่อให้มากี่ตัวก็ไม่กลัวแล้วล่ะ...”
เมื่อเนมุพูดจบ หมาป่า 5ตัวก็กำลังเดินออกมาจากเงามืด
“ขอถอนคำพูดที่พูดไปทันรึเปล่าเนี่ย”
สิ้นสุดคำพูดฝูงหมาป่าก็เข้ารุมโจมตี เนมุอย่างรวดเร็วจนเกือบหลบแทบไม่ทัน
“บ้าเอ๊ย อย่างน้อยก็มาทีละ 2 – 3 ตัวก่อนไม่ได้รึไงกัน อะไรจะติดแจเราขนาดนี้นะ”
[ระบบ: เพราะท่านเปิดระบบ ธนูแห่งสเน่ห์อยู่ครับ]
[เดี๋ยวนะ ระบบ นี่นายพูดได้อย่างนั้นเหรอ เดี๋ยวนะ หรือว่า ทักษะของลูกธนูนั่นที่ใช้เป็นกับดัก]
[ระบบ: ใช่แล้วครับมันเลยส่งผลให้ศัตรูในพื้นที่ได้รับผลเช่นเดียวกัน]
[เดี๋ยวนะ งั้นมันก็ไม่ได้กะโจมตีเข้ามากัดนี่]
เมื่อเนมุ หันไปสังเกต ดวงตาของพวกหมาป่ากลับกลายเป็นรูปหัวใจเต้นระรัวอยู่นับสิบตัวพุ่งด้วยความเร็ว จากเสียงขู่คำรามเมื่อครู่ ได้กลายเป็นเสียงน่ารักของหมาขี้อ้อนอย่างรวดเร็ว
“แย่แล้ว แล้ว กราเชลล่ะไปอยู่ที่ไหน”
[ระบบ: คุณกราเชลได้รวมกลุ่มกับคุณนักฆ่าอยู่ที่ สถานที่พักแล้วครับ ถ้าคุณจะไปที่พัก ผมจะเปิดระบบนำทางลัดให้เอาไหมครับ]
[นี่ตกลงนายเป็นมือถือรุ่นใหม่รึไงเนี่ย ทำอะไรก็ได้ซักอย่างที]
เนมุตะคอกกับตัวเองโดยที่หมาป่าไล่ตามหลังมาติดๆมาซักพัก เนมุก็ได้ยินเสียงลึกลับดังขึ้นมาทันที
“หลบไป เนมุ”
เจ้าของเสียงนั้นกระโดดข้ามตัวของเนมุไปอย่างรวดเร็วพร้อมเตะเข้าที่ใบหน้าของหมาป่าตัวหนึ่งจะกระเด็นไปไกล
“พวกเรามาแล้ว”
ร่างที่ปรากฏตรงหน้านั้นเป็นร่างของชายทั้งสองคน นั่นก็คือ คุณนักฆ่า และ มาโคโตะนั่นเอง
“ก็ไม่เข้าใจหรอกนะ แต่คนที่ทำร้ายเนมุน่ะ ผมยอมไม่ได้เด็ดขาด”
“ก็นั่นสินะ ใครจะยอมให้ไอดอลขวัญใจ อย่าง คุณ เนมุ บาดเจ็บแล้วลงอีเว๊นไม่ได้กันล่ะ อย่างน้อยตอนนี้ ก็เล่าเรื่องราวคร่าวๆ ให้ คุณมาโคโตะเข้าใจแล้วล่ะ”
“คุณนักฆ่า”
“อย่าเรียกชื่อนั้นเลย ตัวข้านั้นมีนามว่า....”
ขณะที่มือสังหารกำลังพูดแนะนำตัว หมาป่าก็กระโจนลากเขาเข้าพงหญ้าไปในทันที
“ไม่ใช่เวลาจะมาพูดแนะนำตัวสินะ ได้เลย เนมุ หลบไปอยู่ข้างหลังผมก่อน ผมจะสอนพวกหมาพวกนี้ให้ได้รู้จักศิลปะการต่อสู้ให้เองครับ”
มาโคโตะตั้งท่าเตรียมตัวบุกพร้อมทั้งผ่อนลมหายใจเล็กน้อย ก่อนจะชูมือทั้งสองขึ้นมาในท่าเตรียมพร้อมที่จะจู่โจม
“เอาล่ะนะ!”
ชั่วพริบตา มาโคโตะกระโดดเข้าไปเตะอย่างรวดเร็ว และจัดการพวกหมาป่าตัวแล้วตัวเล่าในชั่วอึดใจในขณะที่ เนมุ ทำได้เพียงตกตะลึงอยู่กับความสามารถของ มาโคโตะ
[ตานี่มันสมควรอยู่ในโลกแฟนตาซียิ่งกว่าเราอีกแฮะ]
เนมุส่ายหน้าเบาๆก่อนวิ่งเข้าไปหามาโคโตะ
“มาโคโตะ ได้โปรดอย่าได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยนะ นายก็รู้นี่นาว่ามันอันตราย ถ้าเกิดนายเป็นอะไรไปขึ้นมาล่ะ เราไม่ยอมหรอกนะ จะมีหน้าไปบอกกับเพลเนียได้ยังไงกัน”
“เอาน่า อย่างน้อยผมก็ได้รู้แล้วล่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมอาจจะไม่ใช่คนของทางโลกฝั่งที่ คุณเนมุมา แต่ทักษะที่ผมมีอาจจะเป็นประโยชน์ให้กับพวกคุณเนมุก็ได้นะครับ”
[มันก็จริงแหละ เขาสามารถล้มพวกหมาป่าได้เพียงชั่ววินาทีเอง บางทีเราเองต่างหากที่ควรจะเรียนรู้ความสามารถจากเขา]
“เอ่อขอโทษนะครับ คุณเนมุ แต่ว่าช่วงที่ก่อนออกมาที่นี่ ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ ผมจำไม่ได้เลยว่า วันนี้เกิดอะไรขึ้นผมรู้สึกเหมือนกับว่ามันตื้อๆแต่มันรู้สึกมีความสุขแปลกๆปนมาด้วย”
“เอาเป็นว่าไม่ต้องไปจำมันหรอก แล้วก็เดี๋ยวจะต้องรีบกลับไปแล้วด้วย กราเซลอยู่กับพวกนายที่โรงแรมสินะ คงต้องไปถามเรื่องคลื่นความฝันอะไรนั่นด้วยน่ะสิ ถ้าอย่างนั้นพวกเรากลับที่พักกันเลยดีกว่า”
เมื่อเดินไปได้ซักพักเนมุ ก็นั่งลงไปบนพื้น
[อา นี่สินะ เหตุการณ์ที่เรียกว่า มานากำลังจะหมด]
“ว่าแต่ว่าเรารู้สึกไม่ค่อยมีแรงเหลือแล้ว มาโคโตะ ช่วยให้เราขี่หลังของนายจนถึงที่พักได้รึเปล่า”
“ได้อยู่แล้วครับ”
มาโคโตะยื่นมือให้ด้วยความหวังดีพร้อมกับดึงร่างของ เนมุมาอุ้มเอาไว้ท่าเจ้าหญิง
“เดี๋ยวก่อนนะ เราไม่ได้กะจะให้นายอุ้มเราแบบนี้ซักหน่อย”
“เอแต่ผมคิดว่า ผมอุ้มแบบนี้มันสะดวกกว่านะครับแล้วก็จะได้ทำให้คุณไม่ตกเวลาผมวิ่งไปเร็วๆด้วยจริงไหมครับ “
[หนอย มาโคโตะ นายกะจะ แตะตัวฉันน่ะสิ แต่ก็เอาเถอะอย่างน้อย มาโคโตะก็ช่วยเราเยอะแล้ววันนี้ถือว่าจะให้โอกาสก็แล้วกัน]
เมื่อวิ่งมาจนถึงที่พัก ไฟของโรงแรมก็ปิดหมดทั้งโซนฝั่งที่พัก
“ตอนที่นายวิ่งออกมาจากที่นี่ ไฟมันปิดอย่างนี้อยู่แล้วรึเปล่า”
“ตอนที่วิ่งไปตามหาพวกคุณเนมุไฟมันก็ยังเปิดอยู่หรอกนะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงปิดไฟทางเดินไว้แบบนี้เหมือนกัน แปลว่าอาจจะเกิดปัญหาบางอย่างแล้วก็ได้มั้งครับ ผมไม่เห็นแขกซักคนเลย”
“ช่วยวางเราลงหน่อยได้ไหม เราน่าจะพอเดินไหวแล้วล่ะ มาโคโตะ ขอบใจมาก”
มาโคโตะวางเนมุอย่างช้าๆและเดินไปที่ห้องของเนมุ ก็พบกับร่างของคุณนักฆ่าที่ถูกบีบตัวลอยขึ้นเหนือพื้น และหญิงสาวที่ถือธนูสีดำลักษณะคล้ายเนมุกำลังเล็กธนูมายังประตู ในขณะที่เนมุเปิดประตูเข้ามา
ฟิ่ว!!
เสียงของลูกธนูพุ่งมาอย่างรวดเร็วกระแทกเข้ากับไหล่ของเนมุอย่างจังจนเนมุล้มกลิ้งลงไป
“พวกแกทำอะไรคุณเนมุกัน”
ชายที่บีบคอของมือสังหารก็ปล่อยมือและหายตัวมาปรากฏอยู่ข้างๆเนมุ
“หญิงสาวคนนี้น่ะรึ คนที่ครอบครอง พลังผนึกแห่งความฝันของอาเดรอน ดูช่างอ่อนแอยิ่งนัก ร่างกายก็ดูปวกเปียกทั้งที่เป็นพวกครึ่งสัตว์แท้ๆ กลับกลายเป็นพวกไร้พลังอะไรเช่นนี้ น่าผิดหวังจริงๆ นี่น่ะรึ ผู้กล้าที่จะเปลี่ยนแปลงอาเดรอนที่เจ้าหญิงเลือก แทนที่จะฝากความหวังไว้กับ เจ้านี่สู้มอบมันมาให้กับข้าเสียดีกว่า”
“ช้าก่อน แกไม่ได้เข้าใจอะไรเลยสินะ”
เนมุที่กำลังเอนตัวลุกขึ้นอย่างช้าๆ
“ถึงเราจะเป็นคนอ่อนแอแค่ไหน แต่ความหวังที่ใครซักคนฝากเราก็จะทำมันตามเป้าหมายเสมอ ถ้าตอนนี้เราเป็นคนอ่อนแอ เราจะแข็งแกร่งขึ้นเพื่อจัดการแกเอง”
ปั่ก!!
เสียงธนูปักเข้าที่ไหล่อีกข้างของเนมุ
“หนวกหูค่ะ ยิ่งคิดว่าคุณเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกับฉันแล้ว ยิ่งน่าหดหู่ค่ะ”
“ช้าก่อนอาเนีย วันนี้ได้เห็นอะไรน่าสนุกพอแล้ว ยังไงเราก็ต้องได้เจอกันอีกอยู่ดี วันนี้เรากลับกันก่อนเถอะ ไว้คราวหน้า เราค่อยมาใหม่”
“เดี๋ยวก่อน จะหนีสินะ”
“ไม่ต้องห่วงนี่แค่ระลอกแรกเท่านั้น หวังว่า รอบหน้าคงไม่ผิดหวังเช่นนี้นะ”
สายลมพัดกรรโชกจนร่างของทุกคนกระเด็นติดกำแพง แล้วร่างของคนปริศนาทั้งคู่ก็หายตัวไปในขณะที่กราเซลก็วิ่งเข้ามาพอดี
“ท่านเนมุ ข้ากลับมาแล้ว”
“กราเซลรีบไปหาน้ำ และเตรียมผ้าพันแผลให้หน่อย เนมุอาการแย่แล้ว”
เนมุได้แต่ค่อยๆหลับตาอย่างช้าๆ และผล็อยหลับไป....
To be continue…..