รู้ตัวอีกทีผมก็กลายเป็นสาวหูแมวสุดน่ารักแทนที่จะได

แก๊ง!!....

                เสียงของลูกดอกที่ตกลงสู่พื้น มีเพียงแต่สายลมที่เหมือนความว่างเปล่าจากการยิงของเนมุนั้นผ่านไปเบาๆเพียงเท่านั้น

                “เดี๋ยวก่อนนะ แล้วไอ้ทักษะที่มันอลังการเป็นแสงสีฟ้านั่นมันคืออะไรกัน อย่างน้อยก็ต้องขึ้น Damage ประมาณ 5,000 เป็นอย่างต่ำสิ ไม่อย่างนั้นถ้าเป็นทักษะเริ่มต้นก็ 25 – 30 ไม่ใช่รึไงกัน!”

                เนมุหัวฟัดหัวเหวี่ยงก่อนจะหยิบลูกดอกขึ้นมาบนคันศรของตนอย่างรวดเร็ว แต่ทันใดนั้นเอง ร่างของหมูป่าขนาดใหญ่พุ่งตรงมาอยู่ตรงหน้าของ เนมุ อย่างฉับพลันพร้อมทั้งเตรียมการโจมตี

                [แย่แล้วตั้งธนูไม่ทัน อย่างนี้แย่แน่เลย เราต้องถูกโจมตีแล้วสินะ]

                หมูป่าม้วนตัวแล้วใช้ร่างของมันพุ่งเข้าใส่ท้องของ เนมุอย่างรวดเร็ว โดยไม่ทันตั้งตัว

                    อั่ก! 

                    เสียงโอดครวญอย่างทรมานของเนมุ พรางลงไปล้มตัวอยู่ที่พื้น ความจุกจากการถูกกระแทกเข้าสู่ร่างอันบอบบางทำให้รู้สึกหายใจไม่ทัน

                “บ้าจริง ของที่ทำ Damage ก็ไม่มี ทำไมถึงเริ่มต้นกับอาวุธแบบนี้นะ ใช่สิ! เรายังไม่เคยได้รู้ช่องเก็บของของตัวเองเลยนี่นาว่าช่องเก็บของเรามีอะไรบ้าง”

                “วินิจฉัย ช่องเก็บของ!”

                [ระบบ: ก้อนหิน 3ก้อน]

                “เฮ้ย!! จะโกหก ก็ให้มันน้อยๆหน่อยสิ ก้อนหินสามก้อนเนี่ยนะ กับธนูที่เริ่มต้นมาเหมือนอลังการแล้วดันไม่สามารถทำ Damage ได้เนี่ยนะ งั้นขอวินิจฉัยอาวุธก่อนก็แล้วกัน”

                ตุบ...ตุบ

                เสียงของหมูป่าเริ่มเข้ามาใกล้ตัวเนมุมากก่อนที่มันจะพุ่งกระแทกร่างของเนมุจนลอยขึ้นฟ้าแล้วตกลงไปบนกองขยะที่อยู่ไม่ไกลนัก กลิ่นของกองขยะที่ฉุนกับน้ำขยะคลุกเสื้อที่ดูสดใสของเนมุ จนเหม็นอบอวล

                “หนอย เจ้าหมูป่า จะไม่ยอมแก...”

                สมองของเนมุเหมือนถูกอะไรบางอย่างเข้าแทรกแทรงอย่างรวดเร็วอาการปวดหัวอย่างรุนแรงจนทำให้ภาพเบื้องหน้าบิดเบี้ยวไป ไม่คงรูป ร่างของเนมุ เซจนเกือบล้ม แต่ยังพอประคองสติไว้ได้อยู่

                [ระบบ:คุณได้รับสถานะ มึนงง]

                “นี่เราจะเสร็จ เจ้าหมูป่าบ้านี่สินะ อย่างนี้ก็เหมือนกับโดนพวกปีศาจเลเวลแรกๆตบตายในเกมส์เลยน่ะสิ น่าอนาจใจจริงๆเลย ถ้าหากว่าจะต้องมาจบชีวิตด้วยเจ้าหมูนี่แล้วล่ะก็ ไม่มีทางซะหรอก วินิจฉัย อาวุธ!”

                [ระบบ: Bow of charm                 ประเภทธนู   ATK: 0-30

คุณสมบัติพิเศษ

-ทำให้เกิดอาการหวั่นไหว 30เปอเซ็นโดยชั่วคราว

           -ธนูนี้จะสร้างสถานะพิเศษอีกอย่างนั่นก็คือการสุ่ม โดยอารมณ์ของผู้ใช้การเกิดสถานะผิดปกติ ติดพิษ 5 มึนงง 5 เลือดออก 5 โกรธ 5  อัมพาต 5  หลับ 5 โจมตีเข้า 1]

                “อย่างนี้นี่เอง เพราะแบบนี้เองสินะ การจู่โจมที่เข้ามาในตอนแรกเพราะโกรธอย่างนั้นนี่เอง แบบนี้ก็ยังพอมีโอกาสที่จะทำอะไรได้บ้างล่ะนะ แต่จะเอายังไงกับไอ้อาการมึนๆนี่ดีเนี่ย!!”

                หมูป่าไม่รอช้า วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะทำ Damage รอบที่สองต่อ เนมุ อย่างต่อเนื่องโดยทันที ขณะที่หมูป่าวิ่งเข้ามาหา เนมุหยิบก้อนหินขึ้นมาแล้วปาไปด้านหน้า

                Damage 5!!

                เสียงจากระบบ ดังขึ้นอยู่ในหัว พร้อมกับหมูป่าที่เอี้ยวตัวหลบไปด้านข้างก่อนที่จะถึงตัวของเนมุ อย่างเฉียดฉิว

                “คิดไว้แล้วเชียวว่าหมู่ป่าจะพุ่งตัวแบบตรงมาอย่างเดียวรูปแบบจะไม่เปลี่ยนไป อย่างน้อยก้อนหินก็ยังทำสถานะได้โอเคเลยนะ เอาละ เราต้องคิดในมุมมองแบบอื่นเพื่อที่จะทำสถานะรูปแบบอื่นดูบ้างแล้วสิ”

                หมูป่าย้อนกลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับคมเขี้ยว แต่ธนูในมือของเนมุก็ยังคงยิงอย่างต่อเนื่องจนเนมุเริ่มเกิดความเหนื่อยล้าเนื่องจากชุดที่สวมใส่นั้นอึดอัดและเหม็นไปด้วยน้ำสกปรก สภาพอากาศ และ สถานะมึนงง ที่ยังคงติดตัวของเนมุอยู่แบบนั้น

                “ก็ได้ ถ้าจะยิงมันไม่โดนขนาดนี้ล่ะก็นะ”

                เนมุหยิบลูกดอกขึ้นมากำหนึ่งพร้อมกับดึงสายรั้งสุดกำลัง

                “ถ้าจะยิงไม่โดนขนาดนี้ก็จัดมันทุกดอกมันต้องโดนเข้า Damage บ้างนั่นแหละ ไปเลย เจ้าลูกธนู”

                ปั่กๆๆๆๆ

                [ระบบ: จัดการหมูป่าแห่งความมืดสำเร็จ.จัดการผู้เคราะห์ร้ายสำเร็จ]

                “เฮ้อ สำเร็จซะที แต่เดี๋ยวนะ ผู้เคราะห์ร้ายอย่างนั้นเหรอ งั้นก็แปลว่าคนโดนลูกหลงอย่างนั้นน่ะสิ แย่แล้ว เขาจะตายรึเปล่านะ  ถ้าเขาตายในโลกนี้ก็แปลว่า เราก็จะต้องโดนตำรวจจับ แล้วเราก็จะไม่ได้ไปที่โลกต่างมิติสินะ ทำยังไงดีนะ แต่ก็ ขอแอบดูซักหน่อยก่อนก็แล้วกัน”

                ร่างของชายหนุ่ม หน้าตาดูสุภาพเรียบร้อยริมฝีปากที่อิ่มเอิบ ผมดำกลัดปนสีเกาลัดเล็กน้อย แต่ดันมีลูกธนูปักเข้าที่หัวอย่างจัง

                “นะ นายเป็นอะไรรึเปล่า อย่าตายนะ จะเรียกรถพยาบาลให้ก็แล้วกันนะ ทำยังไงดีเนี่ย ถ้าเกิดเขาเป็นอะไรขึ้นมา ไม่ไหวแล้ว สับสนชะมัด เราจะติดต่อเพลเนียดีมั้ย ไม่สิ ถ้าเพลเนีย รู้เรื่องนี้ล่ะก็เราคงไม่มีบ้านช่องให้กลับไปแน่ๆเลยหรือว่าจะชิ่งหนีดีนะ แต่ธนูยังปักหัวอยู่เลย เขาอาจจะตายแล้วก็ได้จะซ่อนศะของเขาที่ไหนดีเนี่ย ฉันไม่ใช่คนผิดซะหน่อย เจ้าหมูป่าบ้านั่นต่างหาก”

                “อึก ....เธอ”

                ชายหนุ่ม สะอึกขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับลูกธนูที่กลายเป็นลำแสงแล้วเข้าไปในร่างของชายหนุ่มคนนั้น บาดแผลเขาเริ่มหาย ชายหนุ่มเริ่มเซไปเซมา แล้วก็ผละไปที่ตัวของเนมุไปด้านหน้า

                “ผมมีชื่อว่า มาโคโตะ อยู่แถวละแวกนี้ แต่ก็ไม่เคยเห็นหน้าเธอมาก่อนเลย ทำไมเธอช่างงดงามขนาดนี้ ผมสีดำราวกับเป็นเส้นไหมที่งดงาม ดวงตาลนลานคู่นั้น ช่างน่าสนใจจริงๆ ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้กันนะ”

                    ชายหนุ่มทำสีหน้าจริงจังดวงตาเป็นประกายวาว และสนท่าทีของเนมุ 

                [เอ๋ เดี๋ยวก่อนนะ หรือว่า นี่จะเป็นผลจาก ทักษะ ทำให้หวั่นไหวกันนะ!]

                “ใจเย็นๆก่อนนะ มาโคโตะ เราชื่อว่า เนมุ เราก็อยู่ละแวกนี้เหมือนนายนั่นแหละ หัวของนายอาจจะกระทบกระเทือนเข้ากับเสาไฟหรืออะไรซักอย่างแหละนะ มันเลยทำให้คุณประสาทหลอน หาน้ำเย็นๆดื่ม นอนพักซักหน่อยก็คงหายดีแล้วล่ะ”

                มาโคโตะไม่รอช้า คว้ามือที่แสนบอบบางของ เนมุเอาไว้ จนเธอร้องสียงหลงด้วยสีหน้าซีดๆ

                   "จะ ใจเย็นๆก่อนนะ มาโคโตะ"

                “ไม่หรอก ผมคิดว่า คุณเนี่ยแหละ นางฟ้าของจริงเลย อยู่แถวไหนกันนะ ผมจะไปส่งเอง อย่ารอช้าเลย ให้ผมไปส่งเถอะนะ ได้โปรด ผมแทบจะอดใจไม่ไหวแล้ว แต่งงานกับผมเถอะครับ”

                 มาโคโตะพยายามเข้าใกล้ เนมุ ทีละนิดๆ พยายามที่จะกอดเนมุอย่างรวดเร็ว แม้ว่าเนมุจะพยายามเลียงให้พ้นจากเงื้อมมือของเขาก็ตาม

                [ไม่นะ!  ทักษะของอาการหวั่นไหวมันจะน่ากลัวเกินไปแล้ว หรือว่าต้องทำให้อีกฝ่ายสลบก่อนน่ะ]

                    "สลบซะเถอะนะมาโคโตะ"

                เนมุตั้งท่าเตรียมเตะคอของมาโคโตะให้สลบอย่างรวดเร็ว แต่มาโคโตะกลับรับขาของเนมุได้

                “หึ ผมน่ะ อยู่ชมรมที่ฝึกสอนศิลปะการต่อสู้นะ ดังนั้นแล้ว ถ้าคุณชอบสิ่งนี้ล่ะก็เยี่ยมเลย พวกเราน่าจะเข้าคู่กันได้ดีนะครับ ผมเริ่มรู้สึกหลงใหลคุณมากขึ้นแล้วสิ จิตใจมั่นสั่นระรัวไปหมดเลย ผมอยากจะทานคุณเข้าไปทั้งตัวแล้ว”

                พลั่ก!

                ป้ายร้านที่อยู่จากด้านบนของซอยร่วงลงมาใส่หัวของ มาโคโตะ จนทำให้เขาลงไปนอนกองอยู่ที่พื้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ในทันที

                “เฮ้อ รอดแล้วสินะ หวังว่าเขาคงไม่ตายนะ หนีจากที่นี่ก่อนดีกว่า”

                เนมุรีบวิ่งอย่างรวดเร็วออกจากที่เกิดเหตุโดยไม่สนว่า คนที่อยู่ด้านในจะเป็นอย่างไรเพราะเป้าหมายของเนมุมีเพียงแค่หมูป่าตัวเดียวเท่านั้น เมื่อหนีมาได้ซักพักหนึ่ง พอที่จะห่างจากที่เกิดเหตุมาพอสมควรก็คิดถึงที่มาที่ไปของหมูป่าแห่งความมืดตัวนั้นทันที

                “เจ้าพวกสัตว์ประหลาดมันโผล่มาได้ยังไงกัน ทั้งๆที่นี่เป็นโลกความจริงแล้วแท้ๆ ถ้าอย่างนั้น ที่เจ้าชายสวมหน้ากากปริศนาคนนั้นพูดก็คงเป็นเรื่องจริงที่จะมาตามหาเราสินะ งั้นก็เท่ากับว่า ถ้าเกิดเจ้านั่นเปิดประตูมิติได้ ก็พอจะมีทางที่จะกลับไปยังโลกแฟนตาซีแห่งนั้นได้อีกน่ะสิ  อย่างนี้ค่อยมีความหวังหน่อย เอาล่ะถ้าสัตว์ประหลาดตัวต่อไปโผล่ เราก็แอบดูว่าคนที่ทำให้พวกมันโผล่ขึ้นมาอยู่ที่ไหนแล้วก็บังคับให้พาตัวเข้าไปซะเลย”

                “เห็นทีจะไม่ได้หรอกครับท่าน”

                เสียงที่คุ้นเคยของชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง เขาก็คือ ทหารที่อยู่กับเจ้าหญิงแล้วมาปกป้อง เนมุนั่นเอง เมื่อเนมุเห็นดังนั้น จึงถอนหายใจเบาๆออกมา

                “ข้านึกว่า ท่านตายไปแล้วซะอีกนะ โล่งอกหน่อยที่เจ้าปลอดภัย”

                “จริงๆ มันก็มีโอกาสเสี่ยงนั่นแหละ ถ้าหากข้าไม่ผันตัวออกมาก่อนก็คงจะได้นอนอยู่เคียงข้างเจ้าหญิงแล้วแหละนะ”

                ทหารหนุ่มพลางถอนหายใจเบาๆแล้วกอดอก สีหน้าเขาเริ่มจริงจังขึ้นมา

                “ข้าคงปล่อยให้ท่านกลับไปที่พระราชวังนั่นไม่ได้หรอก โลกแห่งนั้นตอนนี้อันตรายเกินไป จอมมารคงพยายามตามหาตัวท่านอยู่เป็นแน่ ท่านเป็นถึง คนทรงผู้เป็นเผ่าครึ่งอสูร แถมยัง เก็บ ผนึกแห่งความฝันไว้เลยเชียวนะ ท่านผู้กล้า ดังนั้นแล้ว ข้าคงให้ท่านไปเสี่ยงกับจอมมารที่ อาเดรอนไม่ได้หรอก”

                “จอมมาร เจ้าหมายถึงคนที่สวมหน้ากากอย่างนั้นรึ?”

                “ไม่ใช่หรอกท่านผู้กล้า นั่นน่ะเป็นแค่ แม่ทัพของมันเท่านั้นแหละ ตอนนี้ข้าคงต้องทำตามสิ่งที่เจ้าหญิงแห่งอาเดรอนมอบหมายให้กับข้า นั่นก็คือ ปกป้องท่านจากจอมมารจนกว่า ผนึกแห่งความฝันจะแสดงแสนยานุภาพออกมา”

                เนมุ ถอนหายใจเพราะสิ่งที่เขาต้องการเป็นอย่างมากคือการเข้าไปในโลกที่เรียกว่า อาเดรอน แต่กลับถูกทหารของเจ้าหญิงที่ช่วยตนห้ามไว้ มันทำให้ขัดต่อ สิ่งที่ เนมุหวังไว้เป็นอย่างมาก

                “ไม่ว่าอย่างไร ข้าก็จะกลับไปที่นั่น.......”

                “เพราะอะไรกัน ทำไมท่านถึงดื้อดึงเช่นนั้นกัน ท่านก็เห็นว่าเจ้าแม่ทัพนั่นเก่งแค่ไหน และทำอะไรได้”

                เนมุประคองมือเอาไว้ที่อกแล้วถอนหายใจอย่างช้าๆ ก่อนที่จะทำสีหน้าอย่างจริงจังดั่งที่ไม่เคยจริงจังอย่างนี้ในชีวิตมาก่อนแล้วตอบไปว่า

                “เพราะมันทำกับเจ้าหญิงเช่นนั้น เป็นข้าก็ไม่อาจจะทนได้หรอก ไม่ว่าศัตรูเก่งแค่ไหนข้าก็ขอสู้เดินต่อ แทนที่จะหลบอยู่แต่กับปัญหาเช่นท่าน แต่ข้าก็ขอที่จะเก่งขึ้นแล้วจัดการจอมมาร เรื่องผนึกอะไรนั่น ข้าไม่รู้หรอกนะว่าทำอะไรได้ แต่ถ้าเราไม่ทำอะไรซักอย่าง เจ้าก็จะไม่พัฒนาหรอกนะ”

                [เพราะมันเป็นความฝันของ ไอ้หนุ่มวัย 30 ที่ติดเกมส์ยังไงล่ะเฟ้ย!!]

                แม้คำพูดกับสิ่งที่อยู่ในใจของ เนมุ จะเป็นคนละอย่างกัน แต่สีหน้าของ ทหารหนุ่มกับคิดตระหนักถึงสิ่งที่เนมุพูด เขาค่อยๆก้มตัวลงอย่างช้าๆเบื้องหน้าของเนมุ

                “ข้า มีนามว่า กราเซล ทหารผู้ประจำการแห่งปราสาทในดินแดนแห่ง อาเดรอน ข้าขอตามรับใช้ท่านและข้าขอสาบานด้วยเกียรติแห่งข้าว่า ข้าจะหาหนทางเพื่อให้ท่านกลับไปที่อาเดรอนให้ได้ หากความมุ่งมั่นของท่านจะยังไม่สั่นคลอนก็ตาม”

                [เยี่ยม! เป็นไปตามแผน]

                เนมุ กระแอมไอเล็กน้อยก่อนให้ กราเซล ลุกขึ้น มา

                “ว่าแต่ว่า กราเซล ท่านเดินทางมาจนถึงที่นี่ แล้วท่านพักที่ไหนกัน หรือท่านมีที่พักในโลกแห่งนี้อยู่แล้วล่ะ?”

                “ตัวข้านั้น พักอยู่ริมแม่น้ำ สถานที่แห่งนั้น มีโครงปราการที่สูงใหญ่ และโอ่อ่า ถูกกำบังด้วยปราการไม้ชั้นดี และมีสายลมพัดผ่านอย่างสม่ำเสมอ ที่แห่งนั้นมีอาหารธรรมชาติที่อร่อย มีเปลวเพลิงที่ให้ความอบอุ่นได้ในฤดูหนาว สัตว์ที่เป็นมิตร และประชากรเพียงเล็กน้อย”

                [จากที่ฟังมา มีแมนชั่น ของพวกคนมีเงินอาศัยอยู่แถวๆนี้ด้วยอย่างงั้นสินะ ถ้าเราไปพักกับ กราเซล ก็คงจะไม่ลำบาก เพลเนียด้วย แถมอาจจะได้ใช้ชีวิตอย่างหรูโดยที่ไม่ต้องลำบากขัดสนอะไร และก็จะได้ไม่ต้องทำงานรับลูกค้าด้วยสินะ ได้สองต่อเลยนะเนี่ย  งั้นเราก็คงต้องไปดูสถานที่แห่งนั้นก่อนก็แล้วกัน]

                “เอาล่ะ กราเซล เจ้าช่วยพาเราไปยังที่พำนักของเจ้าหน่อยได้รึไม่”

                “ได้สิ ตามที่ท่านต้องการ มันอยู่ตรงนั้นเองไม่ไกลนัก”

                กราเซล พาเนมุเดินมาเรื่อยๆ จนถึงชายฝั่งแม่น้ำ ที่กว้างใหญ่ ห่างจากบ้านของเพลเนียไม่ไกลนัก

                “ไหนล่ะที่พำนักของท่าน?”

                กราเซลชี้ไปยังบ้านซอมซ่อที่อยู่ใต้สะพาน

                “นั่นไงล่ะท่าน สรวงสวรรค์ อย่างที่ข้าบอก ถังนั่นใช้จุดไฟให้ความอบอุ่น ปลาสามารถตกริมน้ำได้ ถ้าโชคดีก็มีกุ้งด้วยนะท่าน ส่วนทางด้านประชากร ดูคนที่นอนอยู่กันแถวๆนั้นสิท่าน พวกเขานอนกันอย่างสบายใจเลยใช่ไหม อากาศของที่นี่ปลอดโปร่งโล่งสบาย”

                เนมุไม่พูดอะไรมาก เดินหันหลังกลับโดยไม่สน กราเซล เลยแม้แต่น้อย

                “เอาเถอะ  ข้าคงหวังสูงมากเกินไปสินะ”

                เนมุ ทำตาเหมือนไม่สนใจในสิ่งที่กราเซลจะพูดต่อ แล้วเดินกลับแม้กราเซลจะวิ่งตามแต่ก็ไม่อาจวิ่งตามทันการเดินเร็วของ เนมุได้แม้แต่น้อยเลย

                “เนมุ หายไปไหนมาน่ะ ลูกค้าเต็มไปหมดเลยนะ แล้วดูสภาพสิมีแผลด้วยแถมกลิ่นตัวก็ยังแรงขนาดนี้อีกไม่ได้ไปเจออุบัติเหตุอะไรมาใช่ไหมเนี่ย เนมุ มีใครรังแกเธอรึเปล่า”

                เพลเนียเข้ามาลูบหัวของ เนมุ

                “วันนี้พักงานก่อนก็ได้นะ ไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะ ถ้าลำบากใจก็ไม่เป็นไรจ๊ะ แค่เนมุปลอดภัย ฉันก็ดีใจมากพอแล้วล่ะ ทีหลังอย่าพรวดพราดหายไปไหนอีกนะ”

                เนมุรู้สึกตื้นตันกับความใจดีของเพลเนีย จนพูดอะไรไม่ออก เพราะเพลเนียห่วงเนมุมาก อย่างที่ไม่เคยมีคนเคยห่วงขนาดนี้มาก่อน ความรู้สึกของ แม่ที่เป็นห่วงลูก ความอบอุ่นแบบที่ไม่ได้สัมผัสมานานแล้ว เหมือนกับเพลเนีย สามารถทำให้รู้สึกแบบนั้นได้

                “เพลเนีย ขอบคุณนะ”

                เนมุ ไม่พูดอะไรมากทำได้เพียงยิ้มให้กับเพลเนียอีกครั้งก่อนกลับไปที่บ้าน และขณะที่กำลังกลับบ้านก็ชนเข้ากับชายคนหนึ่ง

                “ท่านได้โปรดรอข้าก่อน”

                กราเซลซึ่งวิ่งมาอย่างหนักก็ล้มทรุดตัวลงท่ามกลางร้าน  พาเนลพาเซเรีย

                “อ้าว ไม่กลับบ้านที่นายภาคภูมิใจแล้วหรอ เราไม่กลับไปหรอกนะ กราเซล เราพอใจกับที่พำนักเราแล้วไว้เวลาว่างๆจะเดินทางไปหาก็แล้วกันนะ”

                ด้วยความสงสัยของเพลเนีย เธอจึงเดินเข้ามากระซิบถามเนมุข้างๆหูว่า

                “คนๆนี้เป็นใครเหรอ เขามาจากโลกเดียวกับเนมุอย่างนั้นเหรอ?”

                “เพลเนีย ช่วยอะไรเราอย่างหนึ่งได้มั้ย ช่วยพาคนๆนี้ออกห่างจากเราหน่อย จริงๆแล้วเขาคือ บิดาผู้ให้กำเนิดเราแล้วทิ้งเราให้อยู่กับแม่เลี้ยงใจร้าย ก่อนที่เขาจะเอาเงินสะสมทั้งหมดไปลงกับ สถานที่บำเรอกิจ แล้วทำให้เราต้องตกระกำลำบากที่โลกแห่งนี้นั่นแหละ นี่เขาจะจับเราไปขายน่ะ ช่วยกันเขาออกไปที”

                [ต้องขอบคุณ เนื้อเรื่องจากเกมส์ที่ปลดล็อคช่วงปีก่อนจริงๆเลยแฮะ]

                เพลเนียเดินไปที่กราเซลด้วยคิ้วที่ขมวด และกำมือแน่น

                “นี่คุณน่ะ การเดินตามต้อยๆกับคนสำคัญน่ะ ก็เห็นว่าเธอไม่ชอบ และคุณไม่ควรบังคับเธอทำในสิ่งที่เธอไม่อยากทำนะ กรุณาช่วยกลับไปยังที่ที่คุณอยู่ด้วยค่ะ และถ้าคุณยังมาวุ่นวายกับ พนักงานของทางร้านเรา เราก็คงจะต้องแจ้งจับข้อหา ก่อกวนทางการค้านะคะ"

                เพลเนีย หยิบโทรศัพท์ขึ้น  และคนที่อยู๋รอบๆตัว ก็พยายามลุกขึ้น โห่ไล่กราเซล มีเพียง เนมุ ที่พยายามบีบน้ำตาให้เห็นถึงความน่าสงสาร จนทำให้ กราเซลต้องหนีออกจากจุดนั้นไป

                “เพลเนีย ๆ ขอโทษด้วยนะที่ทั้งที่รบกวนอยู่แล้วก็ยังนำความลำบากมาให้

                “ไม่เป็นไรหรอก เนมุก็กลับบ้านแล้วล้างเนื้อล้างตัวก็แล้วกัน เดี๋ยวเย็นนี้จะรีบกลับไปทำอาหารเย็นให้ทานนะ”

                เพลเนียยิ้มและลูบหัวของเนมุอีกครั้งก่อนที่จะกลับไปทำงานของตน เนมุจึงกลับมาบ้านพัก แล้วเตรียมตัวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

                คริด-

                ชายหนุ่ม ที่เคยเจอกันในซอยกลับปรากฏตัวต่อหน้าของเนมุ ทันทีในห้องอาบน้ำมีเพียงหมอกควันที่ปกคลุมร่างของ เนมุ และ ชายหนุ่มคนน้ำ

                “เธอ... /นายมัน.....”

                ใบหน้าของเนมุเริ่มแดงกล่ำไปพร้อมๆกับ มาโคโตะ และมีเพียงขันที่ว่างเปล่าลอยไปใส่หน้าของมาโคโตะอย่างจังจนจมน้ำไป...

To be continue…..