this is my hero นายนั่นแหละคือฮีโร่

No you don't know what it's like When nothing feels alright You don't know what it's like to be like me

welcome to my life - simple plan 

เขาเดินตรงเข้าไปยืนข้างๆของพ่อฉันโดยที่ไม่หันมามองที่ฉันเลยแม้แต่นิดเดียว หมอนี่เนี่ยนะที่จะต้องมาดูแลฉันคอยห้ามไม่ให้ฉันสร้างปัญหา พ่อกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่ ฉันอายุ18 ไม่ได้ต้องการพี่เลี้ยงเหมือนเด็กอายุ3ขวบสะหน่อย ที่มากไปกว่านั้นคือพ่อให้คนที่ละลาบละล้วงฉันเมื่อเช้ามาคอยดูแล และคือคนดียวกันกับที่ฉันเพิ่งจะตบหน้าไปเมื่อเช้านี้ นี่แสดงว่าพ่อให้หมอนี่สะกดรอยตามฉันตลอดเลยงั้นหรอ ฉันจ้องมองไปที่หน้าเขาก่อนจะเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจนัก

“พ่อให้เขาสะกดรอยตามหนูตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”

“ฉันไม่ได้ให้เค้าสะกดรอยตามแก ฉันให้เขาคอยดูแลแก”   ผิดกับน้ำเสียงของพ่อที่ฟังดูปกติ ผ่อนคลายลงมาจากตอนแรกที่เกือบจะเถียงกัน

“นี่มันจะไปกันใหญ่แล้วนะคะ หนูไม่ใช่เด็กอายุสามขวบที่ต้องคอยให้พี่เลี้ยงคอยตามติดไปทุกที่”

“โอ้ ฉันว่าอย่างแกเนี่ยจำเป็นต้องมีเลยล่ะ เอ้าทำความรู้จักกันไว้สะสิ นี่ไมเคิล ไมเคิลนี่อลิสลูกสาวฉันเอง”           ไมเคิลเดินเข้ามาหาฉันด้วยท่าทีสุภาพผิดจากเหตุการณ์ในโรงแรมเมื่อเช้านี้อย่างสิ้นเชิง

เขาหยุดตรงหน้าฉัน เราสองคนจ้องหน้ากันและกันเหมือนกับพยายามจะเล่นเกมใครกระพริบตาก่อนคนนั้นจะแพ้ แต่ก็คงเป็นฉันที่แพ้เพราะฉันหลบตาเขาและถอนหายใจออกแรงๆด้วยความรำคาญ

“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณอลิส”

“อย่าทำเป็นเสแสร้งไปหน่อยเลย เราเพิ่งเจอกันเมื่อเช้านี้”

“ถือสะว่านี่เป็นการแนะนำตัวอย่างเป็นทางการแล้วกันนะครับ หึหึ”             ไมเคิลหัวเราะในลำคอเบาๆพร้อมกับยิ้มให้ฉันอย่างมีเลศนัย ฉันเกลียดรอยยิ้มนั่น เกลียดสายตาที่เขามองมาที่สุดเลยให้ตายเถอะ เหมือนกับว่าฉันจะไม่มีวันอ่านใจเขาได้เลย ขณะที่เขารู้หมดว่าฉันคิดอะไรอยู่

ไมเคิลยื่นมือมารอให้ฉันเช็คแฮนด์ตอบ

แต่ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้นได้แต่จ้องหน้าเขาด้วยอารมณ์หงุดหงิดสุดขีด หมอนี่มันจะยั่วอารมณ์ฉันได้ตลอดเวลาเลยรึไง 

แต่ไมเคิลก็ยังคงค้างมือรอจับมือฉันอยู่อย่างนั้นโดยที่พ่อก็จ้องมองมาที่เราสองคน ท้ายที่สุดฉันก็ต้องเป็นฝ่ายที่เอามือไปปัดมือเขาออกและเดินออกจากห้องทำงานของพ่อไปโดยที่ไม่หันหลังกลับมามองเขาอีก

      ฉันขึ้นมาบนห้องนอนเปิดประตูพร้อมกับเดินเข้ามา มองไปรอบๆห้อง เตียงนอนเตียงใหญ่ผ้าปูสีขาวดูสะอาดตา โต๊ะอ่านหนังสือ ตู้เสื้อผ้า ทุกสิ่งทุกอย่างถูกจัดไว้ที่เดิมอย่างเป็นระเบียบ ยกเว้นตัวของฉันเองที่ไม่เหมือนเดิม ฉันเดินตรงไปที่ประตูกระจกอีกฝั่งของห้องนอน ด้านนอกมองออกไปจะตรงกับสระว่ายน้ำพอดี เป็นจุดที่เงียบและสบายตาที่สุด ฉันเอนตัวลงบนโซฟายาวมองไปข้างนอก ที่ตรงนี้ไม่ว่าจะเป็นมุมตรงไหนของบ้าน คือที่ ที่ฉันและเดสม่อนเคยนั่งคุยหยอกล้อด้วยกันเสมอ เราเคยว่ายน้ำด้วยกันใต้แสงจันทร์ จัดปาร์ตี้สระว่ายน้ำที่บ้าน ทุกคนเคยสนุกสนาน มันเคยมีเสียงหัวเราะของทุกคนที่นี่ 

แต่แล้วมันก็จบลง เพราะตัวเขา

เขาจบมัน..จบทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยมี

ไม่ว่าจะกับฉันและทุกๆคน

นายมันเห็นแก่ตัวเดสม่อน..

      เช้าวันจันทร์มาฉันตื่นแต่เช้าลงมากินกาแฟที่แม่บ้านเตรียมไว้ให้ไปเดินเล่นรอบๆสนามหญ้าข้างบ้าน สูดอากาศบริสุทธิ์ แสงแดดอ่อนค่อยๆสาดส่องมาที่บริเวณสนามหญ้าทีละนิด พอใช้เวลากับตัวเองจนพอแล้วฉันก็ต้องเตรียมตัวกลับไปเผชิญหน้ากับความเป็นจริงอีกครั้งที่โรงเรียน ฉันเกลียดโรงเรียนที่ๆมีแต่คนคอยจับตาดูฉันทุกฝีก้าวคอยนินทาฉันตอนเวลาที่เดินผ่าน ทุกวันฉันถามตัวเองเสมอว่า 'อลิสเธอผ่านมันไปได้ยังไงกันกับเรื่องบ้าบอพวกนี้' คำตอบคือ ฉันหันหลังให้กับทุกอย่างที่เข้ามา ไม่ว่าใครจะพูดยังไงกับพฤติกรรมที่ฉันทำ กับสิ่งที่ฉันเป็น ฉันไม่เคยปฎิเสธมัน

 'เธอควรไปเตรียมตัวได้แล้วนะ' ขณะที่ฉันกำลังเดินคิดอะไรเพลินๆ เสียงทุ้มก็มาขัดจังหวะ

'ฉันรู้ดีว่าต้องทำอะไร หรือนายจะมาอาบน้ำแต่งตัวให้ฉันล่ะ'

'ฮ่าๆ เธอต้องการแบบนั้นหรออลิส' ไมเคิลพูดทีเล่นทีจริง ฉันรู้ว่าเขาต้องทำจริงแน่ถ้าฉันตอบตกลง 

'หึ ฝันไปเถอะ' พูดจบฉันก็รีบเดินขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน

     ไมเคิลเป็นคนขับรถมาส่งฉันที่โรงเรียน ระหว่างทางก็มีบางครั้งที่สายตาของฉันไม่รักดีคอยแอบมองเขาเป็นระยะๆ ในชุดสูทและแว่นกันแดดสีดำนั่นทำให้ฉันรู้สึกตลกและใจเต้นในเวลาเดียวกัน นายหลุดออกมาจากหนังฮอลลีวูดหรือไงกันนะ แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าสูทสีดำมันช่างเหมาะกับเขาเหลือเกิน ไมเคิลกับฉันไม่คุยกันเลยตลอดทางจนถึงโรงเรียน มีแค่ตอนก่อนที่ฉันจะลงจากรถเขาหันหน้ามาพูดกับฉันว่า 

'หลังเลิกเรียนฉันจะมารับเธอที่นี่ เหมือนเดิมและช่วยตรงต่อเวลาด้วยถ้า ฉันไม่เห็นเธอที่นี่ละก็..'

'แล้วไง นายจะทำอะไรงั้นหรอ' ฉันพูดอย่างไม่แยแส เพราะถ้าในฐานะคนขับรถของฉันไม่ว่าฉันจะอยู่ที่ไหนเขาก็ต้องตามไปรับฉันที่นั่น ไม่มีการต่อรองอะไรทั้งสิ้น ฉันไม่รอให้เขาพูดต่อรีบกระโดดลงจากรถปิดประตูใส่ก่อนที่เขาจะเริ่มพูดจาไร้สาระทันที

ช่วงพักกลางวันฉันและเพื่อนๆมักจะมานั่งกันที่ม้าหิน smoking area ของทางโรงเรียนจัดเอาไว้ให้โดยเฉพาะ ฉัน 

คริสโตเฟอร์ นีน่าและอแมนด้า อันที่จริงมันเคยมีเดสม่อนด้วย ระหว่างนี้ นีน่ากำลังนั่งเล่นแมคบุ้คเลื่อนหางานอีเว้นต์ปาร์ตี้เพื่อที่จะเข้าไปจอย ส่วนอแมนด้าก็กำลังนั่งคุยโทรศัพท์กับกิ๊กใหม่ของเธอที่เพิ่งได้มาจากงานปาร์ตี้ครั้งล่าสุดที่ฉันเพิ่งไปด้วยมา ผิดกับคริสที่กำลังคาบบุหรี่ มือทั้งสองข้างแตะหน้าจอไอโฟนอย่างใจจดใจจ่อ

'นายทำอะไรน่ะ'

'ตกปลามั้งถามได้ ก็เห็นๆกันอยู่' ด้วยความที่ฉันหมันไส้เลยแกล้งเอามือไปขยี้ผมบลอนด์สีน้ำตาลที่เซ็ตมาอย่างดีให้เสียทรงสะเลย

'นี่แน่ะ!'

'โว้ว อลิสยัยบ้าเห็นมั้ยฉันแพ้เลยเนี่ย!!' คริสพูดอย่างเซงๆก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีไปที่อื่น ฉันรู้ว่าหมอนี่กำลังงอนที่ถูกทำให้แพ้เกมส์ครั้งนี้จึงรีบเดินตามไปง้อทันทีอย่างไม่ลังเล

หมับ!

ฉันเอื้อมมือไปจับแขนคริสโตเฟอร์เอาไว้ก่อนที่เขาจะเดินไปไกลกว่านี้

'คริส ฉันก็แค่หยอกเล่นเองน่า ทำไมนายทำตัวเหมือนเด็กอย่างนี้นะ'

คริสหยุดเดินหันหลังมามองพร้อมกับยิ้มและหลุดหัวเราะออกมาอย่างดัง

'ฮ่าๆ ฉันว่าล่ะว่าเธอต้องเชื่อมุกเดิมๆของฉันตลอด' ฉันไม่ได้พูดอะไรออกไป เพียงแต่มองหน้าคริสสักพัก ผมบลอนด์สีน้ำตาลกับแววตาที่แสนขี้เล่นคู่นี้ทำให้ฉันใจอ่อนกับหมอนี่ตลอด โดยที่ไม่ทันรู้ตัวตอนนี้ฉันก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของคริสจากด้านหลังสะแล้ว

'รู้ปะจุดอ่อนของเธอก็คือตอนเธอเหม่อนี่ล่ะ ฮ่าๆ'

'อย่าตลกหน่อยเลยน่าปล่อยฉันเดี๋ยวนี้'

'ไม่ จนกว่าเธอจะตกลงไปคอนโดฉันคืนนี้'

'ไอบ้าเอ้ย เออ ตกลง ปล่อยฉันสะที' ฉันผละตัวออกจากวงแขนของคริสโตเฟอร์

      ฉันไม่ได้ไปรอไมเคิลตามนัดที่เขาบอกเอาไว้ หลังเลิกเรียนฉันและเพื่อนๆเราออกไปหาอะไรกินกันแถวสุขุมวิท15พวกเราสี่คนเดินเข้าไปที่ร้านกาแฟติดกับถนน เสียงพนักงานกล่าวคำทักทายเมื่อนีน่าผลักประตู พวกเราเป็นลูกค้าประจำของร้านกาแฟที่นี่ สิ่งที่ฉันชอบที่สุดของร้าน คือ เบเกิล ไม่รู้สินะฉันแค่รู้สึกว่าในร้านกาแฟแถวนี้หรือร้านค้าทั่วไปมักไม่ค่อยทำมันออกมาขาย ที่นี่จึงกลายเป็นที่นั่งชิลหลังเลิกเรียนของพวกเราไปโดยปริยาย เราเลือกที่นั่งด้านนอกร้านเพราะถ้าจะให้เลือกข้างในคงไม่เหมาะหากจะสูบบุหรี่ ระหว่างที่ฉันนั่งจิบอเมริกาโน่ร้อนกับเบเกิล     นีน่าก็เปิดประเด็น

'ฉันกำลังคิดว่าจะไปเรียนต่อที่อเมริกาหลังจบไฮสคูลนะ พวกเธอว่าไง'

'ฉันจะไปอังกฤษ อเมริกาคงไม่เหมาะกับคนเรื่องมากแบบฉันหรอก' อแมนด้าพูดพลางใช่มีดตัดเบเกิ้ลเป็นชิ้นพอดีคำ

'แล้วพวกเธอสองคนล่ะ ว่าไงคริส อลิส?'

'ไม่รู้แฮะ ยังไม่ได้คิดไว้ คงอเมริกาเหมือนกัน แต่คงไม่ใช่ที่บอสตัน อยู่ที่นั่นมาตั้งแต่เกิดจนย้ายมาที่นี่ถ้าให้กลับไปอยู่อีกฉันคงเบื่อเหมือนกัน' คริสพูด

'เธอล่ะ อลิส ไม่คิดจะบอกพวกเราหน่อยหรอไง' นีน่ายังคงคาดคั้นให้ฉันตอบ

'พวกเธอก็รู้ว่าพ่อไม่อนุญาติให้ฉันไป'เมกามันเป็นข้อห้ามเด็ดขาด'

'ไม่เอาน่า ที่อื่นก็มีเธออยากจะอยู่ที่นี่กับพ่อหรือไง' อแมนด้าเสริม

'อืม หลังเรียนจบฉันคงอยู่ว่างๆสักพักแล้วค่อยคิดเรื่องเรียนต่อ ที่จริงฉันยังไม่ได้แพลนอะไรไว้เลยด้วยซ้ำ'

'ฟังนะอลิส ฉันรู้ว่าเธอคงเศร้ากับเรื่องเดสม่อนอยู่นี่มันก็จะสองปีเข้าไปแล้ว สิ่งที่เธอควรทำคือลืมหมอนั่นไปซะแล้วเริ่มต้นใหม่เสียที'

'เธอก็พูดง่ายเพราะมันไม่เธอที่โดนกระทำไงนีน่า'

'พวกเราสามคนพร้อมที่จะอยู่ข้างเธอเสมอ เธอไม่รู้เหรอว่าพวกเราชวนเธอไปปาร์ตี้เพราะอะไร ชวนเธอมานั่งกินกาแฟด้วยกัน ชอปปิ้ง ทั้งหมดที่เราทำก็เพื่อให้เธอกลับมาเป็นคนเดิม'

'นีน่าพูดถูกนะอลิส เธอควรจะทิ้งเรื่องเดสม่อนไปได้แล้วเริ่มต้นใหม่เถอะ เธอจะอยู่ด้วยความโศกเศร้าไปตลอดไม่ได้หรอกนะ'

'ทำไมจะอยู่ไม่ได้ล่ะ ก็ทั้งชีวิตฉันก็เจอแต่เรื่องเลวร้ายมาตลอดอยู่แล้ว' ฉันพูดจบ ทั้งนีน่าและอแมนด้าถอนหายใจไม่พูดอะไรต่อ ฉันยกกาแฟขึ้นมาดื่มรวดเดียวจนหมดแล้วลุกขึ้นเดินออกไปเข้าห้องน้ำปล่อยให้เพื่อนทั้งสามอยู่กันตามลำพัง 

ฉันเข้าใจว่าพวกเขาเป็นห่วงฉันแต่มันไม่ง่ายที่จะทำให้ฉันลืมเดสม่อน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราเคยมีร่วมกัน เดสม่อนคือคนที่รู้ใจฉันมากที่สุด ทุกครั้งที่ฉันต้องเผชิญกับปัญหาน้อยใหญ่ เขาคือคนที่พร้อมจะรับฟังและอยู่กับฉันเสมอ ไม่ใช่ว่า เพื่อนคนอื่นไม่เข้าใจ แต่บางครั้งเราทุกคนต่างรู้ดีว่าไม่ใช่ทุกเรื่องที่เพื่อนควรรู้