ความทรงจำของเวลา

ตอนที่3 เรย์ชู เรร่า กับ...?
 
 
“พี่ค่ะ...คือหนู คือเรร่า”ฉันพยามจะพูดกับพี่ชาย แต่พูดได้ยากเหลือเกิน มันเหมือนมีอะไรมาทำให้ลำคอตีบตันและแห้งผาก ภายในร่างกายของฉันรู้สึกปั่นป่วนไปหมด ไม่ว่าจะเป็นท้องที่รู้สึกบีบรัดอย่างรุนแรง ตัวที่ชาไปหมด ฉันรู้ว่าอาการที่ฉันเป็นมันเกิดเพราะฉันกำลังกดดันและหวาดกลัวต่อความรู้สึก ฉันกำลังจะทำร้ายพี่ชายของฉันเอง   มือของฉันทั้งเย็นและทั้งไร้ความรู้สึก แต่ถึงมันจะเป็นแบบนี้แต่ฉันก็ต้องพูดออกไป ฉันไม่อาจจะปล่อยมือคู่นั้นไปได้ ฉันไม่อาจทนให้ตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้าได้ ฉันกำมือตัวเองแน่นจนมือซีดเพื่อเรียกกำลังใจจากตัวเอง
 
 
“เรร่ามีเรื่องจะพูดด้วยค่ะ แต่พี่ชายทานอะไรสักนิดก่อนได้ไหมค่ะ น้องได้ยินว่าพี่ไม่ยอมทานอะไรเลย มันไม่ดีต่อร่างกายนะ” เรร่ารู้ว่าหากพูดเรืองนี้ก่อนพี่ชายไม่ยอมทานแน่
 
 
“พูดมามีเรื่องอะไร พี่จะรีบไปทำงานต่องานยังค้างอีกเยอะ เรื่องการทานพี่ก็ทาน ในห้องทำงานก็มีอาหาร”เรย์ชูมองหน้าน้องสาวด้วยสายตาว่ารำคาญ เขาอยากให้มันจบก่อนที่เขาจะระเบิดออกมา เขาไม่อยากจะระเบิดใส่น้องสาว มันไม่ใช่ความผิดใคร ความชอบ ความรักมันห้ามกันไม่ได้
 
 
เรย์ชูเป็นคนดื้อ และถ้าเรย์ชูว่าไม่ก็คือไม่ ถ้าเซ้าซี้เขาจะรำคาญมาก เรื่องใจแข็งก็เรื่องหนึ่ง และที่เรย์ชูไม่ชอบที่สุดก็คือการถูกบังคับ เรื่องพวกนี้เรร่ารู้ดี
 
 
“พี่ค่ะ...พี่ลองหน่อยไม่ได้เหรอ..น้องสั่งจากร้านที่เขาวาอร่อยมากๆมาเลยนะ” เรร่าลองเสี่ยงของร้องพี่ เมื่อเห็นพี่นิ่งไม่ว่าอะไรเรร่าถึงลุกไปตัดซุบข้นมาให้พี่ชาย แต่ในจังหวะที่เรร่าจะเอาซุบมาวางให้เรย์ชู เรย์ชูกับยืนขึ้นทำให้แขนเรย์ชูชนกับแขนเรร่า จานซุบล่วงลงจากมือลงพื้นจนแตกเป็นเสี่ยงๆ เรร่ามองจานซุปที่แตกด้วยสายตาเศร้าป่นตกใจ
 
 
“ดะ..เดี๋ยวน้องไปตัดให้ใหม่นะคะ” เรร่าหมุนตัวจะไปหยิบจานตักซุบให้พี่ชายใหม่ แต่ตัวเรย์ชูกับจับแขนน้องสาวเอาไว้
 
 
“มีอะไรรีบพูด ถ้าไม่พูดก็อย่าลากมา” เรย์ชูพูดกับน้องด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิดเต็มที่ ที่น้องสาวลากเข้ามาก็นั่งเงียบ พอจะพูดก็จะบังคับให้เขาทาน จะพูดทำไมไม่พูดเสียที่ ทำไมต้องดึงเวลาเขา
 
 
หยาดน้ำตาใสๆไหลออกมาจากดวงตากลม เมื่อได้ยินน้ำเสียงของพี่ชายที่ติดจะหงุดหงิดกับแววตาที่จ้องมองเธอเขม็งพี่ชายต้องโกธรเธอมากแน่ โกรธเธอจนตาแดง
 
 
หากใครเข้ามาเห็นสองพี่น้องตอนนี้คงจะเข้าใจได้ไม่ยากเลย ว่าเรย์ชูมีปัญหากับน้องสาว มือที่จับแขนอาจจะมองว่ากำลังบีบอย่างรุนแรงเลยทำให้น้องสาวร้องไห้ 
 
 
ซาโยกับเซย์จินมาก่อนเวลานัด ด้วยเซย์จินเป็นห่วงเรร่า เรร่าบอกเซย์จินว่าจะคุยกับพี่ชายวันนี้ แต่จะไปคนเดียวเขาก็กลัวจะมีปัญหามันจะมีข่าวไม่ดีมาถึงเรร่าได้ หากมีใครเห็นเขากับเรร่าอยู่ด้วยกันสองคนในที่มิดชิด เพราะงั้นเซย์จินเลยต้องให้ซาโยมากับเขาด้วย
 
 
ทั้งคู่เดินเข้ามาในห้อง ก็เห็นเรร่ากับเรย์ชูยืนอยู่ข้างกันมือข้างหนึ่งของเรย์ชูจับแขนเรร่าไว้ ใบหน้าสวยเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาที่ไหลไม่หยุด ที่เท้ามีจานแตกเป็นเสี่ยงๆซุปที่กระจายอยู่รอบ
 
 
เซย์จินตรงเข้าไปผลักออกเรย์ชู ทำให้เรย์ชูเสียหลักเพราะไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้เซล้มลงกับพื้น แต่โชคดีนอกจากเศษซุปแล้วก็ไม่มีเศษจานที่แตกอยู่ตรงที่เรย์ชูล้มลง เรย์ชูเงยหน้ามองอย่างงงว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเห็นว่าเซย์จินดูแลน้องสาวกับแววตาที่มองน้องสาวเขาเขาก็ยิ่งเข้าใจทุกอย่าง น้องสาวคงเรียกเขามาเพราะเรื่องนี้แน่นอน
 
 
ซาโยเห็นที่น้องชายทำก็ส่ายหัวไปมา ได้แต่คิว่ายังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็หุนหันไปทำร้ายเรย์ชู ซาโยรีบตรงไปดูแลเรย์ชู  ซาโยประคองเรย์ชูให้ยืนขึ้น ทั้งมือทั้งกางเกงของเรย์ชูเปื้อนไปด้วยซุปที่หกกระจาย แววตาของเรย์ชูเต็มไปด้วยความเสียใจ แต่ซาโยก็ไม่อาจจะทำอะไรได้ เธอรู้ว่าเรย์ชูชอบเซย์จิน แล้วการที่เราถูกคนที่เราชอบมานานทำร้ายเพื่อคนอีกคนที่เขารักมันก็คงจะเจ็บปวดมาก
 
 
เรร่าทำอะไรไม่ถูกเธอจะเริ่มต้นยังไงดี สายตาพี่ที่มองที่เธอที่ที่พี่แซย์ที่มันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เธอควรจะทำยังไง เรร่าที่ยังไม่รู้ว่าจะทำยังไง เรย์ชูก็ยกมือข้างหนึ่งแล้วผงกหัวให้ซาโยแล้วเดินจากไป
 
 
ทันที่ที่เรย์ชูเดินออกจากห้องอาหารส่วนตัวออกไป สภาพของเรย์ชูทำให้เกิดข่าวลือ และเรื่องซุบซิบมากมาย เสียงซุบซิบที่ลอดผ่านเวลาเรย์ชูเดินผ่านไม่ได้เข้าหูเรย์ชูที่จมกับความคิดของตัวเองเลยแม้แต่นิด เรย์ชูตรงกับไปที่ห้องผู้คุมกฎเพื่ออาบน้ำแต่งตัวใหม่
 
 
ที่จริงเขารับรู้ตั้งแต่วันนั้นแล้วว่าเขาจะสูญเสีย  ในวันนั้น วันที่เขาเรียกเซย์จินมา แม่ของเขาต้องการให้เขาคุยกับเซย์จินให้เซย์จินไปเป็นแบบเสื้อ เพียงแต่เซย์จินปฏิเสธทันที่เพราะเขาจะให้ใครเห็นหน้าตาเต็มๆโดยไมใส่แว่นไม่ได้ หน้าของเขาเหมือนพ่อแท้ราวกับเป็นคนคนคนเดียวถึงจะต้องใส่แว่นแบบนี้บังเอาไว้  สุดท้ายเซย์จินก็ตกลงเพราะเราจะถ่ายตั้งแต่คอลงมา เซย์จินเป็นคนมีกล้ามเนื้อที่สวย
 
 
เราคุยกันจบเรย์ชูก็อยากจะมองเซย์จินต่อเพื่อตัวเรย์ชูเอง  เพื่อยืดเวลาการอยู่ด้วยกันทำให้เรย์ชูขอมาดูซาโยกับเซย์จินด้วย แต่ทันทีที่ก้าวย่างเข้ามาทั้งเขาและเซย์จินก็เห็นเรร่านั่งร้องไห้อยุ่ เซย์จินรีบก้าวเท้ายาวๆไปหาเรร่า สายตาที่มองเรร่าก็รับรู้ได้ว่ามันไม่ธรรมดา เรย์ชูถอยออกมายืนอยู่ที่ประตูเพื่อไม่ให้เขาถูกกระจกที่รายล้อมห้องสะท้อนให้ทุกคนที่สนใจน้องสาวเขาเห็น
 
 
ภาพที่เซย์จินซับน้ำตาให้น้องสาวอย่างอ่อนโยนทำให้เเขาอิจฉา ภาพที่เห็นน้องสาวล้มลงบนตัวของเซย์จินทำให้เขารู้สึกแปลกๆจะว่าเจ็บก็ไม่ใช่ จะว่าไม่เจ็บก็ไม่ใช่ ยิ่งเห็นใบหน้าแดงๆของน้องสาวเขายิ่งทนไม่ได้ เขาออกมากจากตรงนั้นทันที เขาพยามจะทำงานเพื่อให้ลบภาพที่เขาเห็น ภาพของน้องสาวที่ตามติดเขากับชายที่เขาชอบตั้งแต่ที่ถูกช่วยยิ่งทำให้มั่นใจทั้งสองมีใจให้กัน
 
 
“เรร่า เรย์ชูทำอะไร เธอเจ็บตรงไหน” เสียงเซย์จินเอ่ยถามคนรัก แต่หญิงคนรักไม่ได้ตอบอะไร เธอเพียงร้องไห้ซุกหน้ากับอกคนรัก
 
 
ไม่ใช่ว่าไม่อยากพูด..แตตอนนี้เรร่าพูดไม่ออกจริงๆเธอรักเขา เขารักเธอ และพี่ชายเองก็รักเขา และรักมานานกว่าเธอ แต่ถึงอย่างนั้นเธอเองก็ไม่ได้คิดว่าเธอจะรักเขาน้อยกว่าพี่ชายเธอ และเธอเองก็รักพี่ชายของเธอถ้าเลือกได้เธอก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ แต่ทุกอย่างมันสายเกินไป เธอให้หัวใจเธอไปกับเขาแล้ว
 
 
เรย์ชูอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็มาทำเรื่องพักการเรียน เขารู้ตัวดีว่าเขายังไม่พร้อม ไม่พร้อมที่จะรับรู้เรื่องของสองคนนั้น จะว่าเขาทำเกินไปก็ได้ แค่แอบรักคนที่ช่วยตัวเอง แค่คนที่เขาแอบรักกับน้องสาวเขาคบกัน แต่ก็ทำให้เขาทำเรื่องพักการเสร็จก็ออกมาเลยไม่ได้ติดต่อหรือบอกใคร
 
 
ข่าวลือเริ่มสะพัดมากขึ้นจากช่วงกลางวันที่ทุกคนในโรงอาหารเห็นสภาพของไฮเนะผู้คุมกฎ ผู้คุมกฏไฮเนะไม่เคยขาดเรียนอย่างไม่มีเหตุผล และไม่เคยขาดเรียนโดยไม่แจ้งและเมื่อบ่ายไฮเนะก็ทำเรื่องพักการเรียน ยิ่งทำไม่อาจหยุดข่าวลือได้ ข่าวลือมากมายหลายเรื่องตัวหัวต่อหางแต่เรื่องทำท่าว่าจะจริงน่าจะเป็นเรื่องที่ลือมาว่าไฮเนะทำเรื่องพักการเรียนตัวเองในช่วงพักกลางวัน ทำให้มีการเตรียมการที่จะหาผู้คุมกฎคนใหม่ เพื่อมาทดแทนตำแหน่งที่กำลังจะว่างลงไป มีข่าวลือออกมาพร้อมกันว่าไฮเนะได้ทำการเสนอชื่อใครบางคนเข้าไปแล้ว และใครคนนั้นเหมือนจะเป็นเซย์จินด้วย
 
 
เรร่ายิ่งเครียดขึ้นไปอีกเมื่อรับรู้ว่าพี่ชายไม่เข้าเรียน ไม่ว่าจะพยามจะติดต่อยังไงก็ไม่สามารถติดต่อได้ พี่ชายเงียบหายไป บ้านก็ไม่ได้กลับ บ้านพักของตระกูลที่รับแม่ไปเลี้ยงที่ติดกับซีบิลก็ไม่อยู่ เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะทำยังไงดี แต่ตอนนี้เธอควรจะติดต่อบอกแม่และเล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟัง
 
 
ความจริงแล้ว..ไม่ใช่ว่าไม่รู้อะไรเลย...ความจริงก็แค่หลอกตัวเอง จริงๆก็เริ่มรู้มาก่อนหน้านั้นแล้วว่าน้องเขาและเซย์จินเริ่มมีใจให้กันตั้งแต่น้องมาเล่าให้ฟังว่าเซย์จินมาช่วยน้อง แววตาที่เรร่ามองเซย์จินก็ต่างออกไปจากเดิม ส่วนเซย์จิน..นั้นสินะ ตั้งแต่เรร่าไปอยู่ข้างๆเขาก็ดูมีความสุขดี
 
 
ส่วนผมเหรอ ถ้าจะบอกว่าไม่เศร้าไม่เสียใจก็ไม่ใช่ จะบอกว่าไม่รู้สึกก็ไม่ได้ ก็แค่ว่ามันคิดถึงความรู้สึกในตอนนั้นแล้วมันก็น้ำตาไหลออกมาเอง มันบอกไม่ถูกแต่แค่รู้ว่าอ้อมกอดนั้นไม่ใช่สำหรับตัวเองทุกอย่างมันก็ดูมืดมน ไม่อยากจะทำอะไรแล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดบ้าอะไรถึงได้เดินไปทำเรื่องพักการเรียน แล้วโดดเรียนแล้วก็มาที่นี่ที่ที่ถูกช่วยเอาไว้ จะบอกว่าหนีปัญหาก็ได้แต่ตอนนี้ไม่มีแรงกายหรือแรงใจจะทำอะไรทั้งนั้น อยากจะพัก..มันเหนื่อยเหลือเกิน
 
 
เมื่อมาถึงป่าในจุดที่ตัวเองตั้งใจจะมาในวัยเยาว์ ความรู้สึกต่างๆก็ย้อนหวนเข้ามา ความรู้สึกในวันนั้นมันยิ่งชัดเจนกว่าที่ผ่านมา  ความรู้สึกที่อัดแน่อยู่ภายในใจมันไม่ได้หายไปไหน เพียงแต่ตัวเองในวัยเยาว์ไม่พยามที่จะเข้าไปยุ่ง เพราะกลัวว่าหากเข้าไปใกล้เซย์จินกว่านี้แม้แต่สถานะน้องก็จะไม่เหลือที่ให้ยืนเขากลัวเขาไม่อยากถูกเกลียด เลยทำเพียงแค่เฝ้ามอง กลัวที่จะชอบ ที่จะรักมากกว่านี้ แต่เมื่อโตขึ้นก็ยิ่งรับรู้ได้ว่ามันไม่ใช่เพราะกลัวที่จะไม่อยู่ในสายตาเซย์จิน แต่มันมีความรู้สึกมากกว่านั้นที่กั้นเขาออกจากทุกคน ที่แปลกใจคือกับเซย์จินมีหลายครั้งที่เขามีโอกาสที่จะเข้าหาที่จะสนิทกับเซย์จินมากกว่านี้ หรือแม้แต่พัฒนาความสัมพันธุ์ไปในทางที่เขาต้องการแต่เป็นเขาเองไม่ใช่เหรอที่ไม่ก้าวเข้าไป และถอยกลับมาอยู่เดิม ตัวเขาเองยังแปลกใจว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้ลงไป เขาไม่เข้าใจการกระทำของเขา เซย์จินคือคนที่ช่วงเขาไว้ เขาหลงรักคนที่ช่วยเขาไว้แล้วทำไมถึงไม่เข้าใกล้ให้มากกว่านี้ หลายครั้งที่เขาพยามเข้าใกล้เซย์จินโดยไม่สนความความรู้สึกที่ก่อขึ้นมา ก็ในเมื่อพี่เซย์จินเป็นคนช่วยเขาทำไม่เขาต้องสน แต่เมื่อฝืนตัวเองไม่ฟังความรู้สึกแปลกๆก็เหมือนจะรู้สึกว่าจิตใจตัวเองกำลังร้องไห้ เมื่อยอมแพ้ต่อใจตัวเอง เขาพยามลืม ลืมว่าเรื่องที่ถูกช่วยเหลือ เขาพยามลืมและตัดใจ และคบกับผู้หญิงที่เขามา แต่เพียงแค่เขาคบ ทุกวันที่เขานอนเขามักฝันถึงว่าตัวเองยืนอยู่คนเดียวในที่สว่างๆแล้วก็มีเสียงของเขาเองตะโกน
 
 
“จะทำให้เขาเสียใจอีกแล้วเหรอ เมื่อไรถึงจะหยุดทำให้เขาเสียใจละ ได้โปรดอย่างทำร้ายเขา” มันเป็นเสียงของเขาเอง แต่เขาไม่ได้พูดและก็ไม่มีมีที่มา แต่เมื่อฝันบ่อยๆเข้าเขาก็รู้ว่าเสียงมันดังมาจากภายในตัวของเขาเอง และเขาจะฝันแบบนี้ทุกครั้งที่เขาเพียงจะมองใครหรือลองคบใคร แค่เพียงลองคบยังเป็นแบบนี้ไม่ต้องพูดถึงการที่จะร่วมรักกับใคร ตัวเขาเองก็ทำไม่
 
 
ทุกครั้งที่เขาสัมผัสคนอื่นในทางชู้สาว ไม่ว่าจะจับ จูบ หอม มันส่งผลต่อหัวใจเขา หัวใจเขาบีบรัด เขาเหมือนจะหายใจไม่ออก  ร่างกายมีการต่อต้าน เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเขา  ทำไมเขาถึงแบบนี้หรือว่าเขาจะโดนสาปอะไรไหม เขาเคยปรึกษาคุณปู่ แต่เมื่อคุณปู่ให้คนมาตรวจดูก็ไม่มีอะไรเพราะงั้นประเด็นนี้ตัดไป
 
 
เป็นไปได้ว่าอาจเพราะเขายังคงไม่ลืมความรักครั้งแรก เพราะงั้นเขาเลยลองอีกครั้ง เมื่อเขาคิดว่าเขาลืมความรักครั้งนั้นได้ แล้ว เขาลองคบกับผู้หญิงที่มาจีบเขาอีกครั้ง และเมื่อทุกอย่างกำลังไปด้วยดี เมื่อเขาเกินเลยถึงขั้นจูบกับผู้หญิงคนนั้นร่างกายของเขาไม่มีอาการใดๆทั้งนั้น..เขาลิงโลดใจที่เขาไม่เป็นอะไร มันเป็นเพียงแค่เขาเองที่ต่อต้าน เป็นเพียงเขาเองที่ทำให้มันเป็นแบบนี้เพราะเขาลืมรักครั้งแรกไม่ได้
 
 
อารมณ์ดี..ดีอย่างถึงที่สุด ในที่สุดเขาก็ผ่านมันมาได้ แต่แล้วเมื่อเขาหลับเขาก็ฝัน เป็นความฝันความฝันที่แปลกถึงจะเป็นเพียงความฝันแต่ก็รู้สึกว่ามันคือเรื่องจริงที่เคยเกิดขึ้นเมื่อนานแสนนาน...นานมากก
 
 
ในความฝัน เรย์ชูเหมือนเป็นเพียงวิญญาที่ล่องลอยมองดูเรย์ชูอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆรับรู้ทุกความรู้สึกของเรย์ชูอีกคนที่ยืนอยู่ในความมืดมิดที่ว่างเปล่าที่นี่ไม่มีสิ่งใดอยู่เลย มีแต่ความมืดไกลสุดลูกหูลูกตา  แต่ไม่นานนักความมืดที่อบอุ่นก็ถูกแสงสว่างที่แสนเศร้าค่อยกลืนกินความมืดจนหมดสิ้น เรย์ชูอีกคนทรุดลงบนพื้นร่ำร้องไห้แทบจะขาดใจตาย ดัวเขาถูกเรย์ชูอีกคนดูดเข้าไปในร่างกายเขารับรู้ทุกอย่างความเศร้าโศกที่ไร้ขอบเขตความทรมานที่สูญเสียคนสำคัญ ท่ามกลางแสงที่กลืนกินความมืดก็ปรากฏของล่ำค่ามาก ตัวเขารายล้อมด้วยกองภูเขาสมบัติสุดลูกหูลูกตาแต่ไม่ว่าที่ไหนก็ไม่มีเขา เขาที่เรย์ชูอีกคนต้องการ เขาที่ไม่มีสิ่งใดทดแทนได้ สิ่งทีเรย์ชูอีกคนมีมีเพียงร่างกายแต่ไร้จิตใจ เป็นเพียงภาชนะที่ว่างเปล่ามีลมหายใจแต่ไร้ซึ่งชีวิตมีเพียงแต่ความเจ็บปวดเป็นอาภรณ์ห่อหุ้มตัวเขานั้นคือสิ่งที่เรย์ชูรับรู้ได้ภายในตัวเรย์ชูอีกคน
 
 
ก่อนที่เรย์ชูอีกคนจะร่ำไห้จนขาดใจตาย เขาก็เห็นความมืดมิดที่ออกมาจากหน้าอกของเรย์ชูอีกคนมันปรากฏเป็นรูปร่างของมนษย์แต่เป็นเงาดำๆ เงาดำนั้นพูดอะไรบางอย่างกับเรย์ชูอีกคนแต่เขาที่อยู่ภายในของเรย์ชูอีกคนกับไม่รับรู้ว่าเงานั้นพูดอะไร  ไม่เพียงแค่ไม่รู้ แค่ได้ยินก็ไม่ได้ยิน แต่เงานั้นได้พูดอะไรกับเรย์ชูอีกคนแน่ เพราะมันทำให้เรย์ชูในฝันยิ้มออกมาแล้วพยักหน้าก่อนที่เงานั้นจะหาย เรย์ชูอีกคนยิ้มออกมาอีกครั้งแล้วพูดอะไรบางอย่างกับตัวเองเพียงแต่เขาที่อยู่ในตัวไม่สามารถรับรู้ได้ผมฝันเพียงแค่นั้นก็เห็นความฝันนั้นแตกเหมือนกระจกและเขาตกใจตื่นขึ้นมา