ความทรงจำของเวลา

บทที่สอง  เรเคตสึ ซากุฮิกัง (เรร่า)

เรเคตสึ ซากุฮิกัง หรือ เรร่า ตรงไปลากพี่ชายออกมาจากห้องผู้คุมกฎฝ่ายชาย มายังห้องอาหารส่วนตัว วันนี้เรร่ามีเรียนช่วงบ่าย ทันทีที่มาถึงแฟนคลับของพี่ที่รู้จักกันก็มาบอกเรื่องของพี่ชาย ไม่ทานข้าว ก็เลยตรงไปลากมาด้วยตัวเอง ยังไงวันนี้ก็มีเรื่องจะพูดด้วยอยูแล้ว

เรร่าพาพี่ชายมานั่งทีที่ใกล้โต๊ะบุฟเฟ่ต์มากที่สุด เพื่อความสะดวกในการตักอาหารมาทาน เรร่ากำลังคิดอยู่จะเริ่มต้นคุยกับพี่ชายตัวเองยังไงดี

เรร่าจำได้..จำได้ดีถึงเรื่องราวของพี่ชายของตัวเอง แรกเริ่มที่เธอจำความได้ พี่ชายของเธอไม่เคยสนใจอะไรเธอ อย่างเดียวที่พี่ชายของเรร่าสนคือการหนีออกจากบ้าน ไม่ว่าใครจะว่าอะไรพี่ ไม่ว่าตาหรือยาย หรือใครจะว่าหรือโดนคุณพ่อคุณแม่ทำโทษแต่พี่ชายก็ไม่สนใจ ยังคงเอาแต่หนีออกจากบ้านอยู่เรื่อยๆ  จนกระทั่งวันหนึ่งพี่ชายกลับมาบ้านเพราะองค์รักษ์ของคุณพ่อพากลับมา พี่ชายบอกคุณแม่คุณพ่อว่าหมดแรง บินๆอยู่ตกมา แต่มีคนช่วยเอาไว้เลยไม่เป็นไร แล้วแต่นี้จะไปหนีไปไหนอีกแล้ว แต่เพราะแบบนั้นก็ขอให้พ่อแม่ช่วยหาอาจารย์มาสอนเรื่องที่เขาอยากเรียนด้วย หากไม่ทำอยากนั้นเขาคงจะว่างจนเกินไปจนคิดจะหนีออกจากบ้านอีกแน่ พ่อกับแม่ก็ยินยอมที่จะหาอาจารย์อย่างที่พี่อยากเรียนมาให้พี่ ฉันคอยแอบมองพี่อยู่ตลอดเวลา จนวันหนึ่งที่ฉันไปแอบมองพี่ที่ห้องสมุดของบ้าน พี่ชายที่เคยเข้าถึงยากก็ควักมือเรียกฉันไปอ่านหนังสือด้วย พี่ชายเลือกหนังสือเรียนเด็กให้ฉันอ่านสองสามเล่ม อันไหนที่ฉันไม่รู้ไม่เข้าใจพี่ก็จะสอนจะอธิบายให้ฉันฟัง ฉันเริ่มเอาตัวเข้าใกล้พี่ชายที่ละนิดละนิดฉันมักจะรอคอยเวลาพี่ชายเข้าห้องสมุดเพื่อที่พี่จะได้เรียกฉันที่แอบมองไปอ่านหนังสือด้วยกัน พี่ชายที่เคยเข้าถึงได้ยากของฉันเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว พี่ชายเริ่มเปิดรับฉันมากขึ้น ฉันดีใจที่สุด ที่พี่ชายเปิดรับฉันเข้าไปในชีวิตพี่

พี่ชายเป็นคนแปลกๆ บางครั้งบางคราพี่ชายมักจะเหม่อมองท้องฟ้ายามมืดมิดไร้ซึ่งแสงสว่าง หรือไม่ก็มองพระจันทร์เสี่ยวเหล่านั้นอย่างไม่รู้ตัว เมื่อโตมาพอที่เราทั้งสองคนควบคุมปีกที่หลังเก็บได้ก็ได้เวลาที่จะออกมาพบเจอผู้คน ญาติทางฝั่งพ่อแม่แท้ๆของมะม๊าก็ชอบพาเด็กผู้หญิงมาเล่นกับพี่ชายที่มีฉันเกาะติดไปด้วย แรกๆพี่ชายก็แค่นั่งเฉยๆไม่ได้สนใจอะไร แต่พอไม่สนใจก็ยิ่งก้าวก่ายกันขึ้น ยิ่งพามาบ่อย จนกระทั่งพี่ชายไม่อาจทนได้ วันนั้นฉันจำได้ดีพี่ชายหน้าหงิกตั้งแต่เห็นญาติมะม๊าพาลูกหลานมาเล่นด้วย พี่ชายปล่อยมือที่จับแม่แล้วพูดเสียงเข้มว่าตัวพี่ชายชอบผู้ชายและไม่คิดจะแต่งงานหรือกับผู้หญิง เพราะงั้นถึงพาเพราะงั้นพามาเขาก็มองไม่เห็นเป็นอื่นไปได้ นอกจากน่ารำคาญและหนวกหูเท่านั้น เพราะอย่างนั้นช่วงพากลับไปด้วยตัวเขายังมีธุระที่ต้องทำ เวลาของเขาเป็นสิ่งมีค่ากรุณาอย่างมารบกวนเวลาของอันสงบสุขของครอบครัว พี่ชายพูดจบก็จูงมือฉันไปอ่านหนังสือ

ฉันคิดว่าเรื่องมันจะจบแล้ว แต่ไม่ใช่เลยเรื่องมันยังไม่จบ เพราะวันต่อมาญาติของมะม๊าก็พาเด็กผู้ชายมาให้พี่ชายดูตัว พี่ชายจ้องมองเด็กพวกนั้นอย่างโกรธแค้นก่อนไล่ตะเพิดแต่เด็กพวกนั้นเอาแต่ยิ้ม เลยเจอพี่ชายไล่เตะไล่ต่อยจนเลือดตกย่างออกร้องไห้กันระงม

“พี่ค่ะ”เสียงหวานๆของเด็กหญิงเรียกชึ่อพี่ชายที่จูงมือเธอ พี่ชายที่ได้ยินเธอเรียก็หยุดชะงักนิดหนึ่งแล้วยิ้มหวานให้เธอ เป็นการอนุญาตหากเธอจะถาม

“พี่ชอบผู้ชาย..แล้วทำไมถึงไล่เด็กพวกนั้นไปล่ะ  ไม่ลองดูไปก่อนละคะ เพื่อว่าพี่จะคลิกกับใคร”น้องสาวเอ่ยถาม

พี่ชายเธอยิ้มออกมาอีกครั้ง ยิ้มครั้งนี้แตกต่างจากยิ้มที่ยิ้มให้เมื่อครู่ ยิ้มนี้ของพี่ชายสว่างไสวมากฉันยังจดจำมันได้ดี พี่ชายเล่าเรื่องของผู้ชายที่พี่ตกหลุมรักให้ฟัง ด้วยรอยยิ้มรอยยิ้มที่ทำให้ฉันแทบจะละลายไปซะเดี่ยวนั้น

ครั้งแรกที่ฉันได้พบกับชายที่เป็นรักแรกของพี่ชาย เพราะแม่ของฉันและแม่ของเขาเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ด้วยธรรมเนียมของเรา เราจะพบคนอื่นได้ก็ต่อเมื่อเราเก็บปีกได้ เราถึงได้เจอกัน  ครั้งแรกที่ได้พบเจอกับผู้ชายที่ช่วงชิงหัวใจพี่ชายฉันไปฉันพูดได้เลยว่าฉันเกลียดเขา เขาไม่มีอะไรคู่ควรพี่ชายฉันสักอย่าง หน้าตาก็แย่ไม่ได้ความหล่อหรือน่ารักมาจาอาโชเลยสักนิด เด็กบ้าอะไรใส่แว่นตาหนาเตอะแสนจะเชย เอาแต่นิ่งเงียบเหมือนหุ่นยนต์ เอาแต่เดินตามเด็กผู้หญิงที่เป็นฝาแฝดราวกับเป็นเงา แถมยังไม่สนใจพี่ชายฉันที่มองอยู่อีกตั้งหาก ไอ้เด็กนั้นมันมีสิทธิ์อะไรมาเมินพี่ชายฉันไม่ทราบ

จากการเจอครั้งนั้นทำให้ฉันเกลียดเขา ไม่อยากจะไปยุ่งหรือมองให้เสียเวลา หากแต่ว่าตัวฉันเองก็เฝ้ามองพี่ชายก็เห็นสายตาที่พี่ชายมองเขาไม่วางตา ฉัน พี่ แม่ มักจะมาหาอาโชบ่อยๆอาโชเป็นผู้ชายที่สวยมาก สวยจนหากไม่บอกว่าอาโชเป็นผู้ชายฉันเองก็ไม่รู้ อาโชเป็นผู้ชายที่ผิวขาวละเอียดราวหิมะ ริมฝีชมพูแบบซากุระ ผมยาวสีบลอนด์เงินที่พริ้วตามลมยิ่งส่งเสริมให้คุณอาโชราวกับเทพธิดา และทุกครั้งที่มาหาอาโชฉันมักตกอยู่ในมนต์สะกดเวลาได้เห็นอาโชท่ามกลางดอกไม้ที่บานผิดฤดูในบ้านนี้ แต่ทุกครั้งที่ฉันถูกคุณอาโชดึงดูดสายตาอยู่เสมอ คงที่ทำให้ฉันหลุดออกจากอาการนั้นได้ก็คือคนที่ฉันเกลียดเขา ความเกลียดของฉันมีผลทำให้ฉันหลุดมองจากอาโชไปเป็นเขาแทน เขามักทำตัวเงียบๆตามเป็นเงาให้พี่สาว และเมินพี่ชายฉัน และฉันก็เอาคืนแทนพี่ฉันทุกครั้ง ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ฉันวิ่งไปหาซาโยะที่เป็นพี่สาวฝาแฝดของเขาโดยแกล้งเหยียบนิ้วเท้าเขา..หึ

เราไปบ้านนั้นบ่อย แต่ก็ไม่เคยเจอพี่ชายใหญ่ของครอบครัวที่ไปเรียนต่อต่างประเทศ  คุณแม่มักมานั่งดื่มช้าและคุยกับกับคุณอาโช ฉันมักได้ยินคุณอาโชบ่นเรื่องพี่ชายใหญ่ของบ้านนี้ คุณแม่เองก็ปรับทุกข์กับคุณอาโชเรื่องพวกเรา...ส่วนฉันนั้นก็จะนั่งดื่มชากับเขาสักพักพอขนมแสนอร่อยที่คุณอาโชทำหมด ฉันก็จะวิ่งไปแอบมองพี่ชายที่มองเขาคนนั้นของพี่ชาย

คุณแม่ก็มาบ่อยอยู่แล้วแต่ก็ยิ่งบ่อยขึ้นไปอีกหลังจากที่อาจารย์ฝึกการป้องกันตัวของพี่ทั้งหลายมาขอลาออกเพราะไม่มีอะไรจะสอนพี่ได้อีกแล้ว พี่ชายก็ยิ่งรบเร้าให้แม่พามาบ้านอาโชจนเราเป็นแขกประจำ พี่ชายมาบ้านอาโชก็ไม่ทำอะไรเอาแต่เฝ้ามองผู้ชายคนนั้นของพี่ชาย

พี่ชายรู้ว่าเขาคนนั้นจะเรียนที่ซีบิลก็มารบเร้าแม่ว่าจะเรียนที่นั้น ก็ในเมื่อพี่ชายไปแล้วทำไมฉันถึงจะไปเรียนด้วยไม่ได้ เพราะงั้น ฉัน พี่ชาย ซาโย เซย์จิน แฝดสาม ก็ได้ไปสมัครเรียนที่นั้นโดยมีคุณอาโช และแม่ติว การสอบที่ซีบิล

ฉันสนิทกับซาโย และ แฝดสามในระดับหนึ่ง พี่ชายเองก็สนิทแต่ถึงอย่างนั้นฉันก็รู้สึกว่าพี่เว้นระยะห่างด้วย พี่ชายยังคงไม่เปลี่ยนไป ยังคงชอบมองเซย์จินอยู่เสมอ พี่ชายพยามเข้าไปใกล้กับเซย์จินแต่ก็เหมือนจะไม่สามารถทำได้ง่ายนัก เพราะพี่ชายเริ่มมีแฟนคลับมากขึ้น ส่วนเซย์จินก็ยิ่งทำตัวดำมืดเป็นเงาที่แทบจะจางหายไป เซย์จินยังคงเป็นเซย์จินใบหน้ากว่าครึ่งถูกบดบังด้วยกรอบแว่นหนาเตอะไม่ว่าใครจะแน่นำให้ตัดแว่นเขาก็ไม่สน พอมีเวลาว่างก็ทำตัวเป็นเงาพีสาว ฉันเกลียดที่เขาไม่สนพี่ชายฉัน เซย์จินไม่เคยมองคนอื่นนอกจากพี่น้องเขา แม้แต่ฉันที่มีคนมารุมล้อมเขาก็ไม่เคยสน เขาพยามหลีกหนีให้ห่างจากฉัน ยิ่งนานวันเขายิ่งห่างออกไปฉันมองหาเขาไม่เจอ ไม่เหมือนตอนยังเด็กที่เราอยู่ด้วยกันที่บ้านอาโชที่เพียงแค่กวาดตามองก็เจอเขา แต่ยิ่งมีความสามารถยิ่งอยู่ในจุดที่สูงเพียงใดในซีบิลก็ยิ่งห่างจากเขา ยิ่งหาเขาไม่เจอ เขาหายไปจากฉัน

แต่ในวันที่ฉันต้องการใครสักคนช่วยฉันในสถานการณ์ที่ฉันกำลังย่ำแย่เขาก็เป็นคนยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือฉัน ยอมที่จะเจ็บ ยอมที่จะเสี่ยงอันตรายเพื่อช่วยฉัน เพื่อช่วยฉันที่เกลียดเขา  เพื่อช่วยฉันที่ทำตัวไม่ดีกับเขามาโดยตลอด เขายังให้ฉันขี่หลังแล้วพามาส่งที่บ้านอาโชเพราะแม่ฉันมาคุยกับอาโช ฉันสับสนฉันควรทำยัไงดี..เพื่อที่จะได้ไถ่โทษที่ฉันทำกับเขา ในที่สุดฉันก็คิดได้..ฉันจะเป็นแม่สื่อให้เขากับพี่ชายของฉัน ฉันได้ไถ่โทษและพี่ชายฉันสมหวัง

ฉันเริ่มต้นภารกิจเป็นแม่สื่อด้วยการตีสนิทกับเขา ฉันเริ่มเข้าหาเขาที่อยู่กับพี่ซาโย เราเริ่มคุยกันมากขึ้น ฉันมักจะทำขนมไปให้เขาเพื่อจะได้รู้ว่าเขาชอบทานอะไรจะได้ไปบอกพี่ชาย ฉันค่อยรู้จักเขาไปที่ละนิดละนิด ฉันรู้ว่าเขาชอบอ่านหนังสือเงียบๆ เขาชอบฝึกฝนการต่อสู้ เขามีหลายอย่างคล้ายพี่ชาย เขากับพี่ชายต้องเข้ากันได้ดีแน่นอน มันก็ดีแล้วนี่หากว่าเขาเข้ากันได้ดีกับพี่ชาย แล้วทำไมฉันถึงได้รู้แปลกแบบนี้ละ ทำไมแค่คิดน้ำตามันก็ไหลล่ะ ฉันเป็นอะไร หรือว่าเพราะกลัวจะถูกแย่งพี่ชายไป คงเป็นเพราะแบบนั้นมากว่าฉันนี่นะ..^^

“ทำไมวันนี้ถึงไม่เห็นเขาเลยนะ” เรร่าพึมพำออกมาเบาๆหลังจากหลับแฟนคลับมาหาซาโยที่กำลังฝึกการออกเสียง เพราะคิดว่าคงได้เจอเขา แต่ก็ไม่เจอ ซาโยคงได้ยินที่เรร่าพึมพำออกมาเลยพูดลอยออกมา

“วันนี้เซย์จินถูกไฮเนะเรียกพบ” ซาโยพูดออกมาลอยๆ เซย์จินเรียนภาคหลักสูตรเอกการบริหาร ควบเอกนิเทศสาขาผู้กำกับ เลยไม่จำเป็นต้องมีชื่อด้านการแสดง

ทันทีที่รับรู้ว่าพี่ชายตัวเองเรียกเซย์จินไปหา ฉันควรดีใจสิ ไม่ใช่รู้สึกเจ็บหน้าอก รู้สึกไม่ดีแบบนี้ หรือว่าตัวฉันจะป่วยหรือเปล่าถึงได้เป็นแบบนี้ เรร่าไม่สามารถจะให้คำตอบตัวเองได้ ทั้งที่ควรจะตั้งใจดูซาโยแต่สิ่งที่ดึงดูดเรร่าคือประตู เธอเอาแต่ชำเลืองมองไปที่ประตูแทบจะทุกนาทีเพราะรอคอยร่างสูงของอีกคนให้มา

เรร่าไม่รู้วาตัวเองเป็นอะไร เพราะเมื่อรู้สึกอีกที่สายตาของฉันก็มักจะมองหาเขา แต่ก่อนฉันมักไม่สนใจเขาเลยและมองผ่านในทุกครั้ง แต่ตอนนี้ฉันมักมองหาเขาหาเพียงแค่เขา แต่ไม่ว่าจะรอยังไงวันนี้เขาก็ยังไม่มา หรือว่าเขาจะกลับบ้านกับพี่ชายไปแล้ว หรือว่าพี่ชายบอกรักเขาแล้วเขาตอบรับไปแล้ว ยิ่งคิดเรร่ายิ่งเลวร้ายไปใหญ่หยดน้ำตาหยาดใหญ่ค่อยๆพลันพรูออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ ไม่สนคนที่ฝึกการแสดงอยู่ที่ตกใจที่อยู่ๆเจ้าหญิงของโรงเรียนก็ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร ซาโยที่เห็นเพื่อนสนิทที่ควบตำแหน่งน้องสาวที่แม่ฝากให้ดูจะเดินเข้าไปดูก็ต้องหยุดเมื่อเห็นน้องชายฝาแฝดของตัวเองเดินเข้าไปหาคนที่น้องชายเคยบอกว่าไม่อยากเข้าใกล้

ผ้าเช็ดหน้าผืนนุ่มค่อยซับน้ำตาที่ไหลพลันพรูออกมาทั้งสองข้าง คนที่นั่งร้องไห้ถึงรู้ตัวว่าตัวเองปล่อยโฮออกมาเสียแล้ว แล้วยิ่งเห็นว่าคนที่ซับน้ำตาตัวเองคือคนที่ตัวเองกำลังเฝ้ารออยู่ ทั้งตกใจและเขินตัวเองที่ทำลงไป เรร่ารีบลุกขึ้นยืนแต่เพราะรีบก็เลยสะดุดขาตัวเองล้มทับไปบนตัวของเซย์จิน ที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอก่อนเธอล้ม

เรร่าล้มทับเซย์จินที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอก่อนที่เธอจะล้ม ทำให้เธอล้มลงโดยมีเซย์จินเป็นเบาะ

“จุ๊บ” จังหวะที่ล้มลงริมฝีปากของเรร่าก็แตะโดนอกแกร่งของเซย์จิน เธอรับรู้ว่าเซย์จินซ่อนรูปแค่ไหน ใบหน้าสวยถึงกับแดงซ่านไปทั้งหน้า แต่ด้วยอารามที่ตกใจว่าตัวเองล้มทับเซย์จินทำให้เรร่าไม่ได้รู้ตัวเลยว่าท่าทางที่เธอล้มทับเซย์จินสภาพล่อแหลมแค่ไหน

เซย์จินที่เป็นเบาะให้เรร่าทับอยู่บนตัว มือเรียวของเรร่าวางอยู่บนหน้าท้องแกร่งที่มีลอน เซย์จินชันตัวขึ้นมามองเรร่าที่ล้มทับตัวเองเพื่อจะถามว่าเป็นอะไรไหม กับพบใบหน้าสวยแดงซ่านทำเอาเขาแทบจะหลุดหัวเราะ เพราะเขาไม่เคยเห็นเด็กสาวในรูปแบบนี้เท่าไร ยังไม่ทันทั้งคู่จะถามไถ่ ซาโยที่เดินเข้ามาเพราะเห็นทั้งคู่ล้มไปก็พูดขึ้น

“อย่ามาเล่นเลิฟซีนกันแถวนี้”เสียงเย็นๆของซาโยะทำให้ทั้งคู่หันมามองซาโย ทำให้ทั้งคู่เห็นสภาพตัวเองที่สะท้องจากกระจกที่ติดรอบห้องเพื่อให้นักแสดงได้ท่าทางการแสดงของตัวเอง เรร่าแทบจะระเบิดทำลายตัวเอง ใบหน้าที่แดงจนไม่สามารถจะแสดงได้อีกของเรร่า  ทำให้เซย์จินยิ้มออกมาอย่างชอบใจ เรร่าที่ทำอะไรไม่ถูก มองเซย์จินที่ มองกระจกที่สะท้อนทั้งคู่ที่ไปมาก่อนจะรีบลุกขึ้นวิ่งไปเอากระเป๋าแล้ววิ่งจากไป

ใครจะรู้ว่าคนที่ดูผอมๆแห้ง จะมีกล้ามเนื้อที่เต็มไม้เต็มมือแบบนี้ แล้วทำไมใจของฉันถึงเต้นแรงแบบนี้ ไม่ได้นะ..จะเต้นแรงไม่ได้พี่เซย์จินเป็นของพี่ชาย เป็นของพี่ชาย อันตราย..อันตรายเกินไป เราจะชอบพี่เซย์จินไม่ได้ จะชอบพี่เขาไม่ได้..

ทำไมถึงเจ็บปวดละ..แค่ไม่ได้เจอหน้าพี่เซย์จิน ทำไมถึงคิดถึงละ ทำไม...จริงสิที่คิดถึงก็คงเพราะว่าเราอยู่ใกล้พี่เขาเกินไป แล้วก็เริ่มจะสนิทกันมากขึ้นมากขึ้นไง อีกเดียวก็คงดีขึ้น

ใคร...ใคร..ใคร...ปล่อยข่าวลือว่าฉันกับพี่เซย์จินเป็นแฟนกัน ใคร..ใครดักทำร้ายพี่เซย์จิน..ทำไมต้องว่าร้ายพี่เซย์จิน..เรร่าได้แต่ถามตัวเองในใจ ได้แต่พูดในใจกับตัวเองเมื่อได้ยินเสียงซุบซิบขณะที่เธอรีบไปหาเซย์จินที่อยู่ห้องพยาบาลเพราะถูกทำร้าย

ใครจะว่าเขายังไงฉันไม่สน เขาจะเป็นยังไงฉันก็ไม่สน ฉันจะไปยืนอยู่ข้างๆเขา ฉันจะไปหาพี่เซย์จิน..หยาดน้ำตาใสๆค่อยไหลลงมาด้วยความเป็นห่วง หยาดน้ำตาที่ไหลออกมาถูกมือเจ้าเรียวที่ร้องไห้เช็ดออกอย่างไม่ใยดี จะร้องไม่ได้ถ้าฉันร้องน้ำตาจะบดบังสายตาทำให้ฉันไปหาพี่เซย์จินได้ช้าลง

ฉันรู้แล้วว่าฉันชอบ...ไม่ฉันไม่เพียงชอบ...แต่..ฉันรักพี่เซย์จิน แต่ฉันไม่ควรจะรู้สึกแบบนั้น ฉันควรจะถอยออกมาพี่เซย์จินเป็นของพี่ชาย เป็นของพี่ชาย แต่ถ้าแค่ฉันคอยมองไม่เข้าไปใกล้พี่เซย์ก็คงไม่เป็นไร แค่มองคงไม่เป็นไร ฉันขอแค่มองเขาเงียบๆก็พอแล้ว

ฉันถอยออกมาแล้ว..ข่าวลือเรื่องฉันกับพี่เซย์จินก็เงียบไปแล้ว แต่ว่าทำไม...ทำไม.. พี่เซย์จินถึงเป็นฝ่ายเข้ามา ยิ่งฉันพยามหนีเท่าไร่พี่เซย์จินยิ่งเข้าใกล้หัวใจฉันมากขึ้น มันทรมานจังทำไมพี่เซย์จินถึงทำหน้าเจ็บปวดแบบนั้น ฉันควรจำทำไง ฉันรักเขา เขาไล่ตามฉัน และพี่ฉันก็ชอบเขา และชอบมานาน

หากทำตามใจฉัน..พี่ฉันก็จะเจ็บ ถ้าฉันคบกับเขาตามที่เขาขอพี่ฉันก็จะเจ็บ แต่หากฉันไม่ถอยออกมา ฉันก็เจ็บ เขาก็เจ็บ ฉันไม่อยากให้เขาเจ็บ..ฉันยอมแพ้..ฉันยอมแพ้ต่อใจตัวเอง...ฉันรักเขาและฉันก็ยอมที่จะคบเขา...ฉันทรยศต่อพี่ชายฉัน แต่ฉันไม่อาจทำให้เขาเจ็บ...ฉันทนไม่ได้ที่จะเห็นสายตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ฉันเลือกเขาและเลือกจะฟังหัวใจตัวเอง