koku-soja

ตอนที่9 ของกู

“ใช่..ถ้าอยากรู้อะไรให้มาถามฉัน” ผมและผู้หญิงคนนั้นหันไปตามเสียงนั้น ก็พบโคคุเดินออกมาในมือมีซองสีน้ำตาลอยู่ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความโมโห

“คุณโคคุมาแล้ว ยังไงก็เชิญไปคุยกันเองน่ะ ผมง่วงจะไปนอนแล้ว”ผมบอกกล่าวคนทั้งสอง แล้วลุกจะไปหาห้องนอนที่ผมตื่นมา เพราะห้องโคคุก็คงนอนไม่ได้แน่นอน จะนอนที่โซฟานี่..ก็กลัวจะซวยโดนเล่นงานแน่นอน ในจังหวะที่ผมเดินผ่านโคคุ ใบหน้าของผมก็กระทบเข้ากับหลังมือของคนที่ยืนอยู่ ผมลงไปกองกับพื้นทันที่ ผมรับรู้ได้ถึงรสเลือดในปากจางๆ น้ำตาของผมไหลออกมาเองอย่างไม่รู้ตัว

“นี่คือโทษฐานที่แกมายุ่งยามกับผู้หญิงของฉัน” เสียงโคคุเต็มไปด้วยอารมณ์โทสะ

ผมลุกขึ้นแล้วรีบเดินออกไปจากตรงนั้นขืนอยู่ต่อผมอาจตบะแตก มีเรื่องกับโคคุโอะ และคงเป็นผมที่จะโดนเก็บศพแน่นอน

ผมมองสภาพตัวเองในกระจก หน้าตาของผมตอนนี้ดูต่างจากฝาแฝดทั้งสองของผมอย่างเห็นได้ชัดเพราะรอยต่างๆบนใบหน้าและตามตัวของผม นี่ขนาดว่าเพิ่งรุ้จักกันได้แค่สองวัน ผมยังโดนขนาดนี้ คบกันไปเรื่อยๆผมคงช้ำในตายสักวัน ผมเบื่อตัวเองในตอนนี้ที่ไม่มีเวทย์มนตร์แล้ว ร่างกายโดยรวมน่าจะอ่อนแอกว่ามนุษย์บางคนด้วยซ้ำไป

“เฮ้อ..”ผมได้แต่ถอนหายใจเมื่อเห็นสภาพตัวเอง  ผมก้มหน้าเดินขึ้นเตียงก่อนจะซุกหน้ากับหมอน ผมคิดถึงแม่ คิดถึงพ่อ คิดถึงพี่น้อง คิดถึงปู่ คิดถึงย่า ผมอยากลับไปหาครอบครัวของผม แต่ผมก็ไปไม่ได้ ยิ่งคิดผมก็ยิ่งร้องไห้ ยิ่งร้องยิ่งปวดหัว แต่ก็หยุดไม่ได้

“กลับไปได้แล้ว ฉันมีธุระต้องไปทำ แล้วก็อย่าลืมว่าเธอคือคนของฉัน  แล้วฉันก็ชอบใช้ของร่วมกับใคร ถ้าเธออยากมีอะไรกับใครนอกจากฉันก็ไปจากฉันซะ” โคคุเอ่อกับหญิงตรงหน้า หญิงตรงหน้าลุกขึ้นจากโซฟาหันมามองโคคุแล้วยิ้มหวาน

“วันนี้ขอกลับก่อนนะคะ แล้วเจอกันค่ะ” หญิงสาวไม่พูดอะไรแล้วเดินออกจากบ้านไป

โคคุมองมือตัวเองที่เผลอตัวทำร้ายเด็กน้อยของเขา เขารู้ว่าเด็กนั้นไม่มีทางสนใจผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นตั้งหากที่เป็นคนให้ท่าเด็กของเขา เขารีบตรงไปที่ห้องของเด็กน้อย

จาจานอนคว่ำหน้าซุกหน้ากับหมอน เสียงสะอื้นดังออกมา เขาเติบโตในที่ที่เห็นมารยาทของผู้หญิงผู้ชายที่เป็นคู่ขาของพ่อเขา มารยาหญิงเป็น ผู้ชายมากเล่ห์เป็นอย่างไร การแย่งชิงผู้ชายที่มีอำนาจสูงสุดนอกจากหน้าตาแล้วเล่ห์เหลี่ยม เสน่ห์ การยั่วยวนต้องมี เขาเห็นมันมาหมดไม่ว่าจะผู้หญิงของพ่อหรือคู่ขาที่ผ่านมาของตัวเขาเอง เขารู้ว่าเสียงร้องไห้นี้ออกมาจากอารมณ์ของเด็กน้อยแต่จะด้วยเรื่องอะไรตัวเขาก็ไม่รุ้

โคคุเดินขึ้นมาบนเตียงก่อนนั่งลงข้างหมอนเด็กน้อย มือใหญ่ลูบหัวเด็กน้อยที่นอนร้องไห้ เด็กชะงักเงยหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตามองหน้าของเขา

“เป็นอะไร” เขาเอ่ยถามเด็กที่นอนร้องไห้ บนใบหน้านอกจากคราบน้ำตาก็ยังมีรอยหลังมือของเขานี่ละเห็นชัดเลย แก้มมันยังดูบวมๆอยู่ด้วย

“เจ็บ” เขาจับจ้องไปที่ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา ถ้าแค่เจ็บทำไมต้องดาวตากลมคู่นี้ถึงได้ดูเศร้าขนาดนั้น ดวงตาคู่นั้นทำใจเขากระตุก

“ถ้าเจ็บก็จำไว้ ว่าอย่าไปยุ่งกับของๆกู หรือยุ่งกับคนอื่น มึงเป็นของกูตราบที่กูไม่ปล่อยมึงไปมึงก็ยังเป็นของกู และกูก็ไม่ชอบใช้ของร่วมกับของของคนอื่น” ใช่เขาไม่ชอบใช้ของร่วมกับคนอื่น เพียงแต่เขาก็ยังแปลกใจว่าทำไมตัวเองไม่ปล่อยเด็กนี่ไป ทั้งที่เด็กนี่ตอนนี้ก็มีสัมพันธุ์กับไอ้โทชิอยู่ หรือเพราะยังใหม่ หรือเพราะว่าเขายังตักตวงความหวานจากเด็กนี่ยังไม่พอ เรื่องนี้เขายังตอบไม่ได้ แต่สักวันคงจะมีคำตอบสำหรับเรื่องนี้

“ไปกินข้าวกัน กูยังไม่ได้กิน”  มันเพิ่งตื่นก็คงยังไม่ได้กิน ก็เลยชวนมันไปกินด้วย

จาจาส่ายหัวซ้ายที่ขวาที่ก่อนที่จะพูด “ไม่อยากทานแล้ว อยากนอน..มึนหัว”  ตากลมโตของจาจาสั่นไหว มือหนาวางหลังมือบนหน้าผากเนียน

“ตัวก็ไม่ได้ร้อน..มึงจะไม่สบายหรือเปล่า” โคคุมองเด็กตรงหน้า

“ไม่รู้....ก่อนร้องไห้ก็ยังดีๆ แต่ว่า...พอร้องไห้ก็เริ่มปวดหัว” มือใหญ่หยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดใบหน้าที่เปรอะไปด้วยน้ำตา

“มึงนี่มัน..แค่ร้องไห้นิดเดียวก็มึนหัวแล้ว อะไรจะอ่อนแอขนาดนั้นวะ” เชื่อมันเลยพ่อมดห่าอะไรแค่ร้องไห้ก็ปวดหัวแล้ว

“ก็เพราะคุณนั้นละ...หลังโดนคุณ...ที่โรงแรมนั้นผมก็กลายเป็นคนไร้เวทย์..เวทย์ของผมมันหาย ผมอ่อนแอ ผมง่วงนอนบ่อยๆ ร่างกายของผมตอนนี้โดยรวมน่าจะอ่อนแอกว่ามนุษย์ธรรมดาด้วยซ้ำไป แล้วคุณก็ชอบทำรุนแรงกับผม ทำร้ายผม คุณชอบทรมานผม คุณอยากฆ่าผมเหรอครับ คุณแค้นอะไรผมเป็นการส่วนตัวหรือเปล่า”  ผมจ้องมองเขา เรื่องทั้งหมดก็เพราะเขา ผมซุกหน้าลงที่หมอนอีกครั้ง ผมง่วงนอนอีกแล้ว

“ก็อย่ายั่วโมโหกู  มึงไม่ยั่วโทสะกูมึงก็ไม่เจ็บตัว”  กูอุตสาห์พูดดี ก็มายู่ปากใส่ อยากโดนกินนักใช่ไหม ยั่วกูจัง ไอ้ปากเล็กๆน่าจูบนั้นแม่งก็ช่างทำเขาอดใจแทบไม่ไหว แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ทำอะไรเด็กน้อยของเขามันก็หลับไปเสียแล้ว

“อะไรว่ะ หลับง่ายจริง”  ผมจ้องมองไอ้เด็กที่นอนหลับไปก่อนขยับตัวเข้าไปนอนกอดคนข้างกาย

“แม่ง..ขนาดหลับกลิ่นกายยังยั่วยวนกูเลย..เห็นแก่กูทำให้มึงเป็นสภาพแบบนี้กูจะเอามึงตอนนอนก็ได้”  ร่างสูงบ่นพึมพำก่อนจะนอนไปกับร่างบางในอ้อมกอด แต่หลับไปไม่นาน ภูติของเขาจิโตะก็ปรากฏตัวขึ้นมาปลุกเขาอยู่ข้างเตียง

(ภูติพ่อมดแม่มดทุกคนเมื่อถึงวัย จะมีภูติติดตาม หน้าตาของภูติจะเป็นไปตามที่พ่อมดแม่มดผู้เป็นเจ้าของเป็นคนจินตนาการเอา บางคนก็คิดว่าเป็นแฟรี่ หรือสัตว์ต่างๆ บางคนก็คิดว่าเป็นคน)