koku-soja

<(‵^′)>
ตอนที่13 เสื้อผ้าผิดอะไร
 
 
 
“โกหกได้ไหลลื่นเชี่ยวนะมึง  มึงจะโกหกใครก็โกหกไปแต่ถ้ามึงโกหกกู กูเอามึงตายแน่” ความหนักแน่นของเสียงโคคุบ่งบอกถึงถ้าจับได้ผมตายแน่ จาจาหลบสายตาโคคุด้วยการขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วซุกตัวเองอยู่ในอ้อมกอด โคคุก็ไม่ได้โมโหสิ่งที่โคคุทำก็เพียงโอบเอวจาจาไว้หลวมๆไม่ให้จาจาอึดอัด
 
 
“ว่าแต่ว่า จาจาที่แฝดมึงเรียกนี่คืออะไร” โคคุถามโซจา เขาเคยได้ยินอยู่บ้างชื่อนี้เวลาจาจาคุยมือถือกับพี่น้อง หรือเผลอตัวเรียกแทนตัวเอง จาจาเงยหน้ามองโคคุก่อนขยับห่างจากอ้อมกอดของโคคุ
 
 
“จาจาเป็นชื่อที่ครอบครัวผมเอาไว้เรียกผม” จาจาพูดทั้งรอยยิ้มเมื่อนึกถึงครอบครัว เป็นยิ้มที่จาจาไม่เคยมอบให้โคคุเลย
 
 
“จาจา..ชื่อนี้ไอ้โทชิก็เรียกมึงด้วยละสิ..” โคคุถามนิ่งๆ แต่บรรยากาศรอบตัวกับมาคุแปลกๆ
 
 
“เปล่า..เพราะฝาแฝดคนรองชื่อโซจา พี่โทชิบอกว่ามันคล้ายกันเลยเรียกไซ” ผมบอกเขาอย่างไหลลื่น แน่นอนเพราะผมซ้อมมันมาแล้ว
 
 
“ก็ดี..ต่อแต่นี้นอกจากครอบครัวมึงและกูห้ามใครเรียกชื่อนี้แม้แต่ไอ้โทชิ” น้ำเสียงเต็มไปด้วยอำนาจสั่งให้ผมทำ
 
 
“คงไม่มีใครเรียกหรอกครับ” ก็คนที่รู้ก็มีแต่คนในครอบครัว เท่านั้นชื่อนี้
 
 
“คุณมาที่นี่แล้วแฟนคุณละไปด้วยกันนี่ครับ“ ผมเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นว่าเราทั้งคู่ต่างเงียบกันไป
 
 
“กูว่ากูเคยบอกแล้วนะว่าไม่มีแฟน แล้วมึงจะลงไปหาพี่น้องมึงหรือเปล่า” โคคุถามจาจา
 
 
“คิดว่าจะลงครับ ไปด้วยกันไหมครับ” จาจาบอกตามที่คิด จาจาเริ่มรู้สึกดีอย่างไม่รู้สาเหตุตั้งแต่ที่โคคุมาหา พอเริ่มรู้สึกดีก็หิว ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่ยังยอมอยู่ในอุ้มมือนี้ต่อไป
 
 
มือถือของจาจาถูกโคคุหยิบไปเล่นโคคุเปิดดูรูปในแกลลอรีของจาจาก็เห็นมีแต่พี่น้องรูปโทชิมีแต่น้อย แถมที่มีก็ไม่ใช่รูปคู่แต่เป็นรูปที่ถ่ายติด และโดยมากโทชิไม่ได้ถ่ายกับจาจาแต่โทชิมักจะยืนกับเด็กอีกคนที่หน้าเหมือนจาจาแต่เขาก็ค่อนข้างมั่นใจว่าไม่ใช่จาจา
 
 
 ในระหว่างที่จาจากำลังเอาของใช้ในห้องน้ำไปจัดวาง ตอนที่มาถึงเขาแค่เก็บเสื้อผ้า แต่ยังไม่ได้เอาพวกเครื่องอาบน้ำ ยาสระผม ยาสีฟันแปลงสีฟันไปเก็บในห้องน้ำ ออกมาจากห้องน้ำโคคุก็มองกดดันให้จาจามานั่งข้างๆ
 
 
“ไอ้เด็กที่โทชิมักไปยืนด้วยข้างๆนี่มันใคร หน้าเหมือนมึง” โคคุเอ่ยถามเรื่องที่สงสัย ต่อจาจา จาจาก็แค่มองโคคุ ที่จาจาไม่ล็อกมือถือก็เพราะว่าโคคุห้ามล็อก ช่วงแรกที่โคคุดูมือถือของจาจาแล้วติดล็อกก็โดนเล่นงานจนลุกไม่ถึงกลับบ้านไม่ได้ จาจาต้องโทรไปบอกพ่อให้หาข้ออ้างให้ โคคุมักจะเช็คข้อความต่างๆว่าจาจาคุยกับใคร เพราะงั้นทั้งไลน์พ่อหรือปู่ หรือพ่อ หรือเฟช จาจาจะคุยและลบข้อความทันที ชื่อก็จะตั้งเป็น ชื่ออื่น พวกที่จาจาคุยบ่อยๆ โคคุจะเช็ด ช่วงแรกไลน์กลุ่มพี่น้องโคคุไม่เข้า เขาเว้นระยะให้จาจาบ้าง แต่หลังจากรู้ว่าโทชิอยู่ในกลุ่มโคคุก็เช็ดว่าจาจาคุยอะไรเป็นพิเศษกับโทชิไหม ซึ่งเรื่องนี้จาจาก็บอกโทชิ โทชิได้แต่เหยียดยิ้มแต่ก็ไมได้พูดอะไร
 
 
“โซจาไง พี่โทชิสนิทกับครอบครัวผม”จาจาบอกโคคุแต่พอพูดจบจาจาก็คิดอะไรขึ้นมาได้ที่โคคุถามหรือว่าโคคุคิดจะทำอะไรพี่ชายของเขา  “คุณอย่าคิดทำอะไรน้องผม!” จาจาห่วงไซโซขึ้นมาทันที
 
 
“กูจะทำอะไรมัน หน้าก็เหมือนมึง กูก็เอามึงอยู่แล้วจะไปเอามันอีกทำไม” โคคุบอกจาจาที่บอกเขาอย่างไม่ไว้วางใจ
 
 
“แล้วไอ้เด็กสี่คนนี่ละดูคล้ายมึงดี พี่หรือน้อง” โคคุเอ่ยถามออกมา พร้อมกับเอารูปให้จาจาดูเด็กสีคนที่หน้าตาคล้ายกันจะต่างกันบ้างก็แค่สีผิว มีคนหนึ่งผิวเข้มแต่หุ่นก็ไม่ได้แตกต่างกันเท่าไร่นัก ดูจากอายุก็ไม่น่าแตกต่างจากจาจาของเขาเท่าไร่
 
 
“คุณอย่ามายุ่งกับน้องผมเลยนะ”ทันทีที่โคคุเปิดปากถามอีกรอบ จาจาก็ชักสีหน้าไม่พอใจใส่ทันที แต่น้ำเสียงที่พูดโคคุกับมองเหมือนว่าจาจากำลังอ้อนเขายังไงไม่รู้
 
 
“คุณห้ามยุ่งกับแฝดสี่นะ ผมไม่ยอมจริงๆถ้าคุณทำอะไรน้องผม คุณสัญญาแล้วไงนอกจากผมแล้วคุณจะไม่ทำอะไรครอบครัวผม“ จาจาพูดอย่างกังวล เขากลัวว่าโคคุจะทำอะไรน้องชายเขา แรกเริ่มที่ถามถึงไซโซอาจจะแค่กลบเกลื่อน เพื่อจะถามถึงน้องแฝดทั้งสี่  ก็ถ้าคุณกินข้าวผัดอยู่ แล้วคุณจะถามถึงข้าวผัดอีกทำไม
 
 
ท่าทางของจาจาที่มีต่อเขาตอนพูดถึงน้องๆ น้ำเสียงที่จาจาพูด โคคุยิ่งชอบใจท่าทางนั้นของโคคุ ท่าทางเหมือนลูกหมาน้อยๆ ที่ถูกเจ้าของทิ้ง
 
 
“กูก็ไม่ได้จะทำไร กูแค่เห็นมันคล้ายมึงก็เลยถาม มึงคิดว่ากูจะทำไรเด็กที่อายุไม่น่าเกิน13นี่วะ” โคคุพูดไปก็จ้องมองจาจาไป เด็กนี่แม่งพูดอะไรของมันไม่รู้หรือไงว่ามันน่าแดกขนาดไหน ยิ่งแดกมันเท่าไรก็ไม่พอ ยิ่งเอายิ่งต้องการอีก มันทำให้เขาเต็มอิ่มเขาไม่เคยมีเซ็กซ์กับใครพอใจได้ขนาดนี้ แต่ก็เพราะแบบนั้นก็ยิ่งทำให้เขาไม่พอใจเขาต้องการเด็กนี่มากกว่านี้ยิ่งกว่านี้
 
 
“ผมอายุ15มากว่าน้องผมสองปีคุณยังข่มขืนผมที่เพิ่งเจอกันซะยับเลย แล้วผมจะไม่คิดได้ไง”ผมพูดความจริงออกมาขณะจ้องมองไปที่คนที่ถามผมที่จ้องผมไม่วางตา
 
 
“แล้วไง ก็มึงอยากน่าแดกทำไม จะโทษก็โทษที่มึงเสือกยั่วกูเอง” ปากโคคุก็พูดไปแต่สายตาก็จดจ้องไปที่จาจาอย่างสื่อความหมาย
 
 
“ผมไปยั่วคุณตอนไหน ผมก็อยู่ของผมเฉย”ผมไม่เข้าใจผมไปยั่วเขาตอนไหน ผมแค่เดินเข้าไปหาเขาตามที่เขานัด นอกจากนั้นก็ไม่ได้ทำอะไร
 
 
“แล้ว..สรุปว่าเด็กสี่คนนี้เป็นใคร จะตอบดีดีหรือให้กู....”โคคุพูดไม่จบแต่เลียริมฝีปาก ตาก็จ้องมองจาจาเป็นประการวิบวับแววตาที่โคคุใช้จ้องมองก่อนลากเขาขึ้นเตียง ทำให้เป้าหมายที่ถูกจ้องมองรู้ทันทีว่าถ้าเขาไม่ตอบเขาจะโดนอะไร
 
 
“แฝดสี่น้องชายสองน้องหญิงสอง  คุณอย่าทำอะไรน้องนะ ยูโตะคนที่ผิวคล้ำๆผมก็เป็นคนเลี้ยงมากับมือเลย น้องคนอื่นๆผมก็ช่วยนะ ผมขอนะอย่างทำอะไรน้องผม” จาจาเว้าวอนโคคุ
 
 
“กูไม่ยุ่งกับใครถ้ามึงทำตัวดี กูก็ไม่ไปยุ่งกับน้องมึงหรอกจาจา” โคคุบอกจาจา สายตาก็โลมเลียไปทั่วตัว ทำให้จาจารู้สึกว่าอยู่กันแบบนี้สองคนไม่ปลอดภัยแน่นอน โอเคถึงจะมีอะไรกันบ่อยๆ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะต้องการยิ่งผมเพิ่งเจอประสบการณ์ที่เกือบจะโดนข่มขืนมาผมยิ่งอยากห่างจากเรื่องนี้ในตอนนี้
 
 
“ไปข้างล่างกันไหมครับ ได้รู้จักพี่พี่น้องๆของผมด้วย แต่เสียดายพี่ชิโมะของผมไปแล้ว”จาจารีบเอ่ยบอกโคคุ
 
 
“พี่ชิโมะ..ใครคือพี่ชิโมะ” โคคุเอ่ยถามด้วยอารมณ์ไม่ดีนัก
 
 
“พี่ชายคนโตครับ พี่ชิโมะเขา..เขา..รู้เรื่องของผมกับคุณด้วย พี่เขา..เห็นผมเดินออกมาจากโรงแรมในวันที่คุณ...ทำกับผมครั้งแรก” ไม่รู้อะไรหรือทำไมจาจาถึงพูดออกไปว่าพี่คนโตรับรู้เรื่องของเขากับโคคุ ทันที่ที่รับรู้ว่ามีคนรู้เรื่องของเขากับจาจา โคคุคว้าเผลอคว้าข้อมือช้าของจาจา ถึงจะทายาแล้วดีขึ้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะหายทันที
 
 
“โอ๊ย..ผมเจ็บ” เสียงของจาจาทำโคคุได้สติรีบปล่อย แล้วมาดูข้อมือจาจาก่อนทายาให้อีก
 
 
“แล้วพี่มึงว่ายังไง เรื่องของกูกับมึงแล้วโทชิ” โคคุจ้องมองรอคำตอบจากจาจา
 
 
“ไม่ได้ว่าอะไร แค่เป็นห่วงผม พี่ชายผมเขาก็รู้นิสัยผมดี และพี่ชิโมะ...พี่ชิโมะเขา...ถ้าเขา..ถ้าอยากรู้อะไรเดี๋ยวพี่ผมก็ได้รู้ “ จาจาบอกเล่าถึงพี่ชายของตัวเอง
 
 
“พี่มึงมันปากหนักหรือเปล่า” โคคุกังวลถึงเขาจะอยากให้คนอื่นรู้ว่าเขากับเด็กนี้เป็นอะไรกัน แต่หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ โทชิมันกับไม่ยอมปล่อยมือจากเด็กนี้ ถ้าเรื่องของเขากับเด็กนี้แดงขึ้นมา เขาก็คิดว่ามันไม่เป็นผลดีกับตัวเขาแน่นอน มันเสี่ยงกับการที่เขาจะสูญเสียเด็กนี่ไป เขาไม่ยินยอม..ไม่ยินยอม..เขาจะไม่ยอมที่จะเสียไป
 
 
“พีชิโมะไม่พูดหรอก..เพราะดูเหมือนพี่ชิโมะจะรู้ว่าคุณเอาอะไรมาขู่ผม และแน่นอนว่าผมไม่ได้พูด และผมก็ไม่รู้ว่าพี่ผมไปรู้มาได้ยังไงด้วย คุณไม่ต้องมามองผมแบบนั้นเลย” จาจาพูดไปก็มองโคคุไป ถึงได้เห็นสายตาที่จดจ้องอย่าไม่พอใจออกมา
 
 
“กูชักอยากเจอ อยากรู้จักพี่ชายมึงแล้วสิ น่าเสียดายจริงๆ” โคคุพูดออกมา แต่สายตาของเขาไม่ได้เป็นมิตรเลย จาจาก็ส่ายหัวไปมาแต่ไม่ใช่เพราะหงุดหงิด แต่เหมือนจะหน่ายใจมากกว่า
 
 
“ไม่พูดอีกละว่าอย่าทำอะไรพี่ชิโมะ” โคคุพูดออกมา
 
 
“ถ้าเป็นพี่ชิโมะ คุณทำอะไรไม่ได้หรอกครับ”จาจายิ้มในขณะที่พูดออกมา ก่อนลุกจากที่นอนไปหยิบชุดนอนมาแขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้า เพราะกะว่าอีกเดี๋ยวเขาจะลงไปหาพี่น้องเขา และถ้าขึ้นมาก็จะอาบน้ำนอนเลย เลยเอาชุดนอนมาเตรียมไว้ก่อน ชุดนอนของจาจาก็เป็นชุดที่ใส่นอนปกติเวลาอยู่บ้าน เป็นเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนชายยาวคลุ่มเข่า ถ้านอนเลยเขาก็ใส่แบบนี้นอนเลยข้างล่างมันโล่งดีเย็นดีเขาชอบ แต่ว่าเพราะมาเที่ยวแล้วมันเสี่ยงมากหากใส่แบบนี้นอนต่อหน้าคนที่นั่งในห้องเขา จาจาเลยหยิบบ็อกเซอร์ลายหมีน้อยที่ใส่นอนเฉพาะตอนพี่เขยหรือมีแขกมาที่บ้านเผื่อกันพี่น้องคนไหน หรือพ่อแม่เปิดประตูพรวดพราดเข้ามาในห้องเขาได้อุจารตาตาย บ็อกเซอร์ของเขาก็เป็นตัวเก่ง เป็นตัวที่ใส่มานานจนขาย้วยกว้างหมดแล้ว ถ้านั่งไม่ดีก็เห็นไปไหนต่อไหน แต่ว่ามันสบายจาจาเลยชอบใส่นอน
 
 
โคคุที่เห็นจาจาเอาชุดมาแขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้า เขาเลยเดินมาดูให้เห็นชัด  เขายังจะไม่พูดอะไร เดี๋ยวจะเช็ดบิลที่เดียว  โคคุเปิดประตูตู้เสื้อผ้าไม้ออกก็เห็นชุดที่อยู่ในนั้นจัดเป็นชุดๆ และเกือบทุกชุดก็เป็นเสื้อเชิ้ตกับกางเกงขาสั้น และที่ขัดใจเขาก็คงเป็นเสื้อกล้ามสีเข้ม แต่เมื่อเขาสัมผัสผ้าของเสื้อกล้ามก็ทำให้เขาตัดสินโยนออกมาทั้งไม้ที่แขวนทั้งเสื้อกล้าม  
 
 
มันจะใส่มาล่อเสื้อล่อตะเข้หรือไง ผ้ามันบางขนาดนี้ใส่ลงน้ำก็เห็นหมด อย่าว่าแต่ใส่ลงน้ำเลยแค่อยู่บนบกก็คงเห็นผิวขาวๆของมัน ไหนจะติ่งเล็กทั้งสองตรงหน้าอกที่เขาชอบเลีย ชอบหยอกเย้าตอนอยู่บนเตียงนั้นอีก เขาไม่ยอมให้มันใส่ไปให้ใครดูแน่ หากว่ามันจะใส่ให้เขาเห็นสองคนกับมันอันนั้นเขาไม่ว่า  โคคุเค้นเขี้ยวยิงฟันกับความคิดตัวเอง
 
 
เสียงไม้ที่กระทบกับพื้นห้องบวกด้วยความแรงจากการโยนทำเอาจาจาที่กำลังจะเข้าห้องน้ำต้องหันกลับมามองเสียงที่ดัง
 
 
“คุณทำอะไรเนี่ย” จาจาตกใจกับการกระทำของโคคุ รีบวิ่งมาเก็บเสื้อกับไม้ที่นอนเล่นอยู่บนพื้นห้อง จาจาพูดจบเสื้อกล้ามตัวที่สองก็ลอยวืดออกมาอยู่ข้างๆกัน
 
 
“แล้วมึงเลือกชุดเหี้ยอะไรมา” โคคุไม่พูดเปล่า ยังโยนเสื้อยืดคอวีที่คอย้วยหน่อยทำให้คอเสื้อมันกว้างของผมอีกตัว ผมได้แต่ตามเก็บ โคคุไม่เพียงแต่ดูชุดผม แต่เขาจับด้วย ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร ชุดของผมมันก็ดูดี ไม่ได้ดูแย่ตรงไหน เนื้อผ้าก็ดี เบาก็เบาใส่ก็สบาย แต่อาจไม่ทันแฟชั่นบ้างเพราะผมไม่สน แต่โคคุเองก็ไม่ใช่คนบ้าแฟชั่นนะ จากที่รู้จักมา และเห็นชุดของเขา แล้วมันเรื่องอะไรละเขาถึงมาโยนชุดของผมแบบนี้
 
 
“เสื้อเชิ้ตนี้ยาวก็จริง แต่ผ้าเนื้อมามันบางไปใส่ไปก็เห็นไปไหนต่อไหน” เสียงโคคุบ่นเบาๆก่อนที่จะโยนเสื้อตัวสุดท้ายในตู้ออกมา  และก็ตามด้วยกางเกงขาสั้นทั้งหมด เหลือแค่กางเกงขายาวที่อยู่ในตู้ได้
 
 
“มึงเลือกชุดเหี้ยอะไรของมึง ไม่เปิดไหล่ ก็เปิดคอ ก็เลือกที่แม่งผ้าบางๆให้เห็นอะไรนูนนี่” เสียงบ่นดุดุของโคคุ ทำให้จาจาย่นหน้าไม่พอใจ
 
 
“ก็แค่เสื้อผ้าตัวไหนก็เหมือนกัน ก็แค่ใส่” จาจาพูดตามที่คิด ก็ไม่ได้ใส่ไปให้ใครดู พวกพี่น้องหรือพี่โทชิก็เห็นที่ผมใส่กันจนชิน ที่บ้านหลายคนก็ใส่แบบนี้
 
 
“แต่กูที่เป็นผัวมึงไม่ชอบ หรือว่าตอนมึงไปเข้าค่าย ก็เอาชุดแบบนี้ไป”โคคุเอ่ยเต็มเสียง จ้องหน้าจาจาเขม็ง
 
 
“เปล่า เข้าค่ายก็ชุดนักเรียนเลย แค่เข้าค่ายติวเข้มก่อนเปิดภาคเอง อยู่แต่ในห้องเรียนและก็เรียน” จาจาอธิบายให้เห็นภาพชัดขึ้น
 
 
โคคุนึกภาพชุดนักเรียนของจาจาที่เขาเคยเห็นหลายครั้ง ก็ยิ้มออกมาได้ ชุดนั้นก็ดี เขาถอดชุดนั้นก็บ่อย  “กูก็เพิ่งนึกได้ว่ามึงปิดเทอมอยู่เห็นใส่ชุดนักเรียนมาบ่อยๆ ก็เลยคิดว่าเรียนอยู่”
 
 
“อ๋อ..ผมเป็นนักเรียนทุนไง ปิดเทอมก็ไม่ค่อยว่างหรอก จะว่างก็ช่วงใกล้เปิดเทอมแบบนี้นั้นละ ยิ่งช่วงเปิดเทอมผมก็งานเยอะ ต้องงช่วยอาจารย์ ไหนจะเรื่องเรียนอีกบ้างวันต้องค้างที่ซีบิลเลย” ผมอธิบายให้เขาฟัง
 
 
“กลับจากเที่ยวรอบนี้มึง ไปทำเรื่องยกเลิกทุน” โคคุสั่งเสียงนิ่ง
 
 
“คุณจะบ้าเหรอ..ถ้าผมไม่ได้ทุน..มันก็เท่ากับว่าผมต้องจ่ายเงินค่าเรียนเองนะ คุณเองก็น่าจะรู้ว่าซีบิลค่าเทอมมันแพงแค่ไหน เทอมเดียวก็ปาเข้าไปเป็นล้านแล้ว..คุณก็น่าจะรู้ว่าแม่ผมมีลูกเยอะ แม่ผมเป็นแม่ที่ยังไม่ได้แต่งงานนะ ทำงานคนเดียวนะ..เงินมันไม่ได้หาง่าย ไม่มีทุนก็เท่ากับผมต้องออกจากโรงเรียนเลยนะ” จริงๆไม่มีทุนก็เรียนได้นั้นละครับ พ่อรวย ปู่กับย่าก็รวย เพียงแต่ว่า บ้านผมให้ใครรู้ไม่ได้ว่าพ่อผมเป็นใครไม่งั้นแม่ของพวกเราจะเป็นอันตรายแค่พวกเราเกิดมาเป็นแฝดสามก็อันตรายพอแล้ว
 
 
“แค่มึงคนเดียวกูเลี้ยงได้ ไปยกเลิกทุน” โคคุสั่งเสียงเด็ดขาด
 
 
“ตอนนี้คุณยังหลงผม คุณยังไม่เบื่อผม คุณก็เลี้ยงผมได้ แต่หากว่าวันหนึ่งคุณอยากให้ผมไปจากคุณละ วันนั้นผมจะทำไง” จาจาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เบาลง เมื่อคิดว่ายังไงสักวันเขาก็ต้องไปทำให้จาจารู้สึกแปลกๆเป้นความรู้สึกที่ไม่รู้จัก ความรู้สึกเหมือนตอนที่คิดว่าโคคุจะปล่อยเขาเพราะเรื่องที่เกิดย้อนมาอีกครั้ง
 
 
“ถ้ามันมีวันนั้น กูจะให้เงินมึงไว้เรียนต่อเอง ไม่ต้องห่วง แล้วถ้ามีเรื่องอะไรก็มาขอเบิกเงินกับกูไม่ต้องไปพึ่งพาไอ้เหี้-โทชิ แล้วเดี๋ยวมึงไปกับกู ไปซื้อเสื้อผ้าใหม่” โคคุเดินเข้ามาประชิดจาจา
 
 
“แต่ผมไม่มีเวทย์มนตร์” ทันที่ที่พูดคำนี้สายตาของโคคุก็ทำให้จาจาหยุดพูดไปครู่หนึ่งก่อนพูดต่อ “ผมรู้ว่าคุณมีและพาผมไปได้ แต่ผมจะบอกคนพี่น้องผมยังไงว่าเอาเสื้อผ้าพวกนี้มาจากไหน”จาจาพูดเรื่องที่คิด
 
 
“ก็บอกว่าไปซื้อมาไว้ ไม่ยากนี่”โคคุพูดออกมาง่ายๆ
 
 
“ก็...แม่เป็นคนซื้อให้ หรือตัดให้  ถ้าไปซื้อก็ไปด้วยกันผมกับแฝดจะซื้อเหมือนกันอาจจะคนละสีหรือสีเดียวกัน” ที่บ้านของจาจาเป็นแบบนี้ พวกเราไม่ค่อยชอบไปไหนกัน อยู่กับบ้านมันก็ดี ถ้าจะไปซื้อของก็มักจะเลือกวันที่ทุกคนว่างแล้วไปกัน พวกเขาชอบให้พี่น้องช่วยกันเลือกของ
 
 
“ก็บอกว่ามีคนให้มาก็ได้ ลุกขึ้นไปได้แล้ว” โคคุจับต้นแขนจาจา
 
 
“ยังมีปัญหาอีกนิด” จาจาพูดไปก็ลอบกลืนน้ำลายไป เพราะเรื่องที่จะพูดออกไปคงมีปัญหาชัวร์
 
 
“อะไรของมึงอีก”โคคุจับจ้องจาจาในขณะที่ถาม
 
 
“ผมไม่ได้เป็นคนจัดกระเป่านั้น คนที่จัดกระเป๋าให้ผมคือ...เอ่อ...พี่โทชิ.. “ทันทีที่ชื่อโทชิหลุดออกจากปากผม ผมรีบมองหน้า โคคุปล่อยมือที่จับแขนลากเขาไปนั่งที่ปลายเตียง
 
 
“มึงทำอะไรเองไม่เป็นหรือไง ทำไมต้องให้มันจัดให้” โคคุพยามที่จะห่างร่างบางที่นั่งอยู่เขากลัวตัวเองจะเผลอทำร้ายจาจาเข้า เลยทิ้งระยะห่างระหว่างตัวเองและจาจา
 
 
“คือว่า..ผมร้องไห้จนหลับครับ...เลยไม่ได้เก็บกระเป๋า” จาจาบอกไปตามตรง
โคคุมองร่างบางที่ก้มหน้าเม้มปากแน่น เขารับรู้ได้ถึงอารมณ์ของร่างบาง และเขาคิดว่าเขาจะไม่พูดถึงเรื่องนี้ดีกว่า 
 
 
“กูมีสองทางให้มึงเลือก คือมึงไม่ซื้อเสื้อผ้าใหม่กับกู หรือไปเอาเสื้อผ้ามึงที่กูซื้อให้ที่บ้านเรา” โคคุเอ่ยถามจาจา แต่เขาไม่ได้คาดว่าจาจาจะมีกิริยาแบบนี้ออกมา
 
 
จาจาตัวสั่นขึ้นมาทันที่ เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เขาไม่ได้ไม่กลัวจะโดนคนอื่นทำแบบนั้นมันรู้สึกไม่ดีขยะแขยงแต่ไม่ได้กลัว..เพราะถ้าจะพูดกันจริงๆมันก็ไม่ใช่ครั้งแรก..แต่สิ่งที่ทำให้เขากลัวคือความตายตอนที่มีดนั้นจี้อยู่ที่ลำคอนั้นเขากลัวมากแต่เมื่อผ่านไป..เมื่อได้เห็นเลือดแดงฉานนั้นก็ทำให้เขายิ่งกลัวเขาไม่ได้กลัวเลือดเขาไม่กลัวการที่ทำร้ายคนอื่น..แต่เขากลัวเพราะว่าหากแค่พลาดเพียงนิดเดียวเลือดที่ไหลนองอยู่นั้นอาจเป็นของเขา  เขากลัวเพียงหากเขาตายครอบครัวของเขา....จะเศร้าโศกเพียงไหนโดยเฉพาะแม่ของเขา  โคคุหลุดขึ้นทั้งที่ตัวสั่นขาคู่บางทรุดลงกับพื้นห้อง หยาดน้ำใสๆไหลรินออกมาช้าๆ ขาที่ไม่มีแรงลุกยังคงสั่นอย่างคุมไม่ได้ “ไม่เอา...ได้โปรด...”..จาจาร่ำร้องออกมา  พร้อมทั้งคลานไปกอดขาโคคุ ทำเอาโคคุตกใจ รีบพยุงจาจาขึ้นมานั่งข้างตัวเขา โคคุโอบกอดจาจาเอาไว้แนบอก
 
 
 “กลัว..จาจา..กลัว..”จาจาร่ำร้องอยู่ในอ้อมกอด
 
 
“อย่าร้อง เดี๋ยวมึงก็ปวดหัวอีก”โคคุกระซิบข้างหู จาจาไม่รู้ว่าเขาจะเชื่อคนที่คิดร้ายอย่างโคคุได้ไหมแต่ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน..โคคุสำหรับจาจาเขาเป็นคนรักษาคำพูดเสมอ..ถึงจะอารมณ์ร้ายแต่ก็ไม่เคยไม่รักษาคำพูด..คุณปู่หรือกระทั่งพี่เขยก็ยืนยันจากให้คนไปเฝ้าดูครอบครัวผม..ช่วงสามสี่วันแรกยังมีคนตามคนที่บ้านแต่หลังจากนั้นก็หายไปเลยและคุณปู่กับพี่เขยก็ยังยืนยันว่าโคคุรักษาคำพูดตัวเอง
 
 
ริมฝีปากบางจูบซับที่ใบหูก่อนส่งปลายลิ้นสำรวจใบทั่วใบหูนิ่ม..”อึก...อ่า..”เสียงหวานที่หลุดครางออกมาอย่างแผ่วเบาทำให้ร่างหนาเริ่มได้ใจ จนเพิ่มน้ำหนักในการขบใบหูนิ่ม
 
 
“ยะ..อย่า...จะ..จาจา..ไม่มีชุด..คุณ..ยะ..อยากให้..จาจา..สะ..ใส่ชุด..คุณ.โยน..ทิ้ง..ป่ะ..ไป...นะ..ไหน..มะ..มาไหนเหรอ” จาจาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา ที่พยามพูดไม่ให้ติดขัดมากที่สุด โคคุรู้จุดที่ทำให้จาจาอ่อนระทวย จุดเร้าอารมณ์ของจาจา แต่ในขณะเดี่ยวกันจาจาเองก็รู้ว่าจะทำยังไงให้เขาหยุด สิ้นคำของจาจาโคคุก็เงยหน้าจากลำคอจาจาแล้วมองอย่างขัดใจ แต่ก็หยุดการกระทำ
 
 
“ไปซื้อของกับกู” โคคุพูดกับจาจาที่กำลังจัดเสื้อผ้าตัวเอง
 
 
“ผมขอเข้าห้องน้ำก่อน”จาจาบอกโคคุแล้วรีบตรงเข้าห้องน้ำ..ถ้ายังอยู่ที่นี่ต่อคนไม่แคล้วถูกกินแน่นอน