koku-soja

ตอนที่12 มาหา
 
 
งานเลี้ยงยังไม่เลิกแต่ผมขอตัวขึ้นมาก่อน เพราะมีเรื่องที่ต้องจัดการในคืนนี้ ถ้าเสร็จเร็วจะส่งมาต่อ ผมทำตามที่พี่ชิโมะขอ ก็คงต้องคุยไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะทำยังไง ผมหยิบมือถือตัวเองดูก็ต้องตกใจสายเรียกเข้าเป็นของคนคนเดียว ของโคคุโอะคนเดียว100สาย นี่คือแค่โทร ไม่นับข้อความหรือเมล์ต่างๆอีกแต่ผมไม่ได้เปิดดู ผมทำเพียงแค่ส่งข้อความกลับไปหา
 
 
“ขอเวลาผมหน่อย ตอนนี้ขอผมพักกับครอบครัวของผมก่อน” ผมกดเมล์ส่ง ยังไม่จะทันได้วางมือถือ มือถือของผมก็แผดเสียงขึ้นมา คนโทรเข้ามาก็คือโคคุ ผมไม่อยากคุย ผมกลัวว่าอารมณ์ของผมจะทำให้ทุกอย่างพัง ผมมัวแต่จมกับความคิดจนเสียงเงียบไปเมล์ก็เข้ามาแทบจะทันที่ที่สายตัดไป
 
 
“รับสายคุยกัน กูขอ” ผมไม่รู้จะทำยังไงดี ผมคิดไม่ตก ผมคิดว่าผมรู้จักเขาอย่างน้อยผมก็รู้จักเขามาเดือนหนึ่งแล้ว แต่การกระทำของเขาที่เอาคนมาทำร้ายผม มันทำให้ผมคิดได้ว่า ผมไม่ได้รู้จักเขาเลย  ผมรีบโทรหาพี่เขยทันที่ที่อ่านเมล์จบ
 
 
 “พี่เขย ว่างไหมพี่ ขึ้นมาหาผมที่ห้องหน่อย” ทันทีที่พี่เขยรับสายผมก็รีบพูดธุระ
 
 
“(เค พี่เดินขึ้นมาแล้ว)” ใช้เวลาไม่นานโทชิก็เคาะประตูห้องจาจา จาจาก็รีบไปเปิดประตูห้องให้
 
 
“มีอะไร” โทชิเอ่ยถามจาจา
 
 
ผมยื่นมือถือให้พี่โทชิพี่โทชิก็รับไปดูหน้าจออย่างงง แล้วมองหน้าผม คงอยากจะถามว่าอะไร แต่ผมยังไม่ทันจะตอบมือถือของผมก็ดังขึ้นมาอีก
 
 
“ เขาให้ผมรับมือถือ แต่ผมยังทำใจไม่ได้ไม่รู้เขาจะมาไม้ไหน เลยโทรตามพี่ขึ้นมา” ผมเอ่ยตามจริง
 
 
“รับแล้วเปิดลำโพง พี่จะอยู่ฟังด้วย” โทชิส่งมือถือให้ผมรับ ผมรับแล้วเปิดลำโพง
 
 
“(มึงอยู่ไหน)” ผมยังไม่ทันจะพูดอะไรเสียงร้อนรนของโคคุก็ดังออกมาจากมือถือ
 
 
“กับครอบครัว “ พี่โทชิกอดอกยืนมองผมที่ถือมือถือไว้  เงียบ..โคคุเงียบไปนิดนึ่ง ก่อนเอ่ยขึ้นมา
 
 
“(มึงเป็นไรมากไหม)” ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างที่พูดไหม แต่น้ำเสียง..น้ำเสียงของเขามันดูไม่ปกติ
 
 
“แล้วคิดว่าจะเป็นยังไง คนที่โดนข่มขืน ถูกมีดจี้คอ ถ้ามันปาดคอ..ผม..ก็คงกลายเป็นศพอยู่ตรงนั้นสมใจคุณ” เอาอีกแล้ว..ผมมันอ่อนแอลงขนาดนี้เลยเหรอ น้ำตาของผมไหลไม่หยุด
 
 
“(กูไม่ได้ทำ...กูไม่ได้ส่งใครไปทำอะไรมึง กูทำร้ายมึงก็จริง..แต่กู..จะส่งใครไปทำอะไรมึงได้ยังไง...กูคนเดียวที่ทำมึงได้ แต่กูไม่ให้คนอื่นทำมึง มึงอยู่ไหน)” โทชิที่ยืนอยู่เลิกคิ้วแล้วจ้องจาจา
 
 
“อึก...ฮือ...อึก...ฮือๆ” ผมหยุดร้องไห้ไม่ได้ พี่โทชิก็เดินมาลูบหัว
 
 
“(มึงอย่าร้อง เดี๋ยวก็ปวดหัว  มึงอยู่ไหน บอกกู)” น้ำเสียงร้อนรนทำให้โทชิยิ่งแปลกใจ แล้วย้อนคิดได้ว่าอาจจะไม่ใช่ฝีมือมัน โคคุมันไม่ใช่คนสนใจใคร ใครทรยศมันมันก็ไม่สน เสียงร้องไห้เสียงสะอื้นยังคงรอดผ่านมือถือ ปลายสายที่ได้ยินยิ่งร้องรน
 
 
“ถ้า..อึก..ฮือ.ถ้าไม่ใช่คุณ.ฮือๆๆ.แล้วมันพูดได้ไง ..อึก..มันบอกผมว่า มัน..อือ..ฮือ...บอกว่า ก็แบบ อึก..ว่านะ มีคนบอกว่าเธอ..อึอ...ฮือ...ร่านอยากได้ผัวเพิ่ม เขาเลยให้ฉันมา ฮือ...อือ...” จาจาพูดไปก็ร้องไห้ไปยิ่งทำให้ปลายสายแทบจะบ้าเขาอยากรู้ว่าเด็กน้อยของเขาอยู่ไหน
 
 
“(กูไม่ได้ทำ กูพูดจริงแต่กูไม่ได้ส่งใครไปหามึง  กูแค่โมโหมึง มึงเป็นของกู กูไม่ให้ใครคนอื่นแตะต้องมึง เคยไหมสักครั้งหนึ่งที่กูให้คนอื่นมายุ่งกับมึง คู่ขากูคนอื่นก็ไม่เคยได้แตะต้องล่วงเกินอะไรตัวมึง กูเล่นเซ็กซ์หมู่เคยไหมที่เอามึงไปเล่นด้วยก็ไม่ มึงเป็นของกูแค่กู กูไม่ให้คนอื่นเอามึงหรือเห็นมึงเปลือยกูก็ไม่ยอม กูโมโหมึงปากกูก็ด่ามึงทุกครั้ง กูอาจลงไม้ลงมือบางถ้ากูคุมอารมณ์โกรธตัวเองไม่ได้ แต่นอกจากนั้นกูเคยทำแบบนั้นไหม)” โทชิค่อนข้างจะเชื่อว่าไม่ใช่ฝีมือของโคคุ มันไม่ชอบให้คนของมันไปยุ่งกับคนอื่นก็จริง แต่มันชอบเซ็กซ์หมู่บ้างครั้งมันจะเอาเด็กของมันมาร่วมเซ็กซ์หมู่กับมันอาจจะมีบ้างที่เด็กของมันจูบกันเองหรือสัมผัสกันบ้างอันนั้นมันยอมให้ได้ แต่หากว่าไม่ใช่การเล่นเซ็กซ์หมู่ของมัน ไปกอดจูบกันที่อื่นโคคุมันก็ทิ้งทันที่ ถ้าเป็นไปตามที่มันพูดจริงๆ โซจาต้องมีความสำคัญในระดับหนึ่งมันถึงไม่ยอมให้ใครแตะต้อง โทชิตัดสินใจเอามือถือตัวเองไปพิมพ์ข้อความ
 
 
จาจายังคงก้มหน้าร้องไห้ หยาดน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด โทชิเดินเข้ามาแล้วบีบข้อมือจาจาอย่างแรงจนจาจาหลุดเสียงร้องออกมา
 
 
“โอ๊ย...เจ็บ” จาจาเงยหน้ามองพี่เขยด้วยสีหน้างง ยังไม่ทันที่ใครจะพูดอะไร เสียงดังโคคุก็ดั่งลั่นออกมาจากมือถือเมื่อได้ยินเสียงอีกคนร้อง
 
 
“(มึงเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น แม่งเอ๊ย)” ปลายสายยิ่งร้อนรนเมื่อได้ยินเสียงร้องของต้นสาย
 
 
 โทชิยื่นมือถือของตัวเองที่พิมพ์ข้อความไว้ให้จาจาดู จาจาเงยหน้ามองพี่เขยอย่างไม่แน่ใจ โทชิเลยขยับปากแบบไม่มีเสียงว่า “ถามมัน” จาจาไม่รู้ว่าพี่เขยอยากรู้ไปทำไม เขายังไม่อยากรู้เลย
 
 
“ผม..ผม..เป็นของคนอื่นไปแล้ว ผมมีอะไรกับคนอื่นนอกจากคุณไปแล้ว คุณ....กับ..ผม..ต้องจบกันแล้วใช่ไหม คุณไม่ชอบใช้ของร่วมกับคนอื่น” จาจาถามคำถามนี้ไปปลายสายก็เงียบไปแล้วสักพักสายก็ตัดไป จาจายิ่งร้องไห้หนัก แต่โทชิกับยิ้มมุมปาก
 
 
“ไอ้เหี้-โคคุ แม่งอาการหนัก” โทชิพูดออกมา แล้วยิ้มแล้วยิ้มมุมปากแลดูเจ้าเล่ห์ให้เจ้าของห้อง ให้เจ้าของห้อง แต่เด็กน้อยดูเหมือนไม่รับรู้อะไรก่อนจะรีบหายตัวจากตรงนั้นมาอยู่ที่หน้าประตูบ้าน เจ้าของบ้านจับสัมผัสได้ สัมผัสของคนที่มีเวทย์สูงพยามจะฉีกการป้องกันเข้ามาที่นี่ แต่กว่าจะฉีกได้คงเจ็บหนัก เห็นแก่น้องเมียจะช่วยแล้วกัน โทชิตัดสินใจโทรกลับไปหาโคคุ และเพียงแค่สัญญาโทรศัพท์ดังแค่พริบตาปลายสายก็รีบรับทันที่
 
 
“(มีเหี้ยไร)” น้ำเสียงโคคุอาจดูไม่แสดงอารมณ์แต่มันทั้งสั้นทั้งห้วน
 
 
“มาดื่มกันกูอยู่ที่........มึงมาถูกใช่ไหม..อ่าว”  โทชิมองมือตัวเองเพราะโคคุวางสายทันที่ที่รู้ที่อยู่ ยังไม่ทันที่โทชิจะขยับไปไหนโคคุก็มาปรากฏตรงหน้า  มันยืนยันกับโทชิได้ว่าน้องเมียของเขามีความสำคัญกับโคคุระดับหนึ่ง ไม่งั้นมันไม่มาง้อถึงนี่หรอก
 
 
“ห้องพักกูอยู่ไหน” อ่าวไอ้เพื่อนเหี้- มาถึงก็ถามหาห้องพักแล้วไหนบอกว่าจะมาแดกเหล้า โทชิได้แต่บ่นในใจ
 
 
“เฮ้อ...มีห้องหนึ่งที่เตรียมไว้ให้พี่เมียคนโตมาพัก แต่น้องมันรีบกลับไปเลยว่าง แต่ห้องมันติดกับไซ ตอนนี้ไซมันไม่ค่อยดี ถ้าตอนมึงนอนได้ยินเสียงอะไรก็อย่าไปสนใจ” กูเปิดทางให้มึงง้อมันแล้วนะ ถ้ายังทำไม่ได้ก็เรื่องของมึงแล้ว  ถ้ามันไปได้ดีกับน้องเมียมันจะได้ไม่มายุ่งกับคนอื่นเช่นเมียเขา เพราะงั้นให้มันไปได้ดีกับน้องเมียดีแล้ว
 
 
“แล้วมึงพักห้องไหน” โคคุเอ่ยถามในตอนที่เดินไปด้วยกัน
 
 
“กูพักชั้นสอง ห้องกู” ใช่พักกับเมีย ประโยคหลังโทชิไม่ได้พูด
 
 
“กับเมีย?” คำถามสั้นๆแต่กดดัน ทำให้โทชิยิ้มออกมาราวกับไม่รับรู้ใดๆ
 
 
“ไซพักห้องติดมึง” เขาไม่ได้โกหก โคคุมันถามถึงเมีย แต่เขาไม่ได้ตอบเมียเขา เขาแค่ตอบว่าไซ
 
 
บรรยากาศดีขึ้นภายในชั่วพริบตา โทชิพาโคคุมาถึงห้องก็ส่งกุญแจให้ โทชิไม่ได้พูดอะไรแต่เขาสังเกตว่าสายตาของมันมักจะมองไปที่ประตูห้องที่อยู่ติดกับมัน ทันทีที่รู้ว่าตัวเองอยู่ห้องริมสุด
 
 
“กุญแจห้องมึง” โทชิส่งกุญแจห้องโคคุให้ โคคุก็รับ
 
 
“มึงจะพักที่นี่กี่วัน” โคคุถามเสียงเรียบ
 
 
“น่าจะหลายวัน ก็ยังไม่ได้คุยกับเด็กๆวะ ตอนแรกจะมาพักเพราะจะเปิดเทอมเลยให้ผ่อนคลายกัน แต่พอดีไซมันเจออะไรแย่ๆมาเลยจะมาฮิลตัวเองก็อาจจะอยู่ถึงเปิดเทอมเลย”
 
 
“อืม..กูขอพักก่อน กูมีเหล้าเก่า กับไวน์มาเลยขวดอยู่กับจิโตะ จิโตะรอมึงอยู่หน้าประตูบ้าน” พูดจบโคคุก็ไขกุญแจเข้าห้อง โคคุมาตัวเปล่าไม่ได้เอาสัมภาระใดๆมาเลย พอเข้ามาในห้องเขาก็สำรวจห้องทันที่เขารีบตรงไปดูที่ประตูหน้าต่าง แต่โชคร้ายว่าที่ห้องเขากับไม่มีระเบียงก็ แต่ห้องข้างๆเขามี เดิมที่เขาคิดจะเข้าไปหาเด็กของเขาด้วยระเบียง ก็ยกเลิกไป โคคุบอกให้ตัวเองใจเย็นๆอย่างใจร้อนยังไงเด็กน้อยของเขาก็อยู่ห้องข้างๆเขาแล้วแค่อีกนิด แค่รออีกนิดเท่านั้น โคคุรอเวลาชั่วครู่ก็เดินออกมาจากห้อง
 
 
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เขาเคาะประตูอย่างร้อนใจ เด็กน้อยของเขาจะร้องไห้ไปแค่ไหนแล้ว โคคุยืนรอสักครู่ก็มีเสียงคนเดินมาเปิดประตูดัง “แกร๊ก” ประตุถูกเปิดออกแต่ไร้เงาคนเปิด จาจาเปิดประตูแล้วเดินกลับไปนอนคว่ำหน้าที่เตียง ด้วยคิดว่าคนเป็นพี่น้องคนใดคนหนึ่งหรือไม่ก็พี่เขย
 
 
โคคุเห็นจาจาล้มตัวนอน ก็เดินตามขึ้นมาบนเตียง สายตาเขาเห็นรอยบีบจับที่ข้อมือของจาจาที่เริ่มจะเขียวช้ำ เขายิ่งนึกโกรธคนทีทำเด็กน้อยของเขา โดยไม่คิดว่าคนที่ทำจะเป็นพี่เขยของเด็กน้อยเพื่อจะเพิ่มอารมณ์ให้โคคุยิ่งเดือดที่เห็นรอยนี้
 
 
เสียงสะอื้นดึงโคคุให้หลุดจากความคิด โคคุหันกลับมาส่งใจเด็กน้อยที่นอนร้องไห้กับหมอนอีกครั้ง
 
 
“มึงร้องไห้เยอะไปแล้ว หยุดร้องได้แล้วเดี๋ยวจะยิ่งแย่” เสียงของโคคุทำให้จาจาเด้งตัวขึ้นนั่งโดยอัตโนมัติ ตาของจาจาบวมอย่างน่าสงสาร ไหนจะแก้มนวลที่เขาตบอีกละจาจายังไม่ทันจะพูดอะไร โคคุก็ดึงจาจาไปกอดเอาไว้แนบอก มือหนาลูบหัวเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน
 
 
“กูไม่ได้ทำ และกูไม่รู้เรื่อง ทำไมพอเกิดเรื่องมึงไม่ติดต่อกู ทำไม” โคคุเอ่ยถามเรื่องที่ติดอยู่ในใจ
 
 
จาจาตัวสั่นเท่าในอ้อมกอด เขาไม่รู้ว่าจะเชื่อคนคนนี้ได้ไหม “ผม..ผมกลัวคุณจะทำร้ายผม ถึงต่อให้ไม่คิดว่าคุณเป็นคนสั่งให้มันมาทำระยำกับผม แต่คุณก็จะหาว่าผมเอาคนอื่นเขามา แล้วจะทำร้ายผม หรือด่าว่าผม แต่พี่โทชิจะไม่ทำอะไรแบบนั้น ถึงจะรู้ว่าผมฆ่าคนหรือว่าผมจะโดนทำระยำแค่ไหนเขาก็ไม่จากผมไป” ใช่พี่เขยยังอยู่ข้างไป ไม่ได้ทิ้งผมไปไหนเขาคือพี่ชายที่ดีอีกคน
 
 
“แล้วมึงได้มองกูรึยังล่ะ เอะ อะไรมึงก็โทชิ โทชิ ถ้ามึงติดต่อกู กูก็จะไปช่วยมึง ต่อให้อยู่ในสถานการณ์แบบนั้นกูก็ไม่ทิ้งมึง” ทันทีที่โคคุพูดประโยคนี้ออกมาก็ทำให้คนที่แอบอัดเสียงคนคุยกันในห้องยิ้มออกมาก่อนเดินจากไป
 
 
เสียงฝีเท้าทำให้โคคุรับรู้ว่าอาจมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น หากเรื่องแตกขึ้นมา คนที่จะสูญเสียคือเขามากว่าเด็กนี่ เท่าที่รับรู้จากปากน้อยๆนี่โทชิรับได้..และเด็กนี่ก็ต้องกลับไปอยู่กับโทชิ เขาไม่มีวันยอม เด็กนี่เป็นของของเขา ก็ต้องเป็นของของเขาเขาไม่ยอมให้ใครหน้าไหนแย่งไป โดคุตัดสินใจเลือกจะร่ายเวทย์จะเลือกเวทย์ปิดกั้นการรับรู้ข้อเสียก็อยู่ที่เขาจะไม่รับรู้หากมีใครอยู่ข้างนอกอาณาเขต เวทย์นี่เลยใช้ไม่ได้ เขาตัดสินใจเลือกใช้เวทย์อาณาเขต เขายังรับรู้ด้านนอกได้หากมีใครเข้ามาชั้นนี้ แต่คนภายนอกจะไม่รับรู้ว่าภายในห้องนี้เกิดอะไรขึ้น ข้อเสียคือเวทย์นี้ต้องใช้พลังมากแต่พื้นที่ที่ครอบคลุมกับไม่มากเท่าที่เสียเวทย์ คนทั่วไปเลยนิยมใช้การปิดกันมากกว่าอาณาเขต
 
 
จาจาไม่รู้ว่าจะเชื่อคนคนนี้ได้ไหม แต่เขารู้สึกว่าน้ำเสียงที่พูดถึงจะดูรุนแรงไปบ้างแต่ก็อบอุ่น
 
 
“จาจา..จาจาขอได้ไหม อย่าทำอะไรครอบครัวจาจา อย่าทำร้ายครอบครัวจาจา” โซจาลองเสี่ยงที่จะขอดู
 
 
“แล้วที่อยู่กับกูมายังไม่ชัดอีกรึไงว่ากูไม่ได้ยุ่งอะไรกับครอบครัวมึงแล้ว  กูรับปากกูไม่ทำร้ายกับครอบครัวมึง แต่ไม่ยุ่งคงไม่ได้ เพราะตราบใดที่มึงยังอยู่กับกูกูอาจต้องยุ่งบ้าง แต่กูไม่ได้ยุ่งในทางร้ายๆก็แล้วกัน ที่นี่มึงก็ต้องสัญญากับกูว่านอกจากกูมึงจะไม่ไปเอากับใครหน้าไหนทั้งนั้น”โคคุพูดทั้งที่จ้องตาโซจา
 
 
“แล้วผมจะไปเอาใครได้  แค่มีคุณคนเดียวก็วุ่นวายจะตายแล้ว ” โซจาดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของโคคุ แต่โคคุก็ไม่ยอมแถมยังกอดแน่นขึ้นไปอีก
 
 
“ปล่อยครับ..แก้มผมยังช้ำคุณกอดแบบนี้ผมยิ่งเจ็บ” ผมบอกออกไปโคคุก็ยอมปล่อยจาจาแต่โดยดี
 
 
“กูเอายามาให้ มานั่งตักกูมา เดี๋ยวทาให้”  ผมมองคนที่พูดกับผม ไม่รู้ว่าผมควรเชื่อไหม เกิดมันเอายาพิษมาทาให้ผมล่ะ เอาตรงๆก็ยังไม่ไหวใจ ผมยังไม่ทั้งพูดอะไรยาเนื้อครีมสีฟ้าก็ป้ายเขาที่แก้ม  ยาถูกทาช้าๆอย่างแผ่วเบา ถึงแม้ว่าตัวเขาจะไม่ได้ขยับไปนั่งตักก็ตาม
 
 
“มันเป็นยาของคนสำคัญของกู กูพกไว้ติดตัวเอาไว้ถ้าแผล หรือพวกรอบช้ำต่าง  แล้วมึงยังมีแผลอื่นอีกหรือเปล่า” โคคุพูดจบก็เงยหน้ามองจาจาในขณะทายาที่ข้อมือให้ ก็เห็นสายตาของจาจามองไปที่ตลับยาในมือเขา
 
 
 “สวยจัง” ผมมองไปที่ตลับยาสีเงินสลักลายไว้อย่างดงาม ที่ฝาตลับก็มีอัญมณีสีดำที่มีประกายสีรุ้งออกมา ผมเอื้อมมือไปลูบที่อัญมณียิ่งลูบมันผมยิ่งรู้สึกดี เหมือนว่าผมจะรู้สึกว่าแผลของผมมันดีขึ้น
 
 
จาจามัวแต่มองตลับยาเลยไม่ได้ยินสิ่งที่โคคุเอ่ยถาม โคคุเองก็ให้ความสนใจกับคำพูดของโซจาเพราะโซจาไม่เคยถูกใจอะไรของเขามาก่อน
 
 
“มึงชอบเหรอ” โคคุเอ่ยถามจาจาที่มองตลับยา
 
 
“ผมสนใจครับ อัญมณีนั้นคืออะไรเหรอเหรอครับ”
 
 
“อัญมณีประจำตัวตระกูลกู แล้วทำไมสนใจนักละ ไม่เคยเห็นสนใจอะไร ” เด็กนี่ทำให้สนใจ เด็กนี่บอกว่าไม่มีเงินแต่ว่ากับไม่เคยสนของพวกนี้ เคยเอาพวกสร้อยเพชร หรือ เพชรวางไว้ก็ไม่เคยเอาไป เขาเคยพยามหาของที่โซจาชอบแต่ก็ดูเหมือนแก้วแหวนเงินทองก็ไม่ได้ชอบ  ไม่เหมือนที่เขาได้ข้อมูลมาเลย จะมีถูกใจก็คือพวกหนังสือในห้องสมุดของเขา
 
 
“ก็แม่บอกว่าตอนที่เอาผมไปฝากท้องที่ดอกไม้ตัวผมและแฝดอีกสองคน มีฟองเป็นฟองสีรุ้งสดใสแต่บางสีก็ออกเข้มจนจะเป็นสีดำหุ้มออกมาล่ะ สีประจำตัวเค้ากับแฝดอีกสองคนเลยเป็นสีรุ้ง แล้วตอนที่ผมแตะเจ้านี่ตะกี้ผมก็รู้สึกดีมากเลย รู้สึกว่าแผลเค้าจะดีขึ้น” ผมเงยหน้ามองเขาแล้วยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องที่แม่เคยเล่าตอนเด็ก ดูเหมือนบรรยากาศภายในห้องจะดียิ่งขึ้นเมื่อโซจายิ้มขึ้นมา
 
 
“นี่ นี่..”ผมเรียกผู้ชายตรงหน้า แต่เค้าก็นิ่งจนผมต้องเขย่าตัวเค้าเบาๆ
 
 
“เป็นอะไรผมเรียกก็นิ่งไม่หื้อ ไม่อือเลย”
 
 
“อืม..”ชายตรงหน้าเอามือทั้งสองข้างจับที่เอวผมแล้วอุ้มผมขึ้นมานั่งตักเขาโดยที่เราหันหน้าเข้าหากัน  มือใหญ่ของเค้าโอบกอดเอวผมไว้หลวมๆด้วยมือเพียงข้างเดียว
 
 
“ดะ..เดี๋ยว..อย่า..อย่า..โคคุ..ผม..ผมเพิ่ง..”คนที่กำลังซุกไซร์หน้าอยู่กับลำคอเนียนถึงกับชะงักกึกบรรยากาศก็พลันเงียบไป
 
 
“ครืน ครืน” เสียงมือถือของผมดังขึ้น ผมขยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเบอร์ของไซโซ  โคคุขมวดคิ้ว
 
 
“ใครโทรมา” โซจาสบตากับโคคุ เห็นแววไม่พอใจมาแต่ไกล
 
 
“หนึ่งใน ฝาแฝด” ยังไม่ทันที่จาจาจะกดรับมือถือ โคคุก็รีบพูด
 
 
“เปิดลำโพงด้วย” ผมก็ได้แต่ต้องทำตามถ้าไม่อยากเจ็บตัว นิสัยเขาใครขัดใจได้ที่ไหน
 
 
ทันที่ที่รับสายผมจะรีบพูดแต่ก็ไม่ทันปลายสายพูดมาก่อน
 
 
“(จาจา..งานเสร็จยัง)” เสียงของไซโซพี่ชายของผมดังขึ้นมาทันทีที่ผมรับสาย
 
 
“ยังเลยโซจา” ผมเหลือบตามองโคคุทีนั่งขมวดคิ้ว ผมไม่ได้ให้ความสนใจกับเขานัก ตอนนี้สิ่งที่ผมให้ความสนใจคือต้องไม่ให้ความแตกว่าผมไม่ใช่ไซโซตัวจริง และจะทำยังไงไม่ให้พี่ผมคิดว่าผมเรียกเล่นๆ แต่ผมก็ต้องโล่งใจเมื่อได้ยินพี่เขยพูด
 
 
“(ไซ..เพื่อนพี่มาพักอยู่ห้องข้างๆเรา ถ้าจะลงมาเรียกมันหน่อยก็ดีนะ)” คำพูดของพี่โทชิน่าจะทำให้คนทางฝั่งพี่โทชิรู้ว่ามีคนอื่นนอกจากผมอยู่ที่บ้าน
 
 
“พี่โคคุใช่ไหมครับ เมื่อครู่ผมเจอพี่เขาตอนไปล้างหน้านะครับ คุยกันไปกันมาเลยได้พี่เขามาช่วยทำงานนะครับ ถ้าไงถ้าเสร็จแล้วจะลงไปนั่งทานอะไรด้วยนะครับ ขอตัวไปทำงาน” พูดจบผมก็รีบวางสาย
 
 
สายตาคมกริบของโคคุจ้องหน้าโซจา มือใหญ่เชยคางหน้าหวานมองอย่างพิจารณา แล้วเหยียดยิ้ม เพียงแต่รอยยิ้มนี้ไม่ได้ไปถึงด้วยตาของโคคุเลย