Practical Lover ขอโทษครับ...นักรักมือใหม่

 
 
 
 
แสงจันทร์สาดส่องในคืนที่มืดมิดหญิงสาวผมดำตัดกับชุดบิกินีสีขาวตัดกับผิวเนียนละเอียดและหน้าอกอันอวบอิ่ม
เก็จแก้วนอนไม่หลับจึงเลือกที่จะลงมาว่ายน้ำยามดึกเธอมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้เกือบ6เดือนตั้งใจว่าสอบเสร็จปิดเทอมจะเดินทางกลับบ้านไปหาพ่อแม่ที่เชียงใหม่ระว่างที่เธอกำลังว่ายน้ำคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นอยู่ๆขาของเธอก็ชาเหมือนกล้ามเนื้ออ่อนแรงคงเป็นเพราะน้ำในสระเย็นจัดและเธอลงมาว่ายในยามค่ำคืนทั้งที่ไม่ได้ทำการอบอุ่นร่างกายแต่อย่างใด
แย่แล้วเก็จแก้วนึกในใจขาเธอเป็นตะคริวและตัวเธอกำลังจะจมในสถานการณ์อย่างนี้คงไม่มีใครมาช่วยเธอได้แน่
ขณะที่เธอกำลังตกใจจู่ๆก็เห็นเงาใครบางคนกระโดดลงมาชายหนุ่มในชุดสูทสีดำวันนี้เขากลับบ้านดึกเพราะติดประชุม
เขาประคองร่างเธออย่างทะนุถนอมและว่ายพาเธอไปยังผิวน้ำ
“เกือบไปแล้วไหมละทำไมลงมาว่ายน้ำดึกดื่นแบบนี้"
เขาพูดพลางช้อนตัวเก็จแก้วขึ้นจากสระน้ำนำร่างเล็กมาวางที่เก้าอี้
“ไหนให้พี่ดูหน่อยว่าขาเป็นยังไงบ้างยังชาอยู่ไหม”
เลิศวริศนวดขาให้หญิงสาวพร้อมขยับเล็กน้อยเก็จแก้วร้องเจ็บขึ้นมาทันทียืดขาไว้นะสภาพแบบนี้คงเดินไม่ได้แน่ๆอากาศรอบกายก็เริ่มจะเย็นลงชายหนุ่มตัดสินใจสวมเสื้อคลุมให้เธอพร้อมกับช้อนร่างบางขึ้นเก็จแก้วตกใจ
"พี่ริชจะทำอะไรคะ"
ชายหนุ่มอุ้มเหญิงสาวขึ้นไปบนห้องนอนสภาพแบบนี้คงขยับไปไหนไม่ได้แน่ๆ เก็จแก้วเกิดอาการประหม่า
"คิดอะไรของเธอนะยัยเตี้ย ฉันไม่ทำอะไรผู้หญิงพิการตอนนี้หรอกวางใจได้"
 เลิศวริศตอบเก็จแก้วจนเธอรู้สึกอายที่คิดว่าเขาจะทำอะไรเธอ
"เออ...ขอบคุณนะคะ" ไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดอะไรต่อร่างสูงก็ก้มลงมาจูบเธอในทันทีเก็จแก้วเคลิ้มจูบตอบ เลิศวริศรู้ตัวว่าได้เผลอล่วงเกินเธออีกครั้งจึงค่อยๆถอนริมฝีปากออก
 "อย่ามองพี่ด้วยสายตาแบบนี้" เขาพูดกับหญิงสาวตรงหน้า ใบหน้าเธอและเขาห่างกันไม่ถึงคืบเขาได้ยินเสียงลมหายใจของเธอ
เก็จแก้วจะรู้ตัวไหมว่าเขาต้องหักห้ามใจและอดทนกับเธอขนาดไหนในเมื่อเลิศวริศตั้งใจว่าจะไม่ล่วงเกินหรือทำให้เธอเสียใจอีกเขาตัดใจถอยห่างออกมาแต่กลับตกใจอีกครั้งที่มืออันบอบบางของหญิงสาวประคองหน้าเขาไว้ไม่ให้หนี จากนั้นริมฝีปากที่เขาโหยหามาตลอดก็ประกบลงมา
เลิศวริศเตลิดไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น "นี่จะยั่วพี่หรอเก็จแก้ว"
ชายหนุ่มพูดขึ้นพลางเอามือลูบศรีษะของหญิงสาว
 "ดึกแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าละนอนได้ละนะครับ" พูดจบชายหนุ่มก็ลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไป
นี่เราทำอะไรลงไปนะยัยแก้วO__Oเก็จแก้วแทบจะแทรกแผ่นดินหนี เมื่อกี้เธอจูบเขาก่อน บ้าไปแล้ว เธอจะสู้หน้าเขาได้ยังไง หญิงสาวนอนไม่หลับดิ้นไปมา เธอจะทำยังไงดีเธอคงสู้หน้าเลิศวริศพรุ่งนี้ไม่ได้แน่ๆ
เก็จแก้วตั้งนาฬิกาปลุกแต่เช้าเธอตั้งใจจะออกจากบ้านตอนตีห้าครึ่ง 
"คุณแก้วครับนี่เพิ่งตี5:15คุณแก้วจะออกไปเรียนละหรือครับ"
กะทิคนขับรถทักเธอขณะที่กำลังรดน้ำต้นไม้
มหาวิทยาลัยสมัยนี้ทำไมหยังมาเปิดเช้าอิหลี"กะทิถามด้วยความสงสัย 
"พอดีฉันมีสอบเช้า" เก็จแก้วจำเป็นต้องโกหก
 "เธอมีสอบหรือกำลังหนีใครอยู่กันแน่ยัยเตี้ย"
 เสียงของเลิศวริศดังมาจากข้างหลัง เก็จแก้วเหวอ
เลิศวริศเดินออกมาเก็จแก้วรีบก้มหน้าทันที
 "มา...ถ้าเธอจะรีบไปสอบเดี๋ยวพี่ไปส่งเธอเอง" ชายหนุ่มเสนอ
"ให้กะทิไปส่งก็ได้ค่ะ" เก็จแก้วตอบพลางก้มหน้าเธอไม่กล้าสู้หน้าเขาเลยในตอนนี้
"คุณแก้วไปกับคุณริชเลยดีกว่าครับจังไดมันก่อทางผ่านอยู่แล้ว"กะทิตอบไม่ช่วยเธอเลย
หญิงสาวตกอยู่ในสภาพจำใจไปกับเขาทั้งๆที่ตั้งใจจะหลบเขาแท้ๆ
บรรยากาศชวนอึดอัดในรถนี่คืออะไรกัน เลิศวริศเลือกที่จะขับรถไปเงียบๆ ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
"ว่าไงครับดอลลี่……..ได้ครับงั้นวันนี้ตอน 4 โมงเย็นนะครับ" ชายหนุ่มตัดสายโทรศัพท์พร้อมหันไปมองหญิงสาวข้างๆ
"หิวไหม"ชายหนุ่มถาม
 "ไม่หิวค่ะ"เก็จแก้วตอบเสียงเรียบแต่ยังเชิ่ดหน้านิ่งไม่มองมายังเขา
 "โอเคงั้นเราแวะกินโจ๊กกันนะนี่ก็6โมงแล้วแวะกินแถวมหาลัยเธอละกัน" ชายหนุ่มพูดเองเออเองเสร็จสรรพเก็จแก้วทำใจยังไงวันนี้้เธอก็คงหนีเลิศวริศไม่พ้นแน่
ผมอยากได้หนังสือHow to สักเล่มจังเมื่อวานเธอจูบผมวันนี้กลับนิ่งเงียบทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแถมพยายามจะหลบหน้าผู้หญิงนี่เข้าใจยากจังแต่พอเห็นเธอนั่งกินโจ๊กอย่างเอร็ดอร่อยก็อดขำไม่ได้ 
"พี่ริชมองทำไมคะหน้าแก้วมีอะไรติดหรอ"หญิงสาวถามชายหนุ่มด้วยความสงสัย
"เธอบอกว่าไม่หิวแต่กลับต่อชามที่สาม.... วันนี้ไปธุระกับพี่นะจะมารับตอนบ่ายสาม" เลิศวริศบอกเธอเก็จแก้วพยักหน้ารับคำพอเขาพูดจบเธอก็รีบลงจากรถไปอย่างรวดเร็ว
ณ ห้องเสื้อหรูขนาดใหญ่ภายในตกแต่งด้วยเฟอร์สไตล์ วินเทจที่หรูหราอากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศเต็มไปด้วยแสงไฟและกระจก "สวัสดีค่ะพี่ริช สวัสดีค่ะน้องแก้ว" ดลลยาเดินออกมาต้อนรับ "ขอบคุณนะคะที่มา" หญิงสาวเอ่ยกับชายหนุ่ม "งานตกแต่งราบรื่นดีไหมครับดอลลี่"เลิศวริศถามหญิงสาวตัวสูงร่างเพรียวบาง "ดีมากเลยค่ะ ดอลลี่ถูกใจทุกอย่างไม่ผิดหวังเลยค่ะ" เชิญพี่ริชกับน้องแก้วทางนี้นะคะ ดลลยาเดินนำทั้งสองมาที่ห้องรับรองแขก "ดอลลี่่มีเรื่องอยากจะรบกวนน้องแก้ว"
"คุณดลลยามีอะไรให้แก้วช่วยหรือคะ" เก็จแก้วถาม
"เรียกพีดอลลี่ก็ได้จ้ะ"ดลลยาบอกกับหญิงสาวอย่างเป็นมิตร
"พี่อยากให้น้องแก้วมาเดินแบบวันเปิดตัวห้องเสื้อนะค่ะ"
"แก้วไม่เคยเดินแบบนะค่ะพี่ดอลลี่และส่วนสูงแก้วก็ไม่มาก" หญิงสาวเอ่ยตอบอยางเกรงใจ
"ไม่เป็นไรค่ะคอนเซปในงานของพี่คือไม่ว่าคุณจะรูปร่างแบบไหนก็สวยได้ ตกลงมาช่วยพี่นะคะ"
 "ถ้าพี่ดอลลี่ไม่รังเกียจแก้วก็ยินดีช่วยค่ะ"
"แก้วขอตัวสักครู่นะคะ"
 "ห้องน้ำอยู่ตรงทางเดินตรงไปละเลี้ยวซ้ายเลยจ้ะ"
ดลลยาบอกอย่างใจดีระหว่างที่เก็จแก้วออกไป หญิงสาวข้างกายก็ถามขึ้นมาว่า
 "พี่ริชชอบแก้วหรอคะดอลลี่เห็นพี่ริชกับแก้วอยู่ด้วยกันตลอดตั้งแต่งานการกุศลครั้งนั้น"
เธอถามด้วยความสงสัยและอยากรู้
"ป่าวครับผมไม่ได้คิดอะไรกับเก็จแก้วเราเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องกันเฉยๆครับ"เลิศวริศตอบออกไปโดยไม่รู้ว่าหญิงสาวที่ถูกเอ่ยถึงจะได้ยินเก็จแก้วยืนนิ่งเธอเดินกลับมาที่ห้องรับแขกเพราะลืมกระเป๋าแต่กลับได้ยินทุกอย่างชัดเจนเธอต้องห้ามใจตั้งแต่ตอนนี้เพราะเขาคือญาติ
เก็จแก้วออกไปเรียนแต่เช้าเธอหลบหน้าเลิศวริศมาเกือบสัปดาห์แล้วเธอไม่ต้องการที่จะอยู่ใกล้ชิดกับชายหนุ่มและต้องการรักษาระยะห่างกับเขาคิดอยากออกมาเช่าหอพักอยู่หลังเลิกเรียนวันนี้ซินดี้มีซ้อมเชียร์เก็จแก้วจึงต้องกลับเองขณะที่เธอกำลังยืนรอรถเมล์ที่หน้ามหาวิทยาลัยมีรถสีขาวคันหนึ่งมาจอดตรงหน้าเธอคนข้างในลดกระจกลงมา
"จะไปไหนครับ" พีรดนย์ทัก
 "ให้ผมไปส่งไหม?"
"ไม่เป็นไรค่ะอาจารย์"เก็จแก้วตอบ
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นเห็นชายหนุ่มร่างสูงผิวขาวจัดยืนมองเธอตรงข้ามฝั่งถนน
"พี่ริช"
เก็จแก้วตัดสินใจเปิดประตูรถของพีรดนย์
"รบกวนอาจารย์ด้วยนะคะ"
หญิงสาวพูดพลันก้าวขึ้นรถทันที
 "อีกสองสัปดาห์ผมก็จะไม่ได้เป็นอาจารย์ของพวกคุณแล้ว"ชายหนุ่มเอ่ย
"อาจารย์พิกุลจะกลับมาแล้วใช่ไหมคะ" เก็จแก้วถามอย่างตื่นเต้น
 "ใช่ครับ ...เอทำไมคุณดูตื่นเต้นจังไม่อยากเรียนกับผมหรอ"
"เปล่านะคะอาจารย์ไม่ใช่แบบนั้น"เก็จแก้วรีบปฏิเสธทันที
 "คุณจะให้ผมไปส่งที่ไหนครับ"
 "ปล่อยแก้วลงตรงป้ายรถเมล์ข้างหน้าก็ได้ค่ะอาจารย์" หญิงสาวบอกอย่างเกรงใจ
"คุณพอจะมีเวลาว่างไหมผมอยากไปซื้อของขวัญให้น้องสาวเราไม่ได้เจอกันนานมากแต่กลัวว่าจะเลือกของขวัญไม่ถูกใจเธอ"
"อาจารย์จะให้แก้วไปช่วยเลือกให้ใช่ไหมคะ"
ชายหนุ่มพยักหน้าหญิงสาวคิดอยู่สักพักยังไม่อยากกลับบ้านไปเจอเลิศวริศตอนนี้อยู่ช่วยอาจารย์เลือกของขวัญน่าจะดีกว่า
 "แก้วไปได้ค่ะอาจารย์หล่อขนาดนี้น้องสาวคงจะสวยมากแน่ๆเลย" เก็จแก้วพูดอย่างชื่นชม
   "นี่ดอลลี่ร้านนั้นลดด้วยอ่าแก" วันนี้ดลลยาออกมากินข้าวและช้อปปิ้งกับเพื่อนๆเธอสวมเดรสสีแดงตัดกับผมสีน้ำตาลบลอนด์ดัดเป็นลอนหุ่นไซส์เอสไลน์ทำให้หญิงสาวดูโดดเด่นเป็นพิเศษขณะที่เธอกำลังเดินอยู่นั้นก็บังเอิญเห็นพีรดนย์เดินมากับนักศึกษาสาว
"อิตาเฒ่าหัวงูนั่นถึงขั้นมาเดินห้างกับลูกศิษย์ตัวเองเลยหรอไม่ได้การละ"
 หญิงสาวขอตัวแยกจากกลุ่มเพื่อนพร้อมรีบเดินไปยังเป้าหมายทันที
"อาจารย์คิดจะซื้ออะไรให้น้องสาวหรอคะ" เก็จแก้วถามอาจารย์หนุ่ม
"ผมยังนึกไม่ออกเลยครับน้องสาวผมอายุประมาณคุณแก้วนี่แหละครับคุณแก้วคิดว่าเธอจะชอบอะไร"
เก็จแก้วยืนคิด"ลองเป็นพวกเครื่องประดับสวยๆไหมคะ
" ก็ดีนะครับงั้นเราไปดูร้านนั้นดีกว่า”
ร้านเครื่องประดับเล็กๆแต่หรูหราภายในมีเครื่องประดับที่ทำมาจากเพชรและคริสตัลมากมาย
เก็จแก้วตื่นเต้นเป็นพิเศษเพราะเธอไม่เคยเข้าร้านหรูขนาดนี้ หญิงสาวถูกใจสร้อยคอคริสตัลรูปดาว
"คุณแก้วชอบแบบนี้หรอครับ"
"ใช่ค่ะสร้อยคอน่ารักมากดูเรียบๆแต่ราคาไม่เรียบเลยอาจารย์ชอบไหมคะ"
"ผมว่าสวยดีนะครับถ้าคุณแก้วชอบผมเอาแบบนี้ให้น้องสาวด้วยนะครับ"
ระหว่างที่เก็จแก้วกำลังเพลิดเพลินกับจิลเวอร์รี่ภายในร้านพีรดนย์จัดการซื้อสร้อยแบบที่เธอชอบเขากลัวว่าเก็จแก้วจะสงสัยเลยจัดการซื้อมาสองเส้น
"ห่อของขวัญด้วยนะครับ"
ทุกการกระทำของเขาอยู่ในสายตาของดลลยาหญิงสาวแกล้งยืนดูของอยู่ภายนอกทำไมพี่พีถึงมากับเก็จแก้วเขากลับมาเมืองไทยเขาไม่เคยมาพบเธอเลยสักครั้งแต่กลับไปกับผู้หญิงคนอื่นได้
พีรดนย์เดินออกจากร้านจิวเวอร์รี่เริ่มรู้สึกหิวชายหนุ่มเลยชวนเก็จแก้วไปทานอาหารเย็นทีแรกเก็จแก้วคิดจะปฏิเสธแต่เธอกลัวว่าอาจารย์หนุ่มอาจจะหิวจึงตอบตกลงโดยทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าถูกติดตามอยู่หญิงสาวชุดเดรสสีแดงสวมแว่นกันแดดสีดำเพื่อพรางใบหน้าทำให้ดลลยาตกเป็นเป้าสงสัยของเหล่าพนักงานร้านอาหาร
"คุณลูกค้าครับตามคนแบบนี้เกรงว่าจะเป็นการคุกคามนะครับผมเห็นว่าคุณกำลังติดตามลูกค้าของเรา"
ผู้จัดการร้านอาหารบอกเธอดลลยาตกใจในสถานการณ์แบบนี้เธอยังไม่อยากถูกจับได้จึงเล่นละครว่า
"พี่คะ....คือสามีหนูผู้ชายตัวสูงๆหน้าเกาหลีๆที่เข้าไปตะกี้พานักศึกษามากินข้าวพี่พอจะช่วยหนูได้ไหม"
ดลลยาอ้อนวอนและตีบทกระจุยจนผู้จัดการเข้าใจว่าเธอเป็นเมียหลวงมาตามจับผิดสามีจึงให้ความร่วมมือพาเธอไปนั่งตรงมุมที่สามารถมองเห็นพีรดนย์และเก็จแก้วเธอคอยสังเกตพฤติกรรมของคนทั้งคู่ที่กำลังคุยกันและรับประทานอาหารอย่างสนุกสนานจนเผลอลืมตัวถอดแว่นกันแดดออกด้วยความบังเอิญที่เมทิณีนักข่าวนิตยสารกอสซิปไฮโซสังเกตเห็นท่าทางลับๆล่อๆของเธอจึงสอบถามจากผู้จัดการร้านและทราบว่าดลลยามาตามจับผิดสามี นี่ต้องกลายเป็นข่าวใหญ่แน่นอนเพราะปกติดลลยาค่อนข้างจะระวังตัวเธอแทบจะไม่มีข่าวอะไรเสียหายเลยในวงการไฮโซเรียกว่าเป็นเจ้าหญิงแห่งวงการไฮโซเซเลบเลยก็ว่าได้ข่าวทายาทสาวคนเดียวของเจียโปกรุ๊ปแอบซุ่มมีสามีแถมยังโดนสามีนอกใจแบบนี้ต้องดังระเบิดแน่นอน
เลิศวริศกลับมาที่บ้านเพื่อรอเก็จแก้ววันนี้เขาตั้งใจไปรอรับเธอหลังเลิกเรียนแต่เธอกลับขึ้นรถไปกับคนแปลกหน้าต่อหน้าต่อตาเขาแถมตอนนี้เวลาสองทุ่มครึ่งแล้วเธอยังไม่กลับมาอีกชายหนุ่มกระวนกระวายได้แต่เดินไปเดินมาภายในห้องนอนตาจ้องไปที่รั้วบ้านเก็จแก้วมีท่าทางเปลี่ยนไปตั้งแต่กลับมาจากห้องเสื้อของดลลยาเธอทำตัวเย็นชาและเมินเขามาตลอดสัปดาห์เสียงโทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะทำงานดังขึ้น
 "สวัสดีครับดอลลี่" เขาทักหญิงสาว
 "ขอโทษที่ดอลลี่โทรมากวนนะคะพี่ริชพอดีดอลลี่อยากรู้ว่าน้องแก้วกลับถึงบ้านรึยังคะ"
"ยังครับชายหนุ่มพยายามตอบเสียงเรียบดอลลี่มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ"
 "คือดอลลี่ไม่มีเบอร์น้องแก้วนะค่ะรบกวนพี่ริชบอกกับน้องแก้วทีว่าวันเสาร์บ่ายนี้จะมีนัดฟิตติ้งชุดพร้อมซ้อมเดินแบบนะค่ะ"
"ได้สิครับ...ผมจะบอกเก็จแก้วให้นะครับ"ชายหนุ่มวางสายจากดลลยาพลางเหลือบมองเห็นไฟรถยนต์ที่จอดอยู่หน้าบ้านเขา
เลิศวริศร้อนใจอยากเดินออกไปดูว่าเก็จแก้วออกไปกับใครกันแน่แต่เข้าต้องยั้งความคิดนั้นไว้เพราะเขาเป็นแค่เพียงพี่ชายและไม่มีสิทธิอะไรในตัวเก็จแก้ว
   "ขอบคุณนะคะอาจารย์ที่มาส่ง"
"ไม่เป็นไรครับผมต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณแก้วที่ช่วยผมเลือกของขวัญ"
ชายหนุ่มพูดขึ้นพร้อมหยิบกล่องของขวัญเล็กๆยื่นให้เธอ
"อะไรคะ?อาจารย์"
“เป็นของขอบคุณสำหรับน้องสาวอีกคนที่มาช่วยผมไงครับเพราะสำหรับผมคุณแก้วก็เปรียบเสมือนน้องสาวคนสำคัญของผมเช่นกัน"
 "ขอบคุณมากค่ะอาจารย์พีรดนย์" หญิงสาวกล่าวขอบคุณอาจารย์หนุ่ม
"เปลี่ยนเป็นพี่พีแทนก็ได้นะครับ"