นิยายสีเทา

บทที่03 ฝันร้าย1
ชั้นตื่นขึ้นมาก็เห็นอาจารย์กำลังสอนอยู่
ในกระดานที่มีตัวหนังสือมากกมายทำให้ชั้นหยิบสมุดมาจดงานแต่พอมองไปรอบๆก็เห็นว่าทั้งห้องมีชั้นคนเดียวชั้นนั้งเรียนแบบงงๆต่อไปพลางก้มหน้ามาจดงานที่เขียนค้างไว้
บรรยากาศรอบห้องดูแปลกๆแต่ชั้นก็เลือกที่จะไม่สนใจมันแล้วสนในสิ่งที่อาจารย์สอนก่อนจะเหลือบตาไปเห็นคนที่เคยทำร้ายชั้น
ชั้นวิ่งไปหาอาจารย์ทันทีแต่ไม่ว่าจะร้องเรียกเท่าไหร่อาจารย์ก็ไม่ได้ยินเสียงของชั้นเลยชั้นทรุดตัวลงนั่งกับพื้นทันที
คนแบบเทอจะมีใครต้องการ!
.
หยุดนะ..
 
ยัยตัวประหลาด!!
 
ไม่ใช่นะ..
 
ขนาดครอบครัวที่แกรักมันยังทิ้งแกเลยนี่!!
..
 
หยุด...
 
พวกชั้นพูดความจริงใช่มั้ยล่ะ
 
นะ..
 
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
 
พอที
 
ฮ่าๆๆๆ
 
พอสักที!!
ชั้นตะโกนออกไปเสียงดังก่อนทิวทัศน์รอบข้างจะเปลี่ยนไปกลายเป็นป่ายามคํ่าคืนพระจันทร์หงายมีเพียงแสงสว่างจากพระจันทร์ที่ยังคงสอดส่องมาพอให้เห็นทางเดินกับทิศทางโดยรอบชั้นลุกขึ้นยืนก่อนจะรีบวิ่งไปตามทางเพื่อหวังหาทางออกจากป่าแห่งนี้
แต่ไม่ว่าจะพยายามเร่งฝีเท้ามากขึ้นขนาดไหนชั้นก็ไปไม่ถึงทางออกเสียทีมิหนำซํ้ายังวิ่งวนไปมาอีก
ร่างกายที่จู่ๆก็เริ่มหนักอึ้งทำเอาชั้นเดินเซไปมาเพื่อหวังจะหาทางออกให้ได้เร็ว
[อายาโนะ]
อ่ะ....นั่นเสียงใครน่ะ
ชั้นหันซ้ายหันขวาหาที่มาของเสียง
[ยัยบ้า..ตื่นนะ]
เสียงที่ฟังดูคุ้นหูนี้มันทำให้จิตใจชั้นอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
ชินทาโร่คุง?..
ชั้นขานชื่อเจ้าของเสียงที่ดังมาจากที่ไหนสักแห่ง
ก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้า
จริงสิ...ชั้นไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนี่นา
ขอบคุณนะ...