นิยายสีเทา

บทที่03 ฝันร้าย1

ชั้นตื่นขึ้นมาก็เห็นอาจารย์กำลังสอนอยู่

ในกระดานที่มีตัวหนังสือมากกมายทำให้ชั้นหยิบสมุดมาจดงานแต่พอมองไปรอบๆก็เห็นว่าทั้งห้องมีชั้นคนเดียวชั้นนั้งเรียนแบบงงๆต่อไปพลางก้มหน้ามาจดงานที่เขียนค้างไว้

บรรยากาศรอบห้องดูแปลกๆแต่ชั้นก็เลือกที่จะไม่สนใจมันแล้วสนในสิ่งที่อาจารย์สอนก่อนจะเหลือบตาไปเห็นคนที่เคยทำร้ายชั้น

ชั้นวิ่งไปหาอาจารย์ทันทีแต่ไม่ว่าจะร้องเรียกเท่าไหร่อาจารย์ก็ไม่ได้ยินเสียงของชั้นเลยชั้นทรุดตัวลงนั่งกับพื้นทันที

คนแบบเทอจะมีใครต้องการ!

.

หยุดนะ..

ยัยตัวประหลาด!!

ไม่ใช่นะ..

ขนาดครอบครัวที่แกรักมันยังทิ้งแกเลยนี่!!

..

หยุด...

พวกชั้นพูดความจริงใช่มั้ยล่ะ

นะ..

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

พอที

ฮ่าๆๆๆ

พอสักที!!

ชั้นตะโกนออกไปเสียงดังก่อนทิวทัศน์รอบข้างจะเปลี่ยนไปกลายเป็นป่ายามคํ่าคืนพระจันทร์หงายมีเพียงแสงสว่างจากพระจันทร์ที่ยังคงสอดส่องมาพอให้เห็นทางเดินกับทิศทางโดยรอบชั้นลุกขึ้นยืนก่อนจะรีบวิ่งไปตามทางเพื่อหวังหาทางออกจากป่าแห่งนี้

แต่ไม่ว่าจะพยายามเร่งฝีเท้ามากขึ้นขนาดไหนชั้นก็ไปไม่ถึงทางออกเสียทีมิหนำซํ้ายังวิ่งวนไปมาอีก

ร่างกายที่จู่ๆก็เริ่มหนักอึ้งทำเอาชั้นเดินเซไปมาเพื่อหวังจะหาทางออกให้ได้เร็ว

[อายาโนะ]

อ่ะ....นั่นเสียงใครน่ะ

ชั้นหันซ้ายหันขวาหาที่มาของเสียง

[ยัยบ้า..ตื่นนะ]

เสียงที่ฟังดูคุ้นหูนี้มันทำให้จิตใจชั้นอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

ชินทาโร่คุง?..

ชั้นขานชื่อเจ้าของเสียงที่ดังมาจากที่ไหนสักแห่ง

ก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้า

จริงสิ...ชั้นไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนี่นา

ขอบคุณนะ...