คุณหนูจอมซุ่มซ่ามกับพ่อบ้านเพอร์เฟค

ถ้าลองคิดกลับไปแล้ว
เรารู้สึกเหมือนไม่เคยขาดอ่ะไรไปเลย เว้นแต่ความรักและความอบอุ่น
ตอนที่ 1 อดีตของฉัน
 
นีโม่:นี่คุณพ่อบ้าน อาหารเช้าวันนี้คือไร
พ่อบ้าน:อาหารเช้าวันนี้คือ แซนด์วิซโบโลน่าชีส ครับคุณหนู
นีโม่:อ่ะไรนะ แซนด์วิซปลาโลมาพริก.... มันกินได้ไหมอ่ะ
 มันคือไรหน่ะใช่ของกินไหมนี่ กินแล้วจะตายไหม
พ่อบ้าน:....แซนด์วิซ..โบ..โล..น่า..ชีส. ครับ
นีโม่:อ้อ....เครเข้าใจล่ะ ระหว่างที่ฉันไปกินนายไปเตรียมรถพาฉันไปโรงเรียน
พ่อบ้าน:รับทราบครับ
 
ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง
ฉันเป็นนักเรียนใหม่ที่ย้ายเข้ามาใน โรงเรียนและวันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนที่ 1 หรือวันเปิดเทอมนั่นแหละ ฉันชื่อ นีโม่ นะ(ชื่อยังกับปลาแหนะ)
นักเรียนญคู่:นี่ๆ คนนั้นใครหนะนักเรียนใหม่หรอ เจ๊าะแจ๊ เจ๊าะแจ๊
วันนี้เป็น วันเปิดเทอมวันแรกทำไมมีคนมองเต็มเลย-w- คนมีตั้งเยอะตั้งแยะ พอฉันหาสาเหตุก็เพราะ รถ...ใช่รถ..รถนั่นแหละ ที่มันแปลกตาไป รถมันหรูเกินไปหรอแย่ล่ะรู้งี้น่าจะหารถที่มันไม่หรูเกินไป หรือจะเดินมาดีนะ ตอนนี้ต้องรีบไปห้องเรียนแล้ว
นีโม่:อ๊ะ...โอ้ย
ฉันเผลอไปสะดุดขาตัวเองสะได้ น่าอายชะมัด รีบไปดีกว่า
ถึงห้องเราแล้ว ไปหาที่นั่งก่อนดีกว่า ระดับเราแล้วต้องนั่งหลังล่ะนะ
พอฉันเลือกที่นั่งเสร็จแล้วก็เอาหน้าฟุบโต๊ะแล้วก็รอ อ๊อดดัง เพื่อนในห้องค่อนข้างเสียงดังกันทีเดียว 
ฉันก็ทำอย่างนั้นจนอาจารย์มา แล้วก็ออกไปแนะนำตัวนั่งเรียน กินข้าวกลางวัน แล้วก็เรียนทำอย่างนั้นจนเย็น
แล้วก็รอพ่อบ้านมารับ ฉันคิดไว้ว่าจะไม่สุงสิงกับใคร จะเงียบๆไว้ ความคิดนั้นก็เป็นไรที่ดีในวันแรก