Hazard Trap ร้ายสุดก็บอดี้การ์ดผมนี่แหละ

ร้านอาหาร
 
"มาทำไมเนี่ย"
"มาร้านอาหารก็มาทานข้าวสิ จะให้มาซ้อมยิงปืนรึไง"
"ตลกล่ะหน้าฉันนี่น่าขำมากรึไง"
"หน้าเธอไม่น่าขำนะน่ารักมากกว่า"
 
 
เขามองมาทางฉันอย่างยิ้มฉันถอนหายใจกับการหยอดของเขาสงสัยจะเจ้าชู้มากนะเนี่ยแต่ทำไมถึงไม่สนใจผู้หญิงนะหรือว่านายนี่เป็นเกย์
 
 
"ฉันไม่ใช่เกย์"
"เฮ้ย!!นายรู้ได้ไงว่าฉันว่านายเป็นเกย์"
"สายตาเธอนี่บอกทุกอย่างจริงๆ"
"สายตาฉันงั้นเหรอ"
"อือเข้าไปกันเดี๋ยวฉันเลี้ยงเธอเอง"
 
 
เขาเดินเข้าไปในร้านปล่อยให้ฉันงงอยู่อย่างนั้นสายตาฉันเนี่ยนะบอกทุกอย่าง ฉันเลิกใส่ใจสายตาตัวเองก่อนจะรีบเดินเข้าไปในร้านก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับเขา เขามองฉันก่อนจะส่งเมนูมาให้ฉันรับมาก่อนจะเปิดดูฉันมองเเต่ล่ะเมนูกับราคาที่ไม่เข้ากันอย่างแรง! เนื้อหมูก็เหมือนทั่วๆไปไม่ใช่หรอพ่อครัวไปฆ่าหมูที่ฝรั่งเศษมารึไงกันเนี่ย ฉันเลือกที่จะสั่งสปาเกตตี้ที่ดูจะถูกที่สุดในร้านโดยมีธันเดอร์ที่ค้านจนถึงที่สุดที่ฉันเลือกอาหารถูกแต่พอฉันขู่ด้วยมีดก็ยอมสงบลง พนักงานเดินเข้ามาเสิร์ฟอาหารที่เราสั่งก่อนจะเดินออกไปฉันมองอาหารที่เขาสั่งก่อนจะดูราคา
 
“นี่นายทานของเเพงแบบนี้ทุกวันป่ะเนี่ย”
“ใช่”
“แล้วเคยทานอาหารร้านข้างทางบ้างใหม”
"ไม่ฉันคิดว่าเขาทำไม่สะอาดไม่มีคุณภาพอีกด้วย"
"นายนี่พลาดสิ่งดีๆไปเยอะนะรีบทานเดี๋ยวฉันจะเปิดโลกกว้างให้นายเอง โลกแคบๆแบบนั้นเลิกอยู่สักที"
"จะไปไหน?"
"บอกก่อนก็ไม่เซอร์ไพร์สิ"
 
 
ฉันทานข้าวต่อปล่อยให้เขานั่งงงต่อไปต้องเปิดโลกกว้างกันหน่อยเป็นมาเฟียแบบนายนี่ฉันจะไม่ทนแน่นอน ขนาดคุณปู่ยังสอนฉันทุกอย่างให้ฉันได้ลองสิ่งใหม่ๆตลอดเลยแต่ตอนนั้นฉันออกจะเป็นเด็กไฮโซเลือกทานทุกอย่างเลยโดนคุณปู่สอนหนักจนร้องไห้คิดแล้วอายตัวเองชะมัดเลย หลังจากที่เราทานข้าวเสร็จฉันก็บอกให้คนขับรถแวะที่ตลาดนัดคนเดินดีที่วันนี้มีงานฉันเลยเลือกที่นี้ ฉันเดินลงมาจากรถก่อนจะลากธันเดอร์ออกมา
 
"มาที่นี้ทำไม?"
"มาเปิดโลกกว้างกันหน่อยเหอะน่าาพรุ่งนี้ไปเรียนแล้วนะมาสนุกก่อนจะกลับไ ปเครียดกันดีกว่า"
"นี่งานวัดหรอแต่ของกินที่นี้มันสะอาดรึเปล่า"
"โอ๊ยนี่บอกตรงๆเลยนะถ้าฉันได้อยู่ในโลกแคบๆของนายล่ะก็ชีวิตฉันนี่จะไร้สีสันจืดชืดเหมือนนายที่เป็นอยู่ตอนนี้เลย ไม่เป็นไรฉันจะให้นายเข้ามาอยู่ในโลกของฉันบ้างล่ะกัน"
"โลกของเธอ"
"ใช่ ไปเร็ว"
 
ฉันลากธันเดอร์เข้ามาในงานที่คนเดินพลุกผล่านพาเขาไปซื้อของกินแต่หมอนี่ๆม่ยอมกินก็เลยต้องใช้ความเจ้าเล่ห์ของตัวเองให้เขากินจนได้พอกินเท่านั้นเเหละเขาก็ดันติดใจซะงั้น ฉันหัวเราะขำๆอย่างเขานี่มันคนกรุงเข้าบ้านนอกชัดๆเลยรู้สึก้ขาจะบ้านนอกมากกว่าคนบ้านนอกจริงๆเลยเด็กน้อยซะจริง ฉันเดินมาถึงซุ่มที่ใช้เล่นเกมส์แต่ฉันคิดว่ามันคือการพนันชัดๆเลยล่ะ ฉันมองไปที่ซถ่มยิงปืนซึ่งสายตาฉันก็ดันไปเจอเจ้าตัวการ์ตูนสีเหลืองใส่แว่นใส่ชุดเอี่ยมที่พูดไม่รู้เรื่องสักคำแต่การกระทำหน้าตาโค-ตะ-ระน่ารักเลย
 
"อยากได้เหรอ"
"เปล่าซะหน่อยใครอยากได้กัน"
 
 
ฉันรีบเดินผ่านซุ่มนี้ไปวันหลังค่อยมาแบบแอบๆล่ะกันฮึ่ย ถ้าใครกล้าเอาไปก่อนนะฉันจะจับฆ่าหมกส้วมเลยคอยดูหรือว่าฉันควรจะติดกล้องวงจรปิดดีนะ ฉันหันไปคุยกับธันเดอร์แต่เขากลับหายตัวไปซะก่อนฉันพยายามมองหาเขาแต่ก็ไม่เจอ "โอลีน"ฉันหันไปมองตามเสียงก็เห็นธันเดอร์ยืนถือตุ๊กตามินเนี่ยนตัวใหญ่ที่ฉันมองที่ร้านนั่นอยู่ทุกคนที่เดินไปมาต่างมองมาที่เราสองคน
 
"ไปเอามาได้ไง!"
"ถามได้ก็ไปเล่นมาน่ะสิ"
"นายไปเล่นยิงปืนมางั้นหรอ เสียไปกี่บาท!"
"ก็ไม่เท่าไหร่ฉันอยากให้เธอเห็นความพยายามของฉันมากกว่านะ"
 
[แกพี่เขาน่ารักมากเลยอ่ะซื้อของให้แฟนด้วย]
[เหมาะสมกันทั้งคู่เลยนะเนี่ย]
[ถ้าเป็นฉันนะหลงตายเลย]
 
เสียงผู้คนรอบข้างต่างมองมาที่พวกเราเเละพูดว่าฉันกับธันเดอร์เป็นแฟนกันใหญ่พอฉันจะพูดว่าเราไม่ได้เป็นแฟนกันธันเดอร์ก็รีบเอาตุ๊กตามาให้ฉันถือก่อนจะจับมือฉันแล้วเดินออกไปทั้งๆที่ฉันยังไม่ได้แก้ความเข้าใจผิดของพวกเขา เขาพาฉันมาหยุดยืนที่เก้าอี้ไม้ที่เอาไว้สำหรับนั่งพัก
 
"อะไรของนายฉันยังไม่แก้เลยเรื่องที่พวกเขาเข้าใจผิดว่าเราเป็นแฟนกันเนี่ย"
"เธอเเก้ไปพวกเขาก็ไม่เชื่อหรอก อีกอย่างพวกเขาคิดแบบนั้นก็ดีแล้วนิ"
"จะบ้าหรอให้ตายสิ!!!"
"ขอบคุณมากนะ ที่พาฉันเข้ามาอยู่ในโลกของเธอ"
"อือ"
"ขอกอดได้ใหม"
 
 
ฉันมองเขาก่อนจะมองที่ตุ๊กตาสงสัยคงจะชอบมินเนี่ยนแล้วล่ะสิฉันยื่นไปตรงหน้าเขา เขามองมาที่ฉันก่อนจะดันตุ๊กตาลงให้เห็นหน้าฉันเเล้วเขาก็รีบเขามาสวมกอดฉัน ฉันอึ้งอยู่อย่างนั้นนะ...นี่เขาหมายความว่าขอกอดฉันงั้นเหรอแล้วทำไมฉัน ตึกตัก ตึกตัก ถึงหัวใจเต้นเเรงเนี่ย!!!
 
 
"ปะ....ปล่อย!จะมากอดฉันทำไม!!"
"ก็เธอไม่ว่าอะไรนิตอนฉันขอกอด"
"ก็ฉันนึกว่านายหมายถึงตุ๊กตาไง ปล่อยนะธันเดอร์เขามองกันใหญ่แล้วนะ"
 
 
เรื่องจริงเลยล่ะคนที่เดินผ่านมาก็มองมาทางเราบางคนดันจำพวกเราตอนอยู่ในงานก็แอบถ่ายรูปไว้มันน่าถ่ายตรงไหนเนี่ย ฉันพยายามดันเข้าออกแต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้นายนี่มันมีแรงขนาดนี้ตอนไหนเนี่ย
 
 
"อายรึไง"
"ก็ใช่น่ะสิฉันไม่เคยกอดใครต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้นะไอ้บ้า!!"
 
 
เขาเลิกกอดฉันก่อนจะมองมาที่ฉันอย่างขำๆ
 
 
"หัวเราะอะไรของนาย"
"เธอนี่ดูน่ารักจริงๆด้วยนะ"
"กลับได้ยังเนี่ยนี่มันเวลาเลิกงานแล้ว"
"เดี๋ยวฉันไปส่ง"
 
 
เขาเดินนำฉันกลับไปที่รถท่ามกลางคนในงานที่ยิ้มมาให้พวกเราแถมนายนี่ยังเนียนมาจับมือฉันอีกให้ตาย!! ทีแบบนี้ไปเอาแรงมาจากไหนวะเนี่ยฉันล่ะอึ้งจริงๆเลยฉันมองตุ๊กตาที่อยู่ในมือก็เผลอยิ้มออกมาก่อนจะมองมือของเขาที่กุมมือฉันไว้แล้วมองแผ่นหลังของเขาที่เดินอยู่ข้างหน้า
ขอบคุณนะไอ้บ้า!> ฺ <