Hazard Trap ร้ายสุดก็บอดี้การ์ดผมนี่แหละ

5.0

เขียนโดย ้เล่มเล็ก

วันที่ 5 มีนาคม พ.ศ. 2561 เวลา 08.39 น.

  9 บท
  0 วิจารณ์
  5,508 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 10 มีนาคม พ.ศ. 2561 07.22 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

8) ึ7 โลกของฉัน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ร้านอาหาร

 

"มาทำไมเนี่ย"

"มาร้านอาหารก็มาทานข้าวสิ จะให้มาซ้อมยิงปืนรึไง"

"ตลกล่ะหน้าฉันนี่น่าขำมากรึไง"

"หน้าเธอไม่น่าขำนะน่ารักมากกว่า"

 

 

เขามองมาทางฉันอย่างยิ้มฉันถอนหายใจกับการหยอดของเขาสงสัยจะเจ้าชู้มากนะเนี่ยแต่ทำไมถึงไม่สนใจผู้หญิงนะหรือว่านายนี่เป็นเกย์

 

 

"ฉันไม่ใช่เกย์"

"เฮ้ย!!นายรู้ได้ไงว่าฉันว่านายเป็นเกย์"

"สายตาเธอนี่บอกทุกอย่างจริงๆ"

"สายตาฉันงั้นเหรอ"

"อือเข้าไปกันเดี๋ยวฉันเลี้ยงเธอเอง"

 

 

เขาเดินเข้าไปในร้านปล่อยให้ฉันงงอยู่อย่างนั้นสายตาฉันเนี่ยนะบอกทุกอย่าง ฉันเลิกใส่ใจสายตาตัวเองก่อนจะรีบเดินเข้าไปในร้านก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับเขา เขามองฉันก่อนจะส่งเมนูมาให้ฉันรับมาก่อนจะเปิดดูฉันมองเเต่ล่ะเมนูกับราคาที่ไม่เข้ากันอย่างแรง! เนื้อหมูก็เหมือนทั่วๆไปไม่ใช่หรอพ่อครัวไปฆ่าหมูที่ฝรั่งเศษมารึไงกันเนี่ย ฉันเลือกที่จะสั่งสปาเกตตี้ที่ดูจะถูกที่สุดในร้านโดยมีธันเดอร์ที่ค้านจนถึงที่สุดที่ฉันเลือกอาหารถูกแต่พอฉันขู่ด้วยมีดก็ยอมสงบลง พนักงานเดินเข้ามาเสิร์ฟอาหารที่เราสั่งก่อนจะเดินออกไปฉันมองอาหารที่เขาสั่งก่อนจะดูราคา

 

“นี่นายทานของเเพงแบบนี้ทุกวันป่ะเนี่ย”

“ใช่”

“แล้วเคยทานอาหารร้านข้างทางบ้างใหม”

"ไม่ฉันคิดว่าเขาทำไม่สะอาดไม่มีคุณภาพอีกด้วย"

"นายนี่พลาดสิ่งดีๆไปเยอะนะรีบทานเดี๋ยวฉันจะเปิดโลกกว้างให้นายเอง โลกแคบๆแบบนั้นเลิกอยู่สักที"

"จะไปไหน?"

"บอกก่อนก็ไม่เซอร์ไพร์สิ"

 

 

ฉันทานข้าวต่อปล่อยให้เขานั่งงงต่อไปต้องเปิดโลกกว้างกันหน่อยเป็นมาเฟียแบบนายนี่ฉันจะไม่ทนแน่นอน ขนาดคุณปู่ยังสอนฉันทุกอย่างให้ฉันได้ลองสิ่งใหม่ๆตลอดเลยแต่ตอนนั้นฉันออกจะเป็นเด็กไฮโซเลือกทานทุกอย่างเลยโดนคุณปู่สอนหนักจนร้องไห้คิดแล้วอายตัวเองชะมัดเลย หลังจากที่เราทานข้าวเสร็จฉันก็บอกให้คนขับรถแวะที่ตลาดนัดคนเดินดีที่วันนี้มีงานฉันเลยเลือกที่นี้ ฉันเดินลงมาจากรถก่อนจะลากธันเดอร์ออกมา

 

"มาที่นี้ทำไม?"

"มาเปิดโลกกว้างกันหน่อยเหอะน่าาพรุ่งนี้ไปเรียนแล้วนะมาสนุกก่อนจะกลับไ ปเครียดกันดีกว่า"

"นี่งานวัดหรอแต่ของกินที่นี้มันสะอาดรึเปล่า"

"โอ๊ยนี่บอกตรงๆเลยนะถ้าฉันได้อยู่ในโลกแคบๆของนายล่ะก็ชีวิตฉันนี่จะไร้สีสันจืดชืดเหมือนนายที่เป็นอยู่ตอนนี้เลย ไม่เป็นไรฉันจะให้นายเข้ามาอยู่ในโลกของฉันบ้างล่ะกัน"

"โลกของเธอ"

"ใช่ ไปเร็ว"

 

ฉันลากธันเดอร์เข้ามาในงานที่คนเดินพลุกผล่านพาเขาไปซื้อของกินแต่หมอนี่ๆม่ยอมกินก็เลยต้องใช้ความเจ้าเล่ห์ของตัวเองให้เขากินจนได้พอกินเท่านั้นเเหละเขาก็ดันติดใจซะงั้น ฉันหัวเราะขำๆอย่างเขานี่มันคนกรุงเข้าบ้านนอกชัดๆเลยรู้สึก้ขาจะบ้านนอกมากกว่าคนบ้านนอกจริงๆเลยเด็กน้อยซะจริง ฉันเดินมาถึงซุ่มที่ใช้เล่นเกมส์แต่ฉันคิดว่ามันคือการพนันชัดๆเลยล่ะ ฉันมองไปที่ซถ่มยิงปืนซึ่งสายตาฉันก็ดันไปเจอเจ้าตัวการ์ตูนสีเหลืองใส่แว่นใส่ชุดเอี่ยมที่พูดไม่รู้เรื่องสักคำแต่การกระทำหน้าตาโค-ตะ-ระน่ารักเลย

 

"อยากได้เหรอ"

"เปล่าซะหน่อยใครอยากได้กัน"

 

 

ฉันรีบเดินผ่านซุ่มนี้ไปวันหลังค่อยมาแบบแอบๆล่ะกันฮึ่ย ถ้าใครกล้าเอาไปก่อนนะฉันจะจับฆ่าหมกส้วมเลยคอยดูหรือว่าฉันควรจะติดกล้องวงจรปิดดีนะ ฉันหันไปคุยกับธันเดอร์แต่เขากลับหายตัวไปซะก่อนฉันพยายามมองหาเขาแต่ก็ไม่เจอ "โอลีน"ฉันหันไปมองตามเสียงก็เห็นธันเดอร์ยืนถือตุ๊กตามินเนี่ยนตัวใหญ่ที่ฉันมองที่ร้านนั่นอยู่ทุกคนที่เดินไปมาต่างมองมาที่เราสองคน

 

"ไปเอามาได้ไง!"

"ถามได้ก็ไปเล่นมาน่ะสิ"

"นายไปเล่นยิงปืนมางั้นหรอ เสียไปกี่บาท!"

"ก็ไม่เท่าไหร่ฉันอยากให้เธอเห็นความพยายามของฉันมากกว่านะ"

 

[แกพี่เขาน่ารักมากเลยอ่ะซื้อของให้แฟนด้วย]

[เหมาะสมกันทั้งคู่เลยนะเนี่ย]

[ถ้าเป็นฉันนะหลงตายเลย]

 

เสียงผู้คนรอบข้างต่างมองมาที่พวกเราเเละพูดว่าฉันกับธันเดอร์เป็นแฟนกันใหญ่พอฉันจะพูดว่าเราไม่ได้เป็นแฟนกันธันเดอร์ก็รีบเอาตุ๊กตามาให้ฉันถือก่อนจะจับมือฉันแล้วเดินออกไปทั้งๆที่ฉันยังไม่ได้แก้ความเข้าใจผิดของพวกเขา เขาพาฉันมาหยุดยืนที่เก้าอี้ไม้ที่เอาไว้สำหรับนั่งพัก

 

"อะไรของนายฉันยังไม่แก้เลยเรื่องที่พวกเขาเข้าใจผิดว่าเราเป็นแฟนกันเนี่ย"

"เธอเเก้ไปพวกเขาก็ไม่เชื่อหรอก อีกอย่างพวกเขาคิดแบบนั้นก็ดีแล้วนิ"

"จะบ้าหรอให้ตายสิ!!!"

"ขอบคุณมากนะ ที่พาฉันเข้ามาอยู่ในโลกของเธอ"

"อือ"

"ขอกอดได้ใหม"

 

 

ฉันมองเขาก่อนจะมองที่ตุ๊กตาสงสัยคงจะชอบมินเนี่ยนแล้วล่ะสิฉันยื่นไปตรงหน้าเขา เขามองมาที่ฉันก่อนจะดันตุ๊กตาลงให้เห็นหน้าฉันเเล้วเขาก็รีบเขามาสวมกอดฉัน ฉันอึ้งอยู่อย่างนั้นนะ...นี่เขาหมายความว่าขอกอดฉันงั้นเหรอแล้วทำไมฉัน ตึกตัก ตึกตัก ถึงหัวใจเต้นเเรงเนี่ย!!!

 

 

"ปะ....ปล่อย!จะมากอดฉันทำไม!!"

"ก็เธอไม่ว่าอะไรนิตอนฉันขอกอด"

"ก็ฉันนึกว่านายหมายถึงตุ๊กตาไง ปล่อยนะธันเดอร์เขามองกันใหญ่แล้วนะ"

 

 

เรื่องจริงเลยล่ะคนที่เดินผ่านมาก็มองมาทางเราบางคนดันจำพวกเราตอนอยู่ในงานก็แอบถ่ายรูปไว้มันน่าถ่ายตรงไหนเนี่ย ฉันพยายามดันเข้าออกแต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้นายนี่มันมีแรงขนาดนี้ตอนไหนเนี่ย

 

 

"อายรึไง"

"ก็ใช่น่ะสิฉันไม่เคยกอดใครต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้นะไอ้บ้า!!"

 

 

เขาเลิกกอดฉันก่อนจะมองมาที่ฉันอย่างขำๆ

 

 

"หัวเราะอะไรของนาย"

"เธอนี่ดูน่ารักจริงๆด้วยนะ"

"กลับได้ยังเนี่ยนี่มันเวลาเลิกงานแล้ว"

"เดี๋ยวฉันไปส่ง"

 

 

เขาเดินนำฉันกลับไปที่รถท่ามกลางคนในงานที่ยิ้มมาให้พวกเราแถมนายนี่ยังเนียนมาจับมือฉันอีกให้ตาย!! ทีแบบนี้ไปเอาแรงมาจากไหนวะเนี่ยฉันล่ะอึ้งจริงๆเลยฉันมองตุ๊กตาที่อยู่ในมือก็เผลอยิ้มออกมาก่อนจะมองมือของเขาที่กุมมือฉันไว้แล้วมองแผ่นหลังของเขาที่เดินอยู่ข้างหน้า

ขอบคุณนะไอ้บ้า!> ฺ <

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา