ขอทีเถอะคุณรุ่นน้อง ช่วยอย่ามาเปลี่ยนความรู้สึกผมท

ความรู้สึก? คืออะไร….

เมื่อเหตุการณ์หลายวันก่อนผ่านไป ชีวิตประจำวันของมิยามุระหลังจากนั้นก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง ยังคงเป็นวันที่ไร้สีสันเช่นเดิม ทั้งเงียบสงบ และไร้เพื่อนฝูงซึ่งแบบนี้มันดีแล้วล่ะ

และวันเวลาได้ล่วงผ่านไปจนเข้าสู่วันจันทร์ที่21 เดือนพฤษภาคม ค.ศ.2018

ภายในบ้าน และในห้องนอนของมิยามุระ อากิระ

กริ๊งๆๆๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกดังกังวานสนั่นไปทั่วห้องทะลุเข้าผ่านชั้นของหูและรับรู้ถึงเสียงจนน่ารำคาญ หลายนาทีผ่านไปก็ยังคงดังอยู่อย่างนั้นมีเพียงแค่ความไม่สงบใจที่เปลี่ยนแปลง พยายามดิ้นทุรนทุรายกับผ้าห่มผืนหนึ่งอย่างทรมาน ดิ้นไปดิ้นมา บิดไปบิดมา ราวกับกำลังออกกำลังกายในระหว่างนอนอย่างไรอย่างนั้น

ตึง! แผ่นหลังกระแทกลงมากับพื้นห้อง เสียงนาฬิกาก็ยังคงดังเป็นสายยาวเช่นเดิม

“จะ เจ็บ” เปลือกตาเริ่มเปิดออกสภาพของตาเริ่มปรับสภาพจนเห็นภาพชัดเป็นปกติภายในไม่กี่วินาที ตัวเริ่มลุกขึ้นมาจากผ้าห่มซึ่งกอดไว้แน่น พลางลูบคลำแผ่นหลังของตัวเองไปมา และหาวออกเป็นบางครั้ง

พอมองดูนาฬิกาเรือนหนึ่งยังคงดังอยู่ก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาก็เลยลุกขึ้นมาทุบและจับฟาดจนพัง จากนั้นก็ไปอาบน้ำกินข้าวตามฉบับของอนิเมเกี่ยวกับชีวิตประจำวัน

ในระหว่างที่กำลังกินข้าวกับขนมปังทาแยมแผ่นหนึ่งจู่ๆก็มีเสียงแหลมชวนแสบแก้วหูดังขึ้นระรัวอย่างต่อเนื่อง ครั้งนี้ก็เหมือนจะมาจากหน้าบ้าน

“มาแล้ว มาแล้ว” พอเปิดประตูออกไป “จะกดเล่นอะไรนักหนา” และเธอก็อยู่ตรงหน้าบ้านของผม ณ ตอนนี้

ผู้หญิงผมสีน้าตาลแดง ส่วนสูง159เซนติเมตร กำลังยืนกดออดหน้าบ้านของมิยามุระอย่างสนุกสนาน

“แล้วเธอจะมากดเล่นทำไมมิทราบ!!! หา!!!!”

“แฮะๆ” เคียวโกะแลบลิ้นออกมาทำหน้าแอ๊บแบ๋ว

แกร็ก! เสียงฟันกามกระทบกัน “จะทำหน้าแบบนั้นไปเพื่ออะไร! เห้อ— เอาละๆ ออกไปซะ มันขวางทางหน้าบ้านฉันนะรู้ไหม”

เธอทำแก้มป่องและเอ่ยขึ้น “โธ่— อย่าไร่กันเหมือนไม่ใช่เพื่อนกันสิคะ”

“ฉันไม่เคยจำได้เลยนะว่ามีเพื่อนกับเธออยู่ในความทรงจำ แล้วอีกอย่างเธอรู้พิกัดบ้านฉันได้ยังไงล่ะนั่น”

“ความลับค่ะ” เคียวโกะยิ้มปิดท้าย

“น่ากลัวแฮะ ไม่สิ โจรหรือไง เป็นโจรสินะ”

“ก่อนหน้านั้นให้ฉันไปในบ้านก่อนเถอะค่ะ ยืนอยู่ตรงนี้มันอันตรายนะคะรู้ไหม” พูดเสร็จเคียวโกะก็ชี้นิ้วมาใส่หน้าของผม

มิยามุระซึ่งกำลังยืนสนทนากับเคียวโกะที่ยืนอยู่หน้าประตูรั้วก็ไม่มีความรู้สึกเห็นใจเธอเลยแม้แต่น้อย ไม่สิ เมื่อดูจากสีหน้าแล้วคงประมาณว่า ‘ยัยนี่จะเป็นยังไงก็ชั่งมัน’ ผมพูดรวบรัดตัดตอนขึ้นมาว่า “ลาก่อนนะ” และกำลังปิดประตูเข้าบ้านไป

แต่… ในระหว่างนั้น เสียงของประตูก็ลากดังยาวขึ้นมาทั้งที่ไม่น่าเป็นไปได้ เอี๊ยด— แขนที่กำลังดึงประตูปิดหยุดชะงักลงชั่วครู่และจ้องมองที่ตัวเคียวโกะชั่วขณะ ผมเห็นเธอที่กำลังเลื่อนประตูหน้าบ้านของผมอย่างสบายใจ สักพักประตูเลื่อนมันก็หยุดลงและเคียวโกะเดินเข้ามาหาในที่สุด

เมื่อหยุดอยู่ตรงหน้าประตูเธอก็เหมือนจะโชว์กุญแจซึ่งมีลักษณะรูปหัวกะโหลกให้ดู และเดินผ่านเข้าในบ้าน

ส่วนมิยามุระได้เพียงแค่ยืนมองตาค้างแล้วอุทานออกมาด้วยความสงสัย “อะ อะไรวะนั่น”

เคียวโกะซึ่งเข้ามาถึงภายในตัวบ้านเรียบร้อยแล้วก็เหมือนจะไม่ทุกข์ร้อนแต่อย่างใด เธอยังคงมองล่าง มองบน และพูดชื่นชมตัวบ้านระรื่นราวกับเป็นบ้านของเธอเอง

“นะ นั่นมันถ้าจำไม่ผิดกุญแจผีนี่หว่า-” มิยามุระกล่าวขึ้นด้วยความแปลกใจ และรีบหันมาหาเคียวโกะโดยทันที

“พอนึกจริงๆแล้ว นั่นมันกุญแจผีไม่ใช่หรืองายยย!”

“ค่ะ” เคียวโกะหันหน้ามันตอบมิยามุระด้วยรอยยิ้ม

“โจรหรือไง เป็นโจรจริงๆใช่ไหมมมม!!!!” มิยามุระทำหน้าซีดขาวพลางเหงื่อไหลออกมาเป็นสายยาวราวกับน้ำตา ประกอบกับความคิดต่างๆนานาซึ่งกับไหลเวียนอยู่ในขณะนี้เขากำลังทำการวิเคราะห์สถานการณ์อย่างแยบเย็น แต่ทว่าในตอนนี้กลับไม่สามารถควบคุมสติได้เลย ที่คิดมีเพียงแค่คำว่า “โจร”สองคำก็โจรภายในหัว

ไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็รีบตัดสินใจวิ่งขึ้นบนห้องนอนเพื่อไปเอาโทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะ

ตึงๆๆๆๆๆ เสียงซาวเอ็ฟเฟ็คของบันไดเกิดขึ้นในขณะที่เขากำลังโทรศัพท์

“ใส่ผิดเสียงแล้วเฟ้ย!”

มะ ไม่สิ ตอนนี้ไม่ใช่หน้าที่เราที่ต้องตบมุกอะไรแบบนี้ สำคัญกว่านั้นคือ—

“โทรหาคุณตำรวจ 191 ไม่สิ ต้อง192ไม่งั้นมีหวังติดลิขสิทธิ์แน่”

“จากนั้นนิ้วของผมก็กดหมายเลข192อย่างรวดเร็ว สักพักก็มีเสียงโทรศัพท์… ตึงๆๆๆๆๆๆๆ “ไหงเป็นเสียงซาวบันไดฟ้ะ”

ผมขว้างโทรศัพท์ใส่ที่นอนและยกเลิกการโทร แต่ถึงอย่างนั้นเสียงของซาวบันไดยังคงดังอยู่เช่นเดิม

“โทรศัพท์ผี!”

ในเมื่อทำอะไรไม่ถูกเสียสักอย่าง รุ่นน้องอย่างเคียวโกะก็เดินเข้ามาหาเขาภายในห้องพลางยิ้มให้พร้อมกับเดินมาใกล้ใช้นิ้วชี้ถูทั่วตัวอย่างสยิว

“รุ่นพี่ตอนนี้น่ารักจังเลยนะคะ” เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายตาเป็นประกายนึกสนุก

“ดะ เดี๋ยวสิ ตกลงเธอเป็นใครกันแน่”

เคียวโกะหัวเราออกมาเบาๆ และใช้นิ้วชี้ดันตัวเธอออกห่างจากมิยามุระ

“แล้วคิดว่าฉันเป็นใครกันล่ะคะ รุ่น-พี่”