SOMEONE ฉันรักเธอ

 
ตอนที่ 18
 
“แหมๆ คุณหนูอิมเมจ ทำใมพูดแบบนี้ละค่ะ” ยัยคนนั้นพูดพร้อมกับเดินมานั่งที่โต๊ะอาหารอย่างถือวิสาสะ
“ออกไปเดี๋ยวนี้” คุณน้ายกมือห้ามอิมที่กำลังเดินไปหาผู้หญิงที่ชื่อพิมานั่น หล่อนเป็นเมียอีกคนของคุณลุงแต่ว่าเลิกรากันไปนานแล้ว เนื่องจากว่านางหนีไปกับผู้ชายอื่นเอาจิงๆนางคือเมียเก่าคุณลุงแต่นางก็กลับมาช่วงที่อิมอายุได้ 11 ปี ตอนนั้นอิมก็พูดรู้เรื่องแล้วแหละ นางถึงไม่ชอบผู้หญิงคนนี้เอามากๆ แต่คุณลุงก็ไม่เคยคิดที่จะกลับไปเกลือกกลั้วกับคนแบบนั้นหรอก เพราะคุณน้าหนะดีกว่าเป็นร้อยเท่า ทั้งสวย เก่ง การบ้านการเรือนก็ดีเยี่ยม นี่แหละความสมบูรณ์แบบที่แท้ทรู
“อะไรกันคะ ที่นี่ก็บ้านฉันนะ อีกอย่างฉันอยู่ที่นี่ก่อนที่คุณจะมาอยู่ซะอีก” หล่อนพูดประชดคุณน้าไปอย่างผู้ที่ถือไพ่เหลือกว่า ดีนะที่ยัยป้านี่ไม่ได้ท้องกับคุณลุงไม้งั้นคงวุ่นวายกว่านี้แน่ๆ
“หน้าด้าน!” อิมตะโกนออกมาด้วยความหมั่นใส้ คือคิดเหมือนกันเลยแหละ
“อิม ขึ้นไปข้างบนไป แม่ต้องการจะคุยกับเค้าเป็นการส่วน....ตัว” เอ่อออ ทำใมรู้สึกถึงความอึมคลึมออกมาจากตัวคุณน้าละเนี้ย
“ไม่! อิมไม่ไป อิมจะจัดการยัยแก่นี่ให้รู้สำนึกว่าตัวเองไม่มีสิทอะไรที่นี้อีกแล้ว!!” อิมดึงแขนออกมาจากพี่อิฐแล้วจะเดินเข้าไปหายัยป้าหน้าหนานั่นแต่พี่อิฐคว้าตัวไว้ได้ก่อนแล้วออกแรงลากออกไปจากห้องอาหารทันที แต่อิมก็ไม่งายตะโกนด่าทอพี่ชายตัวเองแล้วก็ยัยป้านี่เป็นการส่งท้าย
“เฮี้ย!! ปล่อยหนูนะ!! หนูจะจัดการยัยโบท็อกนั่น!!” โดนด่าแบบนี้เจ็บเหมือนกันนะ 5555
“อ้ายย! คุณเลี้ยงลูกยังไงให้ปากเสียแบบนี้ห้ะ!” ป้าแกที่โดนอิมด่าเรื่องโบท็อกก็ทนไม่ได้จิงๆเลยปรี๊ดแตกว่าคุณน้ายกใหญ่แต่คุณน้าก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรดูจะไม่สนใจด้วยซ้ำไป ท่านเดินมาทางฉันแล้วจูงมือฉันมาที่หน้าบ้านท่านเอ่ยปากขอโทษฉันกับพี่เม่นยกใหญ่กับเรื่องที่เกิดขึ้น
“น้าขอโทษทั้งสองคนด้วยนะจ้ะ ที่เสียมารยาทกัน” คุณน้ากอดฉันแล้วหันไปคุยกับพี่เม่นต่อ
“น้าต้องวานเราช่วยไปส่งน้องหน่อยนะจ้ะ ตอนนี้น้าไม่สะดวก คนขับรถก็ยังไม่กลับมาจากที่บริษัท น้าฝากดรีมด้วยนะ” คุณน้าพูดแล้วยิ้มให้เราสองคน
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะส่งให้ถึงบ้านเลยครับ” พี่เม่นตอบยิ้มๆ แล้วไหว้คุณน้าเป็นการลาแล้วเดินไปรอฉันที่รถ
“หนูไปก่อนนะคะ แล้วจะมาเยี่ยมใหม่ค่ะ” ฉันกราบลาคุณน้าเสร็จก็เดินมาหาพี่เม่นที่รถ แล้วก็ไม่วายหันไปมองที่ห้องยัยอิม
“เห้ออ จะเป็นไรรึเปล่าเนี้ยย” ฉันพูดพลางกุมขมับตัวเองไปด้วย
หมับ!!
“อย่าห่วงเลย น้องอิมเก่งจะตาย เรื่องแค่นี้เอาอยู่หน่า” พี่เม่นจับหัวฉันโยกไปมาแล้วพูดให้กำลังใจ
“จะไม่ให้ห่วงได้ไง เมื่อกี้พี่ไม่เห็นเหรอว่าอิมมันอารมเสียแค่ไหนอะ” ฉันว่าพลางขึ้นไปนั่งซ้อนข้างหลังด้วย
“ช่างเถอะ เรื่องของเค้าเราก็อย่ายื่นจมูกเข้าไปยุ้งในเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของเราเลย” เอิ่มม คือออ
“จะบอกว่าอย่าไปเสือกเรื่องของเค้างี้ก็ได้นะ ทำใมต้องผู้ดี” ฉันถามกลับไปแบบเอือมๆ คือผู้ดีก็มาคะ
“เดี๋ยวหาว่าไม่สุภาพไงคับบ” พี่แกก็เถียงกลับส่วนฉันก็ขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงเลยได้แต่ส่ายหน้าแล้วนั่งเงียบจนถึงบ้าน
“ขอบคุณนะคะ กลับบ้านดีๆนะพี่” ฉันยกมือขอบคุณแล้วกล่าวลาทันที
“เฮ้ยย ไม่มีกอดก่อนกลับเหมือนคุณน้าเหรอ” พี่เม่นดึงแขนฉันเอาไว้แล้วถามฉันด้วยใบหน้าใสซื่อ ซื่อบื่ออะ
“อย่าเอาคุณน้ามันเปลียบเทียบสิ หนูไม่อยากให้ท่านแปดเปื้อน” ฉันตอกกลับปแบบแสบๆคันๆ
“พี่ไม่เอาออร่าความหล่อเหลาแล้วก็ความดีงามของพี่ไปเทียบท่านหรอก” พี่มันตอบฉันด้วยความภาคภูมิใจจนฉันเริ่มหมั่นใส้
“เปล่า หนูหมายถึงความเลวตังหาก” ว่าจบฉันก็เดินเข้ามาในบ้านแล้วก็ปิดประตูรั้วทันที
“เอ้า!! ด่าเสร็จก็ไปเลยอ๋ออ แล้วกอดพี่ล่าาา!!” โอ้ยยย ยังไม่ลืมอีกเหรอเนี้ยย
“ไอ่พี่บ้าเอ้ย” ฉันพูดกับตัวเองแล้วเดินขึ้นห้องไป
ณ ห้องโถง
“อ้าว ทำใมวันนี้กลับบ้านได้หละ” คุณป้าถามฉันอย่างสงสัย
“มันเรื่องนิดหน่อยคะ แต่ก็ไม่มีอะไรน่าห่วง” ฉันตอบแล้วเดินปนั่งข้างๆอาที่กดจอยเล่นเกมต่อสู้ยุคไหนก็ไม่รู้
“เรื่องที่บอกให้ทำ ได้ทำกันรึยัง” อาถามฉันแต่ก็ไม่ได้ละสายตาจากจอโทรทัศน์เลย
“ยังไม่ได้ทำ ก็พวกหนูยังไม่รู้เลยว่าไอ่หลานเพื่อนอาเนี้ยมันเป็นใคร แล้วจะให้ช่วยได้ไง” ฉันตอบไปตามความจริง เพราะฉันไม่เคยเห็นหน้าหลานของเพื่อนอาเลยยยแล้วจะให้ช่วยหมาที่ไหนให้มีเมียดีๆแฟนดีๆได้กันหละ
“ไม่ได้เรื่อง พวกแกเก่งเรื่องสืบข่าวสืบเรื่องคนอื่นไม่ใช่เหรอทำใมไม่ใช่ความสามารถของตัวเองให้เป็นประโยชน์หละ” รู้สึกเหมือนโดนด่าเลยหว่ะ
“จะด่าว่าขี้เสือกก็พูดมา” ฉันพูดพลางเดินไปข้างๆทีวีแล้วถอดปลั๊กทีวีออกเป็นเหตุให้ไอ่คนที่เล่นเกมอยู่หัวร้อนมากแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรฉัน เพราะฉันเสียบคืนให้ใหม่แล้วว
“รุ่งนี้เตรียมตัวไว้หละ ฉันจะพาแกไปเจอหลานของเพื่อนฉัน” พรุ่งนี้เหรออ
“ได้ ไปแค่เราสองคนเหรอ” ฉันถามกลับไปอย่างสงสัยเพราะไม่รู้ว่าอาจะให้พาใครไปด้วยอีกรึเปล่า เพราะเรื่องงานมันจะซีเรียสและเคลียดนีสสสนุงง
“จะเอาใครไปด้วยก็แล้วแต่แต่อย่าลืมอย่างเดียว” อาตอบฉันแล้วพูดบางอย่างที่ทำเอาฉันมึนตึบ
“อย่าลืมไร” ฉันถามกลับไปด้วยความอยากรู้ อาเลยเดินมากระซิบให้ได้ยินกันสองคน
“สมอง” ว่าเสร็จก็เดินออกไปจากห้องโถง ทิ้งฉันไว้กับป้าสองคน แต่ป้าก็หาได้สนใจฉันไม่
“ไอ่คนชั่ววววว!!!” ฉันที่พึ่งตั้งสติได้ก็หันไปด่าไอ่อาเลวของฉันอย่างมีน้ำโห แต่ก็ช้าไป ป่านนี้มันคงเข้าไปนั่งเกาคางแมวอย่างสบายใจแล้ว ฝากไว้ก่อนเถอะย่ะ!!