หอมดิน กลิ่นดาว

“อ้าวมากันแล้วเหรอลูก?”

เสียงอดีตคุณนายปลัดอำเภอ คุณนายเกษแก้ว  แม่ของภูดินร้องทักลูกชายของตนและดาวฤกษ์ที่เดินเข้ามาภายในห้องทานข้าวของบ้านพร้อมกัน  ซึ่งตอนนี้ มีตัวเอง สามี และแม่ของดาวฤกษ์นั่งรอที่โต๊ะอาหารเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ครับคุณแม่  ต้องขอโทษทุกคนด้วยนะครับ  ที่ปล่อยให้รอ  พอดี ติดธุระนิดหน่อย”

ปลัดหนุ่มบอกทุกคนแล้วก็หันหน้าไปจ้องมองบุคคลที่เดินเข้ามายังห้องทานข้าวพร้อมกับตัวเอง  แต่ดาวฤกษ์ทำท่าทางไม่รับรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังตำหนิตัวเขาอยู่  ที่เป็นต้นเหตุให้มาช้า

“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ  น้าก็เพิ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เอง  ดินกับฤกษ์ทานข้าวเลยมั้ย?  หรือจะไปล้างหน้าล้างตาเสียก่อนลูก”

แม่ของดาวฤกษ์เอ่ยถามออกมา  หลังจากเห็นท่าทางของทั้งสองกำลังเขม่นกันอยู่อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อกันเข้าไปเสียอีก

“อ่อ  ทานเลยก็ดีครับ  กำลังหิวอยู่พอดีเลยครับน้ามล   เดี๋ยวใครบางคนหิวข้าวแล้วจะงอแง นี้แค่ผมไปรับมาทานข้าวเย็นด้วยกันแค่นี้  ยังเล่นเอาผมเกือบจะสูญพันธุ์ไปเลย  ใครก็ไม่รู้ แรงเยอะเป็นบ้า”

ภูดินพูดพร้อมกับเอามือมากุมของสงวนของตัวเองเอาไว้อย่างหวงแหนทันที หลังจากที่เขาโดนดาวฤกษ์เล่นงานอย่างหนักเมื่อตอนอยู่ที่ร้านขายยาของอีกฝ่าย

“สมน้ำหน้า  ใครใช้ให้พี่ดินมาทะลึ่งกับฤกษ์ก่อนทำมั้ย?”

ดาวฤกษ์ก็ไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้ฟ้องฝ่ายเดียว  เขารีบแก้ต่างออกไปทันที

“เอาล่ะๆ  ไม่ต้องทะเลาะกันเป็นเด็กหรอก  นั่งๆ อาหารจะเย็นหมดเสียก่อน เดี๋ยวไม่อร่อย วันนี้แม่น้ามลเขาทำของโปรดแกด้วยนะตาดิน”

เสียงประมุขของบ้านเอ่ยดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน  หลังจากที่ท่านนั่งมองพฤติกรรมของทั้งสองอยู่นาน

“ครับคุณพ่อ”

ภูดินตอบพร้อมกับนั่งลงตรงข้ามกับมารดาของตัวเอง  ส่วนบิดานั้นนั่งหัวโต๊ะอยู่ก่อนแล้ว  ส่วนดาวฤกษ์ต้องนั่งลงเก้าอี้ตัวติดกับภูดินเพราะอีกฝั่งมารดาของเขานั่งคู่กับมารดาของภูดินอยู่ก่อนแล้วนั้นเอง

“ขอบคุณน้ามลมากๆนะครับ  ที่อุตส่าห์ทำของโปรดให้ดินทานด้วย”

ภูดินหันไปกล่าวขอบคุณแม่ของดาวฤกษ์ทันที  หลังจากที่มองเห็นอาหารจานโปรดของตัวเองตั้งอยู่บนโต๊ะอาหาร

“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ  น้าเห็นว่าเราสองคนชอบเหมือนๆกัน  ก็เลยจำได้”

มารดาของดาวฤกษ์ตอบภูดินกลับไปพร้อมกับเหตุผลที่ทำอาหารมาให้เขาทาน

“ฤกษ์  เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ  ป้าเห็นเราหน้าบึ้งตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว”

มารดาของภูดินเอ่ยถามออกมา  หลังจากที่สังเกตว่าอีกฝ่ายไม่ยอมพูดจาอะไรเลย หลังจากที่นั่งทานข้าวด้วยกันสักพักแล้ว

“ปะเปล่าครับคุณป้า   ฤกษ์สบายดี”

ดาวฤกษ์รีบตอบมารดาของภูดินออกไปทันที  หลังได้ยินคำถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“จริงเหรอ  ไม่ใช่ว่าง้อแงที่พี่ไม่ยอมให้ไปทานข้าวกับไอ้หมวดนั้นเหรอ?”

“เปล่าสักหน่อย   พี่ดินอย่าหาเรื่องฤกษ์น่ะ”

“อ้าวนี้ตาดิน  แกไปแกล้งอะไรน้องห้ะ”

มารดาของภูดินขึ้นเสียงทันที  หลังจากนั่งฟังทั้งสองคุยกันด้วยอาการเหน็บดาวฤกษ์ของภูดิน

“เปล่านะครับแม่   ดินแค่ไปรับฤกษ์มาทานข้าวเฉยๆ”

“อ้าวไหนเมื่อกี้บอกว่า  น้องจะไปทานข้าวกับใครน่ะ?”

มารดาของภูดินยังคงใช้น้ำเสียงเข้ม คาดคั้นเอาความจริงจากลูกชายตัวดีของตนเองอยู่เหมือนเดิม

“อ้อ  ไม่มีไรครับคุณป้า   พี่ดินเขาก็พูดไปเรื่อยอะครับ  ทานข้าวกันเถอะ  เดี๋ยวอาหารจะเย็นเสียก่อนนะครับ  นี้ครับแกงส้มดอกแค  ที่คุณป้าชอบ  เดี๋ยวฤกษ์ตักให้นะครับ”

ดาวฤกษ์รีบเปลี่ยนเรื่องทันที  ก่อนที่ผู้เป็นมารดาของภูดินจะเริ่มสงสัยไปมากกว่านี้

“เอ้าไม่มีอะไรก็ไม่มีจ๊ะ  ขอบใจนะที่ตักแกงให้ป้า  แต่ถ้าพี่ดินเขาแกล้งอะไรเรา  ฤกษ์บอกป้าได้ทันทีเลยนะ  เดี๋ยวป้าจะจัดการขั้นเด็ดขาดให้เลย”

“ ขอบคุณครับคุณป้า  แต่ไม่มีอะไรจริงๆครับ”

“โอ้ยแม่  พูดยังกับผมเป็นคนร้ายเลยนะครับ  ผมจะไปทำอะไรหลานรักของแม่ได้ละครับ  ฤทธิ์เยอะจะตาย นี้ยังไม่รู้เลยว่าของสงวนผมจะใช้งานได้ดีเหมือนเดิมหรือเปล่า  โดนเข่าของหลานรักคุณแม่เข้าไปเต็มๆเลย”

ภูดินยังไม่ยอมล้มเลิกง่ายๆ  ยังคงต่อปากต่อคำกับมารดาตัวเองทันที  ที่เห็นว่าทั้งแม่ของตัวเองและดาวฤกษ์เข้ากันดีอย่างกับเป็นปี่เป็นขลุ่ย

“พอเลยเจ้าดิน  น้องตัวเล็กนิดเดียวจะมีแรงที่ไหนไปทำร้ายแก  พูดอะไรหัดดูตัวเองบ้าง  ตัวโตยังกับยักษ์  ยังมีหน้ามาใส่ร้ายคนตัวเล็กๆว่าไปทำร้ายตัวเองอีก  แกนี้ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลยนะ”

“โห่แม่  เล่นเอาสะผมไปไม่เป็นเลยนะครับ  ใช่สิผมมันไม่ใช่ลูกรักของแม่นี้”

ภูดินทำอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้าทานข้าวไปอย่างเงียบๆพร้อมกับตัดพ้อมารดาตัวเอง

“เออนี้ตาดิน  แม่ได้ยินมาว่า  ท่านนายอำเภอเขาจะพัฒนาฝายเก็บน้ำบ้านเราให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศน์หรอ?”

มารดาของภูดินเอ่ยออกมา  หลังจากที่ทั้งหมดทานข้าวเย็นเรียบร้อยแล้ว  ก็มานั่งพักผ่อนพูดคุยกันที่ห้องรับแขกของบ้าน  ซึ่งตอนนี้ประมุขของบ้านได้เดินขึ้นห้องพระไปก่อนหน้านี้แล้วเพราะท่านเพิ่งได้พระมาใหม่จากเพื่อนๆในวงการพระให้มา เลยปล่อยให้ภรรยา ภูดิน แม่ของดาวฤกษ์และดาวฤกษ์ได้พูดคุยกันตามประสาคนใกล้ชิดบ้านติดกันนั้นเอง

“ครับคุณแม่  นี้ผมก็เพิ่งไปประชุมกับทางผู้นำชุมชนมา  มีหลายๆอย่างที่พวกเราต้องเร่งทำให้เสร็จตามกำหนดของทางอำเภอครับ”

ภูดินตอบกลับมารดาด้วยท่าทางเป็นงานเป็นการทันที  พร้อมกับใช้หางตาเหลือมองใครบางคนที่เอาแต่นั่งอ่านนิตยสารโดยไม่สนใจใครเลย

“ดีๆ แกก็เร่งทำให้เสร็จเข้า  พอฝายเก็บน้ำได้พัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยว  มีผู้คนมาเที่ยว มาพักผ่อน ชาวบ้านชาวช่องเขาจะได้มีรายได้พอมาเลี้ยงครอบครัวบ้าง” 

“ครับ  นี้ผมก็พยายามเร่งมืออยู่ครับคุณแม่   แต่ว่ามันก็มีหลายๆอย่างยังติดขัดอยู่ครับ”

ชายหนุ่มพยายามเน้นคำว่าติดขัดเสียงดังๆเพื่อให้ใครบางคนสนใจในเรื่องที่เขากำลังพูดคุยอยู่บ้าง  แต่ก็ไม่เป็นผลเอาเสียเลย  เมื่ออีกฝ่ายยังมีทีท่าเป็นทองไม่รู้ร้อน

“แก มีอะไรติดขัดตรงไหน  ก็ถามพ่อแกสิ  อย่าลืมนะพ่อแก่นะเป็นปลัดเก่าฝีมือดีเลย  หรือจะให้สมาคมแม่บ้านของแม่ช่วยเหลืออะไรก็บอกมา”

มารดาของภูดินให้คำแนะนำกับลูกชายตัวเอง  หลังได้รับทราบปัญหาของลูกชาย

“ถ้าดินมีอะไรที่ป้าพอจะช่วยได้  ก็บอกมาเลยนะ  ป้าเต็มใจ”

มารดาของดาวฤกษ์เสริมขึ้นมาอีกแรง  เพราะเห็นว่าโครงการนี้มีประโยชน์กับชุมชนนั้นเอง

“ขอบคุณน้ามลมากๆนะครับ”

ปลัดหนุ่มกล่าวขอบคุณมารดาของดาวฤกษ์ทันที  ที่ได้ยินคำพูดในเจตนาที่จะช่วยเหลือสังคม 

“คือจริงๆแล้วมันก็มีไม่มากหรอกครับ  พอดีว่าทางผู้นำชุมชนเขาเสนอมาว่าอยากจะปลูกพืชสมุนไพรไว้ด้วยในส่วนของแหล่งท่องเที่ยว   เพื่อจะได้เป็นความรู้ให้กับชุมชนและนักท่องเที่ยว แถมยังถ้าในชุมชนใช้ประโยชน์พอแล้วก็สามารถนำมาจำหน่ายให้กับนักท่องเที่ยวได้อีก และทางอำเภอก็เห็นด้วยกับแนวคิดนี้...  แต่มันติดตรงที่ว่า  หน่วยงานเรายังไม่มีผู้รู้อย่างแท้จริงในพืชสมุนไพรและตัวยาสมุนไพรนะสิครับคุณแม่  น้ามล”

ท้ายประโยคปลัดหนุ่มหันหน้าไปทางมารดาของดาวฤกษ์ทันที  เพื่อจะสื่อสารให้แม่ของดาวฤกษ์เข้าใจว่าตัวเองต้องการอะไรในตอนนี้

“อ้าวเหอร   น้องไงดิน   ฤกษ์เขาเรียนเภสัชมา  ถึงจะไม่ใช่ทางสมุนไพรโดยตรง  แต่น้าว่าฤกษ์ก็คงมีความรู้ในด้านนี้อยู่พอสมควรนะ”

มารดาของดาวฤกษ์รับออกความคิดเห็นทันที  เพราะนึกขึ้นได้ว่าลูกชายตัวเองจบเภสัชมาอยู่แล้ว น่าจะพอช่วยได้บ้าง

“จริงมั้ยฤกษ์   ฤกษ์ก็ได้เรียนตัวยาสมุนไพรมาอยู่บ้างไม่ใช่เหรอ?”

มารดาของดาวฤกษ์หันไปถามเจ้าลูกชายตัวดีทันที  ทำให้ดาวฤกษ์ต้องวางนิตยสารแล้วหันหน้ามาทางวงสนทนาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“อ้าวแม่  เกี่ยวไรกับฤกษ์ครับ  นั้นมันหน่วยงานของรัฐ   เขาก็มีคนที่มีองค์ความรู้พวกนี้อยู่แล้วแหละ  จริงมั้ยพี่ดิน”

“จะมีได้ยังไง  ก็พี่ดินเขาเพิ่งพูดอยู่เมื่อกี้เอง  ว่าทางอำเภอของเราขาดคนที่มีความรู้ทางด้านนี้มาสนับสนุน  เอะเรานี้ยังไงกันนะ  ไม่ฟังเวลาผู้ใหญ่เขาพูดกันเลย”

มารดาของดาวฤกษ์ตำหนิลูกชายตัวเองเบาๆในความไม่ตั้งใจที่จะฟัง

“น้ามลพูดถูกประเด็นเลยครับ   ตอนนี้ผมกำลังหาผู้มีความรู้ด้านสมุนไพรอยู่เลย  ถ้าน้ามลมั่นใจแบบนี้  ผมว่าคงต้องขอให้น้ามลช่วยพูดกับฤกษ์ให้หน่อยนะครับ”

ปลัดหนุ่มได้ที รีบสปีดเครื่องทันที  ทำให้ดาวฤกษ์พอได้ยินว่าอีกฝ่ายใช้แม่ตัวเองให้มาบังคับ  ก็รู้สึกว่าต้องถูกอีกฝ่ายแกล้งแน่ๆ

“เอ่อแม่   คะคือว่า   ฤกษ์ไม่ค่อยถนัดเรื่องยาแผนโบราณสักเท่าไรครับ แถมอีกอย่างฤกษ์จะเอาเวลาไหนไปช่วย  ฤกษ์ต้องให้คำแนะนำในการใช้ยาที่ร้านนะแม่”

ดาวฤกษ์พยายามอธิบายให้มารดาตัวเองเข้าใจ แต่ก็ไม่ทันการเสียแล้ว  เมื่อจู่ๆมารดาของภูดินก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน

“ป้าคิดว่า  คงไม่มีใครเหมาะเท่ากับฤกษ์แล้วละจ๊ะ  ถึงแม้ว่าฤกษ์จะไม่ได้เชี่ยวชาญด้านยาสมุนไพร  แต่อย่างน้อยฤกษ์ก็รู้จักตัวยาดีกว่าใครๆทั้งนั้น  ยังไงป้าว่า  ฤกษ์น่าจะลองคิดดูนะ  ส่วนเรื่องดูแลร้าน เดี๋ยวป้ากับแม่เราจะไปช่วยอีกแรง”

“ใช่แม่เห็นด้วยกับป้าเกษนะลูก  อย่างน้อย  เราก็ได้ใช้ความรู้ที่ล่ำเรียนมา  มันจะไม่ได้สูญเปล่าไงจ๊ะ เรื่องร้านขายยาก็ไม่ต้องเป็นห่วงเราไม่ได้ไปทำตลอดสักหน่อย”

“ใช่ครับน้ามลพูดถูกเลย  เพราะคนอื่นเขาก็คงไม่มีใครมีความรู้ ความเชี่ยวชาญเท่ากับเภสัชตัวจริงหรอกครับ”

“ว่าไงละฤกษ์  พอจะมีเวลาว่างไปช่วยงานพี่เขาสักหน่อยมั้ย”

มารดาของภูดินกล่าวย้ำอีกที  ทำให้ดาวฤกษ์ไปไม่ถูกเลยว่าจะปฏิเสธปลัดหนุ่มได้อย่างไร

“เอ่อคือว่า....ฤกษ์”

“เอางี้  แม่จะช่วยดูร้านให้อีกแรง  อย่างน้อยที่ร้านก็มีผู้ช่วยของฤกษ์อยู่แล้ว  แม่ว่าไม่น่าเป็นห่วงหอรกนะ  ไปช่วยงานพี่ดิน  เขาเสียหน่อย  เพื่ออำเภอของเรานะลูก  ช่วยกันคนละนิดคนละหน่อยก็ยังดี  อะไรที่เราพอจะช่วยได้ก็ถือว่าทำบุญ”

“ฤกษ์เขาคงไม่มีเวลาว่างให้หรอกครับน้ามล อย่าไปบีบบังคับให้ฤกษ์ต้องอึดอัดเลยครับ   แต่ก็น่าเสียดายนะครับ   ถ้าชาวบ้านได้มีความรู้เรื่องยาสมุนไพรคงมีประโยชน์กับพวกเขาไม่น้อย”

ภูดินรีบเติมเชื้อไฟเข้าไปอีกครั้งทันที  เมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มลังเลในความคิดของตัวเอง

“เอาแบบแม่ว่าก็ได้ครับ”

ดาวฤกษ์ตอบมารดากลับไปด้วยความจำยอม

“ฤกษ์รับปากพี่แล้วนะว่าจะช่วย   งั้นเราไปเตรียมวางแผนงานกันเถอะ”

ปลัดหนุ่มยืนขึ้นไปคว้ามือเล็กๆของเภสัชหนุ่มให้ลุกขึ้นยืนทันที

“ไปไหน?”

“อ้าวก็ไปห้องพี่ไง  เอ่อพี่หมายถึงไปหาข้อมูล    มะมันมันเป็นงานด่วน  เดี๋ยวไม่ทันส่งเรื่องให้ท่านนายอำเภอ”

ปลัดหนุ่มรีบแก้ต่างทันทีเมื่อเผลอหลุดพูดออกไป  ทำให้มารดาและแม่ของดาวฤกษ์จ้องมองมาที่ตัวเขา

“เอาไว้พรุ่งนี้ก็ได้  เดี๋ยวฤกษ์จะเอาเอกสารทุกอย่างมาให้พี่ดินเอง ไม่ต้องไปค้นหาในเน็ตหรอกเอกสารอยู่กับฤกษ์ก็พอจะมี”

ดาวฤกษ์โต้แย้งภูดินทันที  เมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่าย

“ไม่ได้  พี่อยากเห็นตอนนี้  จะได้วางแผนถูกไง  และอีกอย่างห้องพี่เน็ตก็แรงกว่าห้องฤกษ์”

“มันก็จริงอย่างที่พี่เขาพูดนะลูก  นี้ก็ยังไม่ดึกหรอก  รีบๆไปทำเถอะพี่เขาจะได้เอาไปเสนอได้ทันเวลา”

“แต่แม่ครับ  คือว่าฤกษ์   เดี๋ยวฤกษ์ทำคนเดียวได้  เสร็จแล้วค่อยเอามาให้พี่ดินดู”

“จะต้องยุ่งยากทำไมละฤกษ์  ก็ไปดูพร้อมๆกันตอนนี้เลยจะเป็นไรไป? ช่วยกันหาช่วยกันคิด”

“นั้นสิป้าก็ว่า  ไปทำตอนนี้เลยจะได้มีอะไรก็ช่วยกันคิดวางแผนได้ถูก  ว่าจะเอาพืชตัวไหนลงปลูกบ้าง  อีกอย่างห้องพี่ดินฤกษ์ก็ไปออกจะบ่อยตอนที่พี่เขาไม่อยู่  เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว  ไม่ต้องไปทำห้องฤกษ์หรอกเสียเวลา”

มารดาภูดินรีบให้การสนับสนุนความคิดของลูกชายทันที

“เห็นมั้ย  ใครๆก็เห็นด้วยกับพี่  ไปทำพร้อมๆกันนี้แหละดีแล้ว  มีอะไรจะได้ช่วยกันทำ  จะได้เสร็จไวๆงั้ย    งั้นผมกับฤกษ์เราสองคนขอตัวไปทำงานก่อนนะครับคุณแม่ น้ามล”

“จ๊ะ มีอะไรขาดเหลือก็บอกป้าได้นะ  เข้าใจนะฤกษ์  มีอะไรก็บอกป้าได้เลย”

“เอ่อคะครับ”

จากนั้นมือเล็กๆก็ถูกฝ่ามือใหญ่ๆของปลัดหนุ่มกึ่งจูงให้เดินตามเขาไปที่ห้องทันที  พอประตูห้องนอนห้องปลัดหนุ่มถูกปิดลง  ร่างบางๆของเภสัชกรก็ถูกวงแขนยาวๆของอีกฝ่ายกอดรัดทันที

“พี่ดิน?  ทำไรเนี้ย”

“อ้าว  ก็กอดฤกษ์ไง”

**เหมือนเป็นความผิด  นอนคิดมานานหลายคืน  แม้ในยามตื่นก็ยังพะวงไม่หาย

เรื่องราวคืนนั้นหรือว่าเป็นแค่การเผลอไป  ยังติดค้างใจ ตั้งคาถามตัวเองเรื่อยมา

ทบทวนทุกสิ่งจนรู้ความจริงมากมาย  ค้นจนมั่นใจแน่ใจเลยย้อนมาหา 

ตั้งแต่คืนนั้น ฉันต้องการให้เธอรู้ว่า  ไม่มีสักคราที่หลับตาแล้วไม่เห็นเธอ

อาจเป็นคำว่าเหงา ที่ทำให้เรามาเจอ  และพาคำว่าเธอ  มาฝังกลางใจ

 คืนนั้นอารมณ์พาไป แต่คืนนี้หัวใจพามา  ความคิดถึง ให้เดินมาถามเธอว่า

กอดเธออีกทีได้ไหม  คืนนั้นมีบางคำ หลุดปากเพราะว่าความหวั่นไหว

คืนนี้จะมา มาพูดมันใหม่ ฟังไว้ คืนไหนก็จะรักเธอ**

**เพลง คืนนั้นอารมณ์พาไป   คืนนี้หัวใจพามา  วิด  ไฮเปอร์**

 

“””คุยกันท้ายบท’’’’

“ขอบคุณที่ยังติดตามอ่านเรื่อยมานะครับ  ถึงแม้ว่าจะหายไปนานๆแต่ทุกๆคนก็ยังคงรอที่จะอ่านตอนต่อไป  ขอชี้แจงว่าทำไมนิยายเรื่องนี้ถึง  ขาดตอนไป ลงให้อ่านไม่ต่อเนื่อง บางตอนมาเร็วบางตอนมาช้า  เนื่องด้วยภาระงานที่ผู้แต่งเองต้องรับผิดชอบ งานประจำก็สำคัญ  เลยต้องพยายามแบ่งเวลาให้ถูก   แต่ก็พยายามหาเวลาว่างมาทำในสิ่งที่ตัวเองรัก  หวังว่าจะได้รับการติดตามแบบนี้ตลอดไปนะครับ  ขอบคุณจริงๆ   เพียงแสงจันทร์””