หอมดิน กลิ่นดาว

ดาวฤกษ์ถูกผลักด้วยมือใหญ่ของภูดินอย่างแรง  ทำให้ร่างบางนั้นปลิวไปกระแทกกับเตียงนอนโดยไม่ทันได้ตั้งตัว  ลูกตาแจ่มใสเบิกกว้างออกมาอย่างแรงด้วยความตกใจ  เมื่อตั้งสติได้ดาวฤกษ์ก็พยามยามจะดิ้นหนีอีกฝ่ายให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้  แต่ก็ไร้ผล  เพราะร่างใหญ่ของภูดินตามมานั่งคร่อมทับร่างของเขาอย่างรวดเร็วพร้อมกับใช้มือใหญ่ฉีกเสื้อกล้ามสีขาวบางของดาวฤกษ์แยกออกเป็นชิ้นๆอย่างไม่ปราณี  ตอนนี้ท่าทางของภูดินเหมือนกับหมาป่ากำลังขย้ำเหยื่อก็ไม่ปาน

“พลั๊วะ!!”

“อ้ายยยย”

“จะดิ้นทำไมฤกษ์”

ภูดินพูดพร้อมกับใช้มือจับขอบกางเกงบ๊อกเซอร์ของอีกฝ่ายให้ถอดออกจากตัวอย่างชำนาญ

“พี่ดิน!!   จะทำอะไรอ่ะ?”

“ฮึ ฮึ”

“ไม่น่ะพี่ดิน  ....อ้ายยยยย”

ดาวฤกษ์ทั้งร้องทั้งดิ้นหนีเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการของอีกฝ่าย  แต่ก็ไร้ผล  แรงอันน้อยนิดของเขาหรือจะไปสู้แรงของเจ้าป่าอย่างภูดินได้  ตอนนี้กางเกงบ๊อกเซอร์ตัวน้อยของเขาได้หลุดไปกองกับพื้นห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  ตอนนี้ดาวฤกษ์มีแต่ร่างกายที่เปลือยเปล่า  เมื่อถูกแสงจันทร์จากหน้าต่างสาดส่องเข้ามาให้เห็นผิวเรียบเนียนและขาวผ่อง  ใจของภูดินเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อสายตาไปปะทะเข้ากับร่างนวลเนียนนั้น  ที่ตอนนี้กำลังดิ้นไปมาภายใต้อ้อมแขนของเขา

“ชอบไม่ใช่เหรอ?   ชอบความเจ็บปวด  ชอบเห็นความรุนแรงไม่ใช่เหรอ”

“ไม่น่ะพี่ดิน   พี่ดินอย่าทำแบบนี้”

“ทำไมพี่จะทำไม่ได้”

“พี่ดินเป็นบ้าไปแล้วเหรอ?”

“ใช่....พี่มันบ้า    บ้าเพราะใครล่ะ”

ภูดินไม่สามารถจะบังคับตัวเองได้อีกแล้ว  หลังจากได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากกายของอีกฝ่าย มันช่างเร้าอารมณ์ดิบในตัวเขาเสียเหลือเกิน

“พี่ดิน!”

“อุ๊บ....”

ภูดินช้อนร่างเปลือยของอีกฝ่ายให้เข้ามาใกล้อกแน่นๆของตัวเอง  จนร่างเนียนแนบชิดกับอกแน่นๆเบียดเสียดกันไปมา

“โอ้วว”

ดาวฤกษ์ร้องออกมาได้เพียงแค่นั้น  อยู่ๆน้ำใสๆก็ไหลรินออกมาอาบแก้วขาวนวลทั้งสองข้าง ด้วยความรู้สึกอายกับร่างกายอันปราศจากเสื้อผ้าที่ต้องมาแนบชิดกับร่างหนาๆของอีกฝ่ายอยู่แบบนี้

“ไม่ต้องเอาน้ำตามาอ้างเลยนะฤกษ์   น้ำตาจระเข้ของฤกษ์มันไม่สามารถทำอะไรพี่ได้หรอก  ใจของพี่ตอนนี้มันด้านช้าไปหมดแล้ว”

“ฮื้อ ฮื้อ ..พี่ดิน  พอเถอะ  ฤกษ์เจ็บ   ทำไมพี่ดินต้องทำฤกษ์ถึงขนาดนี้ด้วย”

“หยุดร้องเดี๋ยวนี้  ฤกษ์พี่บอกให้หยุด”

“พี่ดิน  ปล่อยฤกษ์เถอะ  ฤกษ์ขอโทษ”

ดาวฤกษ์พูดปนเสียงสะอื้น  แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้อารมณ์ของอีกฝ่ายเย็นลงได้เลย  ภูดินยังคงเกรี้ยวกราวเหมือนคลื่นทะเลซัดฝั่งอย่างบ้าคลั่ง

“ทำไม?  ทำไมพี่จะทำกับเราแบบนี้ไม่ได้   ในเมื่อฤกษ์ทำให้พี่เจ็บ  พี่ก็จะสอนให้ฤกษ์ได้รู้จักรสชาติของความเจ็บปวดดูบ้าง  ว่ามันเป็นยังไง?”

ภูดินพูดเสร็จก็ใช้นิ้วอันแข็งแรงแรงกดลงตรงหัวไหล่ทั้งสองของดาวฤกษ์ทันที  พร้อมกับกระชากร่างบางไปมาทันที

“พี่ดิน  ฤกษ์เจ็บนะ”

“ดี  ยิ่งเจ็บยิ่งดี  พี่ชอบ   ฤกษ์จะได้รู้รสชาติของคำว่า ทรมาน  มันเป็นยังไง”

“โอ้ยยย...”

ภูดินใช้ฝ่ามืออีกข้างมาบีบปากบางๆของดาวฤกษ์ทันที  พร้อมกับใช้ปากของตัวเขาเองลงไปบดขยี้ปากบางด้วยความสะใจ  มืออีกข้างของภูดินก็ไม่ยอมอยู่นิ่งลูบไล้ไปทั่วร่างกายที่ไร้อาภรใดๆของดาวฤกษ์  ทำให้ตอนนี้อารมณ์ของดาวฤกษ์นั้นแตกกระเจิงไปทุกทิศทาง  อารมณ์ของดาวฤกษ์ตอนนี้มันช่างหลากหลายเหลือเกิน  ความกลัวปะปนกับความสุข  ร่างกายดาวฤกษ์ที่ไม่เคยผ่านรสสวาทเริ่มจะต้านไม่ไหวเสียแล้ว  ร่างบางบิดตัวเกร็งไปด้วยความเสี่ยวซ่านที่อีกฝ่ายได้มอบให้อย่างต่อเนื่อง

“พี่ดิน.. โอ้วววว”

ดาวฤกษ์ไม่สามารถที่จะอดกลั้นอารมณ์ดิบในตัวไว้ได้  เขาร้องครางออกมาเบาๆพร้อมกับแอ่นตัวไปมาตามแรงยั่วยุของอีกฝ่ายอย่างทรมานปนเสียวซ่านในอารมณ์  แต่ทันใดนั้น ร่างบางของดาวฤกษ์ก็ถูกภูดินผลักกระแทกลงไปกับพื้นเตียงอีกครั้งอย่างรุนแรง

“โอ๊ะ   ?”

“ฮึ  ถึงกับติดใจรสสวาทพี่เลยเหรอฤกษ์?  พี่จูบแค่นี้   ถึงกับอ่อนระทวย  ทำอะไรไม่เป็นเลย “

ดาวฤกษ์ยังมึนงงกับพฤติกรรมของอีกฝ่ายไม่หาย  ที่จู่ๆอารมณ์เขาก็เปลี่ยนไปเป็นอีกคน

“พี่ดิน!”

“พี่จะทำให้ฤกษ์ได้รู้ซึ้งถึงรสชาติของความทรมาน  ว่ามันเป็นยังไง?   นี้แค่สั่งสอนเบาะๆ  เอาไว้วันหลังพี่จะสอนบทเรียนราคาแพงให้น่ะ”

พูดจบภูดินก็เดินออกจากห้องนอนของดาวฤกษ์ไปทันที  ปล่อยให้ดาวฤกษ์ต้องนั่งตกใจกับพฤติกรรมอีกด้านของภูดิน  ตอนนี้ความรู้สึกหลากหลายเข้ามายังดาวฤกษ์  เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้อ่อนแอไปกับรสสวาทของคนใจร้ายได้ถึงเพียงนี้  ดาวฤกษ์ค่อยๆดึงเอาผ้าห่มมาคลุมร่างที่เปลือยเปล่าของตัวเองอย่างกับคนที่ไร้สติ  และแล้วน้ำตาก็ไหลอาบแก้มอีกครั้ง

**ไม่มีคำลาจากเธอสักคำ  ฉันยืนเหม่อมองจนเธอลับห่างไกล

ปล่อยให้ฉันเคว้งคว้าง  เหมือนคนเจียนบ้า

ไม่มีเธอดูแล แล้วฉันจะอยู่อย่างไร  ก็ตั้งแต่นี้เราคงต้องทำใจ

เพราะถึงอย่างไรเธอคงไม่กลับมา  สิ่งที่เหลือทิ้งไว้ก็คือน้ำตา

ที่เธอ ฝากกับฉันไว้ก็เกินพอ  ก็คงได้รู้แล้วว่า เธอไม่จริงใจ

เราไม่มีความหมาย ดูเธอไม่มีน้ำใจ  ไปจากฉันง่ายดายโดยไม่มีร่ำลา

ก็คงได้รู้แล้วว่าเธอไม่เคยลืม  เธอยังมีเยื่อใย

กับคนที่เธอเคยชิดใกล้  และเขาเคยทำร้ายเธอ

คนที่ทนเจ็บช้ำคือ เรา  ก็ตั้งแต่นี้เราคงต้องทำใจ

เพราะถึงอย่างไรเธอคงไม่กลับมา  สิ่งที่เหลือทิ้งไว้ก็คือน้ำตา

ที่เธอ ฝากกับฉันไว้ก็เกินพอ  ก็คงได้รู้แล้วว่า เธอไม่จริงใจ

เราไม่มีความหมาย ดูเธอไม่มีน้ำใจ  ไปจากฉันง่ายดายโดยไม่มีร่ำลา

ก็คงได้รู้แล้วว่าเธอไม่เคยลืม  เธอยังมีเยื่อใย

กับคนที่เธอเคยชิดใกล้  และเขาเคยทำร้ายเธอ

คนที่ทนเจ็บช้ำคือ เรา  ก็คงได้รู้แล้วว่า เธอไม่จริงใจ

เราไม่มีความหมาย ดูเธอไม่มีน้ำใจ  ไปจากฉันง่ายดายโดยไม่มีร่ำลา

ก็คงได้รู้แล้วว่าเธอไม่เคยลืม  เธอยังมีเยื่อใย  กับคนที่เธอเคยชิดใกล้

และเขาเคยทำร้ายเธอ  คนที่ทนเจ็บช้ำคือ เรา

**เพลงช้ำคือเรา  นิตยา  บุญสูงเนิน**

ดาวฤกษ์นั่งอยู่บนเตียงที่ตอนนี้ผ้าปูเตียงยับยู่ยี่ไม่เหลือชิ้นดี  เขานั่งจมอยู่ในความมืดของของมีเพียงแสงจันทราที่สาดส่องเข้ามาเพียงเล็กน้อยทางหน้าต่างนั้นเอง  เขานั่งอยู่แบบนั้นจนเช้า  เขาจึงได้ตัดสินใจลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานที่ร้านขายยาของตัวเอง  เช้านี้เขารีบออกจากบ้านให้เร็วกว่าปกติ  เพราะอย่างแรกไม่อยากให้แม่เห็นขอบตาที่บวมเพราะผ่านการร้องไห้มาตลอดทั้งคืน  และอีกประการเขากลัวว่าจะเจอกับคนใจร้ายอย่างภูดินนั้นเอง  ดาวฤกษ์มาถึงร้านขายยาของตัวเองตั้งแต่เช้ามืดผู้ช่วยของเขายังไม่มาทำงาน  จึงเป็นเหตุให้เขาต้องเปิดร้านเองเพียงลำพัง  ชายหนุ่มยืนเหมอลอยอยู่เคาเตอร์จ่ายยาที่ร้าน  วันนี้ทั้งวันเขาไม่มีสมาธิในการทำงานเอาเสียเลย  เอาแต่คิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ที่ผ่านมา  จะทำอย่างไรถึงจะให้ลืมเรื่องเลวนั้นไปได้ แต่ยิ่งคิด  ใจเจ้ากรรมยิ่งจดจำทุกรายละเอียดอย่างแจ่งชัด

“คุณหมอ   คุณหมอค่ะ”

เสียงน้าอรผู้ช่วยของดาวฤกษ์ร้องเรียกเจ้านายหลังจากที่ได้เวลาปิดร้านในตอนเย็นนั้นเอง

“ครับ  น้าอร  น้าอรว่าอะไรน่ะ?”

“อะไรกันค่ะคุณหมอ  ตั้งแต่เช้าแล้ว  น้าอรเห็นคุณหมอเอาแต่ยืนเหมออยู่แบบนี้ทั้งวันแล้ว  คุณหมอไม่สบายหรือเปล่าค่ะ?”

“อ่อ  ไม่มีอะไรหรอกครับน้าอร”

“จริงเหรอค่ะ?”

“ครับน้า   ไม่มีอะไรจริงๆ  พอดีว่าไม่ค่อยได้พัก  เลยรู้สึกเพลียๆนิดหน่อย”

ชายหนุ่มจำเป็นต้องโกหกผู้ช่วยออกไป  เพื่อตัดปัญหานั้นเอง

“ค่ะ   ไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไร  งั้นน้าขอตัวกลับบ้านก่อนนะค่ะ”

“ครับ   น้าอร  กลับได้เลย   เดี๋ยวร้านฤกษ์จะปิดเอง”

“ไหวเหรอค่ะ?”

“ไหวสิน้า  แค่นี้เอง   น้าอรกลับไปเถอะครับ  เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้ครับ”

“ได้ค่ะ  งั้นเจอกันพรุ่นนี้นะค่ะ”

“ครับ”

จากนั้นผู้ช่วยของชายหนุ่มก็เดินเข้าหลังร้านเพื่อจะออกทางประตูหลังของร้านขายยา ที่จะเข้าออกได้เฉพาะตัวของดาวฤกษ์ แม่  และผู้ช่วยของเขานั้นเอง   หลังจากผู้ช่วยของเขากลับไปได้สักพักชายหนุ่มก็จัดยาเข้าชั้นวางทดแทนยาที่ขายไปของวันนี้นั้นเอง  ในระหว่างที่จัดยาอยู่นั้นประตูร้านขายยาก็เปิดออก  พร้อมกระดิ่งที่แขวนไว้หน้าประตูก็ดังขึ้น  แต่ดาวฤกษ์ก็ยังยุ่งอยู่กับการจัดยาจึงไม่ได้หันไปมอง  พรางก็นึกในใจว่าเป็นผู้ช่วยของตัวเองลืมอะไรสักอย่างจึงกลับมาเอานั้นเอง

“น้าอร  ลืมอะไรไว้เหรอ?”

ปากก็ถามออกไป  แต่สายตายังคงจับจ้องกับการดูฉลากยาข้างกล่องอยู่นั้นเอง  แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนที่คิดว่าลืมของแต่อย่างใด

“จะเลิกงานตอนไหน”

อยู่ๆก็มีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมาจากด้านหลังตัวของเขาเอง  ทำให้ดาวฤกษ์ต้องรีบหันไปมองแล้วก็ต้องสะดุ้งตกใจเป็นอย่างมาก

“พี่ดิน!”

ดาวฤกษ์หันไปสบตากับสายตาเข้มๆของภูดินในระยะไม่ถึงก้าว  ทำให้เขาตกอย่างใจมากกล่องยาที่อยู่ในมือถึงกับร่วงลงพื้นทันที

“ตุบ..”

“เอ้อก็พี่นะสิ   หรือฤกษ์คิดว่าเป็นใคร?”

“พี่ดิน?”

 “ก็พี่สิ   แค่นี้ทำเป็นตกใจ  มือไม้ถึงกับอ่อนเลยเหรอ?  หรือว่าคิดถึงรสจูบเมื่อคืนนี้”

“พี่ดิน....”

“ทำไม  พี่พูดความจริงแค่นี้  ทำเป็นหน้าซีดไปได้”

“ขืนพี่ดินพูดเรื่องนี้อีก  ฤกษ์จะไม่ยอมอีกแล้วนะ”

เมื่อตั้งสติได้  ดาวฤกษ์ก็รีบสวนกลับไปด้วยน้ำเสียงอันแข็งกร้าวทันที

“ทำไม  คนเก่งอย่างฤกษ์จะทำอะไรพี่เหรอ  ฮึ  ไหนลองบอกมาสิ  พี่ก็อยากรู้เหมือนกัน”

ปลัดหนุ่มพูดพร้อมกับใช้วงแขนกว้างรัดเข้าที่เอวของคนร่างบางทันที  ทำให้ร่างของดาวฤกษ์กระทบเข้ากับอกแน่นๆและกว้างของปลัดดินทันที

“พี่ดิน  ปล่อยฤกษ์นะ   อย่าทำแบบนี้”

“ทำไม  ทำไมพี่จะทำไม่ได้  มากกว่านี้พี่ยังทำมาแล้ว”

“ปล่อย  ฤกษ์บอกให้ปล่อย”

“ไม่”

“ได้   พี่ดินจะไม่ยอมปล่อยใช่ไหม?”

“อืม   ไม่ปล่อย   จะค่อยดูสิว่า  ฤกษ์จะทำอะไรพี่ได้ ฮึ”

สิ้นเสียงคำพูดของตัวเอง  ปลัดหนุ่มถึงกับตัวงอทรุดลงกับพื้นทันที  มือที่เหนียวเป็นตุ๊กแกที่กำลังกอดรัดร่างบางอยู่นั้นก็ต้องปล่อยโดยดี  พร้อมรีบเอาฝ่ามือมากุมเป้าของตัวเองอย่างรีบเร่ง

“โอ้ยยยยย    ฤกษ์ทำบ้าอะไรเนี้ย   พี่เจ็บนะ  โอ้ยย จะสูญพันธุ์มั้ยว่ะ”

“ดี   สมน้ำหน้า”

“ฤกษ์   พี่ลุกไม่ไหว  มาช่วยหน่อย  จุกไปหมดแล้ว”

“ก็พี่ดินท้าฤกษ์เองไม่ใช่เหรอ  ว่าคนอย่างฤกษ์มีปัญญาจะทำอะไรพี่ได้หรือเปล่า  ฤกษ์ก็ทำให้พี่ดินดูอยู่นี้ไง”

พูดเสร็จดาวฤกษ์ก็รีบเดินหนีออกจากชั้นวางยาทันที  เขาเดินออกมาให้ห่างจากคนใจร้ายอย่างภูดินให้ไวที่สุด

“โอ้ยยย  ฤกษ์จะไปไหน  มาช่วยพี่ก่อน  พี่ลุกไม่ได้  เจ็บมากๆเลย”

 “ ไม่   ปล่อยให้ตายอยู่ตรงนั้นละดี    แล้วพี่ดินมาได้ยังไง?”

ดาวฤกษ์ไม่ได้สนใจในคำอ้อนวอนขอร้องของอีกฝ่ายแต่อย่างใด   เขายังคงยืนรักษาระยะห่างให้มากที่สุด  จากตัวเองและภูดิน

“อ้าว   พี่ก็ขับรถมาสิ  ถามอะไรแปลกๆ  โอ้ยยับเจ็บไม่หายเลย  ทำไมถึงได้ใช้เข่าเก่งอย่างนี้นะ”

ชายหนุ่มพูดพร้อมกับกุมจุดสำคัญของตัวเองไว้อย่างทะนุถนอน

“พี่ดินจะได้รู้เสียที  ว่าต่อไปนี้ไม่ควรมารังแกฤกษ์ได้ง่ายๆต่อไปอีกแล้ว”

“ฝากไว้ก่อนเถอะ  ครั้งนี้พี่แค่ประมาทไปหน่อยก็เท่านั้นเองหรอก”

“แล้วพี่ดินมาทำไมครับ?”

“ถามแปลก  ก็มารับเรากลับบ้านนะสิ”

“ขอบคุณครับ  แต่ไม่ต้อง  วันนี้ฤกษ์เอาขับรถมาเอง  ไม่กวนพี่ดินดีกว่า”

“ทำไม?   กลัวพี่เหรอ”

“กลัวทำไม  เมื่อกี้ก็เอาคนปากเก่งอย่างพี่ดินร่วงลงกับพื้นได้ก็แล้วกัน”

“ดี  ถ้าไม่กลัวพี่  งั้นเย็นนี้ก็ต้องกลับบ้านพร้อมกับพี่”

“เรื่องไร   ฤกษ์จะกลับเอง  ต่างคนต่างมา  ไม่เกี่ยวกัน”

“เกี่ยวสิ   หรือว่าฤกษ์จะต้องให้พี่ทบทวนเรื่องราวของเราที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้อีกครั้ง”

ชายหนุ่มพูดเสร็จก็รีบวิ่งมาคว้าตัวของดาวฤกษ์ที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวทันที  จึงทำให้ร่างบางนั้นตกไปอยู่ในอ้อมแขนอันแข็งแรงของอีกฝ่ายอย่างง่ายดาย

“บ้านะพี่ดิน  นี้มันร้านขายยานะพี่.....  พี่ดินจะทำอะไร?”

“แล้วฤกษ์คิดว่าพี่ควรทำอะไรดีละ   สำหรับคนปากเก่ง  เจ้าพยศอย่างฤกษ์”

ปลัดหนุ่มพูดพร้อมกับโน้มปากจูบลงตรงซอกคอของอีกฝ่ายทันที  พร้อมกับดันร่างบางไปติดเคาเตอร์จ่ายยาอย่างนุ่มนวล