ตำราอสูร

"เฮือก!!!"

ผมสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย ผุดลุกขึ้นนั่งหายใจหอบถี่รัวเร็ว หันไปมองนาฬิกาบนหัวเตียงมันบอกเวลาตีสี่ครึ่ง

"เห้ออ"

ผมถอนหายใจเบาๆแล้วทิ้งตัวลงนอนอีกครั้งพร้อมทั้งเอามือก่ายไปที่หน้าผาก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมฝันแบบเดิมซ้ำๆ ผมฝันติดต่อกันมาเเล้วถึงสามเดือน มันเป็นความฝันที่เลือนรางเเล้วชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ในฝันผมเห็นคนสี่คนในชุดนักรบแบบกรีกโบราณกำลังยืนหยัดต่อสู้หันหลังชนกันท่ามกลางกองทัพปีศาจมากมายอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเพื่อปกป้องหนังสือเล่มหนึ่งที่วางยุบนแท่นศิลาไม่ให้ปีศาจเหล่านั้นเอาไปรอบๆหนังสือมันเต็มไปด้วยเปลวไฟเเห่งผู้พิทักษ์ สามคนนั้นผมเห็นใบหน้าได้อย่างชัดเจน ไอ้เอ็ม ไอ้อาร์ม และตัวผม ยืนหยัดต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ ดาบแล้วดาบเล่าที่กวัดแกว่งออกไป ล้วนหมายถึงความตายของอสุรา เหล่านั้น บนแท่นศิลาหนังสือปกดำที่ทำมาจากหนังอสูรย์เล่มนั้นสั่นไหวอย่างรุนแรงราวกับว่ามันมีชีวิตแม้จะมีโซ่เส้นใหญ่ที่เเดงฉานราวกับมันถูกสร้างขึ้นจากไฟลาวา รัดมันไว้อยู่ อีกทั้งกรงเหล็กที่ทำจากเหล็กชั้นดีครอบมันไว้อีกชั้น ก็ไม่ทำให้หนังสือเล่มนั้นละความพยายามที่จะปลดเปลื้องตนเองออกจากพันธนาการนั้น มันสั่นไหวรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ อีกทั้งกองกำลังปีศาจมากไหมที่ถาโถมเข้ามาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะถอยกลับ จนกว่าจะได้ในสิ่งที่พวกมันต้องการ

"วัชระนาคินเราต้านพวกมันไม่อยู่เเน่ ต้องมีคนเอาตำราอสูรณ์ ล่วงหน้าไปก่อน "

เหมือนไอ้อาร์มจะตะโกนมาทางผม

"สุบรรณ คงต้องเป็นท่านแล้วจงเอาตำราล่วงหน้าไปเก็บซ่อนในที่ปลอดภัย พวกเราจะต้านไว้เอง" ผมพูดกับไอ้เอ็มมันพยักหน้ารับเเววตาเข้มขึง มือนึงก็ตวัดดาบฝันไปที่คอปีศาจตนแล้วตนเล่า ไอ้เอ็มกางปีกสีแดงขนาดมหึมาออกแล้วคว้าเอากรงหนังสือบนเเท่นศิลาบินออกไป

"สุริยะ ท่านบาดเจ็บนิ " หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่มพูดอย่างร้อนรน

"ข้าไม่เป็นไร วสุนธรา" ไอ้อาร์มกัดฟันตอบเธอ เธอหั่นหน้ามาทางผม และนั้นทำให้ผมเห็นหน้าเธอได้อย่างชัดเจน ไม่เรือนรางเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

"แล้วท่านเล่าวัชระนาคินบาดเจ็บรึไม่"

ใบหน้างามในความฝัน เต็มไปด้วยความดุดัน มุ่งมั่นที่จะขับไล่ศัตรู และเธอทำให้ผมสะดุ้งตื่นจากความฝัน นักรบคนที่สี่ "เอลิน"