สาป สืบ สยอง

"หึ เท่านี้เธอคงทำอะไรผมไม่ได้แล้วล่ะ"นายนั้นยิ้มให้ฉันอีกใคร
"ปล่อยนะโว้ย อีโรคจิต"ฉันพยายามดิ้นให้หลุดจากเชือกที้นายนั้นมันไว้ทั้งที่มือและขา
"ไม่!"นายนั้นเดินอ้อมมาข้างหลังแช้วกอดฉันไว้
"ยะ...อย่ามาจับตัวฉันนะ อีโรคจิต ใครก็ได้ช่วย อุบ "นายนั้นใช้มืออุดปากฉันไว้แล้วกระชิบมาข้างหู
"ทำอย่างงี้ไม่น่ารักเลยนะครับ"
"อ้วย ด้วย โอด อิดๆ อือ!"ฉันพยายามดิ้นให้ลุดออกจากตัวของนายนั้นที่กอดรัดฉันจนแทบขยับไม่ได้
"ดื้อกว่าที่คิดอีกนะเนีย สาวน้อยของผม~~..... ทำตัวแบบนี้ระวังจะโดนจับกินเอานะ~~"นายนั้นพูดไปยิ้มไป ก่อนจะปล่อยมืออกจากปากฉัน
"น่ะ.....นาย เป็นพวกเปิบพิศดารหรืออะไรทำนองนั่นน่ะเหรอ?"นายนั้นไม่ตอบกลับแต่หัวเราะ หึๆ แทนคำตอบ ตายห่าแล้วกูเอ่ย....
"คะ....ใครก็ได้ช่วยด้วย ไอ้โรคจิตจะจับฉันกิน ช่วยด้วย!!"ฉันพยายามตะโกนออกไปก่อนนายนั้นจะหยิบผ้าขนหนูสีขาวในกระเป๋าออกมามัดปากฉันอีก
"อือ ไอ อ่อ ดาย อ้วย ด้วย ๆ"ฉันพยายามดิ้น แต่ก็ถูกนายนั้นจับอุ้มขึ้นตักโดยใช้มือหนึ่งล็อกช่วยตัวเอาไว้ไม่ให้หนี
"หึๆๆๆ ไม่ต้องกลัวนะ~~ ไม่เจ็บอย่างที่คิดหรอก~~"นายนั้นก้มลงมาจ้องหน้าฉัน จนฉันต้องหันหน้าหนี ก่อนจะถูกจับหัวให้หันหน้ามาอีกครั้ง
"เป็นยังไงล่ะ กลัวละสินะ แต่น่าเสียดายนะ ที่เธอตัวเล็กไปหน่อย แต่ก็ถือว่าหน้ากินไม่เบาเลยนะ"นายนั้นเลียริมฝีปากตัวเองก่อนจะยิ้มออกมา แล้วดึงร่างของฉันเข้ามาใกล้อีก 
"อ้วยด้วยๆๆๆ"
"อย่าพยายามเลย ไม่มีใครมาช่วยหรอกนะหึๆ"นายนั้นจับฉันล็อกคอแล้วดึงแขนเสื้อด้านขวาของฉันลง จนเผิยให้เห็นช่วงไหล่
"ยอมให้จับกินสะดีๆเถอะนะ~~"แล้วนายนั้นก็กัดเข้าไปที่ลำคอของฉัน
"อื้อ!!  อ้วยด้วยๆๆๆ "ฉันดิ้นอย่างแรง เพราะ ความเจ็บและความกลัว
"หึๆ เป็นไงล่ะ การที่ถูกโรคจิตจับมาทรมานเล่นในห้องตัวเองน่ะ สนุกไหมล่ะ สาวน้อย"นายนั้นจับฉันวางลงกับเตียงก่องจะนั้นค่อมร่างฉันไว้
"อุดนะ อะทำอะไออะ"ฉันพยายามเลื่อนตัวหนีแต่ถูกตะครุบเอาไว้
"อย่าขัดขืนสิครับ สาวน้อยไม่ต้องกลัวว่าผมจะจับเธอกินหรอกนะ"นายนั้นใช้นิ้วชี้ลูบแก้มฉันเล่นอย่างแผ่วเบา แต่ก็ให้ความรู้สึกขนลุกอย่างที่สุด
"หึๆ เอาล่ะคราวนี้ผมจะให้โอกาศเธอ ออดอ้อนผมสะสิ เหมือนลูกแมวกำลังอ้อนเจ้าของน่ะ ถ้าเธอยอมทำล่ะก็ผมอาจจะใจดีปล่อยเธอไปก็ได้นะ"นายนั้นค่อยๆใช้มือเกะผ้าที่มัดปากอยู่ออกจากฉัน
"ปะ....ปล่อยหนูไป...เถอะ..."
"อะไรนะ ไม่เห็นได้ยินเลย~~"
"ปล่อยหนูไปเถอะคะ ขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรหนูเลยนะ"
"ไหนร้องเสียงแมวสิ"
"เหมียว~~"
"เชื่องขึ้นเยอะเลยนี่"
"ทีนี่ปล่อยฉันไปได้แล้วใช่ไหม"
"ไม่!"
"ไหนนายบอกว่าจะปล่อยฉันไง ไอ้โรคจิต!! ไอ้หื่นกาม ไอ้...."นายนั้นใช้มืออุดปากฉันก่อนที่ฉันจะพูดต่อ
"เธอนี้จริงๆเลยนะ แม้แต่กับฆาตกรเธอก็เชื่อเหรอ? คิดว่าผมจะปล่อยไปจริงๆหรือไง แล้วก็จะบอกอะไรให้อีกอย่างหนึ่งนะ"นายนั้นก้มลงมาแล้วกระชิบข้างหูฉัน
"ที่จริง ผม....ไม่ใช้ฆาตกรหรอกนะ"แล้วนายนั้นก็เดินลงจากเตียงพร้อมกับไปลากเก้าอี้มานั้งอยู่ข้างๆ
"หา?"ฉันได้สติแล้วรีบลุกขึ้นนั้ง
"ก็นะ พิธีกรรมนี้น่ะมันต้องใช้ชื่อจริงเท่านั้น แต่ของเวยเว้ยน่ะ มีแค่ชื่อเล่นอย่างเดียว แถมวงเวทยังเป็นคนล่ะแบบกันด้วย เพราะที่เวยเว้ยตายเป็นวงเวทดาวห้าแฉกซ้อนกัน2อัน แต่ของจริงมันต้องเป็นวงเวท4แฉกซ้อนกัน3อันต่างห่างล่ะ พอเลือดมันเริ่มจางเธอก็เห็นว่ามันเป็นอันเดียวกันเลยละสินะ"
"งั้นก็หมายความว่า?"
"แหงล่ะ ฆาตกรรมอำพรางโดยใช้พิธีกรรมเป็นตัวกลบเกลี่อน" แล้วนายนั้นก็ลากฉันเข้ามาใกล้ๆ
"เดี่ยวสิคิดจะทำอะไรอีกเนีย"
"ก็จะแก้เชือกให้ไงช่วยอยู่นิ่งๆก่อนจะได้ไหม?"นายนั้นค่อยๆเกะเชือกออกจากตัวฉันจนหมด
"งั้นถ้านายไม่ใช่ฆาตกร แล้วใครกันก็มีแต่นายไม่ใช่เหรอที่รู้เรื่องนี้น่ะ"
"ใครว่าล่ะ จริงๆฉันมีเพจด้วยนะ ชื่อเพจว่าชมรมคนคลั่งเวทอะนะ แล้วฉันก็เผยแพร่เรื่องพวกนี้ลงทางเพจไงล่ะ หึ แต่เพจโดนยุบไปล่ะ"
"จริงดิ!"
"อืม พึ่งโดนยุบไปเมื่อไม่กี่วันนี้เองพวกกระทรวงบอกว่ามันเป็นเนื้อหาไม่เหมาะสมจะทำให้ผู้คนยมงายอะนะ แล้วอีกอย่างถึงฉันจะชอบเรื่องพวกนี้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะอยากจะทำอะไรแบบนั้นนี่นา ไสยเวทก็เหมือนงูพิษพิษ ของมันทำร้ายคนอื่นได้ฉันได้ มันก็สามารถทำร้ายคนใช้ได้ฉันนั้น"
"เอาเป็นว่าตอนนี้คนร้ายอาจจะเป็นใครก็ได้ที่เคยอ่านเพจของนายใช้ไหม?"
"ก็คงงั้น"
"ให้ตายเถอะนี่มันยากกว่าเดิมอีกนะเนีย!"ฉันกุมหัวตัวเองด้วยความเครียด
"แล้วอีกอย่างนึงนะ ถ้านายไม่ใช่คนร้าย แล้วนายจะจับฉันมาทำอะรแบบนี้ทำไมละ"
"อ่อ ไม่มีอะไรมากหรอก ก็เห็นท่าทางแบบนั้นของเธอเลยหมั่นใส้ ก็เลยกะจะแกล้งสักหน่อยสงสัยจะเล่นแรงไปสินะ~"
"แรงอย่างไม่ต้องสงสัยเลยล่ะไอ้บ้า! ไอ้โรคจิตเอย!"
"555 งั้นก็โทษทีที่แกล้งเพลินไปหน่อยแล้วกันนะ"
"อีบ้า!"ฉันชี้หน้าด่านายนั้น
"เอาล่ะเสียเวลามามากละ ผมไปดีกว่าแล้วก็ ผมแอบแลกเบอร์โทรศัพมือถือไว้ในเครื่องเธอล่ะ มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ หลับให้สบายล่ะ บาย~~"นายนั้นรีบเดินออกจากห้องไป
"ชิ ใครจะไปหลับลงฟะ อีโรคจิตนี่"ฉันบ่นกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นไปล็อกประตูห้อง