สาป สืบ สยอง

 เช้าวันต่อมา ฉันมาโรงเรียนตามปกติ ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนขึ้นตึกและเดินไปที่ห้อง ตอนนี้ดูเหมือนฉันจะมาสายกว่าปกตินิดหน่อยนะ
"โทษทีนะ พอดีตื่นช้าไปหน่อยน่ะ"ฉันมองเข้าไปในห้องดูเหมือนทุกคนจะไม่ได้สนใจฉันสักเท่าไร เพราะตอนนี้ที่ที่ทุกคนมุงอยู่คือ โต๊ะของเวยเว้ย เกิดอะไรขึ้นกันนะ....
"เวยเว้ย...?"ฉันเดินเข้าไปที่โต๊ะนั้น พร้อมกับผลักคนที่ขวางทางอยู่ออกจนเข้ามาถึงตัวของเวยเว้ยที่นอนฟุบอยู่ที่โต๊ะ และมีคราบเลือดเปลื้อนอยู่ที่พื้น และที่โต๊ะก็ยังมี.....มีดคัดเตอร์เปื้อนเลือดอยู่เช่นกัน และมีข้อความเขียนอยู่ตามโต๊ะว่า "อีกระรี่ ตายสะ เลว ไปกราบรุ่นพี่ของพวกกูเดี่ยวนี้ เลว"และคำด่าอื่นๆอีกสาระพัดเต็มไปหมด
"พวกนายใครก็ได้ภาเวยเว้ยไปห้องพยาบาลเร็ว!"เมื่อได้ยินดังนั้นเพื่อนในห้องสองคนก็พากันหามร่างของเวยเว้ยไปห้องพยาบาล 
"เดี่ยวทางนี้ฉันจัดการเองว่าแต่....มันเกิดอะไรขึ้นกันเหรอ?"ฉันถามอย่างงงๆ
"คุณหัวหน้ายังไม่เห็นคลิปนั้นเหรอ"เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งพูดขึ้นมา
"คลิป?"เมื่อเห็นฉันพูดดังนั้น เธอจึงส่งโทรศัำของเธอให้ แล้วฉันก็ได้เห็น มันคือคลิปที่เวยเว้ยตบหน้ารุ่นพี่ลูซิสเมื่อวานนี้! แถมยอดวิลยังเกือบล้านแล้ว แถมเม้นด่าเพียบเลย...
"แย่แล้ว....."
ตัดไปเป็นเวลาเที่ยงตรงของวันนี้ ฉันไปเยี่ยมเวยเว้ยที่ห้องพยาบาล แทนที่เธอจะลากลับบ้านกลับบอกว่าอยากอยู่เรียนต่อ เป็นฉันนะลากลับบ้านน่าจะปลอดภัยกว่าเยอะ หรือว่าเธอ.....ยังไม่รู้ตัวกันนะ..... 
"เวยเว้ย ฉันว่าเธอกลับบ้านไปดีกว่านะ"เวยเว้ยไม่ตอบอะไรเอาแต่ก้มหน้าเดินไปอย่างเดียว
"เดี่ยวก่อน!"มีเด็กกลุ่มหนึ่งเดินมาขวางทางพวกเรา
"นั้นมันคนที่อยู่ในคลิปนี้!"เด็กผู้หญิงผมสั้นสีฟ้าในกลุ่มชี้ไปที่เวยเว้ย
"ยังจะมาโรงเรียนอีกนะ หน้าด้าน!"เด็กผมยาวอีกคนหนึ่งกล่าวขึ้นมา
"หึมาก็ดีแล้วตามพวกเรามา จะได้ไปกราบขอคมาพี่ลูซิสของพวกกู!"เด็กผมฟ้าพูดขึ้น
"ฉันไม่ไป!"
"อะไรนะ!"
"บอกว่าไม่ไปก็ไม่ไปไงล่ะ!"
"งั้นพวกเราลากมันไป!"และเด็กอีกสองคนก็เข้ามาผลักฉันล้มลง ก่อนที่จะพากันล็อกตัวเวยเว้ยไว้ แต่เวยเว้ยก็ไม่มีท่าทีขัดขืนอะไร
"เดี่ยวก่อนสิ! นี้มันอะไรกัน"ฉันลุกขึ้นยืนพรางจ้องหน้าเด็กพวกนั้น
"เอะ เธอนี่ เห็นอยู่ในคลิปด้วยนี่นา เป็นเพื่อนยัยนี้สินะ งั้นก็ขอบอกไว้ก่อนเลยว่า.....อย่าเสือก!"เด็กผมสีฟ้าผลักฉันล้มลงก่อนที่จะพากันพาร่างของเวยเว้ยไปต่อหน้าต่อตา
"เดี่ยวสิ!"ฉันพยายามลุกขึ้นยืนก่อนจะวิ่งตามไป เท่าที่จำได้รุ่นพี่ลูซิสอยู่ห้อง6/3 เราต้องรีบไป ฉันรีบวิ่งไปที่นั้น เห็นพวกนั้นพากันเปิดประตูเข้าไปในห้องนั้นแล้ว ฉันวิ่งไปหยุดอยู่ตรงหน้าห้อง เห็นพวกนั้นจับเวยเว้ยคุกเข่าลงไปต่อหน้ารุ่นพี่ลูซิสที่นั้งอยู่บนเก้าอี้
"กราบรุ่นพี่ของพวกกูเดี่ยวนี้ ขอโทษรุ่นพี่ของพวกกูเดียวนี้!"เด็กผู้หญิงผมสีฟ้าสั้งขึ้นมา
"ไม่!"
"เออ....ถ้าเขาไม่ขอโทษก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง?"รุ่นพี่กล่าวขึ้น
"เห็นไหมล่ะ รุ่นพี่ของพวกกูประเสริฐขนาดไหน อีชั้นต่ำ"เด็กอีกคนกล่าวขึ้น
"ตอแหล ถ้าคนอย่างมันประเสริฐจริงทำไมไม่ลุกมาช่วยฉันจากพวกเด็กนี้ล่ะ?"
"อีเวร!"เด็กผู้หญิงผมฟ้ากระชากผมของเวยเว้ยขึ้นมาก่อนจะตบไปที่หน้าหนึ่งที
"หยุดนะ"ฉันพยายามจะวิ่งเข้าไปแต่เหมือนมีคนดึงมืออยู่ 
"โรโระ!?"ฉันหันไปหน้ามอง นายนั้นที่รั้งแขนฉันไว้ข้างหนึ่ง
"อย่าเข้าไปเลย พวกนั้นมีกันตั้งหลายคน เธอจะเจ็บตัวสะเปล่าๆนะ"
"แต่..."
"ฉันไปตามอาจารมาให้ละ อีกเดียวก็คงมา"
"ขืนรออาจารไป เวยเว้ยไม่ตายก่อนเหรอ?" ทันทีที่ฉันหันไป ภาพที่ฉันเห็นคือเด็นคนหนึ่งถือเก้าอี้ออกมา
"คนอย่าแกมันสมควรตายอีชั้นต่ำ"เด็กคนนั้นเงื้อเก้าอี้ในมือขึ้น
"ไม่ได้นะ!!!"ฉันสลัดมือของนายนั้นจนลุดแล้ววิ่งไป ฉันวิ่งไปจับแขนของเด็กคนนั้นจากด้านหลัง แล้วหักมาด้านหลังจน เก้าอี้ลุดออกมาจากมือ
"ทำบ้าอะไรอีเวรนี่!"เด็กคนนั้นหันมาแล้วผลักฉะนจนล้มลงไปจนกับขอบโต๊ะที่อยู่ข้างๆ 
"ว้ายเลือด!"รุ่นพี่อุทานขึ้นมา
"โอ้ย....."ฉะนพยายามพยุงตัวเองขึ้นมา
"ยัยบ้าเอ่ย!"เสียงของนายนั้นดังขึ้นแล้ว เขาก็ค่อยมาพยึงร่างฉันเอาไว้ก่อนจะล้มลงไปอีก
"นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันน่ะพวกเธอ!"อาจารเคย์วิ่งเข้ามาพร้อมกับอาจารอีก2คน กลายเป็นเรื่องใหญ่ไปแล้วสินะ.....
"พวกเธอทั้งหมดไปที่ห้องปกครองกับฉันเดี่ยวนี้ ส่วนคนที่บาดเจ็บก็พาไปส่งห้องพยาบาลสะ!"แล้วอาจารสองคนนั้นก็เดินออกไปพร้อมกับเด็ก4คนนั้นที่เดินตามออกไป
"เธอสองคนเป็นอะไรไหม" อาจารเคย์รีบไปพยุงร่างของเวยเว้ยขึ้นมา
"เลือดไหลใหญ่เลย อาจจะหัวแตกก็ได้เดี่ยวฉันพาไปห้องพยาบาลนะ"รุ่นพี่ลูซิสจับมือฉันไว้ข้างหนึ่ง แต่โรโระก็ปัดมันออก
"ไม่ต้อง เดี่ยวผมพาไปเอง! ส่วนคุณน่ะตามอาจารไปสะ เป็นตัวตนเรื่องที่ทำให้เขาเดือดร้อนกันไม่ใช่รึไง!"โรโระพูดขึ้นพร้อมกับพยุงร่างของฉันออกไปจากห้องนั้น  แล้วฉันก็สลบไปเพราพเสียเลือดมาก รู้ตัวอีกทีก็สี่โมงกว่าแล้วฉันเลยรีบกลับบ้านไป โดยไม่ได้เวะซื้ออะไรกลับไปด้วย
  ณ เวลา2ทุ่มตรง ที่บ้านฉันเอง
"ทำไมโทรไปถึงไม่รับสายสักทีนะ"ฉันจ้องโทรศัพที่ขึ้นมาไม่สามารถติดต่อได้ ไม่ว่าจะโทรกี่ครั้งก็ไม่ติด แต่จะว่าไปทำไมถึงรู้สึกว่าเธอเปลี่ยนไปจากปกตินะ เวยเว้ยเปลี่ยนไป ทั้งๆที่ปกติเธอไม่เคยเป็นถึงขนาดนี้นี่นา รออีกหน่อยละกันเดี่ยวเขาคงโทรมา แล้วฉันก็รอ จนถึงเที่ยงคืน
ตี้ดๆๆๆๆ
"อะติดแล้ว!"ฉันรีบรับสายทันที
"กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!"เสียงนั้นดังขึ้นจากปลายสาย
"เกิดอะไรขึ้นเธออยู่ที่ไหน " ฉึก!เสียงนั้นดังขึ้นแล้วทุกอย่างก็เงียบลงไป 
"เวยเว้ย! ตอบสิ!"ฉันไม่ทันไรมือถือก็ถูกวางสายไป
"ข้อร้องละ อย่าเกิดอะไรขึ้นเลยนะ........."