สาป สืบ สยอง

     "อย่าถเลถไล อย่ากลับบ้านทางเดิม......" คำพูดนี้ยังคงติดอยู่ในความคิดของฉัน แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะเชื่อหรอกนะ
"อย่ากลับบ้านทางเดิม......ทำไมนะ....... "แต่ถึงอยากจะทำ ก็คงทำให้ไม่ได้หรอก เพราะ ทางกลับบ้านทางเดิมมันผ่านเซเว้น และถ้าไม่ได้แวะเซเว้นล่ะก็..... เย็นนี้จะเอาอะไรแดกละ? พ่อกับแม่ก็ไม่อยู่ด้วย
"คงไม่ถึงชีวิตหรอกมั้ง?"ฉันคิดในใจพรางเดินกลับบ้านไปทางเดิมที่เคยไปทุกวัน และไม่ลืมที่จะเวะซื้อของในเซเว้น พอออกมาอีกทีท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว
"อืม.....จริงด้วยสินะ.....วันนี้กว่าจะได้ออกมาก็เกือบ5โมงแล้วนี่ เพราะไอ้พวกหมานรกนั้นตัวเดียวเลย"ฉันก้าวขาออกไปจากหน้าเซเว้น และกลับไปสู่ทางเดิน ทุกอย่างดูปกติ 
"หึ ไม่เห็นจะมีอะไรเลย คิดมากไปได้!" ฉันเดินไปเรื่อย อย่างน้อยดูจากสภาพตอนนี้มันคงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกมั้ง 
ตึ้ง!    ฉันชนกับอะไรสักอย่างจนล้มลงกับพื้นทันทีที่ลุกขึ้นได้ ก็เห็นว่าสิ่งที่ฉันชนนั้นไม่ใช่สิ่งของไม่ใช่เสาไฟ แต่มันคือ ชายชกันที่ยืนกันอยู่ถึง5คน มองยังไงก็รู้ว่าไอ้พวกนี้ต้องไม่ใช้คนดีแน่ๆ
"ขอโทษคะ ฉันไม่ทันได้มองนะค่ะ"ฉันรีบขอโทษออกไป ก่อนจะหาทางเดินหนี
"ขอโทษแล้วมันได้อะไรฟะ"ชายคนที่ยืนอยู่ตรงกลางพูดขึ้นมาพร้อมกับมองมาที่ฉันอย่างเคืองๆ เอาไงดี ถึงฉันจะเรียนมวยมา แต่ถ้ามันจะขนาดนี้........ คงไม่ต้องเดาเลยว่าสู้ไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้น
"เออ.....คือ....."ฉันค่อยๆก้าวถอยหลังให้ห่างออกไป แต่หนึ่งในนั้นก็รีบดึงมือฉันเอาไว้
"ปล่อยนะคะ"ฉันพยายามสบัดมือออกแต่ดูเหมือนมันจะบีบแน่นขึ้นเรื่อยๆ
"อย่างน้อยๆเธอก็ต้องชดใช้ให้พวกเราล่ะนะ"
"อะไร..."
ปัง! เสียงปืนดังขึ้น ทุกอย่างหยุดนิ่ง และหันไปทางเดียวกัน คนที่ยิงคือ โรโระ นายคนที่ฉันช่วยไว้เมื่อตอนเที่ยง นายคนที่บอกว่าห้ามกลับทางเดิม
"ใครวะ!"หนึ่งในนักเลงพวกนั้นกว่าขึ้นมา
"ปล่อยมือเธอสะ"โรโระเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนถึงตัวของชายที่จับแขนฉันไว้
"ปล่อยสะไม่งั้นจะหาว่าไม่เตือน"โรโระจ่อปากกระบอกปืนไปที่แขนข้านที่กำลังจับฉันอยู่ แล้วมันก็ยอมปล่อยมือจากฉันแต่โดยดี 
"ไอ้ห่าเอ่ย!!!"ชายคนที่มีรอยสัก(หนึ่งในนักเลงฉวิ่งมาทางที่พวกเรายืนอยู่
ปั้ง! ปืนที่ถืออยู่ในมือลั้นไกไปที่ขาข้างขวาของชายคนนั้นจนล้มลง
"หึ! คราวนี้แค่ขา แต่ถ้ามายุ่งกับเธออีกพวกแกทุกตัวหัวขาดแต่รีบไปสะ!"
ปัง! เสียงปืนดังขึ้นอีกนัดก่อนที่พวกนั้นจะหนีกันไปคนล่ะทิศล่ะทาง
"ไม่เป็นไรใช่ไหม"
"อืม ขอบใจนะ"ฉันก้มหัวขอบคุณเขาก่อนจะหันหลังไป
"เดี่ยวก่อน!"โรโระจับมือของฉันเอาไว้ข้างหนึ่ง
"อะไร.....?"ฉันหันไปมองหน้าเขาอย่างงงๆ
"ยัยดื้อ! ทำไมถึงไม่ฟังที่บอกล่ะ!"เขาเริ่มลากแขนของฉันเข้ามาใกล้ๆ
"ขะ.....ขอโทษ"
"ไม่จำเป็น..."เขาปล่อยมือออกจากฉัน
"เธอคงไม่คิดว่าฉัน.....สาปแช่งเธอหรอก....ใช่ไหม"เขาก้มหน้านิ่งเหมือนจะร้องไห้
"ไม่หรอก.....จะเป็นไปได้ยังไงกัน....ไม่งั้นนายคงไม่มาช่วยฉันหรอกจริงไหมล่ะ?"
"จริงเหรอ?"
"อืม! บางที่นายอาจจะเป็นคนที่มีลางสังหรดีกว่าคนปกติก็ได้ใครจะไปรู้ล่ะ?"ฉันยิ้มออกไป
"ถ้าไม่มีอะไรหงั้นกลับก่อนนะ"
"เดี่ยวสิ! ให้ผมไปส่งนะ"
"แต่....."
"ไม่มีแต่ รีบๆไปสะเดี่ยวก็มืดหรอก อยู่บ้านคนเดียวไม่ใช่เหรอ?"
"ทำไมถึงรู้ล่ะ!"
"ก็ที่เธอถืออยู่นะ มันอาหารสำเร็จรูปกับมาม่าไม่ใช่เหรอ เท่าที่รู้มาเธอเองก็ทำอาหารไม่เป็นด้วย"เขาชี้ไปที่ถุงเซเว้นที่ฉันถืออยู่
"ทำไมถึงรู้เรื่องฉันจัง"
"ก็...ฟังจากคนอื่นมาน่ะ...แล้วก็เธอยิ่งบ่นๆในห้องปกครองอยู่ไม่ใช้เหรอ ว่าปล่อยช้าจน ไม่มีเวลาไปซื้อของน่ะ"
"จริงด้วยสินะ......."
"งั้นก็....ไม่ต้องพูดอะไรมาก ฉันจะไปส่งเธอเอง ตอนมืดๆแบบนี้อันตรายนะ"
"ก็ได้....."ฉันยอมตกลงแล้วเราสองคนก็เดินกลับบ้านด้วยกัน.....