สาป สืบ สยอง

...... ฉันลืมตาขึ้นมากลางห้องสีขาว 
"นี่มันอะไรเนีย...."ฉันค่อยๆลุกขึ้นนั้งด้วยท่าทางติดๆขัดๆ
"มิจิ..."ฉันได้ยินเสียงนายโรโระดังขึ้นก่อนจะมีอะไรพุ่งเข้ากอดฉันจากด้านหน้า
"นายเองเหรอ..?"ฉันนั้งนิ่งๆ รู้สึกเหมือนน้ำตาของนายนั้นไหลลงมาที่ไหล่
"ถ้าไม่ใช่ผมแล้วจะเป็นใครล่ะ เป็นห่วงแถบแย่ให้ตายเถอะ"ในที่สุดนายนั้นก็ผละตัวออกห่างจากฉันก่อนจะไปลากเก้าอี้มานั้งข้างๆ
"รุ่นพี่เขาคุกไปแล้วสินะ"
"อืม เรียบร้อยแล้วล่ะ"
"ให้ตายเถอะนะ....."ฉันเบื้อนสายตาไปทางช่อดอกไม้ที่มีกระดาษที่ติดชื่ออาจารกับทุกคนในห้องเอาไว้ 
"นี่อย่าบอกนะว่าเธอสงสารเขาน่ะ ขนาดโดนทำขนาดนี้อะนะ"
"ก็...ฉันคิดว่าถ้าพี่เขาไม่โดนแบบนั้น เขาอาจจา....." 
"ไม่ต้องเลยเธอ พี่เขาเองก็มีทางเลือกอื่นๆอีกเยอะ  แต่ดันเลือกทางผิดเองนี่นา"
"...."
ก็อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่จะมีคนคนหนึ่งเข้ามา
"แม่....."
"ลูกแม่....ไม่เป็นไรใช่ไหม"แม่รีบโผเข้ากอดฉัน พร้อมกับมิงไปทางโรโระด้วยความสงสัย
"หนูไม่เป็นอะไรแม่ แล้วพ่อล่ะ"
"พ่ออยู่ในรถ พ่อคงกลัวว่าถ้าเห็นหน้าลูกแล้วจะทำใจไม่ได้น่ะ"
"หนูไม่ได้อาการหนักขนาดนั้นสักหน่อย"
"ไม่เป็นไรเดี่ยวพรุ่งนี้พ่อกับแม่จะมาหาพร้อมกันนะ แล้วนายคนนั้นเป็นใครน่ะ?"แม่หันไปทางที่โรโระนั้งอยู่
"เขาชื่อโรโระคะ เป็นเพื่อนหนูเองแล้วก็เป็นคนที่ช่วยหนูเอาไว้ด้วย..."
"จริงเหรอ ขอบใจที่ช่วยลูกน้าน่ะ"แม่ยิ้มให้โรโระ
"เอาไว้ปิดเทอมนะ พวกเราไปกินข้าวกันนะ แล้วเธอก็ไปด้วยกันนะโรโระ"แม่ยิ้มออกมาพร้อมกับลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน
"ส่วนระหว่างนี้ก็.....ฝากนายโรโระนี่ดูแลลูกน้าไปก่อนนะ ดูแลให้ดีล่ะเดียวจะลดค่าสินสอดให้"
"แม่คะ! หนูยังไม่จบม.6เลยนะ"
"ล้อเล่นน่า เครียดไปได้นะเธอ"แม่แอบยิ้มในขนาดที่ฉัน หน้าแดงขึ้นมา
"ท่าจะเขินนะครับ"นายโรโระยิ้ม
"เขินก็บ้าแล้วโว้ย!"ฉันตะโกนใส่หน้านายนั้นไป
    หลังจากนั้น2อาทิต ฉันได้รับอนุญาติให้ออกจากโรงพยาบาลได้ แล้วฉันก็มุ่งหน้าไปที่สุสานของเวยเว้ย ซึ่งเต็มไปด้วยรอยเขียนยันและตัวหนังสืออื่นอีกมากมาย ฉันก้มลงพร้อมกับยิบกระดาษเปียกสำหรับทำความสะอาดมาเช็ด
"ให้ตายเถอะ ขนาดตายแล้วยังโดนแบยนี้เลยเธอคงเศร้ามากสินะ..."ฉันเช็ดออกไปเลื่อยๆจนหมด จนกระทั้งเห็นคนนั้งวิลแชรเข้ามาคนนั้นคือ เซย์
"ว่าไงล่ะ สบายดีไหม"นายเซย์ยกมือทักทาย
"ฉันโอเค แต่ว่านาย....."ฉันก้มลงไปแล้วก็สังเกตุได้ว่าเซย์ไม่มีขา...
"ไม่ต้องห่วงฉันโอเค ที่ฉันมาที่นี่เพื่อบอกลาเป็นครั้งสุดท้ายน่ะ กับเธอแล้วก็เวยเว้ยด้วย"นายนั้นเข็นรถเข้าไปใกล้ๆกับหลุมศพก่อนจะพูดอะไรขึ้นมา
"ขอโทษนะ ถ้าผมปกป้องเธอได้ คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้หรอก ขอโทษที่แกล้งเธอแต่ที่ทำไปก็เพราะกลัว ผมกลัวว่าถ้าผมอยู่ใกล้เธอพี่สาวจะต้องมาทำร้ายเธอแน่ ผมเลยทำเป็นเกียจเธอผมขอโทษนะ...."น้ำตาของเซย์ไหลออกมา
"นี่เธอเข็นฉันไปส่งข้างหน้าหน่อยได้ไหม"
"อืม!" ฉันเข็นรถของนายเซย์ออกไป นายเซย์บอกว่าหลังจากนี่พวกเราคงไม่ได้เจอกันแล้ว เพราะหลังจากข่าวที่ออกมาทำให้บริษัทของพ่อโดนเลิกจ้าง ทำให้ล้มละลาย นายเซย์จึงต้องไปอยู่กับตายายที่อเมริกา และคงไม่ได้กลับมาอีก  พอฉันเข็นรถไปหาพ่อบ้านของนายเซย์เสร็จฉันจึงบอกลา แล้วเดินกลับมา ฉันเเจอชายใส่ฮูดสีดำ กำลังทำอะไรกับสุสานของเวยเว้ยอยู่
"ทำอะไรน่ะ!"ฉันตะโกนออกไป ร่างนั้นหันมาพร้อมกับแววตาที่หน้ากลัว
"แก...."ฉันถูกจับบีบคออย่างแรง
"เพราะแก ลูซิสของฉันเลยถูกรุมกระทืบตายในคุกแบบนี้ไง ถ้าไม่มีแกสักคนเราสองคน คงได้รักกันไปนานแล้วยัยตัวมาร  
ตุบ! ชายคนนั้นล้มลง พร้อมกับภาพนายโรโระที่ถือไม้หน้าสามมาปรากดตัวต่อหน้า
"เธอโอเคไหม?"
"โอเค ก็แค่เกือบตายอะนะ ฮาๆ"ฉันหัวเราะกบเกลื่อนก่อนจะลุกขึ้นมา
"แบบนี้ยังจะหัวเราะได้อีกนะ รีบๆมาได้แล้ว"
"ไปไหนอะ"
"เดี่ยวก็รู้ ส่วนไอ้หมอนั้นปล่อยไว้งั้นล่ะ ผมแจ้งตำรวจไว้แล้วเดียวก็คงมา"
"ส่วนเธอเองก็มีความผิดข้อหาไปไหนมาไหนโดยไม่ได้รับอนุญาตจากผมนะ"
"แล้วทำไมล่ะ คดีก็จบแล้วจะไปไหนมาไหนทำไมต้องบอกด้วยล่ะ"ฉันมองกน้านายนั้นด้วยความสงสัย
"แก...."ชายฮูดดำลุกขึ้นมาก่อนจะถูกนายโรโระเตะซ้ำจนล้มลงไปอีกที หวังว่าคราวนี้คงไม่ลุกขึ้นมาอีกนะ
"แล้วใครบอกล่ะว่าแค่ตอนนั้นล่ะ ผมหมายถึงหลังจากนี้ต่อไปต่างหากล่ะ แล้วก็.....ถ้าไม่ทำตามระวังจะโดนคำสาปนะ"
"หวา....น่ากลัวจัง คำสาปอะไรเหรอคะ"ฉันยิ้มให้นายนั้นก่อนจะถูกรวบตัวจากด้านหลัง
"ก็คำสาปที่จะทำให้เธอดิ้นไม่หลุดยังไงล่ะ"นายนั้นกระซิบข้างหูฉันก่อนจะแอบหอมแก้มฉันไป1ที ก่อนจะรีบผละตัวออกมา
"นี่นายแบบนี้มันฉวยโอกาศนี่นา!"ฉันชี้หน้านายนั้นที่กำลังหัวเราะอยู่
"ช่วยไม่ได้อยากเผลอเองนี่นา ปะรีบไปกินข้าวกันเถอะ เริ่มหิวแล้วนะ"นายนั้นจับมือฉันไว้
"ชิ ไปก็ได้...คะ...."