สาป สืบ สยอง

จากเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อตอนนั้น ตอนนี้ทุกอย่างกลับมาสงบสุขอีกครั้ง โดยตอนนี้เวลาพักเทียงก็ได้วนมาถึงจนได้ และแล้วหัวข้อสนทนาในวันนี้ก็คือ เรื่องกระเป๋าบนต้นไม้นั้นล่ะ ให้ตายเถอะนะ ทั้งๆที่พึ่งผ่านวันที่เจอศพที่2ไปแค่3วันแท้ๆ ฉันนั้งคิดไปคิดมาซ้ำๆ จนกระทั้งนายโรโระเรียกให้ฉันไปพบแล้วสุดท้ายเราก็พากันเดินไปที่บันได....

"ผมลืมของไว้ในห้องน่ะ รออยู่นี่ก่อนนะ"แล้วนายนั้นก็เดินกลับไปที่ห้องแล้วทิ้งฉันไว้ที่หน้าบันได...... และแล้วเวลาก็ผ่านไป5นาที

"ทำไมถึงไปนานจังนะ....."ฉันยืนรอต่อไป ก่อนจะสัมผัสถึงมือทั้งสองข้างจากข้างหลังที่ผลักฉันลงไป จากบันไดแล้วฉันก็ตกบันไดลงไป7ขั้น แต่โชคดีที่ขว้าราวบันไดไว้ได้ทัน

"โอ้ย....!"ฉันจับข้อเท้าตัวเองพร้อมกับพยายามประคองร่างตัวเองให้ลุกขึ้นยืน

"เฮ้ย!!!!"เสียงร้องของโรโระดังมาจากข้างบน นายนั้นวิ่งลงบันไดมาหาฉันพร้อมกับค่อยๆอุ้มร่างของฉันขึ้นมา

"เกิดอะไรขึ้น ใครทำอะไรเธอบอกมา"นายนั้นทำไมต้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นด้วยนะ

"กรี้ดดดดดดด เกิดอะไรขึ้นเนีย เดี่ยวฉันจะพาไปห้องพยาบาลนะ"รุ่นพี่ลูซิสวิ่งมาจากด้วนบน เธอวิ่งลงมา

"ให้ตายเถอะ ใครทำเธอกันเนีย"รุ่นพี่จับข้อมือของฉันไว้

"กรุณาเอามือของคุณออกจากเธอด้วย..."โรโระหันไปมองรุ่นพี่ด้วยสายตาอาฆาตแค้นอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

"เอะ..."รุ่นพี่อุทานออกมา

"ถึงผมไม่เห็นก็ไม่ได้แปลว่าผมไม่รู้นะครับ"

"เออ ฉันทำอะไรผิดเหรอคะ"รุ่นพี่เอียงคอถาม

"หึไม่รู้สิ.....แต่......อย่าตอแหลให้มากนักล่ะ"นายนั้นพูดขึ้นก่อนจะอุ้มร่างของฉันลงไปที่ห้องพยาบาล

 ณ ห้องพยาบาล

"ดูเหมือนจะข้อเท้าซ้นล่ะนะ ครูทายาให้ล่ะ สักอาทิตหนึ่งก็คงจะหายละนะ ถ้าจะพักก็พักไปก่อนนะ"แล้วครูห้องพยาบาลก็เดินออกจากห้องไป

"เฮ้อ....นี่มันวันอะไรกันเนีย!"ฉันล้มตัวลงนอนไปที่เตียง แต่เอาเถอะคาบต่อไปก็คณิตพอดีถือโอกาสโดดมันเลยก็แล่วกัน

"นี่ เรื่องนั้นเธอคิดว่าไงล่ะ"

"เรื่องศพในกระเป๋าน่ะเหรอ..."ฉันหันหน้าไปคุยกับนายนั้น โดยที่ยังนอนอยู่ที่เตียง

"ไม่รู้สิ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน นี่ก็2ศพแล้วล่ะนะที่ตายแบบนั้นน่ะ...."

ไลๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงไลดัวรัวๆอยู่ในกระเป๋าเสื้อฉันจึงรีบหยิบมันขึ้นมาดู

นายกาก:แย่แล้วๆๆๆๆๆๆๆ

นายกาก:หัวหน้ามีใครไม่รู้ไปโพสรูปแล้วบอกว่าโดนผีเวยเว้ยตามอาฆาตน่ะ ตอนนี้กำลังดังในเน็ตมากเลย คนแชร์กันเพียบเลย (ลิ้งที่แนบมา)

นายกาก:แล้วก็มีคนไปเชื่อมโยงกับเพจเก่าของนายโรโระที่ปิดไปบอกว่า นายนั้นเป็นคนปลุกวิญญาณของเว้ยเวยออกมาก่อคดีน่ะ ตอนนี้นักข่าวแม่มมากันเต็มโรงเรียนเรียน บอกว่าจะขอพบนายโรโระให้ได้ด้วย

มิจิรุ:ok กูจะรีบไปให้เร็วที่สุด

ฉันรีบลุกยากเตียงลงไปยืนที่พื้น ยังไม่ทันไรความเจ็บปวดก็แล่นขึ้นมาจากข้อเท้าที่มีผ้าพันแผลพันไว้ที่ข้อเท้านั้นอีกครั้ง 

"นี่เธอไหวไหมน่ะ"

"ช่างเถอะ นายอยู่นี้ห้ามไปไหนเด็ดขาดน่ะ ซ้อนตัวไว้ให้ดี อย่าให้นักข่าวเห็นเข้าล่ะ"ฉันพยายามประคองร่างตัวเองให้เดินออกไปจากห้องพยาบาลขึ้นไปชั้นบนถึงจะเดินไม่ค่อยถนัดเท่าไร แต่ก็ยังพอจะเดินไปได้และแล้วฉันก็เห็นพวกนักข่าวเดินกันอยู่เต็มอาคารเรียน

"เฮ้!! มีอะไรก็มาถามฉันนี่!!!"ฉันตะโกนออกไปแล้วนักข่าวทั้งหมดก็หันมาทางฉัน

"นั้นมันเด็กที่เขาลือกันว่าเป็นเด็กที่อยู่กับนายโรโระนี่!"นักข่าวคนหนึ่งพูดขึ้นแล้วบันดาไมค์ ช่างกล้อง และแสงแฟชมากมายก็มารวมกันที่ฉัน

"ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับนายโรโระคะ เห็นว่ากลับบ้านด้วยกันตลอดเลย"

"พวกเราไม่ได้เป็นอะไรกันคะ!"

"แล้วทำไมต้องไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเลยค่ะ! รบกวนช่วยตอบด้วยคะ!"

"เออ....คือ....."

"มิจิรุกับโรโระไม่ได้เป็นอะไรกันครับ"เสียงนั้นเป็นเสียงของึนที่ไม่น่าเชื่อว่าจะมาได้ นายเซย์

"นั้นมันนายเซย์ น้องชายของคุณลูซิสเน็ตไอดอลที่โดนผีหลอกนี่!"นักข่าวคนหนึ่งพูดออกมาพร้อมกับส่งสัญญาณให้กล้องถ่ายภาพเอาไว้

"ใช้ผมนายเซย์ น้องของคุณพี่ลูซิสเน็ตไอดอลดังนั้นละ ผมขอยืนยันว่าสองคนนั้นไม่ได้เป็นอะไรกัน...ในฐานะที่ผมเป็นเพื่อนกับยัยนี่มาตั้งแต่ม.1 แถมยังรู้จักพ่อกับแม่ของเธอเป็นอย่างดี ผมขอยืนยันว่าที่ที่นายโรโระต้องไปไหนมาไหนกับยัยนี่ตลอด เพราะถูกไหววานน่ะ"

"ไหววาน ทำไมค่ะ"

"ก็เพราะ บ้านของสองคนนี้! อยู่ค่อนข้างไกล้กันพอสมควร แถมพ่อกับแม่ของยัยนั้นเองก็มักจะไปทำงานต้องประเทศบ่อยๆ ก็เลยต้องไหววานให้นายนั้นไปช่วยดูแลไง ก็ผู้หญิงไปไหนมาไหนตามลำพังน่ะมันไม่ค่อยดีไม่ใช้หรือไง"

"แล้วทำไมไม่ให้เพื่อนผู้หญิงไปคะ"

"ก็เพราะ ยัยนี้มีเพื่อนผู้หญิงสองคน คือ เวยเว้ยที่ตายไป กับลูซิสพี่สาวผมที่เอาแต่ทำงาน ส่วนผมเองก็ติดเรียนกอฟ ก็เลยเหลือนายนั้นคนเดียวไงล่ะ"

"แล้วดรื่องเพจกับเรื่องคำสาปล่ะ ไหนบอกว่าเพจถูกปิดแล้วไง"

"ครับเพจถูกปิดแล้ว ส่วนไอ้การที่เพจนี้มันเกิดขึ้นมาใหม่ได้ยังไง ผมก็ไม่ค่อยจะแน่ใจเหมือนกัน แต่ผมคิดว่าไม่น่าจะเป็นฝีมือของนายนั้นหรอก"

"อ่อ เข้าใจแล้วคะ ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะค่ะ พวกเรากลับกัน"แล้วนักข่าวก็พากันสลายตัวเองออกไป

"นี่"ฉันตะโกนออกไป แล้วนายเซย์ก็หันหน้ามา

"อะไร"

"ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่านายจะทำแบบนี้ไปทำไม.....แต่......ขอบใจ"แล้วฉันก็เดินลากขาตัวเองออกไปจากตรงนั้นทันที

"เฮ้ เธอไหวไหมน่ะ"นายเซย์มองที่ขาของฉันก่อนจะถามออกมา

"ไม่ต้องเสือก!!!!"ฉันหันไปตอบแล้วเดินออกไป