หนุ่มข้างใจจะใช่เธอรึป่าว

             ฉันรีบหันกลับทันที เมื่อฉันเห็นสายตาของคนๆหนึ่งที่กำลังนั่งมองฉันอยู่  ในใจตอนนี้เต้นสับสนไปหมด เมื่อหันไปมองคนๆหนึ่งความรู้เหมือนเดิม เเต่สถานะไม่เหมือนเดิม ความรู้สีกนี้ทำฉันรู้สึกไม่ดี ฉันเลยลุกขึ้นไปขอคุณครูเข้าห้องน้ำ พอถึงห้องน้ำ ฉันได้เเต่มองในกระจกเเละถามตัวเองในใจว่ากำลังรู้สึกยังไงเเล้วทำไมฉันถึงรู้สึกเเบบนี้...ใครที่ยังรักเเฟนเก่าก็คงเข้าใจความรู็สึกนี้เเหละเนอะ ฉันล้างหน้าเสร็จก็เดินกลับไปที่ห้องเรียนของตัวเอง กลับมาถึงก็เรียนวิชาภาษษวิชาเเรก วิชานี้คุณครูสวยบอกต่อ55555 เรียนไปอีก2วิชารวมเป็นทั้งหมดเช้าวันนี้เรียนไป3วิชา ทุกคนก็ลงไปพัก เที่ยงนี้ฉันก็คงยังไปกินข้าวกับกลุ่มเดิมที่ฉันเคยไปกินด้วยคือกลุ่มเพื่อนสนิทของฉันนี้เอง อยู่กับพวกนี้ฉันรู้สึกสบายใจเเบบบอกไม่ถูก สบายใจเเบบที่ไม่ต้องอึดอัดไม่ต้องอดทนไรมาก เพราะมีไรฉันก็ระบายกับพวกนี้ได้ตลอด ส่วนใหญ่เพื่อนในกลุ่มฉันก็จะสนิทตั้งเเต่สมัยตอนเรียนป.5-ป.6 เมื่อพักเสร็จก็ชวนกันไปนั่งที่ศาลาข้างๆโดม ในโดมก็มีผู้ชายหลายชั้นที่กำลังเล่นฟุตบอลกันอยู่ เด็กๆก็วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน ส่วนผู้หญิงเเบบพวกเราก็คงต้องนั่งเฉยๆ พอมานั่งตรงนี้ทำให้ฉันนึกถึงอีตาบ้านั้น ทำไมถึงต้องนึกถึงอีตาบ้านั้นตลอดเลยนะ....ที่ตรงนี้ไม่รู้ตาบ้านั้นจะยังจำได้ไหม? เเต่ฉันรู็อย่างหนึ่งในใจฉันก็คือ....เรื่องที่เกิดตรงนี้ตรงที่ตรงนี้ ฉันจะไม่มีวันลืม เเละฉันก็ฆวังว่าอีตาบ้านั้นก็คงจำได้นะเพราะมันคือที่ๆฉันกับตาบ้านั้น......ฉันยังไม่ทันได้เล่าเรื่องเลยเสียงเพลงก็ดังขึ้น ทุกคนก็ต้องเดินไปที่ในโดมเพราะต้องไปนั่งเข้าเเถวตามห้องเรียนของตัวเอง 

พอฉันนั่งลงกับพื้นโดมเเล้วก็มีผู้ชายมาเข้าเเถวข้างๆ ฉันหันไปมองพร้อมสงสัยว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร ทำไมทรงผมมันคุ้นๆ...อ๋อ อีตาบ้านี้อีกเเล้ว ทำไมมันบังเอิญเเบบนี้ ตาบ้านั้นมานั่งเข้าเเถวข้างฉันอีกเเล้วววววววว อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้ อยู่ดีๆหัวใจของฉันก็เต้นเเรงอีกครั้ง....  

    เมื่อฉันหันไปมองหน้าตาบ้านั้นอีกครั้ง ในใจของฉันกำลังคิดว่า

                   ทำไมนายนั้นถึงหายไปจากชีวิตของฉัน ?

                      ทำไมต้องบล็อกเฟส?

                           ทำไมต้องทำเเบบนี้?

                              ทำไมไม่นึกถึงหัวใจของฉันบ้าง?

                                ทำไมไม่นึกถึงความรู้สึกของฉันบ้าง?

                                  ที่เคยบอกว่ารักมาก ตอนนี้ไม่รักเเล้วเหรอ?

                                     ตาบ้านั้นคิดว่าเราไม่มีหัวใจเหรอ?

                                        ที่ทำเเบบนั้นกับฉัน?? 

คำถามนี้มันวนอยู่ในหัวของฉัน ว่าทำไมต้องเป็นเเบบนี้ ทำไมต้องทำเเบบนี้ ฉันก็ไม่เข้าใจความรู้กับสมองของตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องไปนึกถึง ทำไมหัวใจยังเรียกร้องเรื่องตาบ้านั้นเเบบนี้ 

    คุณครูที่อบรมตอนเที่ยงก็ปล่อยให้ขึ้นห้อง ฉันก็รีบเดินเพราะไม่อยากอยู่ใกล้ๆตาบ้านั้นกลัวว่าความรู้ที่ไม่ได้รู้สึกมานานจะกลับมาอีกครั้งเพราะฉันไม่อยากรู้สึกเเบบนั้นอีกไม่อยากทรมานเเบบนั้นอีกเเล้ว ฉันก็เลยพยามที่จะไม่เข้าใจพยายามที่จะออกห่างพยายามที่จะเดินหนีตลอด  ขึ้นไปเรียนอีก3วิชาจนเลิกเรียนทุกคนก็กำลังจะลงไปข้างล่างเผื่อ กลับบ้าน เเต่เมื่อฉันมองที่หน้ากระดาษทำให้ฉันนึกถึง..............???

                   ขอจบตอนนี้เเค่นี้เด้ออออออ 

                ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยน้ะค๊าาาา

               รักคนอ่านทุกคนมากจุ้ปๆ