Invisible(มัจจุราชไร้เงา)

3.7

เขียนโดย ละมุนภัณฑ์

วันที่ 22 มกราคม พ.ศ. 2561 เวลา 16.48 น.

6 ตอน

0 วิจารณ์

7,125 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 22 มกราคม พ.ศ. 2561 17.35 น. โดย เจ้าของนิยาย

6) จดหมายลับ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

หลังจากจัดการโจรไร้เสียงเรียบร้อยแล้วปาร์ตี้ของจ้าวเซียวก็นั่งพักผ่อนและก็รอให้เลือดจ้าวเซียวกลับมาเต็มเหมือนเดิม เดี่ยวมองไปที่จ้าวเซียวที่กำลังเคี้ยวสมุนไพรเขียวอยู่ ในใจก็คิดและเกือบจะพลั้งปากถามไปว่ามันเล่นสายอะไรกันแน่แต่เขาก็ข่มใจไว้ได้และเวลาผ่านไปประมาณ10นาทีเลือดเจ้าเซียวก็กลับมาเต็มอีกครั้งหนึ่ง

"ป่ะ พวกเราไปต่อกันพวกเราเสียเวลามามากแล้ว"เจ้าเซียวเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นพร้อมกับมันลุกขึ้นเดินนำหน้าไปซึ่งตอนนี้ดูเหมือนว่ากลุ่มปาร์ตี้จะได้เปรีบยพวกมอนเตอร์แล้วเล็กน้อยและการเก็บระดับครั้งนี้ง่ายขึ้นกว่าเดิมเพราะจากประสบการณ์ต่อสู้ที่ผ่านมา ทำให้กลุ่มปาร์ตี้ของเจ้าเซียวประสานงานกันได้อย่างลงตัวแค่มองตาก็รู้ใจ(แม่งเล่นร้านเดียวกันแน่เลย555)และเมื่อเวลาผ่านไปพื้นที่ป่าแถบนี้กลุ่มปาร์ตี้เลเวลก็สามารถยึดครองได้เกือบหมดมอนเตอร์ต่างล้มตายมากมายส่วนพวกเก็บระดับก็ล้มตายไม่แพ้กัน

"พวกมอนเตอร์กำลังถอย ป่ะพวกเราไล่ตามมันไป" มีชายคนหนึ่งร้องขึ้นมาและก็พวกผู้กล้าทั้งหลายก็เฮโลไล่ตามมอนเตอร์ไปอย่างย่ามใจฝ่ายปาร์ตี้ของจ้าวเซียวก็เลเวลพุ่งกระชูดและก็ได้อุปกรณ์ที่ดรอปจากมอนคนละ2-3ชิ้น

"ข้ากับซังมินจะกลับไปเปลี่ยนอาชีพที่เมืองก่อนนะและตอนนี้พวกข้าก็รู้สึกหิวแล้วต้องหาอะไรกินก่อน" จ้าวเซียวพูดขึ้น ใช่แล้วมันกับซังมินเลเวล10แล้ว และเดี่ยวเองตอนนี้ก็เลเวล9

"อะนี่! มันคือหินวาร์ปกลับเมืองถือว่าเป็นสินน้ำใจจากพวกข้า " จ้าวเซียวยื่นหินสีฟ้าสดใสขนาดเท่าไข่เป็ดก้อนหนึ่งให้กับเดี่ยวและเดี่ยวก็รับมันไว้

"พวกข้าต้องขออภัยที่ไม่ได้อยู่ช่วยจนเจ้าเลเวล10"จ้าวเซียวเอ่ยขึ้นอีกครับ

"ไม่เป็นไรพวกเจ้าไปเถอะ"เดี่ยวตอบไปด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

"งั้นพวกข้าขอตัว ขอให้เจ้าโชคดี"จ้าวเซียวกล่าวจบมันก็เรียกหินวาร์ปออกมาแล้วหินวาร์ปก็กลายเป็นแสงสว่างจ้าพริบตาตัวของจ้าวเซียวก็หายไป ซังมินเองก็เรียกหินวาร์ปออกมาเซ่นกันมันก็ยิ้มน้อยๆให้กับเดี่ยวก่อนที่มันจะหายตัวไป

"ปาร์ตี้ถูกยุบแล้ว!!" เสียงระบบดังขึ้น

เดี่ยวยังคงอยากเก็บระดับต่อ และเขาก็จำได้ว่าได้ของที่ดรอปจากมอนเตอร์ที่เป็นรองเท้า ทันได้นั่นเขาก็เรียกรองเท้าของออกมาแล้วเขาก็ตรวบดูสถานะของมัน

รองเท้าลู่ลม(Lv.8)(ระดับทั่วไป)

คำอธิบาย:รองเท้าของพวกโจรป่าที่นิยมชมชอบในเร็วและคล่องตัวนิยมใส่กันทำให้พลังป้องกันนั้นแสนน้อยนิด

ป้องกันกายภาพ :2

ป้องกันเวทย์มนต์ :1

คุณสมบัติพิเศษ : เพิ่มค่าAgi 3แต้มให้กับผู้สวมใส่

"ก็ไม่เลว"เดี่ยวพึมพำกับตัวเอง เขาใส่มันทันทีทำให้รองเท้าคู่เก่าที่ดูมอมแมมกายมาเป็นรองเท้าสีเขียวสดทำให้ดูดีขึ้นมาหน่อย แล้วเดี่ยวก็เดินต่อไปโดยเขาตั้งใจเดินอ้อมเลี่ยงเส้นทางที่พวกปาร์ตี้หลายกลุ่มใหญ่กำลังเก็บระดับกัน เป้าหมายของเขาคือค่อยๆมองหามอนเตอร์ที่อยู่ตัวเดียวโดดๆเข้าเดินลัดเลาะตามป่าละเมาะได้สักพัก ทันไดนั่นเองเขาก็มองเห็นมอนเตอร์ซึ่งมันกำลังยืนหันหลังให้เขาและก็กำลังง้างธนูเตรียมยิงอะไรบางอย่าง แล้วเดี่ยวก็แอบย่องเข้าไปใกล้ๆมันจนมองเห็นชื่อบนหัวของมัน

โจรนักล่าLv.9(ระดับทั่วไป)

"นี่เจ้ามัวทำอะไรอยู่รีบไล่มันมาทางข้าเดียวนี้ " โจรนักล่าพูดขึ้น เดี่ยวคิดในใจมันต้องมากับเพื่อนมันแน่นอนแต่เดี่ยวยังมองไม่เห็นตัวเพื่อนของมันนี่สิ และแล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นอีกฟากหนึ่งของป่าละเมาะ

"มันวิ่งไปทางเจ้าแล้ว อย่าให้พลาดละป่านนี้ท่านหัวหน้าของหิวแย่แล้ว" มอนเตอร์ที่อยู่ฟากป่าละเมาะพูดขึ้น

"เชื่อมือข้าได้ มามะโอ้ว!!แม่สาวน้อย"โจรนักล่าพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มอย่างกรุ้มกริ่ม พร้อมกับเล็งลูกธนูไปยังตะต่ายป่าตัวอ้วน ทันไดนั่นเอง

แคร่ก!! เดี่ยวกระโจนออกมาจากพุ่มไม้ด้วยความเร็วดุจสายฟ้า

" หะ! อะไร!!" โจรนักล่าพูดขึ้นพร้อมกับกำลังหันไปทางเสียง แต่ยังไม่ทันที่มันจะหันหน้าไป มันก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ท้ายทอยของมัน เลือดกระชูดพุ่งออกอย่างแรงแล้วกับเสียงคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวดมันเป็นการโจมตี Back Step!!

ซึบ!! ซึบ!! ซึบ!! ซึบ!! (หมายเหตุตัวอัศเจรีย์2ตัว (!!) ที่อยู่หลังตัวเลขความเสียหายนั้นคือโจมตีติดคิติคอลนะครับ)

20!!

"เอื้อ!!"ตัวโจรนักล่าสั่นสะท้านแล้วตัวมันก็กลายเป็นแสงแตกสลายไปโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามันตายเพราะอะไร

"ลาก่อนแม่สาวน้อย"เดี่ยวพูดขึ้นพร้อมกับใบหน้ายังคงเรียบเฉย

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน" เมื่อได้ยินเสียงร้องอันเจ็บปวดของเพื่อนมอนเตอร์อีกตัวที่อยู่อีกฟากของป่าละเมาะพูดขึ้นแล้วมันก็รีบวิ่งเข้ามาหาจุดที่เพื่อนมันอยู่เมื่อครู่ เมื่อมันวิ่งมาถึงมันก็เห็นเดี่ยวยืนอยู่ และมันก็เบิกตากว้างเมื่อมันไม่เห็นเพื่อนของมัน

"เจ้าต้องตาย" มอนเตอร์ตัวนั้นมันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบมันวิ่งเข้าหาเดี่ยวพร้อมกับมีดอยู่ในมือของของมันทันไดนั้นมันก็กระโดขึ้น พรึบ!!

จากนั้นมอนเตอร์ก็เข้ามาถึงด้านข้างซ้ายมือของเดี่ยวทันทีมีดในมือของมันสีขาววาววับและคมกริบก็ลังจะสัมผัสที่ซ่องกระดูไหปลาร้าของเดี่ยวแล้วมันก็ยิ้มอย่างย่ามใจแต่สีหน้าอย่างเดี่ยวยังคงเรียบเฉยหาได้วิตกกังวลไม่

วืด! วืด!

Miss!!

ทันไดนั้นร่างของเดี่ยวก็หายไปพริบตา มอนเตอร์ตัวนั้นต้องจั่วลมเพราะมันโจมตีเดี่ยวไม่โดนนั่นเอง

"นี่มันเป็นไปได้ยังไง!!"มอนเตอร์อุทานออกมาด้วยความตกใจ

"นี่เจ้าตกใจอะไรกันเหรอ"เดี่ยวกระซิบที่ข้างหูของมอนเตอร์ร่างของมันสั่นสะท้านด้วยความกลัว

ซึบ!! ซึบ!! ซึบ!! ซึบ!!

20!!

"นี่มันความเร็วอะไรกันนี่" มันพูดออกมาด้วยสีหน้าอันตื่นตระหนกแล้วมันก็แตกสลายไป รอบตัวของเดี่ยวมี่แสงสีขาวปรากฎขึ้นเขาเลเวลอัพพอดี

"ยินดีด้วยท่านเลเวลอัพเป็นเลเวล10" เสียงระบบดังขึ้น

แล้วเดี่ยวก็เปิดหน้าต่างมาอัพค่าสถานะอย่างอารมณ์ดี

เดี่ยว Lv.10(ชาวบ้าน)

Hp :59/59

Sp :39/39

พลังโจมตี : 14

ป้องกันกายภาพ : 4

ป้องกันเวทย์มนต์ : 3

Hp. : 1 Agi. : 43

Sp. : 1 Dex . : 15

Str. : 1 Def. : 1

Int : 1 Mdef. : 1 Luck. : 1

เมื่ออัพสถานะเสร็จเดี่ยวก็เดินต่อไปได้สักพัก แล้วเขาก็เห็นควันไฟลอยขึ้นไปในอากาศ"ใครนะมาทำอะไรที่กลางป่าแห่งนี้" เดี่ยวพูดขึ้นและเขาก็เดินมุ่งหน้าไปยังควันไฟที่ลอยขึ้นในทันที เมื่อเขาเดินมาใกล้ควันไฟได้ประมาณ50เมตรแล้วเดี่ยวก็ค่อยๆย่องเบาเข้าไปในที่สุดเขาก็อยู่ห่างกองไฟที่มันควันลอยพุ่งขึ้นบนฟ้าได้20ก้าว สายตาของเดี่ยวจองมองมองไปเห็นมอนเตอร์2ตัวนั่งล้อมกองไฟอยู่ แล้วเดี่ยวก็มองเห็นชื่อบนหัวของมัน

หัวหน้าโจรป่าLv.10(บอสระดับขาว)

โจรคุ้มกันLv.10(ระดับทั่วไป)

"นี่มันบอสนี่ งานเข้าแล้ว"เดี่ยวอุทานออกมาด้วยความแปลกใจ ทันใดนั้นเขาก็ปรากฎกายขึ้นทันที แล้วมอนเตอร์ทั้งสองก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่เดี่ยวในทันที

"ท่านหัวหน้านี่มันผู้กล้านี่ มันมาที่นี่ได้อย่างไรกันหรือว่าพวกพี่น้องของเราที่ออกไปสะกัดกลุ่มพวกผู้กล้าได้พ่ายแพ้หมดแล้ว"โจรคุ้มกันพูดขึ้นอย่างตกใจ

"คงได้เวลาแล้วสินะ"หัวหน้าโจรป่าพูดขึ้นพร้อมกับหลับตาพริ้มมองขึ้นไปบนฟ้า

"ท่านหัวหน้าข้าจะรับมือมันเองท่านได้โปรดรีบหนีไปเถอะ"โจรคุ้มกันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกังวล

"เจ้านั่นแหละรีบหนีไปมันคงถึงเวลาของข้าแล้ว"หัวหน้าโจรป่าพูดขึ้นพร้อมกับมองลูกน้องของมันอย่างอ่อนโยน

"ไม่!! วันนี้แม้ตายข้าก็จะขอสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับท่าน" พูดจบโจรคุ้มกันก็พุ่งเข้าหาเดี่ยวด้วยดาบสองมือของมัน เดี่ยวเองก็วิ่งเข้าหามันเช่นกันทันที่พวกมันทั้งสองห่างกัน1วา โจรคุ้มกันก็ตวัดดาบสองมือเป็นรูปกากบาทใส่เอวของเดี่ยวอย่างรุนแรงคมดาบตัดตัวของเดี่ยวขาดเป็นสองในทันที

วืด!!

Miss

โจรคุ้มกันตกตะลึงในทันทีที่มันตัดขาดไปเป็นเพียงร่างเงาของเดี่ยวเท่านั้นเพราะเดี่ยวเองเคลื่ยนไหวรวดเร็วมากจนทิ้งภาพเงาร่างเอาไว้

"ท่านหัวหน้าโปรดรักษาตัวด้วย"โจรคุ้มกันพูดออกมาพลางหันหน้าไปทางหัวหน้าของมัน มันรู้ตัวแล้วว่ามันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเดี่ยวเลยสักนิด

ซึบ!! ซึบ!! ซึบ!! ซึบ!! ซึม!!

20!!

เมื่อเดี่ยวเร่งความเร็วสูงสุดและใช้เทคนิคการควงมีดสลับมือ มันโจมตีที่ท้ายทอยของโจรคุ้มกันแค่ในพริบตามันโจมตีถึง5ครั้งซ้อน

"นี่มันระดับต่างกันเกินไป" หัวหน้าโจรป่าอุทานออกมาด้วยความตกใจแล้วเขาก็มองดูลูกน้องที่จงรักภักดีกลายเป็นแสงสลายไป เดี่ยวเดินเข้ามาหาหัวหน้าโจรป่าด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย แล้วจู่ๆหัวหน้าโจรป่าก็พูดขึ้น

"ท่านผู้กล้าโปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ข้ายังไม่อยากตาย" มันพูดด้วยแววตาที่เศร้าสร้อย เดี่ยวคิดในใจมันจะมาไม้ไหนกันแน่ แล้วหัวหน้าโจรป่าก็พูดขึ้นต่อ

"ความจริงข้ามีลูกเมียอาศัยอยู่ในเมือง แต่ด้วยบรรพบุรุษของข้าต้องคอยรับใช้เจ้าแห่งป่า เมื่อถึงรุ่นของข้า ข้าเลยต้องจากลูกจากเมียมาอยู่ในป่าคอยบัญชาพวกลูกน้องที่เป็นโจรทั้งหลายในป่าแถบนี้"มันพูดแล้วกับมองไปหาเดี่ยวที่แววตาวิงวอน แล้วเดี่ยวก็คิดอะไรได้บางอย่างมอนเตอร์พวกนี้ก็มีชีวิตจิตใจมีเรื่องราวเฉพาะตัวของมันและเมื่อครู่มันก็ได้เห็นถึงความรักพวกพ้องและความจงรักภักดีของลูกน้องมันถึงตัวตายก็ได้หาหวั่นไม่

"ได้ข้าจะปล่อยเจ้าไป" เดี่ยวพูดขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่ยังเรียบเฉยเซ่นเดิม

"ขอบคุณท่านผู้กล้ามาก บุญคุณนี้ข้าจะไม่มีวันลืม" มันพูดและหยุดเหมือนมันคิดตัดสินใจอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นมันก็พูดต่อ เพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณท่านข้าขอมอบของสิ่งหนึ่งให้ท่าน ของสิ่งนี้สืบทอดมาตั้งแต่บรรพบุรุษถึงแม้ว่าตัวข้าตายก็ไม่มีใครเอามันไปได้ แต่ข้าขอบมอบให้กับท่าน แม้ตัวข้าเองก็ไม่รู้ว่าอะไรอยู่ข้างใน ท่านจงได้โปรดรับไปเถอะ" พูดจบมันก็ล้วงอะไรบางอย่างออกมาจากปกเสื้อ แล้วยื่นไปให้เดี่ยว แล้วเดี่ยวก็ยื่นมือไปรับไว้ทันทีมันเป็นซองจดหมายที่ปิดผนึกไว้ เดี่ยวตรวบสอบดูทันที

จดหมายลับ(ปิดผนึก)

คำอธิบาย: สิ่งนี้เป็นจุดกำเนิดแห่งความตาย และหายนะที่จะเขย่าโลกแห่งนี้ให้สั่นสะเทือน หากใครเปิดอ่านโดยไม่ถูกวิธีมันจะทำลายตัวเอง ในรัศมี10กิโลเมตรจะแหลกเป็นผุยผง

เดี่ยวอ่านดูคำอธิบายของมัน ทำให้เขาถึงกับเหงื่อซึมแค่จดหมายเล็กๆฉบับเดียวก็สามารถทำให้โลกใบนี้สั่นสะเทือนมันจะเป็นได้อย่างไร? เดี่ยวคิดในใจแล้วเขาก็เก็บมันไว้ใน่ช่องเก็บของทันที

"ถ้างั้นข้าน้อยขอลา"หัวหน้าโจรพูดจบมันก็หันกายพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ทันไดนั้นเดี่ยวก็เหลือบหันไปมองเห็นไก่ย่างตัวหนึ่งพอดี ซึ่งมันถูกย่างจนสุกและถูกปล่อยทิ้งไว้จนเย็นชีด ตัวเดี่ยวเองเขาก็รู้สึกหิวอยู่เหมือนกัน เขาเลยตัดสินใจนั่งลงข้างกองไฟแล้วฉีกเอาน่องไก่มากัดกินทันที

"อืม!!ก็ถือว่าไม่เลวนัก" เดี่ยวพูดออกมาแล้วก็กำลังจะฉีกน่องไก่อีกอันมาใส่ปาก เมื่อเดี่ยวกินอิ่มแล้วทันไดนั่นก็มีเสียงคนคุยกันเดินเข้ามาหาเขา

"ข้าว่ามันต้องอยู่ตรงกองไฟนั่นแน่เลย"

"งั้นงึ" พรึบ!! กระโดดดังขึ้นทันไดนั่นเจ้าของเสียงกระโดดก็มาถึงกองไฟและประจัญหน้ากับเดี่ยว

ปรากฎเป็นชายรูปร่างทะมัดทะแมงใส่ชุดผ้าสีดำสลับขาวซึ่งเดี่ยวจำมันได้มันคือ วิคเตอร์นั่นเอง!! อีก4คนก็มาถึงใช่แล้ว สไตร์เกอร์ ทอม และก็มีอีก2คนที่เดี่ยวไม่รู้จัก

"นี่ข้าดวงจู๋อะไรแบบนี้"เดี่ยวพึมพำกับตัวเองเบาๆ

ตอน 5

สารบัญ