Whisper เพียงกระซิบว่ารักกัน

บทที่ 2

          วันเวลาผ่านไปพร้อมกับความสัมพันธ์ของคนสองคนที่พัฒนาขึ้น เมฆินทร์ยังแวะเวียนมาหาโชอยู่เนืองนิจ ไม่ใช่ในฐานะของแขกและผู้ชายขายตัว หากแต่เป็นในฐานะของคนสองคนที่สนทนากันได้ในทุกเรื่องราว แม้ช่วงแรกๆ มันก็อาจมีบ้างที่การพูดคุยจะจบลงด้วยเซ็กส์ แต่หลังๆ จากสถานะของคู่นอนก็แปลเปลี่ยนเป็น 'มิตรสหาย' และจากมิตรสหายก็เป็นเพื่อนที่สนิทสนมกัน แต่ใครจะรู้ล่ะว่าหัวใจของใครคนหนึ่งนั้นมันอาจจะคิดกับใครอีกคนมากกว่าเพื่อนแล้วก็เป็นได้

          "ว่าไงโช เป็นไงบ้างวันนี้ สบายดีนะ ดูนี่สิฉันซื้อขนมมาฝากด้วยล่ะ" ก็เป็นดั่งเช่นทุกครั้งที่เมฆินทร์มักจะมาพร้อมขนมนมเนย นี่ผู้ชายคนนี้เห็นเขาเป็นเด็กอยู่หรืออย่างไรกันทำไมถึงได้ชอบเอาแต่ขนมนมเนยมาให้เขากินบ่อยๆ แบบนี้

          "ไม่เอาหรอกครับ ซื้อขนมมาฝากผมบ่อยแบบนี้เดี๋ยวผมก็อ้วนกันพอดี"

          "ฮะ ฮะ ฮะ ฮ่า! ไม่เห็นจะอ้วนเลย หุ่นเธอก็ยังดูผอมบางและน่ารักเหมือนเดิมแหละ" ว่าแล้วชายหนุ่มก็เอามือจักจี้ไปที่หน้าท้องของโช

          "ฮะ ฮะ ฮะ! อย่าทำแบบนี้สิครับผมจักจี้นะ ฮะ ฮะ ฮะ ฮ่า!" หนุ่มน้อยหัวเราะออกมาดังลั่นก่อนจะพยายามปัดป้องมือของเมฆินทร์ที่กำลังจักจี้ตน

          "ฮ่า ฮ่า ฮ่า!" และแล้วเมฆินทร์ก็หยุดการกระทำของตนลงก่อนที่จะมองหน้าของโชสักพักพร้อมกับลูบหัวของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาแล้วพูดว่า...

          "โช ฉันถามอะไรหน่อยสิ"

          "ครับ?"

          "เธอตาบอดมานานแค่ไหนแล้ว?" พลันเมื่อได้ยินคำถามที่เอ่ยออกมาจากปากของเมฆินทร์ โชก็ได้แต่เงียบไปสักพักพร้อมกับที่คนข้างกายของตนยังคงพูดต่อไปอีกว่า

          "ฉันกะจะถามเธอตั้งแต่วันแรกที่เราได้รู้จักกันแล้วล่ะแต่ดูเหมือนเธอจะไม่เหมือนคนตาบอดทั่วไปเลย ฉันก็เลยคิดว่าเธอคงจะเหมือนคนปกติทั่วไปแค่ดวงตามันดูแปลกกว่าเท่านั้น"

          "..."

          "แต่พอฉันได้อยู่กับเธอบ่อยๆ เข้าจนทำให้ฉันสังเกตเธอได้ชัดเจนกว่าเดิม มันก็เลยทำให้ฉันไม่แน่ใจว่าเธอคือคนปกติหรือว่า..."

          "ผมตาบอดจริงๆ ครับ"

          พลันความเงียบก็เข้ามาเยือน เมฆินทร์ได้แต่เป็นฝ่ายเงียบไปเพราะไม่ต้องการที่จะพูดอะไรให้คนข้างๆ ของตนต้องรู้สึกแย่ไปกว่านี้อีก ทว่าโชกลับยิ้มขึ้นมาเบาๆ ก่อนที่จะตอบกลับอีกฝ่ายไปว่า

          "ผมตาบอดตั้งแต่เด็กแล้วน่ะครับ หึหึ! ตอนแรกผมก็ตาดีเหมือนคนอื่นๆ อยู่หรอกแต่ผมคงจะซุกซนไปหน่อยจนไปวิ่งให้รถชนเข้า ฮะ ฮะ! ตั้งแต่นั้นผมก็ตาบอดเลย" โชพูดราวกับว่าความพิการของตนมันเป็นเรื่องปกติ ก็แน่นอนว่ามันจะไม่เป็นเรื่องปกติได้อย่างไรก็ในเมื่อเขาอยู่กับมันมาตลอดสิบปีแล้วนี่นา เรื่องแค่นี้เขาคงจะชินชากับมันไปเสียแล้ว

          "ตอนแรกผมก็ค่อนข้างที่จะชีวิตลำบากอยู่เหมือนกันแหละครับ" โชยังคงพูดต่อ เขาหันหน้าไปหาเมฆินทร์เล็กน้อยพร้อมกับพูดต่อไปอีกว่า

          "แต่พอได้อยู่กับมันนานๆ เข้ามันก็ปรับตัวได้จนตอนนี้ผมก็ชินชากับมันแล้วล่ะ"

          ว่าแล้วโชก็ลุกขึ้นจากที่นอนก่อนจะเดินตรงไปที่ตู้เย็นที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้องเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้มีปัญหากับการตาบอดของเขาเลยสักนิด หนุ่มน้อยเปิดตู้เย็นออกอย่างช้าๆ พร้อมกับหยิบกระป๋องน้ำอัดลมออกมาแล้วเดินกลับขึ้นมานั่งบนเตียงดังเดิม

          "ผมว่าคุณคงจะคอแห้งแล้วล่ะ น้ำสักหน่อยมั้ยครับ?" พูดจบโชก็ส่งกระป๋องน้ำอัดลมให้เมฆินทร์ไป ซึ่งสิ่งที่โชได้แสดงออกมานั้นมันก็ทำให้ชายหนุ่มทึ่งอยู่เล็กน้อยก่อนที่เปิดกระป๋องน้ำอัดลมขึ้นมาดื่มแล้วพูดว่า

          "เธอเก่งกว่าที่ฉันคิดไว้มากเลยนะ" เมฆินทร์พูด

          "ไม่หรอกครับ ผมก็แค่ไม่อยากทำให้ตัวเองต้องเป็นภาระใคร อะไรที่ผมพอทำได้ผมก็จะทำเพื่อไม่ให้คนอื่นต้องมาช่วยเหลือผมอยู่บ่อยๆ"

          "อย่างนั้นเหรอ?"

          "ครับ"

          "แล้ว...ถ้าเธอสามารถกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง สิ่งแรกที่เธออยากเห็นมันคืออะไร?"

          'ถ้าผมตอบว่าสิ่งๆ นั้นมันคือคุณ คุณจะว่าอะไรผมมั้ย?'

          นั่นก็คงจะเป็นคำตอบที่หัวใจของเขามันอยากตอบออกมาเพื่อให้คนตรงหน้าได้รับรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ทว่า...

          "ม...ไม่รู้สิครับ ผ...ผม...ผมยังไม่ทันได้คิดเรื่องนั้นเลย" ปาก...มันกลับตอบออกไปแบบนั้นแทน

          "อ้าวเหรอ? ฉันนึกว่าเธอคงคิดเอาไว้แล้วเสียอีก"

          ใช่...เขาคิดไปแล้ว เขาคิดสิ่งที่เขาต้องการออกไปแล้วเพียงแต่ว่าเขาไม่กล้าที่จะบอกมันให้เมฆินทร์ได้รับรู้เท่านั้นเอง อาจเพราะด้วยสิ่งที่ตนเป็นนั้นมันอาจจะแตกต่างกับคนที่อยู่ตรงหน้าราวฟ้ากับเหว เขาเป็นแค่คนตาบอด เป็นแค่ผู้ชายขายตัวคนหนึ่ง คนอย่างเขาจะมีสิทธิ์อะไรไปคิดกับคนดีๆ อย่างเมฆินทร์กัน

          "โช...โช?"

          แต่แล้วเสียงเมฆินทร์ก็ดังขึ้นจนทำให้โชหลุดออกจากภวังค์ หนุ่มน้อยจึงสลัดเอาความคิดทุกอย่างออกก่อนที่จะหันหน้ากลับไปหาคนข้างกายของตน แต่แล้วสิ่งที่เขาไม่ทันได้คาดคิดก็เกิดขึ้น

          "อุ๊บ!"

          ทันใดนั้นริมฝีปากของโชก็ถูกจู่โจมด้วยริมฝีปากของเมฆินทร์ ดั่งครั้งแรกที่ถูกจุมพิต โชได้แต่หลับตาพริ้มพร้อมรับความต้องการของหัวใจ ใช่...เขาต้องการแบบนี้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมหัวใจของเขามันถึงได้รู้สึกกับเมฆินทร์ได้มากกว่านี้มาก่อน ทั้งที่เวลามันผ่านมามันอาจจะไม่นานมากแต่เขากลับรู้สึกกับเมฆินทร์จริงๆ

          ...รู้สึกมากกว่าการเป็นเพื่อน เป็นพี่ มากกว่าที่จะพูดออกมาได้

          "โช"

          "ครับ?"

          "จะเป็นอะไรมั้ยถ้าฉันอยากให้เธอไปอยู่กับฉัน"

          ทันใดนั้นโชก็ถึงกับตกใจเมื่อได้ยินในสิ่งที่เมฆินทร์พูด อยากให้ไปอยู่ด้วยกันอย่างนั้นหรือ ทำไม...เพราะอะไร...เพราะอะไรเมฆินทร์ถึงพูดแบบนี้

          "ค...คุณพูดว่าอะไรนะ?" โชได้แต่ถามเสียงสั่น ส่วนเมฆินทร์ก็ยิ้มออกมาเบาๆ ก่อนจะลูบหัวของหนุ่มน้อยแล้วพูดว่า

          "มาอยู่กับฉันนะโช มาอยู่กับฉัน ฉันจะดูแลเธอเอง เธอไม่ต้องมาทำงานอะไรแบบนี้อีกแล้ว"

          พูดจริงใช่ไหม? ทั้งหมดที่เมฆินทร์พูดมันคือความจริงใช่ไหม? โชแทบไม่อยากเชื่อหูของตนเลยเมื่อได้ยินในสิ่งที่เมฆินทร์พูดออกมาแบบนั้น

          "ค...คุณพูดเล่นใช่มั้ยครับ คุณพูดเล่นใช่มั้ย?"

          "ไม่...ฉันพูดจริง ไปอยู่กับฉันนะโช ฉันสัญญาว่าจะดูแลเธอเป็นอย่างดี"

          พลันน้ำตาของโชก็ไหลออกมาด้วยความตื่นตันใจ มันคือความฝันใช่ที่เขาได้ยินคนที่หัวใจกำลังมีความรู้สึกพูดแบบนี้กับเขา โชจึงได้ฉีกยิ้มออกมาด้วยความดีใจเป็นที่สุดก่อนที่จะซบลงบนอกของเมฆินทร์แล้วพูดว่า...

          "ครับ ผมจะไปกับคุณ"

          คงไม่มีอะไรจะมีความสุขไปมากกว่าการได้หลุดออกจากชีวิต ที่ต้องทำงานเป็นผู้ชายขาตัวโดยเฉพาะการที่คนที่ตนมีใจให้ได้ช่วยตนแบบนี้แล้ว มันก็ยิ่งทำให้โชมีความสุขเป็นเท่าทวี แต่ใครจะรู้ว่านี่อาจจะเป็นการตัดสินใจที่ย่ำแย่ที่สุดในชีวิตของเขา

To be continued

==========================