Whisper เพียงกระซิบว่ารักกัน

บทที่ 1

"ฮะ ฮะ ฮะ!"

"ฮะ ฮะ! สนุกจังเลยพี่โป"

"มาเล่นไล่จับกันเถอะโช"

"เล่นกันๆ เดี๋ยวโชจะวิ่งหนีแล้วพี่โปวิ่งไล่นะ"

"ฮะ ฮะ! อย่าหนีนะโช มาให้พี่จับซะดีๆ"

"ฮะ ฮะ ฮะ!"

          สองตาสีขาวขุ่นยังคงเหม่อลอยไปทางด้านหน้าอย่างไร้จุดหมาย หนึ่งร่างน้อยๆ ที่แสนบอบบางก็ได้แต่นั่งกอดเข่าเอาหลังพิงหัวเตียงพร้อมกับคิดถึงความทรงจำอะไรบางอย่างที่เคยมีมาแต่ครั้งวันวาน ความทรงจำในวัยเด็ก ความทรงจำที่มีค่า และยังเป็นความทรงจำเดียวที่เป็นแหล่งเชื้อเพลิงให้เขาอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป

          ภาพของเด็กผู้ชายสองคนที่กำลังวิ่งเล่นหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน พอคิดถึงทีไรเขาก็รู้สึกอบอุ่นและชุ่มชื่นหัวใจเสียทุกครั้ง แถมมันก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เขาจดจำใบหน้าพี่ชายและใบหน้าของตนเองได้ พี่ชายฝาแฝดสุดที่รักของเขา

          ...พี่โป

          แกรก! แอ้ด...

          แต่แล้วหนุ่มน้อยก็ต้องหลุดออกจากภวังค์เมื่อเสียงประตูห้องก็ได้ดังขึ้น สงสัยคงจะมีแขกรายใหม่เขามาแล้วกระมัง โชจึงงุดหน้าของตนลงเนื่องด้วยความอายที่สภาพของตนในตอนนี้มันกมีเพียงกางเกงชั้นในอันเป็นอาภรณ์เพียงชิ้นเดียวที่ปกคลุมกาย

          แต่แล้วโชก็ต้องแปลกใจเมื่อเขาไม่ได้ยินเสียงอื่นใดนอกจากเสียงประตูที่ดังไปเมื่อครู่ มีคนเข้ามาในห้องหรือเปล่านะ หรือเพียงแค่ว่ามีคนแอบเปิดประตูมองเขากันแน่ แต่มันก็คงจะเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนเพราะห้องของเขามันถูกล็อคอยู่ตลอดเวลา และมีเพียงลูกค้าที่ประสงค์จะใช้บริการของเขาเท่านั้นที่มีสิทธิ์จะเข้ามาในห้องของเขาได้ นอกนั้นแค่มองหรือขอยลโฉมก็ต้องเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

          ...แล้วเมื่อครู่มันคืออะไรกันล่ะ?

          "อ...เอ่อ! ม...มีใครอยู่มั้ยครับ?" เมื่อไม่แน่ใจหนุ่มน้อยก็ได้เอ่ยถามออกไปเผื่อจะมีใครอยู่ในห้องกับเขา แต่ทว่าสิ่งที่ตอบกลับมามันกลับเป็นเพียงความเงียบงันที่ยังคงอยู่ในห้องของตนดังเดิม

          เอ...หรือว่าพวกลูกน้องหรือคนทำความสะอาดจะเข้ามาดูสิ่งผิดปกติในห้องกันนะ

          "หึหึหึ! ทำไมเธอถึงได้ทำหน้าสงสัยแบบนั้นล่ะ?"

          แต่ทันใดนั้นโชก็ต้องตกใจเล็กน้อยเมื่อได้มีเสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้น น้ำเสียงที่นุ่มลึกดูอ่อนโยนและน่าฟังจริงๆ แต่ไม่ว่าจะมีความแปลกประหลาดใจสักเพียงใดหนุ่มน้อยก็รีบนั่งกอดเข่าและเอาหลังพิงหัวเตียงด้วยความเขินอายแทน

          "ค...คุณเข้ามานานแล้วเหรอครับ?"

          "อือ! ฉันเข้ามานานแล้วล่ะ"

          "อ...อ้าวเหรอครับ ล...แล้วทำไม ค...คุณถึงไม่ส่งเสียงให้ ผ...ผมรู้ตัวเลย...ล่ะครับ" อาจเป็นเพราะไม่ค่อยได้สนทนากับใครมากนักกอปรกับด้วยความเขินอายที่เขาไม่เคยชินชาสักทีนี่กระมังที่ทำให้เขาเอาแต่พูดตะกุกตะกักเช่นนี้ ซึ่งนั่นมันก็ทำให้ผู้ที่อยู่ในห้องอีกคนอดขำไม่ได้จริงๆ

          "หึหึหึหึ! นี่เธอเขินฉันจนขนาดพูดติดอ่างเลยเหรอ?"

          "ข...ขอโทษครับ"

          "ไม่เป็นไรหรอก" ว่าแล้วชายแปลกหน้าก็เดินเข้ามาหาโชอย่างเชื่องช้าก่อนที่จะลูบแก้มของหนุ่มน้อยอย่างแผ่วเบา

          "เธอนี่น่ารักจริงๆ เลยนะ มิน่าล่ะพวกนั้นถึงได้ตั้งค่าตัวไว้สูงเลย"

          ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรทำไมเขาถึงไม่รู้สึกดีใจเลยที่ถูกชมว่าน่ารักแต่มี 'ค่าตัว' สูงขนาดนี้ ซึ่งมันก็ได้ทำให้ใบหน้าของโชดูสลดลงไปอย่างเห็นได้ชัด

          "หืม...นี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า? ทำไมสีหน้าถึงได้ดูแย่ขนาดนั้นล่ะ"

          "ป...เปล่าหรอกครับ ผม...ผมไม่ได้เป็นไรหรอก" โชพูดก่อนจะยิ้มแห้งๆ ออกมา แต่แล้วเขาก็ต้องรู้สึกตกใจอีกครั้งเมื่อร่างของเขาก็ได้ถูกโอบกอดโดยอ้อมแขนอันแข็งแกร่งของชายคนนั้น

          "ถ้าฉันทำให้เธอไม่สบายใจหรือรู้สึกแย่ฉันก็ขอโทษด้วยนะ" พลันชายแปลกหน้าคนนั้นก็ก้มลงมาจุมพิตลงบนหน้าผากของโชก่อนที่จะลูบหัวของร่างในอ้อมกอดของตนอย่างแผ่วเบา โชได้แต่นั่งเงียบด้วยความตกใจที่ใครก็ไม่รู้มาจุมพิตลงบนหน้าผากของคนแปลกหน้าอย่างเขา

          "ม...ไม่เป็นไรหรอกครับ ผ...ผมไม่เป็นอะไรหรอก" หนุ่มน้อยพูดโดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อไปอีกหลังจากนั้น ส่วนชายแปลกหน้าคนนั้นก็ลูบหัวของเขาเบาๆ อีกครั้งก่อนที่จะพูดว่า...

          "เธอจะว่าอะไรมั้ยถ้าฉันจะ..." ไม่ทันที่ชายแปลกหน้าจะพูดจบเขาก็ถือวิสาสะโน้มใบหน้าลงมาหาโชช้าๆ ก่อนที่จะค่อยๆ ประกบริมฝีปากของตนลงบนริมฝีปากสีชมพูบางๆ ของโชอย่างแผ่วเบา

          เป็นอีกครั้งที่หนุ่มน้อยรู้สึกแปลกใจกับการกระทำของคนแปลกหน้าคนนี้ ทำไมคนๆ จะต้องนุ่มนวลกับเขาด้วย ทำไมเขาจะต้องห่วงความรู้สึกของเขาด้วยทั้งที่เขาก็เป็นเพียงแค่เด็กขายบริการที่ไม่มีค่าไม่มีราคาพอที่จะต้องมาทำดีด้วยเลย แต่ทำไมกับเขาคนนี้ถึงต่างออกไป ทำไม...ทำไม...และทำไมกัน?

          แต่แล้วริมฝีปากที่ประกบกันก็เปลี่ยนไปเมื่อลิ้นหนาๆ ของชายแปลกหน้าคนนั้นก็ได้ชอนไชเข้าสู่โพรงปากของเขา แม้จะตกใจอยู่บ้างแต่หนุ่มน้อยก็หาได้แสดงอาการขัดขืนใดๆ นอกจากปล่อยให้ชายคนนั้นทำตามใจของตน

          ลิ้นหนาๆ ไล่ต้อนลิ้นเล็กๆ ของอีกฝ่ายก่อนที่จะเกี่ยวรัดและเกลี่ยวนไปทั่วโพรงปาก ความหวานที่กระจายตัวอยู่ในนั้นก็ได้ถูกลิ้นของอีกฝ่ายนั้นดูดกลืนและฉกชิมด้วยความเอร็ดอร่อย กระทั่งชายแปลกหน้าก็ได้ถอนจูบของตนออกพร้อมกับโชที่หอบหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยอ่อน

          "แฮก...แฮก!" แต่ทว่าไม่ทันที่โชจะได้พักให้หายเหนื่อย คอสีขาวเนียนของเขาก็ถูกจมูกของอีกฝ่ายลุกล้ำและดอมดมไปเสียแล้ว

          "อ...อือ!"

          หนุ่มน้อยได้แต่หลับตาลงพร้อมกับส่งเสียงครางออกมาเบาๆ เนื่องด้วยความเสียวซ่านที่ตนได้รับ จากนั้นอีกฝ่ายก็ค่อยๆ ไล่ลงต่ำมาอย่างช้าจนถึงแผ่นอกบางๆ ที่ขาวเนียนของเขา

          ชายแปลกหน้าคลี่ยิ้มออกมาเบาๆ ก่อนที่จะใช้นิ้วเกลี่ยวนลงบนยอดอกสีชมพูที่ดำลังตั้งชูชันของเขา โชได้แต่ครางออกมาดังกว่าเดิมก่อนที่ชายแปลกหน้าคนนั้นจะก้มลงมาดูดดุนยอดอกของเขาแทน

          "อา!"

          เสียงครวญครางที่ดังออกมาเพราะความสุขสมและความเสียวซ่านที่ตนได้รับ มันก็ได้เป็นตัวกระตุ้นให้อีกฝ่ายรุกหนักขึ้นไปอีก ชายแปลกหน้ายังดูดยอดอกของหนุ่มน้อยอย่างเมามันพร้อมกับสอดมือเข้าไปจับแก่นกายที่แข็งขืนอยู่ในกางเกงชั้นในของโช

          "อา...อา!"

          ปลายนิ้วเขี่ยวนส่วนปลายก่อนที่จะจับมันขยับขึ้นลงสองสามทีซึ่งครานี้มันก็ทำให้โชบิดกายไปด้วยความเสียวซ่านยิ่งกว่าเดิม แต่เกมส์รักมันมิได้จบลงเพียงเท่านั้นเมื่อชายคนนั้นเริ่มจับแก่นกายของหนุ่มน้อยขยับขึ้นลงแรงๆ อีกหลายครั้ง

          "อือ...อา! อ...อา! อา!"

          ด้วยความที่ไม่เคยได้ปลดปล่อยเลยแม้จะต้องทำเรื่องอย่างว่ากับคนอื่นหลายๆ ครั้ง เพราะทุกครั้งก็มีเพียงคนพวกนั้นที่ได้ปลดปล่อยอยู่ฝ่ายเดียวโดยที่ไม่เคยช่วยให้เขามีความสุขเลย นั่นจึงทำให้แม้เพียงแค่ลูบไล้อย่างแผ่วเบาก็ทำให้โชเขื่อนแตกได้

          "อา! ผ...ผมไม่ไหวแล้ว ม...ไม่ไหวแล้ว อา!"

          และแน่นอนว่าถ้าเป็นเช่นนั้น ในครั้งนี้โชก็ได้ปลดปล่อยน้ำรักออกมาจนเลอะและเปรอะเปื้อนไปทั่วทั้งตัวของเขา น้ำรักสีขาวขุ่นที่แสนจะหนืดข้นเนื่องด้วยไม่เคยได้ปลดปล่อยออกมานานได้ทำให้ชายแปลกหน้านั้นหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะพูดกับโชไปว่า...

          "หึหึหึ! ออกมาเยอะแบบนี้นี่แสดงว่าเธอไม่เคยได้ปลดปล่อยเลยสินะ" เมื่อได้ยินเช่นนั้นโชก็รู้สึกอายจริงๆ ที่ตนดันเผลอมีความรู้สึกในเรื่องแบบนั้น ถึงเขาจะทำเรื่องแบบนั้นมาหลายครั้งแล้วก็ตามแต่เขาก็ไม่เคยคิดที่จะมีอารมณ์ร่วมไปกับมันเลย แต่ทว่าครั้งนี้เขากลับเผลอใจไปเสียได้...

          ...ช่างน่าอายจริงๆ

          "ข...ขอโทษครับ"

          "ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเธอต้องการที่จะขอโทษจริงๆ เปลี่ยนจากขอโทษเป็นการช่วยฉันให้รู้สึกดีเหมือนเธอจะดีกว่า"

          ว่าแล้วชายแปลกหน้าคนนั้นก็ค่อยๆ ถอดเสื้อและกางเกงของตนออกเผยเห็นถึงแก่ยกายที่กำลังแข็งขืน โชเองเนื่องด้วยว่าตนไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้ก็ได้แต่ล้มตัวลงนอนแล้วปล่อยให้ชายแปลกหน้าคนนั้นเดินเกมของตนต่อ แต่แล้วหนุ่มน้อยก็ต้องรู้สึกตกใจเมื่อสิ่งที่กำลังชำแรกเข้าสู่ช่องทางรักของเขานั้นมันช่างดูมีขนาดและแน่นจนเขาได้แต่นอนกัดฟันและจิกที่นอนเพราะความเจ็บปวด

          "อ...อือ!"

          เจ้าสิ่งๆ นั้นยังคงสอดแทรกเข้ามาในกายของเขาอย่างเชื่องช้าจนกระทั่งมันก็ได้หยุดนิ่งลงเพื่อให้เขามีเวลาได้ปรับตัว

          "เจ็บหรือเปล่า? ถ้าเจ็บก็บอกนะฉันจะได้เอามันออก"

          "ม...ไม่เป็นไรหรอกครับ ผ...ผมพอไหวอยู่ อ...อือ!" แม้ปากจะพูดเช่นนั้นแต่เขาก็ยังคงรู้สึกเจ็บปวดที่ช่องทางทางด้านหลังของตนเสียจริงๆ อาจเพราะไม่เคยเจออะไรที่มันขนาดแบบนี้ด้วยกระมังที่ทำให้เขารู้สึกอึดอัดและเจ็บปวดแบบนี้ กระทั่งเมื่อปรับตัวได้ ชายแปลกหน้าก็ขยับสะโพกของตนช้าๆ ก่อนที่จะเร่งเครื่องของตนในที่สุด

          "อา...อา! อ...อา!"

          เสียงร้องครวญครางที่แสนจะสุขสมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนได้ร้องระงมดังก้องอยู่ภายในห้องๆ นั้น อาจเพราะไม่เคยมีความรู้สึกนี้กับใครด้วยกระมังที่ทุกครั้งเขามักจะปฏิเสธอารมณ์ในส่วนนี้ของตนไป เพราะอะไรทำไมเขาถึงได้รู้สึกแบบนี้ เพราะอะไร...เพราะอะไรกัน

          อาจเพราะวันเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้รู้สึกถึงอะไรที่ทำให้หัวใจรับรู้ถึงความอบอุ่นอย่างนี้เลย หลายคนที่ผ่านเข้ามาก็หวังใช้เรือนร่างของเขาเป็นที่รองรับตัณหาของเขาเพียงเท่านั้น แต่ชายคนนี้กลับดูต่างออกไปไม่เหมือนใครที่ผ่านเข้ามาเลย เขาช่างดูนุ่มนวล ดูสุภาพและอ่อนโยนกว่าใครที่ผ่านเข้ามา แม้นี่จะเป็นการเจอกันแค่ครั้งแรกแต่เขากลับรู้สึกเชื่อใจและเผลอมีใจให้กับชายคนนี้ไปเสียแล้ว

          "อา...อา!"

          "อา..."

          "อ...อ้า!"

          "อา!"

          และแล้วบทบรรเลงเพลงร่วมรักก็ได้จบลงพร้อมกับการปลดปล่อยของชายคนนั้น ร่างเขากระตุกเป็นระยะก่อนที่เขาจะถอนแก่นกายของตนออกแล้วนอนพักอยู่ข้างๆ โช

          "เธอเจ็บหรือเปล่า เธอเป็นอะไรมั้ย?"

          "ม...ไม่เป็นไรหรอกครับ"

          "ดีแล้วล่ะ อา! แล้วเธอมีชื่อว่าอะไรอย่างนั้นเหรอ?"

          "ผ...ผมชื่อโชครับ ล...แล้วคุณล่ะ? ค...คุณมีชื่อว่าอะไรเหรอ?" ถ้าเป็นทุกครั้งมันก็มักจะจบลงโดยที่ไม่มีการสนทนาใดๆ แต่ทว่าคราวนี้มันกลับต่างออกไปเพราะโชอยากจะรู้จริงๆ ว่าผู้ชายคนนี้มีชื่อว่าอะไรกันแน่

          "หึหึ! ฉันมีชื่อว่า 'เมฆินทร์' แต่เธอจะเรียกฉันสั้นๆ ว่า 'ฆินทร์' ก็ได้นะ"

          "ครับ...คุณฆินทร์"

          เป็นครั้งแรกในรอบ 3 ปีนับตั้งแต่วันที่ต้องทำงานแบบนี้ นี่ก็คงจะเป็นรอยยิ้มแรกที่โชได้ยิ้มมันออกมาด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความสุขจริงๆ แต่ใครเล่าจะรู้ว่าต่อจากนี้ไป นี่...อาจจะเป็นร้อยยิ้มสุดท้ายที่โชจะได้แสดงมันออกมา

To be continued