I'm a Tornado

 
บทนำ
 
          ในเช้าที่อากาศสดใส บนเตียงกว้างมีร่างของชายหนุ่มผมสีน้ำตาลที่นอนหลับใหลอย่างสงบเงียบ ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างนุ่มนวลตามมาด้วยเสียงของพ่อบ้านผู้ดูแลคฤหาสน์หลังนี้ “คุณชายครับ อาหารเช้าเตรียมพร้อมแล้วนะครับ” เสียงเรียกนั้นทำให้ชายหนุ่มที่ยังคงหลับตาอยู่คิ้วกระตุกเบาๆพร้อมเสียงตอบรับงัวเงียที่ลอยเอื่อยออกจากริมฝีปากบาง
 
            “อืมม.. ผมยังง่วงอยู่เลยสตีฟ ขอนอนต่ออีกหน่อยนะ...”
            สตีฟได้ยินดังนั้นก็ยกกำมือขึ้นป้องปากกระแอมไอก่อนจะกล่าวเตือน “แต่คุณชายครับ วันนี้คุณต้องไปโรงเรียนวันแรกนะครับ”
            “ฮึก...!!” แววตาของชายหนุ่มเบิกโพล่งขึ้นทันที ก่อนร่างกายจะดีดตัวขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว “ร..โรงเรียน?” คำๆนี้ทำให้เขาตื่นได้อย่างเต็มตา “จริงสิ วันนี้มัน.. โอ้ยยยไม่นะ!!” เขาเอาหัวมุดเข้าไปที่หมอนพร้อมกับใช้แขนขากวัดแกว่งไปบนเรือนผ้านวมอย่างเกียจคร้าน ก่อนจะเงยหัวขึ้นมาถามพ่อบ้านของเขา
 
            “ผมไม่ไปไม่ได้เหรอสตีฟ” เขาทำเสียงออดอ้อนก่อนจะแสร้งกระแอมไอ “แค่กๆ.. วันนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยดี เหมือนจะมีน้ำมูกด้วย ฟืดๆๆๆ” เขาพยายามอย่างยิ่งในการทำเสียงฟุดฟิตที่จมูกราวกับมีอะไรติดขัดแม้ในความเป็นจริงแล้วมันจะปลอดโปร่งโล่งสบาย
 
 
            สตีฟได้ยินดังนั้นก็ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามา “ว้า.. แย่จังเลยนะครับ งั้นผมจะบอกแม่บ้านให้เตรียมยามาให้คุณชายทานทั้งก่อนและหลังอาหารเลยก็แล้วกัน”
            “ห๊ะ!!” เป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มกระโดดดีดตัวขึ้นนั่งอย่างแรง ก่อนจะรีบแก้ตัว “ไม่.. ไม่นะสตีฟ ใครว่าผมต้องการยาล่ะ!! ผมสบายดี!!ไม่เห็นต้องกินเลยดูสิ!!” เขาพูดพลางลุกขึ้นเดินอย่างกระฉับกระเฉง
 
            “โอ๊ะ!! คุณชายหายดีแล้ว งั้นก็รีบแต่งตัวไปโรงเรียนได้แล้วครับ” สตีฟรีบดึงแขนคุณชายของเขาตรงไปยังห้องน้ำทันที “ด..ดะ.เดี๋ยวสิ เดี๋ยวก่อนสตีฟ ผมหายดีแต่ทำไมต้องไปโรงเรียนอีก ไม่นะ..เดี๋ยวก่อนนน”
            ปึง!! ประตูห้องน้ำถูกปิดลง สตีฟขังคุณชายของเขาไว้ในนั้นก่อนจะพูดต่อ “นี่เป็นโอกาสที่คุณชายจะแสดงให้นายท่านเห็นว่าคุณมีคุณสมบัติพอที่จะเป็นทายาทของท่านนะครับคุณชาย.. อดทนเพียงไม่กี่ปีก็เรียนจบแล้วครับ”
            “โถ่สตีฟ คุณก็รู้ว่าผมสมองทึบแค่ไหน เรียนไปก็ซ้ำชั้นอยู่ดี.. ไม่เอาน่าให้ผมนอนต่อเถอะ..”
            “ไม่ต้องห่วงไปครับ โรงเรียนนี้น่ะ ไม่เน้นเกรดเฉลี่ยทางวิชาการ ขอเพียงให้คุณชายอดทนจนกว่าจะถึงเวลารับเกียติบัตรก็เท่านั้น”
            “มีด้วยเหรอโรงเรียนแบบนั้นน่ะ?”
            “เดี๋ยวคุณชายไปถึงที่นั่นก็จะทราบเองครับ”
            “...เฮ้อ..” ชายหนุ่มถอนหายใจเลิกสอบถามข้ามประตูแล้วหันตัวไปอาบน้ำแต่โดยดี
 
            โรงเรียนเทคนิคฟรีดอม หรือที่รู้จักกันในชื่อโรงเรียนบริหารธุรกิจอิสระ เป็นโรงเรียนเอกชนที่ก่อตั้งขึ้นด้วยเงินทุนของหุ้นส่วนที่เป็นนักธุรกิจต่างๆมากมายที่ต้องการให้ลูกหลานของตนเรียนให้จบโดยไม่สนว่าจะได้รับความรู้อะไรนอกเหนือจากใบเกรียติบัตร ฉะนั้นจึงเป็นที่รู้กันดีว่านักเรียนส่วนใหญ่ของที่นี่คือนักเรียนที่ไม่สามารถเรียนจบจากโรงเรียนทั่วไป นั่นก็คือแหล่งรวมพวกหัวดื้อนั่นเอง
 
            แอ๊ด.. เสียงล้อรถเบรกจอดตรงหน้าโรงเรียน ชายหนุ่มนั่งมองประตูโรงรั้วที่กว้างเกินควรผ่านช่องกระจกรถของพ่อเขา
            “จำไว้นะว่าที่คือโอกาสสุดท้ายของแก วายุ” เสียงทุ่มต่ำดังมาจากคนข้างๆ
            “ครับพ่อ..” วายุตอบรับคำเสียงเรียบ
            “เชิญครับคุณชาย” สตีฟเปิดประตูให้พร้อมผายมือ วายุก้าวเท้าออกจากรถแล้วเหม่อมองไปยังอาคารหลักที่ตั้งตระหง่านไกลออกไปหลังประตูรั้ว
            “ให้ผมเดินไปส่งไหมครับคุณชาย..” สตีฟเอ่ยปากอาสาด้วยความเป็นห่วง ทว่าไม่ทันที่วายุจะได้ตอบ เสียงทุ่มต่ำของพ่อเขาก็ดังขึ้นตัดบทซะก่อน “ไม่ต้อง!! สตีฟขึ้นรถ ฉันรีบ”
            “ค..ครับ นายท่าน” สตีฟโค้งรับพร้อมปิดประตูก่อนจะมองคุณชายของเขาด้วยความเป็นกังวลเล็กน้อย “ดูแลตัวเองด้วยนะครับคุณชาย ผมรู้มาว่าที่นี่ไม่เหมือนโรงเรียนอื่น..”
            “สตีฟ..!!”
            “ครับ!! ไปเดี๋ยวนี้ครับนายท่าน”
            วายุพยักหน้าให้สตีฟทีหนึ่ง แล้วยืนส่งสายตามองรถที่เคลื่อนไกลออกไป ก่อนจะหันกลับมามองโรงเรียนใหม่ของเขา “..น่ารำคาญจริง”