สยบรักเมียบำเรอ

“อรุณสวัสดิ์ค่ะนายใหญ่”

ป้าเนียมหัวหน้าแม่บ้านเอ่ยทักทายนายใหญ่ของไร่ดวงหทัยด้วยรอยยิ้มแจ่มใสในขณะที่กำลังคุมแม่บ้านสาวๆยกจานชามไปจัดที่โต๊ะอาหารแล้วเห็นอัลเฟรดกำลังเดินลงบันไดมายังด้านล่างพอดี

“อรุณสวัสดิ์ เนียม กำลังตั้งโต๊ะกันเหรอ”

“ใช่ค่ะนายใหญ่”

“อืม ดีเลย เดี๋ยวให้ใครขึ้นไปตามหนูอัญชันมากินข้าวพร้อมกันเลยนะ สายๆว่าจะพาเข้าไปหางานที่โรงแรมสักหน่อย เผื่อมีตำแหน่งว่างจะได้ฝากฝังให้ผู้จัดการช่วยดูแล”

อัลเฟรดเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงปรานียามนึกถึงใบหน้าเศร้าหมองของช่ออัญชันขณะที่เดินนำหัวหน้าแม่บ้านเข้ามาในห้องอาหาร นอกจากความเวทนาที่หญิงสาวมีพ่อไม่เอาไหนอย่างกำพล และอยากไถ่ความรู้สึกผิดบาปที่เกาะกินใจมาแสนนาน ความถูกชะตาก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เขาอยากช่วยเหลือเด็กผู้หญิงคนนี้ เขามีกิจการหลายแห่งมีตำแหน่งงานว่างหลายตำแหน่ง เมื่อวานได้ยินเจ้าตัวเล่าให้ฟังว่าเพิ่งเรียนจบ เลยคิดว่าไหนๆช่ออัญชันก็ร่ำเรียนมามีความรู้ติดตัว หากจะให้มาเป็นคนงานในไร่คงไม่เหมาะสักเท่าไร อีกอย่างงานในไร่ก็หนักเอาการ ตัวเล็กกระจ้อยร่อยแบบนั้นคงทำไม่ไหวแน่ ให้ไปทำงานที่โรงแรมของเขาจะดีกว่า ได้ใช้ความรู้ที่เรียนมาแถมยังมีโอกาสก้าวหน้าหากมีความสามารถเพียงพอ

“ทำไมถึงตั้งสามที่ล่ะแม่เนียม”

อัลเฟรดขยับขาแว่นมองจานที่แม่ครัวจัดวางบนโต๊ะอาหารซึ่งมีสามที่อย่างสงสัย ทั้งที่มีแค่ตัวเขากับช่ออัญชันเท่านั้นที่จะมากินมื้อเช้าที่โต๊ะด้วยกัน

“เมื่อคืนนายน้อยกลับมานอนที่นี่ค่ะ”

หัวหน้าแม่บ้านเงยหน้าขึ้นตอบ เธอยังไม่เจอหน้าอาชาวินหรอก แต่เห็นว่ารถของนายน้อยจอดอยู่หน้าบ้านตั้งแต่ตื่นมาเข้าครัวตอนเช้าตรู่ อาชาวินคงมาถึงเมื่อคืนตอนดึกๆ

“อ้าว เหรอ ไหนไอ้เสือมันบอกว่าช่วงนี้จะค้างที่โรงแรมเพราะต้องเข้าไปเคลียร์งาน อือ แต่ช่างเถอะ อาชามาก็ดีแล้ว เผื่อฉันจะได้ฝากหนูอัญชันให้มันหางานให้เสียเลย แม่เนียมขึ้นไปปลุกมันลงมากินข้าวกับฉันเลยสิ”

“ค่ะนายใหญ่”

ป้าเนียมรับคำแล้วรีบทำตามคำสั่งของนายใหญ่ ปล่อยให้แม่บ้านคนอื่นรับช่วงจัดการบนโต๊ะอาหารต่อให้เรียบร้อย ระหว่างรอให้แม่บ้านขึ้นไปตามอีกสองชีวิตลงมารับประทานอาหารเช้าพร้อมกัน อัลเฟรดจึงเลือกจะหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านฆ่าเวลา และหลังจากนั้นไม่นาน หนังสือพิมพ์ในมือก็ถูกลดลงจากระดับสายตา เมื่อป้าเนียมวิ่งตึงๆลงมาจากบันไดด้วยสีหน้าไม่สู้จะดีนัก

“แม่เนียม เกิดอะไรขึ้น!”

……………………………………………………………………………………………………………………………………………

“โอ๊ะ! อือ”

“ตื่นได้แล้วเหรอ นึกว่าจะนอนยาวไปถึงพรุ่งนี้ซะอีก”

เจ้าของร่างสูงที่นอนตะแคงตัวเข้าหา ตั้งศอกใช้ฝ่ามือรองศีรษะเอ่ยถามเชิงแดกดันร่างเล็กบางของหญิงสาวปริศนาที่นอนอยู่บนเตียงเคียงข้างกับเขามาตลอดทั้งคืนอย่างที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้รับสิทธิ์ให้เข้ามานอนในห้องเขามาก่อน และแน่นอนว่ามันไม่ได้เกิดมาจากความตั้งใจเท่าไรนัก หากเมื่อคืนเขามีสติมากพอคงสามารถยับยั้งชั่งใจได้มากกว่านี้ เพราะเขายึดถือกฎข้อหนึ่งคือผู้หญิงที่เป็นภรรยาตัวจริงเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์ได้เข้ามานอนในห้องนอนของเขา แต่ดูเหมือนกฎที่ว่าจะถูกสตรีแปลกหน้าตาใสๆเข้ามาแหกมันเสียแล้ว อาชาวินจึงอยากรู้นักว่าเจ้าหล่อนเป็นใครมาจากไหนและกล้าดีอย่างไรถึงได้เข้ามายั่วเขาถึงในบ้านแบบนี้!

“อุ๊ย! คุณ!”

เสียงเข้มห้วนที่ดังอยู่ใกล้ใบหูปลุกให้ช่ออัญชันที่ยังอยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่นเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ดวงตากลมโตกะพริบถี่กับภาพใบหน้าของผู้ชายที่กำลังมองจ้องมาคล้ายไม่แน่ใจว่ามันคือความฝันหรือเรื่องจริง

 ดวงตาของเขาอยู่ใกล้จนเธอเห็นความไม่พอใจจากนัยน์ตาคู่คมของเขาชัดเจน แล้วคำถามก็เกิดขึ้นในสมองว่าเขาไม่พอใจเธอด้วยเรื่องอะไร พลันเหตุการณ์ที่ทำให้เธอรู้สึกปวดร้าวไปทั้งร่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจึงย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำอีกครั้ง เพียงเท่านั้นร่างบางจึงถอยหลังให้ห่างจากหนุ่มหล่อที่มองจ้องอัตโนมัติด้วยท่าทางหวาดหวั่น มือเล็กคว้าผ้าห่มนวมผืนหนาหนักสีเทาเข้มขึ้นมาปกปิดร่างกายเมื่อรู้ดีว่าใต้ผ้าห่มผืนนั้นคือร่างเปล่าเปลือยไร้อาภรณ์ที่ถูกผู้ชายแปลกหน้าที่เธอไม่รู้จักคนนี้ถอดออกตั้งแต่เมื่อคืน

แม้มันจะสายเกินไปที่จะมาคิดอายตอนนี้แต่ช่ออัญชันก็ไม่สามารถนั่งคุยกับผู้ชายที่พรากพรหมจรรย์ของเธอไปทั้งเนื้อตัวเปล่าๆได้หน้าตาเฉย และการดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างบางจึงทำให้ร่างสีแทนของอาชาวินที่นอนตะแคงมองมาที่เธอเปิดเปลือยจนช่ออัญชันได้เห็นอาวุธร้ายที่เขาใช้มันบุกรุกร่างกายของเธอเมื่อคืน มือบางทั้งสองข้างจึงถูกยกขึ้นมาปิดตาทันควันจนเผลอปล่อยผ้านวมหลุดจากมือ และนั่นจึงทำให้หน้าอกอวบอิ่มโผล่พ้นขอบผ้าให้เห็นอยู่รำไร จนอาชาวินเผลอกลืนน้ำลายลงคอเพราะจำได้เลือนรางถึงความนุ่มนิ่มหวานหอมที่ยังติดอยู่ที่ปลายลิ้น

“อุ้ย! คุณ จะทำอะไร!”

“หยุดทำท่าไร้เดียงสาเป็นเด็กน้อยอ่อนต่อโลกเสียที กล้าเข้ามาดักยั่วฉันถึงในบ้านได้แบบนี้ถ้าหน้าไม่หนาจริงคงทำไม่ได้หรอก บอกมาดีกว่าว่าเธอเป็นใคร เข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง!”

อาชาวินตะคอกเสียงเข้มเมื่อกระชากร่างบางที่เอาแต่ปิดหน้าปิดตากระเถิบตัวถอยหลังหนีจนแทบจะตกเตียงขึ้นมาอยู่กลางเตียงนอนแล้วขยับตัวคร่อมร่างบางเอาไว้ไม่ให้แม่คนแกล้งทำตาใสพลิกตัวหนี สัมผัสได้ถึงความสั่นเทาของร่างเล็กๆ ใบหน้าขาวนวลนั่นก็ซีดลงเรื่อยๆจนดูไร้สีเลือด อีกทั้งแววตากลมโตที่มองเขายังฉายแววหวาดหวั่นออกมาให้เห็นชัดเจน ท่าทางของหญิงสาวใต้ร่างเหมือนเด็กน้อยที่พลัดหลงกับพ่อแม่แล้วถูกคนแปลกหน้าจับตัวมาเรียกค่าไถ่จนแลดูน่าสงสาร หากแต่การที่หญิงสาวตั้งใจมาให้ท่าเขาถึงในบ้านมันทำให้อาชาวินไม่คิดจะหลงเชื่อแววตาใสแจ๋วที่เขาได้เห็นเลยสักนิด ของอย่างนี้มันแสดงกันได้ และที่ยังคาใจตอนนี้คือเจ้าหล่อนเป็นใคร แล้วมาอยู่ในบ้านเขาได้อย่างไร มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่คนแปลกหน้าจะเข้ามาอยู่ในบ้านของเขาได้ง่ายๆแบบนี้ นอกซะจากว่าจะมีใครสักคน…พามา!

“ฉัน…”

“ใครพาเธอเข้ามา พูด!”

“ฉะ..ฉัน ฉันมากับนายใหญ่ค่ะ”

ช่ออัญชันละล่ำละลักตอบเสียงสั่นเครือ หวาดกลัวสายตาอำมหิตที่อาชาวินมองมายิ่งนัก แม้จะยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่จากลักษณะคำถามพร้อมท่าทางวางอำนาจของชายผู้นี้ ช่ออัญชันขอเดาว่าเขาคงเป็นลูกชายของนายใหญ่เจ้าของบ้าน หรือไม่ก็ต้องเป็นคนที่มีอำนาจในบ้านมากพอสมควร

“นึกไว้อยู่แล้วเชียว”

อาชาวินพึมพำกับตัวเองเบาๆเมื่อได้ฟังคำตอบจากคนใต้ร่างที่เพิ่มระดับความสั่นของร่างกายและดูเหมือนกำลังจะร้องไห้เมื่อถูกตะคอกถามด้วยน้ำเสียงดุดันจนร่างบางๆสะดุ้งโหยง นึกไว้ไม่มีผิดว่าจะต้องเป็นบิดาของเขาที่เป็นคนพาผู้หญิงคนนี้เข้ามา ไม่ได้คิดว่าพ่อจะมีเมียใหม่ แต่คงเป็นเพราะนายใหญ่ของบ้านคงอยากให้เขามีภรรยาเป็นตัวเป็นตนสักที เพราะตั้งแต่ที่เคยคุยกันไว้เมื่อหลายวันก่อนก็ยังไม่มีวี่แววว่าเขาจะพาว่าที่ลูกสะใภ้มาให้ท่านดูตัว พ่อบังเกิดเกล้าเลยคิดจะหาเมียมาประเคนให้เขาถึงที่ แล้วยายผู้หญิงตาใสๆคนนี้ก็ใจง่ายยอมทำตามที่พ่อเขาต้องการเสียด้วย คงถูกเงินก้อนโตฟาดหน้าละมั้งถึงได้ยอมทำตามที่บิดาเขาต้องการ ผู้หญิงหน้าเงิน!

“เท่าไร!”

“คะ?”

“ฉันถามว่าแด๊ดจ้างเธอมาเท่าไร เธอถึงได้ยอมอ้าขาให้ฉันฟัดง่ายๆแบบนี้”

“เปล่านะคะ ฉันไม่ได้…”

“ไม่ต้องมาแก้ตัว ฉันรู้จักผู้หญิงแบบเธอดี หน้าเงิน ใจง่าย ร่าน!”

“ฮึก ฮึก”

ดวงตากลมโตไหวระริกรู้สึกร้อนผ่าวที่กระบอกตาแล้วตามด้วยหยดน้ำใสๆที่รินไหลจากความร้าวรานในหัวใจ เจ็บปวดยิ่งนักกับคำกล่าวหาร้ายแรงที่ชายแปลกหน้าคนนี้ยัดเยียดให้เธอ ลำพังแค่ต้องสังเวยความสาวให้ผู้ชายที่ไม่ใช่คนรักทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจก็เจ็บปวดมากพออยู่แล้ว แต่นี่เธอยังถูกเขาพ่นคำครหาตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงใจง่ายที่ยอมทอดร่างกายให้เขาเชยชมแลกกับเงินซึ่งไม่ต่างอะไรจากโสเภณี ก็ยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยเจ็บร้าวในอก แม้เธอจะเป็นเพียงคนธรรมดาและรู้ตัวดีว่าไร้ค่าไร้ราคาในสายตาของใครๆ แต่ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่จะถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงร่านโลกีย์เหมือนครั้งนี้ให้อดสูใจจนไม่กล้าเงยหน้าสบตาเขา

 ในตอนนี้เธอทั้งเจ็บกาย และเสียใจกับการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตลูกผู้หญิง ช่ออัญชันจึงไม่สามารถทนอยู่ให้เกะกะสายตาชายหนุ่มได้อีกต่อไป ร่างบางพยายามพลิกตัวหนี ข้อมือเล็กทั้งสองข้างพยายามบิดออกจากมือหน้าที่กดทับเอาไว้กับที่นอนให้หลุดออก เพื่อที่เธอจะได้หยิบเสื้อผ้าเก่าๆที่ถูกถอดออกจากร่างมาสวมปิดกายบอบช้ำแล้วรีบออกไปจากที่นี่ให้พ้นหน้าคนใจร้ายโดยเร็วที่สุด

“จะไปไหน!”

น้ำเสียงดุดันตะคอกถามเมื่อคนเสแสร้งบีบน้ำตาพยายามพาตัวหนีออกจากปราการแข็งแรงของเขา ดวงตาคู่คมจ้องมองในระยะประชิดแข็งกร้าวเหมือนปีศาจตัวร้ายในภาพยนตร์แฟนตาซีที่พร้อมจะพร่าผลาญหมายเอาชีวิตศัตรูจนคนตกเป็นจำเลยไม่รู้ตัวสะดุ้งเฮือก ดวงตากลมโตฉายแววหวาดหวั่นกลัวเกรง อีกทั้งเนื้อตัวยังสั่นเทาจนอาชาวินสังเกตได้ แต่นาทีนี้ชายหนุ่มหาได้มีความปรานีมอบให้ เพราะเข้าใจไปแล้วว่าหญิงสาวใต้ร่างคือคนที่บิดาซื้อมาเพื่อเป็นแม่พันธุ์ให้เขาทำลูกในอนาคต ซึ่งเขาไม่ต้องการ!

“ฉันถามว่าจะไปไหน!”

“ไปจากที่นี่ค่ะ”

คำตอบจากริมฝีปากบางแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่กลับชัดเจนในความรู้สึกของอาชาวินจนเหมือนเมื่อครู่ช่ออัญชันตะโกนคำว่า ‘ไปจากที่นี่’ ใส่หน้า นั่นยิ่งทำให้อาชาวินโกรธเคืองเพียงรู้ว่าผู้หญิงตาใสคนนี้จะไม่อยู่ที่นี่ต่อไป มือหนาจึงเพิ่มแรงกดข้อมือบางพร้อมทั้งทิ้งตัวทาบทับตรึงร่างเล็กเปล่าเปลือยไว้กับที่นอน ซึ่งแน่นอนว่าเมื่ออาชาวินทำอย่างนั้น โอกาสที่คนตัวเล็กกระจ้อยแถมร่างยังแบบบางแทบปลิวของช่ออัญชันจะหลุดออกจากพันธนาการกล้ามเนื้อของชายหนุ่มนั้นเป็นไปได้ยากเต็มที

“จะไปจากที่นี่หรือจะไปรับเงินจากแด๊ดกันแน่ ทำงานสำเร็จแล้วนี่ ได้ฉันเป็นผัวสมใจอยาก งานนี้แด๊ดคงตบรางวัลให้เธออย่างงาม”

“ฉันไม่ได้ทำแบบนั้น แค่คิดก็ไม่เคย ถ้าคุณไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร ขอแค่ตอนนี้คุณปล่อยฉันก็พอ แล้วฉันจะไปจากที่นี่ไม่ย้อนกลับมาให้คุณเห็นหน้าอีกเลย”

ช่ออัญชันเม้มปากเข้าหากันแน่เมื่อคำบริภาษชุดใหญ่หลุดออกมาจากริมฝีปากได้รูปอีกครั้ง ก่อนหญิงสาวจะหลับตาปิดซ่อนความร้าวรานแล้วเปิดดวงตาขึ้นอีกครั้งเมื่อตัดสินใจได้เด็ดขาด ไม่ว่าเมื่อคืนมันจะเกิดอะไรกับเธอบ้างเธอจะปล่อยมันไป มันจะกลายเป็นเพียงอดีตที่ย้อนกลับมาเป็นบทเรียนสอนตัวเองให้เพิ่มความระวังในการใช้ชีวิตให้มากกว่าเดิม หากเป็นไปได้เธออยากจะเข้าไปบอกลาคุณอัลเฟรดที่มีเมตตากับเธอ ก่อนที่จะขอออกไปใช้ชีวิตด้วยตัวเองตามลำพังและคงไม่คิดจะย้อนกลับมาที่นี่อีก เธอจะฝังเหตุการณ์เลวร้ายไว้ให้อยู่แค่ที่นี่เท่านั้น ไม่แม้จะคิดเรียกร้องให้ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคมคายคนนี้รับผิดชอบด้วย เพราะรู้ดีว่าเขาไม่ได้ตั้งใจและไม่เต็มใจอย่างยิ่งที่จะรับผิดชอบตัวเธอ

“ตอแหล!”

เขาไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด ไม่มีทางหรอกที่ผู้หญิงหน้าเงินแบบนี้จะยอมเสียพรหมจรรย์ให้เขาฟาดฟันฟรีๆ ไม่พูดไม่ได้แปลว่าไม่รู้หรือจำไม่ได้ เหตุการณ์เมื่อคืนเขาอาจจำอะไรไม่ได้มากนักเพราะความเมา แต่สัมผัสอ่อนนุ่มของเยื่อบางๆที่ถูกเขาทำลายพร้อมกับความคับแน่นรัดรึงจนทำให้การเดินทางฝากฝังกายแกร่งยากลำบากกว่าครั้งไหนๆนั่นกลับตราตรึงอยู่ในความทรงจำ ความรู้สึกอิ่มเอมยามตื่นรับอรุณอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผู้หญิงคนไหนทำให้เขาสามารถนอนมองผู้หญิงคนหนึ่งนอนหลับซุกอกเขาได้เนิ่นนานนับชั่วโมงก่อนที่ช่ออัญชันจะลืมตาตื่นอย่างที่ไม่เคยทำเช่นนี้กับใคร ยิ่งเมื่อเจ้าหล่อนดิ้นหนีไปชิดขอบเตียง หยดเลือดสีแดงสดแห้งกรังกลางเตียงนอนก็เป็นหลักฐานชิ้นเอก แต่เป็นเพราะเจตนาที่ไม่บริสุทธิ์ทำให้เขาไม่สามารถปฏิบัติหรือรู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนี้ได้อย่างที่ควรจะเป็น

“คุณ!”

“ทำไม! ถูกด่าแค่นี้รับไม่ได้รึไง เหมาะสมดีแล้วนี่กับความใจง่ายหน้าเงินของเธอ จะไปไหน มานี่!”

มือหนากระชากไหล่บางกลับมานอนใต้ร่างอีกครั้งเมื่อคนตัวเล็กออกแรงผลักอกกว้างสีแทนออกห่างเต็มแรง คราวนี้อาชาวินทิ้งเนื้อตัวเปล่าเปลือยทาบทับปิดหนทางดิ้นรนหลบหนีของผู้หญิงใจง่ายทุกทาง ร่างบางพยายามดิ้นรนจนเกิดการเสียดสีของสองร่างเปลือยเปล่าที่นอนทับแนบสนิท และแรงเสียดสีที่ว่าก็กำลังปลุกความต้องการของร่างใหญ่ให้ลุกฮืออีกครั้งอย่างรวดเร็ว

“ปล่อยสิ ปล่อย! ฉันจะรีบไปให้พ้นหน้าคุณไง คุณจะได้มั่นใจว่าฉันไม่เคยคิดจะจับคุณอย่างที่ถูกกล่าวหา”

“จะรีบไปไหนเล่า ระดับแด๊ดฉันน่ะคงจ่ายให้เธอไปไม่น้อย แต่ฉันฟัดเธอไปแค่ครั้งเดียวเอง ไม่คุ้มหรอก เพราะฉะนั้นเธอต้องอยู่บำเรอความสุขให้ฉันอีกสักสี่ห้ายกเป็นอย่างต่ำ ฉันหมดแรงเมื่อไร เธออยากจะไปขึ้นสวรรค์ลงนรกที่ไหนก็เชิญ!”

ทันทีที่พูดจบ ริมฝีปากได้รูปสีชมพูเข้มก็กดมุมปากลึกแสยะยิ้มดูแคลนแล้วกวาดสายตามองไล่มาตั้งแต่ใบหน้าแล้วหยุดอยู่ที่อกอวบคู่งาม ตอนนี้ผ้าห่มที่เคยปิดทับมันเลื่อนหล่นลงมากองอยู่แถวๆหน้าท้องแบนราบจากแรงดิ้นรนของคนตัวบางใต้ร่างจนเปิดเปลือยความละลานตาให้อาชาวินมองสบายใจเฉิบ

“ไม่นะ! คุณอย่าทำอะไรฉันอีกนะ ฉันจะไปจากที่นี่ ปล่อย!”

ถึงแม้เรี่ยวแรงจะมีอยู่น้อยนิดเมื่อเทียบกับพลังมหาศาลของคนที่นอนทาบทับอยู่ด้านบน แต่ช่ออัญชันก็ต้องพยายามใช้มันผลักไสคนตัวโตออกห่าง เพราะสัมผัสได้ถึงความต้องการของเขาที่เสียดสีอยู่กับความอ่อนนุ่มกลางกาย แม้เมื่อคืนจะตกเป็นของเขาไปแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่ามันควรจะเกิดขึ้นเป็นครั้งสอง เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีจึงถูกส่งผ่านมาอยู่ที่ปลายมือแล้วดันเนื้อตัวแข็งแกร่งราวก้อนหินใหญ่ยักษ์ให้พ้นไปจากร่าง

“ไม่ต้องทำเป็นสะดิ้ง เมื่อคืนเธอยังดีดดิ้นข่วนหลังฉันเป็นรอยแถมยังครางซะเสียงดังไปสามบ้านแปดบ้าน ฉันรู้ว่าเธอชอบเวลาที่ฉันอยู่ในตัวเธอ” และฉันก็โคตรชอบมันเหมือนกัน!

พูดมาถึงตรงนี้อาชาวินก็แกล้งเสียดสีกายแกร่งที่พองตัวพร้อมทำศึกบนเตียงแนบชิดกับความอ่อนนุ่มที่เขาเป็นผู้บุกเบิกเป็นคนแรก และตอนนี้เขาก็พร้อมอีกแล้วสำหรับการเดินทางฝ่าความคับแคบแสนยากลำบากแต่โคตรจะทำให้เขาอิ่มเอมยามเมื่อเดินทางสู่จุดหมายปลายทาง พร้อมขยับตัวทาบทับในตำแหน่งที่เหมาะสมเพื่อเริ่มต้นบทรักแสนสุขอีกครั้งในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า

“ปล่อย ฮือ ฮือ ปล่อยสิ!”

ช่ออัญชันน้ำตาไหลพรากเมื่อตอนนี้ทรวงอกอวบอิ่มถูกดูดกลืนด้วยริมฝีปากได้รูปของคนใจร้ายจนรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นยามถูกปลายลิ้นสากลากไล้วนเวียน อาชาวินทำเหมือนว่ามันคือไอศกรีมรสหวาน เขาทั้งดูดเม้ม ลากปลายลิ้นเลียไม่ยอมผละริมฝีปากออกห่างจนทำให้เลือดในกายของเธอร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ ไม่กล้าเถียงว่าเธอไม่ชอบสัมผัสจากเขา เพราะหลักฐานความหน้าไม่อายมันชัดเจนซะจนเห็นได้ชัด ยอดอกอิ่มที่เธอไม่เคยชอบในความเต็มตึงอวบอัดของมันขยายตัวตั้งตระหง่าน จากที่เคยคิดว่ามันอวบใหญ่เกินตัวอยู่แล้วแต่ตอนนี้มันกลับเต่งตึงชูชันมากกว่าเดิมจนเธอเองยังตกใจ รู้สึกถึงความพ่ายแพ้ที่กำลังจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง แต่ทว่า…

***********************************