สยบรักเมียบำเรอ

“นี่หล่อน! ทำอะไรให้มันเร็วๆหน่อยสิ มัวแต่อ้อยสร้อยชักช้าแล้ววันนี้งานจะเสร็จไหม โต๊ะก็ยังไม่ได้เช็ด จานก็ยังล้างไม่หมด ถ้าหล่อนทำงานไม่เสร็จ อย่าหวังว่าจะได้กินข้าว”

นั่นคือเสียงของป้าแม้นแม่ครัวใหญ่ที่มีหน้าที่ทำอาหารมื้อกลางวันให้คนงานในไร่ดวงหทัย นิ้วชี้อ้วนๆสีคล้ำของแกชี้ไปที่จานกินข้าวที่คนงานในไร่กินทิ้งไว้กองโต พร้อมด้วยหม้อไหกะละมังชามช้อนที่แกใช้ทำอาหารอีกเพียบ ป้าแม้นยืนเท้าสะเอวข้างหนึ่ง ดวงตาเข้มดุของแกจ้องมองพนักงานคนใหม่ที่เพิ่งมาทำงานวันแรกเขม็ง

เดิมทีงานครัวจะมีแม่บ้านช่วยกันทำสามคน ทำหน้าที่ตั้งแต่ซื้อวัตถุดิบ เตรียม ปรุงอาหาร และเก็บล้างเช็ดทำความสะอาดครัวและโรงอาหารให้สะอาด งานจะเริ่มตั้งแต่ช่วงสายถึงประมาณบ่ายสองโมง ที่เหลือก็เป็นการเตรียมวัตถุดิบสำหรับวันต่อไปเล็กๆน้อยๆซึ่งจะทำหรือไม่ทำก็ได้ ถ้าไม่ทำก็แยกย้ายกันกลับบ้านพัก  และถ้านับรวมช่ออัญชันที่ถูกอาชาวินสั่งให้มาทำงานที่นี่อีกหนึ่งก็จะกลายเป็นว่ามีแม่ครัวทั้งหมดสี่คน เท่ากับว่างานในครัวก็จะเสร็จเร็วกว่าเดิม

แต่ในความเป็นจริงกลับไม่ใช่แบบนั้น เพราะตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสองโมงเศษแล้ว แต่งานล้างยังไปไม่ถึงไหน งานเช็ดโต๊ะทำความสะอาดพื้นก็ยังไม่ได้เริ่ม ไหนจะกระเทียมอีกสามพวงใหญ่ที่ต้องแกะไว้ใช้ในวันพรุ่งนี้อีก นั่นเป็นเพราะแม่ครัวทั้งสามเล่นโยนงานมาให้น้องใหม่ทำเพียงคนเดียว โดยมีป้าแม้นคอยอยู่คุมคนงานใหม่ ส่วนแม่ครัวอีกสองคนกลับบ้านไปนอนพักตั้งแต่ที่คนงานกลับไปทำงานรอบบ่าย

ช่ออัญชันถูกอาชาวินย้ายมาทำงานในครัวตั้งแต่ตอนเช้า ตอนนั้นหญิงสาวขึ้นไปยืนรออยู่บนรถรับส่งคนงานแล้ว แต่อาชาวินไม่รู้มาจากไหน อยู่ๆชายหนุ่มก็มายืนกอดอกออกคำสั่งอยู่หลังรถ ทำให้ช่ออัญชันต้องปีนลงมาจากรถท่ามกลางสายตาสงสัยของคนงานหลายๆคน นอกจากนี้ยังมีสายตาอิจฉาไม่พอใจของสามสาวที่ดูไม่ค่อยเป็นมิตรอย่างเฟื่องฟ้า เปิ้ล และขวัญ ที่มองตาม แต่ช่ออัญชันก็ไม่สามารถปฏิเสธหรือมีข้อโต้แย้งใดๆ อย่าว่าแต่ปฏิเสธเลย แค่เงยหน้ามองอาชาวินหญิงสาวยังไม่ทำ จากที่ปกติก็กลัวอยู่แล้ว พอเจอเหตุการณ์โหดร้ายที่ชายหนุ่มทำไว้เมื่อวานก็ยิ่งทำให้ช่ออัญชันหวาดผวาแค่เพียงได้ยินชื่อของอาชาวิน ยิ่งเมื่อได้ยินเสียงและรู้ว่าเขาอยู่ไม่ไกล หญิงสาวก็เอาแต่ก้มหน้าหลบสายตาเหมือนคนคอหักแล้วแยกตัวไปทางโรงอาหารเงียบๆคนเดียว

เพียงก้าวแรกที่ช่ออัญชันมาถึงโรงอาหาร เสียงด่าทอหยาบคาย คำพูดเสียดสีกระแนะกระแหนเรื่องที่เธอเป็นผู้หญิงหน้าด้านตั้งใจจับนายน้อยสุดหล่อก็เข้าหู หญิงสาวได้แต่ก้มหน้าก้มตารับคำด่าทอหยาบคายนั้นเอาไว้และลงมือทำงานที่แม่ครัวทั้งสามพร้อมใจกันเทมาให้หญิงสาวรับผิดชอบแค่คนเดียว พอทำไม่ทันก็ถูกด่าสารพัดจนช่ออัญชันน้ำตาคลอ จนกระทั่งถึงตอนนี้ที่เป็นเวลาบ่ายกว่าก็ยังไม่มีทีท่าว่าป้าแม้นจะหยุดสรรหาคำพูดร้ายๆมาต่อว่า ที่สำคัญคือช่ออัญชันยังไม่ได้รับอนุญาตให้กินข้าวกลางวัน

‘อดทนไว้นะอัญชัน เธอต้องทนได้’

ช่ออัญชันก้มหน้าก้มตาล้างจานพยายามไม่รับเอาคำต่อว่าของป้าแม้นมาใส่ใจพลางปลอบตัวเอง เพราะตอนนี้กระเพาะน้อยๆของเธอส่งเสียงร้องครวญ เธอหิว เธออยากดื่มน้ำสักแก้วแก้กระหาย แต่ป้าแม้นไม่ยอมให้เธอทำแบบนั้นเลย แกยืนคุมเธอตลอดทุกฝีก้าว ถ้างานไม่เสร็จ แกก็ไม่ยอมให้ลุกไปไหน

‘ป้าแม้นคงทำตามที่คุณอาชาสั่ง’

ช่ออัญชันไม่คิดโกรธเคืองป้าแม่ครัวทั้งสามเพราะนี่คือคำสั่งของอาชาวิน เข้าใจว่าชายหนุ่มย้ายเธอมาทำงานที่โรงอาหารเพราะต้องการให้เธอทำงานหนักๆโดยไม่มีชิตหรือคนอื่นคอยช่วยเหลือ ทั้งที่ในความเป็นจริงอาชาวินย้ายช่ออัญชันมาทำงานที่นี่เป็นเพราะไม่อยากให้คนตาใสได้เจอกับชิตหรือคนงานชายคนอื่น และช่ออัญชันจะได้ไม่ต้องตากแดดตากลมให้ไม่สบายไปอีก ถือเป็นการไถ่โทษเรื่องที่เขาทำเลวไว้เมื่อวาน

“ได้ข่าวว่าได้คนงานใหม่มาช่วยงาน ป้าแม้นระวังไว้หน่อยก็ดีนะ อย่าไปเชื่อมันมาก นังนี่น่ะมันไม่ได้ใสซื่อเหมือนหน้ามันหรอก ฉันพูดจริงนะป้า คิดดูสิ ไม่งั้นมันจะจับนายน้อยจดทะเบียนได้เหรอ ตอนอยู่ในไร่ฉันก็เห็นมันชะม้ายชายตาให้พวกผู้ชายในไร่ไม่หยุด เห็นหน้าหงิมๆแต่ร้ายกาจน่าดู พวกป้าอย่าเผลอแล้วกัน เดี๋ยวจะโดนมันเล่นงานไม่รู้ตัว”

“ฮึ! ลองมันกล้าร้ายสิ ข้าจะเอาอีโต้เฉาะปากมันให้เลือดกลบ เกลียดนักอีพวกตาใส แต่สันดานงูพิษหนอย! กระแดะอยากเป็นเมียนายน้อย สุดท้ายก็เป็นได้แค่นางก้นครัวกระจอกๆ คอยดูเถอะ พวกข้าจะจิกหัวใช้มันไม่ให้ได้มีเวลาหายใจเลย เอาให้เข็ด”

“ดีเลยจ๊ะป้า จิกหัวใช้งานมันหนักๆให้มันหน้าด้านอยู่ที่นี่ไม่ได้ไปเลย นายน้อยเกลียดขี้หน้ามันอย่างกับไส้เดือน นี่ถ้ารู้ว่าพวกป้าเฉดหัวนังอัญชันออกไปจากไร่ได้ล่ะก็ นายน้อยต้องชอบใจมากแน่”  

“จริงเหรอวะ”     

“จริงสิป้า ไม่เชื่อป้าถามคนงานในไร่ได้เลย ว่าเมื่อวานนายน้อยกระชากลากถูมันเหมือนหมูเหมือนหมาไม่มีผิด ดีไม่ดีนะป้า เกิดนายน้อยถูกใจ ฉันว่าพวกป้าต้องได้รางวัลติดมือกลับมาบ้างล่ะ”    

“แหม พูดถึงรางวัลแล้วคันไม้คันมือ พวกแกคอยดูแล้วกัน นังอัญชันมันโดนหนักแน่ หึๆ”   

แต่กลับไม่เป็นอย่างที่อาชาวินต้องการ เพราะกลายเป็นว่างานครัวนั้นหนักกว่างานในไร่หลายเท่า เนื่องจากป้าแม่ครัวทั้งสามได้ยินข่าวลือเรื่องช่ออัญชันไม่ค่อยดีอยู่แล้ว และยิ่งเกลียดนายหญิงน้อยหน้าซื่อคนนี้เข้าไส้เมื่อได้รับการใส่ไคล้จากแก๊งสามสาวที่มากินข้าวตอนเที่ยงว่าช่ออัญชันเป็นผู้หญิงร้ายกาจและเสแสร้งเก่ง ผลกรรมจึงตกไปอยู่กับคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ที่กำลังนั่งปาดเหงื่อล้างจานกองโตตามลำพัง

“อ่ะ กินซะ ให้ทำงานแค่นี้ก็ทำท่าจะเป็นจะตาย รีบๆกินเข้าล่ะ เสร็จแล้วก็กวาดถูพื้นให้เรียบร้อย แกะกระเทียมให้หมดด้วย”

เมื่อหม้อแกงใบสุดท้ายถูกล้างและนำไปคว่ำเรียบร้อย จานข้าวก็ถูกวางกระแทกมาตรงหน้า เป็นป้าแม้นนั่นเองที่เอาข้าวมาให้ถึงที่ ทำเอาคนหิวแสบท้องจนทรมานมานานหลายชั่วโมงยิ้มแก้มปริพลางพนมมือไหว้ขอบคุณด้วยความดีใจที่ป้าแม้นมีน้ำใจเหลือข้าวกลางวันไว้ให้เธอ แต่ยังยิ้มได้ไม่ทันไร รอยยิ้มดีใจของช่ออัญชันกลับถูกกระชากคืนอย่างรวดเร็ว เพราะเมื่อลดสายตามองจาน หญิงสาวกลับมองไม่เห็นเม็ดข้าว แต่ที่ชัดเจนคือน้ำแกงสีแดงสดบ่งบอกความเผ็ดร้อนของแกงไตปลาที่ทำเลี้ยงคนงานเมื่อกลางวันที่มีปริมาณเกือบเต็มจานนั่น ทำเอาช่ออัญชันหน้าสลด เพราะรู้ดีว่าเธอถูกป้าแม้นแกล้งเข้าให้ น้ำแกงเผ็ดจัดท่วมข้าวเป็นข้าวต้มแบบนั้นเธอจะกินเข้าไปได้อย่างไร เป็นอันว่าวันนี้เธอคงต้องอดข้าวกลางวันไปตามระเบียบ

“ไม่ต้องมาทำหน้าน่าสงสาร กินได้ก็กิน กระแดะกินไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน ฉันง่วงแล้ว จะกลับไปนอน ทำงานที่สั่งไว้ให้หมดล่ะ ถ้าไม่ได้เรื่องพรุ่งนี้หล่อนโดนดีแน่”

นั่นคือคำสั่งสุดท้ายที่ป้าแม้นเค้นเสียงสั่งพลางชี้นิ้วให้เธอทำตาม ก่อนสะบัดร่างท้วมๆคล้ำแดดของแกออกไปจากโรงอาหาร ปล่อยให้ช่ออัญชันยืนน้ำตาไหลอาบแก้มกับจานข้าวที่อยู่ในมือ

********************************************************

ยังไงล่ะเนียยังไง อุตส่าห์ดีใจว่าไอ้คุณพี่อาชามันเพลาๆความเลวร้ายลงบ้างแล้ว ทำไม๊ทำไมยังมีตัวตายตัวแทนขึ้นมาอี๊ก วอนนักอ่านช่วยส่งกำลังใจให้อัญชันกันหน่อยนะคะ ตัวเล็กแค่นั้น น่าจ๋งจ๋าน