สยบรักเมียบำเรอ

 
บทนำ : ช่ออัญชัน ใจเพียร
       
     ก๊อก ก๊อก ก๊อก
      
       “อัญชันอยู่ที่นี่หรือเปล่าจ๊ะ”
    
      “อัญอยู่นี่ค่ะพี่พร”
เสียงใสๆดังมาจากระเบียงของห้องพักขนาดกลางเหมาะสำหรับอาศัยไม่เกินสองคนดังตอบรับคนมาใหม่ พรนภาเจ้าของหอพักกลางเก่ากลางใหม่สีเหลืองทึบบ่งบอกอายุการใช้งานที่ยาวนานในย่านมหาวิทยาลัยเปิดชื่อดังเปิดประตูแบบไม้หน้าห้องพักออกกว้างก่อนเดินเข้าไปเมื่อได้ยินแม่บ้านสาวน้อยตอบกลับ ดวงตาของหญิงสาววัยสี่สิบปีอ่อนแสงเมื่อได้เห็นว่าสาวน้อยผู้มีนัยน์ตาหม่นเศร้ากำลังใช้แปรงสีฟันเก่าๆขัดซอกพื้นห้องน้ำขนาดเล็กที่สร้างแยกกับตัวห้องพักตรงระเบียงหลังห้อง
“ลูกค้าย้ายเข้ามาแล้วเหรอคะพี่พร”
ช่ออัญชัน ใจเพียร นักศึกษาสาววัยยี่สิบเอ็ดปีจากรั้วมหาวิทยาลัยเปิดปีสุดท้ายที่นั่งยองๆกับพื้นห้องน้ำเอ่ยถามเมื่อเงยหน้าขึ้นมาแล้วเห็นว่าเจ้าของหอพักที่เธออาศัยอยู่และยังใจดีให้งานเธอทำมายืนพิงไหล่อยู่ตรงประตูหลังห้องมองเธอด้วยแววตาปรานี นั่นเป็นเพราะพรนภารู้สึกเอ็นดูสาวน้อยจอมขยันคนนี้มากเหลือเกิน เพราะแม้ห้องพักของเธอจะมีสีค่อนข้างซีดตามวันเวลาที่เลยผ่าน แต่ก็ยังมีลูกค้าแวะเวียนเข้ามาขอเช่าไม่หยุด เนื่องจากหลังจากเข้ามาดูตัวอย่างห้องและเห็นว่าภายในห้องนั้นสะอาดเอี่ยมไร้กลิ่นอับกวนใจ อีกทั้งราคายังย่อมเยา ลูกค้าส่วนใหญ่จึงไม่รีรอที่จะขอเช่าต่อทันที ซึ่งความดีความชอบเรื่องความสะอาดของห้องพักจะเป็นใครไม่ได้เลยนอกจากช่ออัญชันคนนี้
 “ยังหรอกจ้ะ ลูกค้าเข้ามาพรุ่งนี้ช่วงบ่ายเหมือนที่ตกลงกันไว้”
“เฮ้อ โล่งอก อัญก็นึกว่าลูกค้ามาแล้ว เพราะอัญยังล้างห้องน้ำไม่เสร็จเลยค่ะ ในห้องก็ยังไม่ได้ถู หรือว่าพี่พรมีธุระอะไรจะใช้อัญหรือเปล่าคะ”
 “พี่ไม่มีอะไรจะใช้อัญชันหรอกจ้ะ ขอบใจมาก แต่เมื่อกี้พ่อของอัญชัน…โทรมา”
พรนภาตอบกลับเสียงนุ่ม ดวงตาที่ทอดมองเด็กสาวตรงหน้ายิ่งทวีความเอ็นดูปรานี เพราะนอกจากช่ออัญชันจะขยันขันแข็งรับทำงานทุกอย่างที่มีเวลาว่างจากการเรียน เด็กสาวยังมีน้ำใจเอื้อเฟื้ออยู่เสมอ ซึ่งคนแบบนี้หาได้ยากนักในปัจจุบัน แต่สิ่งที่ต้องพูดออกไปนี่สิมันทำให้รอยยิ้มของเธอจางหาย เพราะเมื่อสักครู่เธอเพิ่งได้รับโทรศัพท์ที่ปลายสายเป็นผู้ชายเมาแอ๋พูดจาเกือบไม่รู้เรื่องอีกครั้งในรอบสัปดาห์ และผู้ชายคนที่ว่าคือบุพการีของช่ออัญชันที่โทรมาสั่งให้ลูกสาวรีบโอนเงินไปให้ตัวเองเหมือนเช่นทุกครั้งที่โทรมา
“พ่อ…โทรมาว่ายังไงบ้างคะ”
ใบหน้าชื้นเหงื่อหมองจัดเมื่อได้ฟัง แม้จะพอคาดเดาได้บ้างแต่ช่ออัญชันก็ยังถามออกไปเพื่อความแน่ใจ ใจหนึ่งยังหวังลมๆแล้งๆว่าพ่ออาจจะต้องการโทรมาเพื่อแจ้งข่าวดีว่าแม่ของเธอที่กำลังป่วยมีอาการดีขึ้นให้เธอสบายใจก็ได้
“พ่อของอัญชันฝากบอกว่าให้…รีบโอนเงินไปให้ท่าน ด่วนที่สุด!”
พรนภากลั้นใจบอกออกไปพลางมองใบหน้าน่ารักแต่ช่างไร้ความสดใสตามประสาเด็กสาวรุ่นด้วยความสงสารเมื่อเห็นช่ออัญชันหลุบสายตามองลงต่ำแล้วลอบถอนหายใจอออกมาเบาๆคล้ายกำลังผิดหวัง มือคร้ามเหี่ยวย่นเล็กน้อยตามวัยล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงผ้าฝ้ายสีเขียวขี้ม้าที่สวมใส่ แล้วหยิบแบงค์ห้าร้อยออกมาหนึ่งใบส่งให้แม่บ้านคนเก่ง นี่คือค่าจ้างสำหรับทำความสะอาดห้องพักแต่ละครั้งที่ช่ออัญชันได้รับ และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งครั้งที่เด็กสาวไม่มีโอกาสใช้มัน อย่าว่าแต่ใช้เลย แค่ได้เก็บค่าแรงจากหยาดเหงื่อที่ไหลโทรมกายเหล่านี้ไว้ในกระปุกออมสินหมูน้อยให้นานเกินหนึ่งสัปดาห์หรือพกไว้ในกระเป๋าสตางค์สีซีดยังแทบไม่มีโอกาส เพราะส่วนใหญ่มันจะถูกส่งกลับไปให้คนที่อยู่ที่บ้านใช้มันเสียมากกว่า
“ขอบคุณค่ะพี่พร”
ช่ออัญชันกระพุ่มมือไหว้เมื่อเจ้าของหอพักยื่นเงินค่าแรงมาตรงหน้า ก่อนก้มมองมันด้วยสายตามีความหวัง อย่างน้อยๆเงินจำนวนนี้คงพอจะช่วยให้แม่ของเธอไม่ต้องทนเจ็บตัวจากพายุอารมณ์เกรี้ยวกราดของบิดาได้บ้าง เพราะตั้งแต่จำความได้ เธอกับแม่จะถูกพ่อทุบตีทุกครั้งจนเนื้อตัวเขียวช้ำหากพ่อต้องการเงินแล้วแม่กับเธอไม่มีให้ เธอจึงไม่เคยคิดดื้อดึงเวลาที่พ่อโทรมาสั่งให้โอนเงินกลับไป
“อัญชันรีบไปโอนให้เรียบร้อยก่อนก็ได้ เดี๋ยว… ค่อยกลับมาทำต่อ”
โชคดีที่พรนภายั้งปากไว้ทันไม่ได้พูดออกไปอย่างที่ใจคิดว่าหากช่ออัญชันยังคงชักช้า อีกเดี๋ยวโทรศัพท์ของหอพักคงมีสายเข้าพร้อมเสียงด่าทอต่อว่าด้วยคำหยาบคายเพราะยังไม่ได้รับเงินที่ต้องการเสียที
“เดี๋ยวอัญจะรีบกลับมาทำต่อนะคะพี่พร”
“รีบไปเถอะจ้ะ ข้ามถนนดูรถดูลาให้ดีด้วยนะอัญชัน”
“ค่ะพี่พร เดี๋ยวอัญมาค่ะ”
พูดจบช่ออัญชันก็ล้างมือแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องเพราะรู้ดีเช่นกันว่าหากเธอยังไม่รีบโอนเงินไปภายในห้านาทีนับจากที่พ่อของเธอโทรเข้ามาแล้วอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง ท่าทางรีบร้อนของเด็กสาวทำให้พรนภาจำต้องเอ่ยปากเตือนด้วยความเป็นห่วง รู้ดีว่าที่ช่ออัญชันรีบเร่งคงเป็นเพราะยังทำความสะอาดห้องค้างไว้และอีกไม่เกินสองชั่วโมงเด็กสาวคนขยันจะต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานพิเศษที่ร้านอาหารฟาสต์ฟูดชื่อดังอีกที่
พรนภาได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนแล้วมองตามร่างเล็กบางแทบปลิวตามลมของช่ออัญชันไปจนลับสายตา พลางคิดว่าโชคร้ายอะไรของเด็กคนนี้หนอที่ต้องเกิดมาลำบากลำบนมากถึงขนาดนี้ จริงอยู่ว่านักศึกษาที่หารายได้พิเศษทำระหว่างเรียนนั้นเป็นเรื่องดีเพราะมันจะช่วยแบ่งเบาภาระของผู้ปกครองไปได้บ้าง อีกทั้งเธอยังเห็นลูกค้าที่เป็นนักศึกษาของเธอหลายคนก็หางานเล็กๆน้อยๆตามร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าทำ
แต่ในกรณีของช่ออัญชันคงไม่เรียกว่าเป็นการแบ่งเบาภาระ เพราะเด็กสาวเป็นฝ่ายแบกภาระทั้งหมดไว้บนไหล่เล็กๆของตัวเองต่างหาก ช่ออัญชันพักที่หอพักของเธอตั้งแต่เริ่มเรียนปีแรกจนปีนี้เข้าสู่ปีที่สามแล้ว เธอจึงรู้เรื่องราวชีวิตของสาวน้อยหัวใจแกร่งคนนี้ค่อนข้างดี และรู้ด้วยว่าช่ออัญชันไม่เคยได้รับเงินจากบิดามารดาเลยสักบาท เงินที่ติดตัวมาจากต่างจังหวัดเพื่อเข้ามาศึกษาต่อที่กรุงเทพนั้นเป็นเงินที่เด็กสาวทำงานหารายได้พิเศษแล้วแอบฝากไว้กับคุณครูที่ปรึกษาชั้นมัธยมปลายล้วนๆ
พอเข้ามาอยู่กรุงเทพและเข้ามาติดต่อห้องพักของเธอวันแรก ช่ออัญชันก็แสดงเจตจำนงว่าอยากได้ห้องพักที่มีราคาถูกมากที่สุดโดยไม่เกี่ยงขนาดและสภาพห้อง ในตอนนั้นที่เธอยังไม่รู้จักเด็กสาวมากพอและคิดว่ากำลังถูกกวนประสาทจึงตอบไปทันทีว่ามีอยู่หนึ่งห้องตามที่ต้องการและพาไปดู ซึ่งห้องที่ว่าคือห้องใต้บันไดที่มีข้าวของมากมายเก็บสุมเอาไว้ เธอคิดว่าจะได้เห็นใบหน้าโกรธเคืองจากเด็กสาว แต่เอาเข้าจริงช่ออัญชันกลับตอบรับทันที แม้เธอจะบอกว่ามันไม่สามารถเข้าพักได้เพราะห้องมีพื้นทีแคบแค่พอให้เด็กสาวตัวเล็กๆคนหนึ่งอาศัยซุกหัวนอนได้เท่านั้น แต่เด็กสาวนัยน์ตาเศร้าก็ยังยืนยันว่าสามารถอยู่ได้ ซึ่งช่ออัญชันก็อาศัยอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ไม่เคยบ่นให้ฟังว่าอยากจะย้ายไปอยู่ห้องปกติแม้ว่าเธอจะยกให้อยู่ฟรีด้วยความสงสารก็ตาม
อีกทั้งหลังจากปัดกวาดทำความสะอาดที่พักเรียบร้อยในช่วงบ่าย ช่ออัญชันยังเข้ามาปรึกษาว่าในระยะใกล้ๆกับหอพักมีงานอะไรให้ทำบ้าง ขอแค่เป็นงานสุจริตหญิงสาวทำได้ทุกอย่าง เธอจึงลองบอกทีเล่นทีจริงว่าไม่ต้องไปหาที่ไหนไกล เพราะเธอมีงานแม่บ้านสำหรับทำความสะอาดห้องตอนมีลูกค้าย้ายเข้าย้ายออกที่กำลังต้องการพอดีเพราะเป็นช่วงใกล้เปิดภาคเรียนใหม่และแม่บ้านประจำอายุค่อนข้างมากทำงานหนักไม่ค่อยไหว แต่งานค่อนข้างหนักหน่อย ไม่แน่ใจว่าช่ออัญชันจะทำไหวหรือเปล่า พอสิ้นคำพูดของเธอ เด็กสาวก็พยักหน้าตกลงพร้อมทั้งร้องขออุปกรณ์ทำความสะอาดทันที และเป็นอย่างนี้เรื่อยๆมาที่เธอจะเห็นช่ออัญชันรับทำงานนู้นงานนี้หลังจากเรียนเสร็จ ไม่เคยเห็นเด็กคนนี้เที่ยวเตร่ตามประสาเด็กวัยเดียวกันสักครั้ง
แต่ถึงจะเวทนามากมายเธอก็ไม่รู้จะช่วยอย่างไรได้ เพราะสาเหตุที่ทำให้ช่ออัญชันต้องก้มหน้าทำงานงกๆจนแทบไม่มีเวลาพักอยู่ทุกวันนี้ไม่ได้มาจากตัวเด็กสาว แต่เป็นบุพการีที่ช่ออัญชันไม่สามารถโต้แย้งได้เลยนั่นต่างหาก ช่ออัญชันต้องเรียนไปพร้อมๆกับทำงานส่งเงินกลับไปที่บ้าน เพราะบ้านหลังน้อยของตัวเองที่ต่างจังหวัดติดจำนองไว้กับธนาคาร อีกทั้งมารดายังมาป่วยกระเสาะกระแสะจากการตรากตรำทำงานหนักมาตลอดชีวิตจนร่างกายอ่อนล้าทำงานไม่ไหว เธอจึงได้แต่หวังว่าด้วยความดีและความกตัญญูที่ช่ออัญชันทำมาทั้งหมด คงส่งผลให้ในภายภาคหน้าช่ออัญชันจะสามารถปลดแอกที่แบกเอาไว้บนบ่าได้สำเร็จและมีโอกาสได้สัมผัสกับคำว่าสุขสบายอย่างคนอื่นเขาบ้าง
***********************************************************************************************
...ทักทายกันหน่อย...
ก่อนอื่นเลยขอสวัสดีปีใหม่นักอ่านทุกๆท่านที่เข้ามาอ่านนิยายนะคะ อยากจะบอกว่ารู้สึกดีมากที่มีผลงานกลับมาฝากนักอ่านทุกๆท่านอีกครั้ง ภัคห่างหายจากการอัพนิยายไปซะนาน อย่าเพิ่งลืมเค้าน๊า
ที่สำคัญคือวันนี้ภัคมากับนามปากกาที่สอง 'พิชามญชุ์' เนื่องจาก 'สยบรักเมียบำเรอ' เนี่ยจะมีเนื้อหาที่ค่อนข้างเข้มข้นหนักไปทางดราม่ากว่าที่เคยเขียนมาค่ะ แต่ก็ไม่ถึงกับว่าพระเอกตายนางเอกพิการ ตอนจบเศร้าโศกอะไรขนาดนั้น แค่เนื้อเรื่องมันหนักกว่าปกตินิดนึง ยังไงขอฝากน้องใหม่ดราม่าไว้สักเรื่องนะคะ
เหมือนเดิมเลยคือสามารถพูกคุย ติติง ชม จะว่า หรือแนะนำได้เกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้ เพราะตัวนักเขียนไม่มีอีโก้เลยจริงๆ อยากได้คอมเม้นต์จากนักอ่านใจแทบขาด อยากเห็นนักอ่านอินกับนิยายของตัวเอง เพราะฉะนั้นไม่ต้องเกรงใจ อยากพูด อยากบอกอะไร เชิญเลยค่ะ!
ปล.ถ้าหากนักอ่านคนไหนยังไม่ได้กดไลค์เพจ รบกวนกดไลค์ไว้ล่วงหน้าเลยน๊า เพราะหลังจากลงนิยายประมาณหนึ่งสัปดาห์ ภัคจะมาแจกนิยายค่ะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามกันเสมอมาค่ะ
พิจักขณา / พิชามญชุ์
*******************************************************************************************