สยบรักเมียบำเรอ

 
เอี๊ยดดดดดดดดดดดด
ทันทีที่ถึงจุดหมาย อาชาวินจึงเหยียบเบรกรถตัวโก่งจนเกิดกลิ่นเหม็นไหม้และเสียงล้อรถครูดกับถนนดั่งลั่น ส่งผลให้ร่างเล็กๆของช่ออัญชันกลิ้งหลุนๆไปกระแทกกับกระบะรถอีกครั้งอย่างไม่ทันตั้งตัวเหมือนถูกเทกระจาด เมื่อเครื่องยนต์ดับสนิท หญิงสาวจึงพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง ดวงตาแดงก่ำมีคราบน้ำตาคลอขังมองไปรอบๆอย่างไม่ค่อยไว้ใจนัก เพราะตอนนี้อาชาวินขับพาเธอเข้ามาในตัวเมืองที่ตึกอาคารส่วนใหญ่เป็นสถานบันเทิงที่เปิดให้บริการนักท่องเที่ยวกระเป๋าหนัก โดยเฉพาะตึกตรงหน้าที่อาชาวินนำรถมาจอดมีป้ายไวนิลขนาดใหญ่พร้อมไฟกะพริบชื่อว่า ‘แองเจิ้ล คลับ’
ปัง!
เสียงประตูรถถูกอาชาวินปิดกระแทกดังปังบ่งบอกความไม่สบอารมณ์เรียกสายตาแดงช้ำของช่ออัญชันให้หันไปมอง สายตาดุกร้าวของอาชาวินกำลังมองเธออยู่เช่นเดียวกัน ไม่รู้เธอคิดมากไปเองหรือเปล่าว่าดวงตาของเขาเหมือนมีลูกไฟร้อนแรงดวงโตซ่อนอยู่ในนั้น ชายหนุ่มเหมือนคนที่กำลังโกรธแค้นเธอหนักหนาและรอเวลาเอาคืนอย่างสาสม อยู่ๆขนอ่อนบนเรือนกายก็ลุกซู่จนรู้สึกเย็นเยียบไปทั่วร่าง ความหวาดหวั่นจู่โจมเข้าหาจนช่ออัญชันเผลอตัวกระถดถอยหลังเมื่ออาชาวินค่อยๆย่างกรายเข้ามาใกล้โดยที่สายตาคู่คมจ้องมองเธอนิ่งๆตาไม่กะพริบ
“ฉันจะเข้าไปทำ ‘ธุระ’ ข้างใน”
ยืนมองจ้องอยู่หลายนาทีจนเนื้อตัวเปราะบางสั่นระริกด้วยความตื่นกลัวอาชาวินจึงแสยะยิ้มดูแคลนมุมปากแล้วเอ่ยบอก คำว่า ‘ธุระ’ จากเรียวปากร้ายกาจทำให้ดวงตาของช่ออัญชันหมุนกลับไปมองป้ายชื่อของสถานที่ตรงหน้าอีกครั้งอัตโนมัติ ‘แองเจิ้ล คลับ’ ถึงจะไม่เคยเข้าไปด้านในแต่ช่ออัญชันก็รู้ดีว่าที่นี่คือสถานบันเทิงประเภทไหน เพราะด้านหน้ามีภาพสาวสวยแต่งกายด้วยเสื้อผ้ารัดรูปเปิดโชว์เรือนร่างอยู่มากมาย อีกทั้งเธอเองยังเคยเกือบหลงเข้าไปสมัครงานสถานที่คล้ายๆแบบนี้มาแล้วเพราะเห็นว่าเงินเดือนเยอะ โชคดีที่พรนภาเจ้าของหอพักที่เธออาศัยอยู่เห็นใบปลิวที่เธอถือติดมาซะก่อน พี่พรจึงเล่าให้ฟังว่าสถานที่แบบนี้คืออะไร เธอจึงยังไม่ได้หลวมตัวเข้าไปสมัครทำงานและไม่คิดเข้าใกล้อีกเลย
“นั่งรออยู่ตรงนี้สักชั่วโมงสองชั่วโมงห้ามไปไหน ฉันมีนัดกับสาวๆที่นี่ แต่ถ้าติดลมก็อาจจะกินเวลานานกว่านั้น เพราะน้องๆที่นี่น่ะทั้งสวยทั้งร้อนแรงถึงใจ ไม่เงอะงะน่าเบื่อเหมือนใครบางคนแถวนี้ จืดชืด!”
อาชาวินทิ้งท้ายไว้ให้ ‘ใครบางคน’ ที่ถูกพูดถึงหน้าถอดสีก่อนเดินล้วงกระเป๋าก้าวยาวๆหายเข้าไปในตัวอาคารด้วยท่วงท่าสบายๆคล้ายคุ้นเคยเป็นอย่างดี ปล่อยทิ้งให้ช่ออัญชันนั่งมองไปรอบๆด้วยความหวาดกลัว หญิงสาวกระถดร่างซุกตัวพิงกระบะชันขานั่งกอดเข่าตัวเองเอาไว้แน่น ดวงตาแดงช้ำเบือนหน้าหนีจากสถานที่ตรงหน้าไปมองทางอื่น แต่กลับต้องผงะตกใจแล้วรีบทิ้งตัวลงนอนทำตัวให้ลีบเล็กแนบติดกับพื้นกระบะ เพราะห่างออกไปอีกสองช่วงตึกเป็นบ่อนของเสี่ยชาญชัย บ่อนที่เธอถูกพ่อแท้ๆลากตัวไปเป็นตัวปลดหนี้ ภาพความทรงจำเลวร้ายในวันวานผุดขึ้นมาเป็นฉากๆชัดเจน ทำไมใครๆก็ไม่ต้องการเธอ ความรู้สึกว่าตัวเองช่างไร้ค่าทำเอาร่างบางสะอื้นไห้จนตัวโยนอย่างน่าเวทนาจับจิต
“คุณอาชาอย่าลืมสัญญานะคะว่าพรุ่งนี้จะมาหาเชอร์รี่อีก”
เวลาผ่านนานเท่าไรไม่รู้ที่ช่ออัญชันคู้ตัวนอนตะแคงซบใบหน้ากับพื้นรถกระบะแล้วปล่อยน้ำตาให้รินไหล รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงหวานของผู้หญิงเรียกชื่อของอาชาวิน ช่ออัญชันจึงยกมือปาดน้ำตาทิ้งแล้วยันตัวลุกขึ้นนั่ง และภาพตรงหน้าก็ทำเอาคนนอนตากแดดร้องไห้จนดวงตาบวมเป่งนิ่งอึ้ง เพราะอาชาวินกำลังก้มจูบดูดดื่มกับผู้หญิงผมยาวเฟื้อยผิวขาวร่างสูงเพรียวแต่งกายด้วยชุดเดรสสีส้มสดใส แม้ไม่เห็นหน้าแต่ก็เดาได้ว่าคงสวยน่าดู จากนั้นจึงก้มมองตัวเองพลางนึกเปรียบเทียบ อย่าว่าแต่ความสวยเลย แค่เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายสกปรกเปื้อนดินโคลนของเธอก็ทำให้เห็นชัดเจนแล้วว่าทำไมอาชาวินจึงรังเกียจเธอหนักหนา สมแล้วที่เขาไม่คิดมองคนอย่างเธอ
ความรู้สึกตอนนี้เป็นเช่นไรไม่อาจตอบออกมาเป็นคำพูดได้เลย รู้เพียงแค่ว่ามัน ‘จุก’ จุกเหมือนตอนถูกกำพลกำหมัดชกเข้าที่ท้องน้อยจนตัวบิดงอลงไปนอนกองอยู่บนพื้น จุกจนแน่นในอก จุกและแน่นจนแม้แต่หายใจยังรู้สึกถึงความเจ็บปวดทรมานที่เกาะกินไปทั่วร่างยามหายใจเข้าออก ช่ออัญชันเบือนหน้าหนีภาพกระทบความรู้สึกตรงหน้าเมื่อเห็นอาชาวินกับผู้หญิงคนนั้นผละริมฝีปากออกจากกัน หญิงสาวรีบนั่งหันหลังให้คนทั้งคู่เพราะไม่อยากให้อาชาวินว่าเอาได้ว่าเธอยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขา
“แน่นอนสิครับเชอร์รี่ คุณน่ารักร้อนแรงจนทำให้ผมติดใจขนาดนี้ ผมต้องกลับมาหาคุณทุกวันแน่”
ถ้อยคำออดอ้อนของผู้หญิงที่ชื่อเชอร์รี่เมื่อครู่แม้มันจะทำให้เธอรู้สึกแย่ แต่มันยังไม่ทำให้ช่ออัญชันรู้สึกเจ็บร้าวได้เท่าคำตอบรับและชื่นชมด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานจากปากของอาชาวินได้เลย น้ำเสียงและคำพูดดีๆที่เขาไม่เคยใช้กับเธอสักครั้ง
“แหม คุณอาชานี่ปากหวานจังเลยนะคะ”
“ผมพูดจริง”
“ถ้าจะมาหาเชอร์รี่บ่อยขนาดนั้น คุณอาชาพาเธอเชอร์รี่กลับไปอยู่ด้วยเลยดีกว่าไหมคะ จะได้เอาเวลาเดินทางมา…ทำอะไรสนุกๆกัน” น้ำเสียงท้ายประโยคของเชอร์รี่ยั่วยวนพร้อมส่งสายตายั่วเย้าซุกซนให้อาชาวิน
“เป็นความคิดที่เยี่ยมมาก งั้นวันนี้เชอร์รี่กลับไปพร้อมผมเลยแล้วกัน เชิญขึ้นรถเลยครับคนสวย”
ไม่เพียงแค่พูด แต่อาชาวินยังประคองสตรีร่างระหงคนนั้นเดินอ้อมหน้ารถมาอีกฝั่งซึ่งเป็นฝั่งเดียวกันกับที่ช่ออัญชันนั่งหันหน้ามา ดวงตากลมหม่นจึงมองเห็นชัดเจนว่ามือหนาข้างหนึ่งของอาชาวินโอบกอดเอวคอดไว้แนบกาย ซึ่งฝ่ายหญิงก็เอนศีรษะซบกับไหล่กว้าง ส่วนมือหนาอีกข้างทำหน้าที่เปิดประตูรถแล้วช่วยประคองให้เชอร์รี่ขึ้นไปนั่งบนรถอย่างทะนุถนอมเอ็นดู
“ขอบคุณค่ะ แต่คุณอาชาคะ ถ้าเชอร์รี่ไปกับคุณอาชา แล้วใครจะรับแขกที่จองคิวเชอร์รี่คืนนี้ไว้ล่ะคะ คุณแม่แซนดี้ต้องไม่ยอมแน่เลยถ้าเชอร์รี่หาคนมารับแขกแทนไม่ได้ สงสัยเชอร์รี่คงไปกับคุณอาชาไม่…”
“ผมไม่ยอมหรอก ยังไงเชอร์รี่ก็ต้องไปกับผม เอาอย่างนี้…”
อาชาวินก้มใบหน้าจูบปิดปากของเชอร์รี่เอาไว้ไม่ยอมให้หญิงสาวพูดคำว่า ‘ไม่ได้’ อาชาวินทำหน้าเคร่งเครียดครุ่นคิด ก่อนที่ชายหนุ่มจะพยักหน้ากับตัวเองเหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่าง จากนั้นใบหน้าคมคายจึงเบือนหน้ามามองช่ออัญชันที่นั่งกอดเข่าอยู่ท้ายกระบะด้วยสายตาล้ำลึก
“ช่ออัญชัน! คืนนี้เธอต้องอยู่ที่แองเจิ้ล คลับ ทำหน้าที่ ‘รับแขก’ แทนเชอร์รี่”
เพียงแค่คำแรกที่ถูกอาชาวินเรียกชื่อ ลางสังหรณ์เลวร้ายบางอย่างก็ผุดขึ้นในสมอง ช่ออัญชันเงยหน้าขึ้นมองอาชาวินที่ตอนนี้เขาก็มองเขม็งมาที่เธอเช่นกัน รอยยิ้มมุมปากอย่างสาแก่ใจของเขาทำเอาช่ออัญชันรู้สึกหวาดหวั่น จนกระทั่งชายหนุ่มเอ่ยบอกความต้องการ เจ้าของร่างบางที่นั่งกอดเข่าจึงเบิกตากว้างด้วยความคาดไม่ถึง ความรู้สึกเย็นเยียบจนตัวชาเกาะกินร่างจนแทบขยับตัวไม่ได้
‘รับแขก!’
ช่ออัญชันนั่งนิ่งอย่างคนกำลังช็อกจัดก่อนที่ลมหายใจของความกลัวจะหอบถี่ขึ้นเรื่อยๆและถอยหลังหนีอัตโนมัติเมื่ออาชาวินเดินเข้ามาใกล้ น้ำตาแห่งความหวาดกลัวไหลพรากๆเมื่อคิดตามคำพูดของเขา อาชาวินจะให้เธอรับแขกแทนผู้หญิงคนนั้นงั้นหรือ ไม่นะ!
“จะหนีไปไหน! มานี่!”
“ไม่! ฉันไม่อยู่ที่นี่ คุณอาชาอย่าทำกับฉันแบบนี้เลยนะคะ ฉันกลัว ไม่เอาๆ ฮือ ฮือ”
อาชาวินกระโดดขึ้นมาบนท้ายกระบะอย่างรวดเร็ว ท่อนแขนเกี่ยวเอวบางเข้ามาแนบอกเมื่อช่ออัญชันกำลังจะกระโดดหนีลงไปจากรถ ร่างบางพยายามฮึดสู้ดิ้นรนหนีสุดกำลัง แต่ยิ่งดิ้นอาชาวินก็ยิ่งจับเอาไว้แน่น ความเจ็บจากแรงบีบรัดเทียบไม่ได้กับอาการอกสั่นขวัญหนีที่อาชาวินยัดเยียดให้ หยดน้ำตาใสๆจากความหวาดกลัวรินรดท่อนแขนแข็งแรงจนเปียกแฉะ แต่นั่นไม่ทำให้อาชาวินคิดสงสาร ชายหนุ่มล็อกร่างเล็กบางของเมียตีทะเบียนไว้ด้วยท่อนแขนข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างเปิดท้ายกระบะแล้วลากร่างสั่นสะอื้นจนตัวโยนลงไปยืนบนพื้นถนนคอนกรีต
“คุณอาชา ปล่อยฉัน ฮือ ฮือ ฉันไม่เข้าไป ปล่อยฉันนะคะ ฉันไม่เข้า ไม่รับแขก ไม่เข้าไป ไม่!”
สองมือเล็กทุบไหล่ทุบหน้าทุบไปทุกที่บนร่างกายของคนใจร้ายหวังให้ชายหนุ่มเจ็บจนปล่อยมือจากเธอ แต่มันก็เหมือนเคยที่เรี่ยวแรงน้อยนิดไม่เคยมีผลกับร่างแกร่ง หนทางสุดท้ายที่ช่ออัญชันพยายามเอาตัวรอดเมื่ออาชาวินเปลี่ยนจากกอดรัดมาจับแขนคือทิ้งตัวลงนอนไปบนพื้น ขืนตัวไม่ก้าวตามแล้วทำตัวแข็ง เสี้ยววินาทีที่ช่ออัญชันมองไปตรงหน้ามันช่างคับคล้ายคับคลาชวนให้นึกถึงวันที่เกือบถูกกำพลลากเข้าไปในบ่อน ก้อนแข็งๆจุกอยู่ที่ลำคอเมื่อภาพโหดร้ายปรากฏในความทรงจำชัดเจนเหมือนมันเพิ่งเกิดมาเมื่อไม่กี่นาทีมานี้
วันนั้นนอกจากความกลัว ความเสียใจ ยังเป็นวันที่หัวใจของเธอแตกสลายไม่มีชิ้นดีด้วยน้ำมือของผู้ชายที่ได้ชื่อว่า ‘พ่อ’ ที่ทำร้ายจิตใจของเธอให้แตกยับเกิดบาดแผลลึกรุนแรงทำเหมือนเธอไม่ใช่ลูก และในวันนี้หัวใจที่เต็มไปด้วยบาดแผลนองเลือดของเธอกำลังจะถูกทำร้ายอย่างโหดเหี้ยมทารุณซ้ำอีกครั้งด้วยน้ำมือของผู้ชายที่ได้ชื่อว่า ‘สามี’ สามีที่ทำเหมือนเธอไม่ใช่ภรรยาของเขา แม้จะรู้ว่าเขาไม่เคยเต็มใจรับเธอในตำแหน่งสูงส่งนั่น แต่เธอก็ไม่เคยคิดว่าอาชาวินจะรังเกียจและทำกับเธอแบบนี้ได้ลงคอ จิตใจเขาทำด้วยอะไร!
อาชาวินเห็นผู้หญิงขายบริการดีกว่าเธอ เธอไม่ว่า แต่เขากำลังถีบเธอตกนรกให้ตายทั้งเป็นแบบนี้ เธอรับไม่ได้!
“เธอต้องเข้าไป! เพราะฉันต้องการเชอร์รี่…ไม่ใช่เธอ! เข้ามาเดี๋ยวนี้”
อาชาวินโน้มตัวลงดึงร่างเล็กดื้อรั้นของช่ออัญชันที่พยายามดิ้นรนต่อต้านเข้ามากอดรัดแนบแน่นทำให้หญิงสาวหมดโอกาสหาทางหนี แต่ช่ออัญชันยังไม่ละความพยายาม ในขณะที่อาชาวินลากร่างเล็กเข้าใกล้ประตูทางเข้าของแองเจิ้ล คลับไปเรื่อยๆ หญิงสาวยังคงร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลพลั่กๆพลางทุบตีเตะขาไปมาอย่างกับคนบ้าไม่สนใจว่ามันจะโดนเนื้อตัวของคนใจร้ายที่จุดไหนบ้าง กระทั่งมือหนาของอาชาวินเอื้อมไปผลักประตูกระจกให้เปิดออกคล้ายเปิดทางสู่ประตูนรก ดวงตากลมโตจึงเบิกกว้าง หัวใจดวงน้อยกระตุกเฮือก…
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงกรีดร้องโหยหวนคล้ายสัตว์ได้รับบาดเจ็บรุนแรงของช่ออัญชันดังกังวานจนเสียงก้องหู จากนั้นแขนขาที่เคยผลักดันทุบตีร่างสูงสุดชีวิตกลับตกลงข้างตัวเหมือนคนหมดแรงเอาดื้อๆ  ร่างบางคอพับคออ่อนอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงจนอาชาวินต้องรีบตวัดร่างอ่อนปวกเปียกขึ้นอุ้มก่อนที่ช่ออัญชันจะล้มลงไปกระแทกกับพื้นให้เจ็บตัว
“อัญชัน อัญชัน ตื่นสิ โถ่โว๊ย!”
จากนั้นอาชาวินจึงอุ้มร่างไร้สติมานอนที่ท้ายกระบะรถที่ยังเปิดอ้า มือหนาตบแก้มขาวซีดเบาๆพยายามปลุกคนใจเสาะให้คืนสติ แต่ก็ไม่เป็นผล ชายหนุ่มจึงอุ้มร่างบางไปยังหน้ารถแล้วรีบขับพาออกไปเร็วเป็นพายุ ส่วนเชอร์รี่ได้แต่ยืนกอดอกมองตามท้ายรถกระบะของอาชาวินออกไปแล้วโคลงศีรษะน้อยๆอย่างไม่เข้าใจว่าอาชาวินจ้างให้เธอแสดงละครทำไม
************************************************
มาแล้วๆ พาไอ้ชั่ว ไอ้หื่น ไอ้โรคจิต และไอ้เถื่อนที่สาวๆเรียกขานด้วยความเอ็นดูมาส่งแล้วนะคะ มีเสียงบ่น เสียงกร่นด่าความเลวของพ่อพระเอกรูปหล่อกันมากมาย อย่าเพิ่งเทใจหนี หรือทิ้งพี่เค้าไปไหนนะคะ พี่อาชาเค้าได้ยินเสียงด่าดังเข้าหูมาเยอะแล้ว พี่เค้าเริ่มจะสำนึกได้บ้าง(มั้ง) อยากรู้ว่าพี่อาชาเค้าสำนึกแล้วจริงไหม ต้องติดตามกันต่อค่ะ
ปล.สาวๆที่อยากได้รูปเล่มพี่เค้าไปตบจูบ กระชากลากถูเอาคืนแทนหนูอัญชัน เตรียมตัวไว้ให้พร้อม ไม่เกินสิ้นเดือนนี้ พี่เค้าจะมาเปิดพรีออเดอร์แล้วค่ะ ฝากเอ็นดูพี่อาชาสุดหล่อเยอะๆนะคะ