THE EYES นัยน์ตาแห่งรัก

THE EYES นัยน์ตาแห่งรัก

 

ตอนที่ 3​ มีร่า น้าขอโทษ

 

รถของคาร์เรย์ขับออกมาทางนอกเมือง เขาจอดรถอยู่ที่ริมแม่น้ำแห่งหนึ่งที่ไม่ค่อยมีผู้คนสัญจรมากนัก

พอรถจอดเขาก็ลงจากรถทันที

"ลงมา"

"ไม่"

"ลงมา"

"ไม่ลง!!"

"เธอนี่น่ารำคาณจริงๆ" คาร์เรย์ก้มเข้าไปในรถแล้วดึงตัวมีร่าออกมาจนได้แม้เธอจะพยายามขัดขืน

"ก็บอกว่าไม่ลงไง!!!"

"อธิบายมา"

"อธิบาย??? อธิบายอะไร"

"ก็เรื่องที่เธอบอกฉันวันนั้นไง อธิบายมา"

"เดี๋ยวนะเดี๋ยว..คือว่าฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณพูดเลยสักนิด คุณบอกให้ฉันอธิบายอะไร ฉันว่าคุณต่างหากที่ควรจะอธิบาย ไม่ใช่ฉัน!! คุณลากฉันมาทำไม!"

"เธอรู้ได้ยังไง "

"รู้อะไร????"

"ก็เรื่องที่เธอเตือนฉันวันนั้นไง...เธอรู้ได้ยังไง"

"บอกไปคุณจะเชื่อหรอ"

"ก็ลองบอกมาสิ"

"ฉันไม่บอก ไม่พูดอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันจะกลับแล้ว"

"ถ้าเธอไม่พูดก็อย่าหวังว่าจะได้ไปจากที่นี่ "

"นี่!! นี่มันข่มขู่กันแล้วนะ มันจะมากไปรึเปล่าห๊ะ"

"รีบบอกมา ฉันไม่อยากต่อปากต่อคำกับเธอ"

"ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น!!!"

"เธอรู้ได้ยังไงบอกมา"

"นี่ จะบังคับกันให้ได้จริงๆใช่มั๊ย"

"ใช่ บอกมา"

"........................." มีร่าถอนหายใจฮึดฮัดมองคาร์เรย์ตาขวาง

"เร็วๆ"

"โอ๊ยยยย ก็ได้ สัญญาก่อนว่าถ้าฉันพูดแล้ว คุณจะปล่อยฉันกลับบ้านดีๆแบบไม่มีมลทิน "

"อืม ว่ามา"

"  " มีร่าทำหน้าบึ้งไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

"พูดสิ....."

"เออๆ กำลังจะพูดอยู่เนี่ย.........คือว่า....."

"เดี๋ยว.....ขอความจริงนะ...เพราะฉันเกลียดคำโกหกที่สุด"

"..........เฮ้ออออ....ฉันน่ะ สามารถมองเห็นเหตุการณ์ล่วงหน้าได้"

"...................." คาร์เรย์นิ่งสายตาของเขาบงบอกเลยว่าไม่เชื่อ

"จริงๆนะ"

"แล้วเธอเห็นได้ยังไง อยู่ๆก็เห็นเลยอย่างงั้นหรอ"

"เปล่า ฉันจะเห็นก็ต่อเมื่อ ฉันสัมผัสมือของคนคนนั้น"

"สัมผัสมือ????"

"อืมมมมมม"

"นี่เธอคิดว่าฉันจะเชื่อนิทานหลอกเด็กที่เล่าหรอ"

"เห็นมั๊ยพูดไปคุณก็ไม่เชื่อ....ฉันพูดจริงๆนะ ก็วันนั้นไงวันที่เราเจอกันที่หน้าธนาคาร ตอนฉันล้มแล้วคุณก็ช่วยดึงฉันขึ้นมา เราจับมือกันตอนนั้นฉันเลยเห็น"

"เล่าแบบละเอียดหน่อยสิ"

"ฉันเห็นคุณกำลังอยู่ในงานเลี้ยงอะไรสักอย่าง คนเยอะมากแล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างสูงผิวเข้มสวมถุงมือสีดำ เขาพุ่งเข้ามาหาคุณแล้วก็เอามีดคมวับแทงคุณด้วยนะ....ฉันเห็นจริงๆ"

"แต่ฉันไม่ถูกแทงนิ"

"ก็นั้นไง ก็เพราะว่าคุณฟังคำพูดที่ฉันเตือนใช่มั๊ย คุณพูดเองก่อนเราจะมาที่นี่ว่าคุณแทงเขาก่อนที่เขาจะแทงคุณ นี่แสดงว่าฉันช่วยชีวิตคุณเอาไว้นะ คุณน่าจะขอบคุณฉันมากกว่าจะมาข่าขู่ฉันแบบนี้!!!"

"ฉันจะขอบคุณก็ได้ แต่เธอต้องทำให้ฉันเชื่อก่อน"

"มันใช่เรื่องม่ะ!!!!"

"ยืนยันสิ"

"ยืนยันอะไร ฉันพูดไปหมดแล้ว เชื่อเถอะฉันพูดหมดแล้วจริงๆ"

"ไม่อ่ะ ฉันไม่เคยเชื่ออะไรโดยที่ไม่มีหลักฐาน "

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันไม่ได้ขอให้คุณมาถามซะหน่อย คุณบอกให้ฉันพูดฉันก็พูดไปหมดแล้ว ยังมาหาว่าฉันเล่านิทานหลอกเด็กอีก ยังจะมาให้ยืนยันบ้าๆบอๆอีก ฉันไม่มีหลักฐานอะไรทั้งนั้นแหละ"

"ถ้างั้นเธอก็ยังไปไหนไม่ได้"

"นี่!!! ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วยเนี่ย!!"

"........................." คาร์เรย์ตีสีหน้านิ่งอย่างเคย มีร่าได้แต่ถอนหายใจฮึดฮัดไม่พอใจ

"เฮ้อออ ก็ได้!!! ส่งมือคุณมา"

"...............อะไร"

"ส่งมือคุณมาสิ" มีร่า ไม่รอให้เขายื่นมือมาเอง เธอเอื้อมไปคว้ามือของคาร์เรย์ซะเลย ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยกำลังจะชักมือกลับ

"อยู่เฉยๆสิ อยากให้ฉันยืนยันไม่ใช่หรอ ถ้างั้นก็อยู่เฉยๆ"

"........................" พอได้ยินอย่างนั้นคาร์เรย์จึงนิ่งตามที่เธอบอก

มีร่าใช้มือทั้งสองข้างกุมมือของคาร์เรย์เอาไว้ เวลาผ่านไปชั่วอึดใจมีร่ายังคงนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ขยับ

ท่ามกลางความเงียบและสายลมที่พัดเอื่อย ชายหนุ่มมองหญิงสาวอย่างพินิจ ผมสีน้ำตาลอ่อนๆยาวประบ่าของเธอสะบัดไปมาตามแรงลมที่เข้ามาปะทะเล็กน้อย...ความสูงของเธอถึงแค่ระดับหน้าอกของคาร์เรย์เท่านั้น...มือเล็กๆของเธอยังกุมมือเขาเอาไว้แน่น ดวงตากลมโตเพ่งมองที่มือของคาร์เรย์แทบไม่กระพริบ...ชายหนุ่มเองก็จ้องเธอไม่วางตาเช่นกัน..

อยู่ๆมีร่าก็เงยหน้าขึ้นมา สายตาของทั้งคู่ประสานกันเข้าพอดี...คาร์เรย์นิ่งมากเขาไม่ได้หลบสายตาที่มีร่ามองมาเลยจนหญิงสาวต้องเป็นฝ่ายถอยออกห่างแล้วปล่อยมือของเขา

"เอ่อ....." เธอถอยหนีด้วยท่าทีเก้อเขินโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังเขินเรื่องอะไร

"เป็นไง...." คาร์เรย์พูดขึ้นก่อนเพื่อทำลายความเงียบ

"อ๋อ คือว่า พรุ่งนี้คุณมีนัดสำคัญใช่มั๊ย ฉันเห็นคุณกำลังนั่งคุยกับผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่ง เหมือนเธอมีเรื่องที่อยากจะให้คุณช่วย แต่ว่าคุณปฏิเสธเธอและนั่นมันทำให้เธอไม่พอใจมาก ฉันแนะนำว่าให้คุณตกลงช่วยเธอดีกว่านะ เพราะมันจะกระทบกับงานที่คุณกำลังจะทำมาก"

".............ภาคิน"  คาร์เรย์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหันไปหาภาคิน

"อะไรหรอครับเจ้านาย"

"เช็คดูสิว่าพรุ่งนี้ฉันมีนัดกับใครบ้าง"

"ครับ"    ภาคินหยิบตารางนัดหมายของคาร์เรย์ออกมาตรวจดู

"พรุ่งนี้เจ้านายมีนัดสำคัญครับ คุณนัดคุยเรื่องการซื้อหุ้นอู่ต่อเรือกันคุณเสกสรรค์ครับ" ภาคินบอก

"แล้วมีนัดกับใครอีกรึเปล่า ผู้หญิงมีมั๊ย"

"ไม่มีครับ"

"อืม ขอบใจ" คาร์เรย์หันกลับมามองที่มีร่าอีกครั้ง ด้วยสายตาเรียบนิ่ง

"จริงๆนะ ฉันเห็นจริงๆ ทำไมไม่รอให้ถึงพรุ่งนี้ก่อนล่ะจะได้รู้ว่าฉันไม่ได้โกหก"

"อืมมมมมม เอางั้นก็ได้ ฉันจะรอจนถึงพรุ่งนี้ก็ได้"

"อืม ถ้าเรื่องที่ฉันพูดไม่เป็นเรื่องจริง ฉันจะยอมให้คุณตัดคอฉันเลย" พอพูดออกไปแล้วก็แทบจะกระโดดตบปากตัวเองจะพูดแบบนั้นทำไมเนี่ย!!

"ขนาดนั้นเลยหรอ เธอพูดเองนะ"

 

นั่นไงเขายิ่งน่ากลัวอยู่ไม่รู้เป็นพวกมาเฟียรึเปล่า!!!

 

"อะ อืม ขนาดนี้แหละ แต่ถ้าเรื่องที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริงล่ะก็ คุณต้องขอโทษฉัน แล้วก็ห้ามมาข่มขู่ฉัน ห้ามมาก่อกวนฉัน แล้วก็ห้ามมากระชากลากถูฉันแบบวันนี้อีก "

"อืม ได้"

"ถ้าอย่างงั้น ฉันไปได้รึยัง มันดึกแล้วฉันง่วง แล้วอีกอย่างฝนก็ตั้งท่าจะตกแล้วด้วย ฉันไม่ชอบตอนฝนตกเลยจริงๆ ฉันไปได้รึยัง"

"ยัง"

"อ้าว ทำไมอ๊าาาาาา"

"กระเป๋าเธออยู่ในรถ"

"อ๋อ ลืมไปเลย ขอบคุณนะที่บอก"

"อืม"

"แฮ่ๆ ^^ ขอบคุณ งั้นลาล่ะนะ"   มีร่าวิ่งไปเอากระเป๋าสะพายของเธอก่อนจะหันมายิ้มให้คาร์เรย์และกำลังจะเดินหนีออกไปจากตรงนั้นแต่คาร์เรย์ก็พูดแทรกขึ้นมาอีก

"เธอจะเดินไปหรอ ถ้าหวังจะนั่งแท็กซี่กลับฉันบอกเลยว่าไม่มี เพราะถนนเส้นนี้ไม่ค่อยมีรถผ่านหรอกนะ"

".................." มีร่าชะงักเท้าทันที เธอหันกลัมามองคาร์เรย์ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆให้ เพราะจากสภาพโดยรวมแล้วมันจริงอย่างที่เขาว่า

"ขึ้นรถสิเดี๋ยวไปส่ง"

"เอ่อ ถ้าอย่างนั้น รบกวนด้วยนะ"

มีร่าเดินขึ้นรถเองด้วยความเต็มใจช่างต่างกับตอนมาซะจริง จากนั้นคาร์เรย์ก็ตามขึ้นมา ส่วนภาคินย้ายไปนั่งที่รถอีกคัน..

"ออกรถ"

"ครับ" คนขับรถน้อบรับคำสั่ง รถของคาร์เรย์แล่นออกมาจากตรงนั้นวนกลับเส้นทางเก่า คนขับรถขับมาที่เดิมตรงที่เจอมีร่าแต่ก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอลง

"เอ่อ จอดตรงนี้ก็ได้นะ ที่พักฉันอยู่ไม่ไกลเดี๋ยวไปต่อเอง"

"ถ้าอยู่ไม่ไกลก็บอกทางมาสิ"

"โอ๊ยยย ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันกลับเองสะดวกกว่า"

"ไปทางไหน"

นี่เขาหูตึงรึยังไงเนี่ย!!! ก็บอกอยู่ว่าจะกลับเองยังจะบังคับไปส่งอีก...เธออยากจะกระโดดสตั้นหน้าเขาสักฉากจริงๆ

มีร่ามองคาร์เรย์ด้วยสายตาจิกกัดพลางด่าสารพัด(ในใจ)^^

"ไปทางไหน.....เร็วๆสิ"

"เฮ้อ...ตรงไปทางนั้น แล้วก็เลี้ยวขวา ขับไปเรื่อยๆเลี้ยวซ้ายแล้วก็ขับไปอีกนิดเลี้ยวซ้ายอีกที ก็ถึงแล้ว"

"ไปตามที่เธอบบอก"

"ครับ"

มีร่านั่งรถมาด้วยความจำใจ ไม่นานก็ถึงที่พักของเธอ

ที่พักของมีร่าเป็นตึก6ชั้นสภาพค่อนข้างทรุดโทรม...ชั้น1/2/3 จะราคาแพงหน่อยเพราะอยู่ชั้นล่าง ส่วนชั้น4/5/6 ก็จะถูกกว่าเพราะว่าที่นี่ไม่ลิทฟ์ขึ้นลงต้องเดินเท้าเท่านั้น ห้องต่ำๆก็เลยต้องจ่ายแพงเพราะได้เดินน้อยกว่า ส่วนห้องของมีร่าอยู่ชั้น5 เพราะเป็นราคาที่เธอจ่ายไหว

"ถึงแล้ว จอดเลยค่ะ "

"แน่ใจนะว่าไม่ใช่ตึกร้าง" คาร์เรย์ถามเมื่อเห็นสภาพตึก

"นี่ ฉันไม่ได้รวยมีรถสามสี่คันแบบคุณนี่ แค่นี้ก็หรูแล้ว แค่ไม่ต้องนอนตากฝนก็พอ"

".................."

"ขอบคุณที่มาส่งนะไปล่ะ" มีร่าไม่รอช้ารีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปในตึกทันที...

คาร์เรย์นิ่งมองเธออยู่สักพักจนเธอลับสายตาไปจึงสั่งให้คนขับออกรถ

"ออกรถ"

"ครับ"

จากนั้นรถของคาร์เรย์ก็ขับออกไป มีร่าที่พึ่งวิ่งเข้าไปในตึกวิ่งย้อนกลับมาดูว่าเขาไปแล้วจริงรึเปล่าพอเห็นว่าไปแล้ว ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

"เฮ้ออออ ใจหายหมด นึกว่าจะโดนจกไตไปขายซะแล้ว" เธอเอามือลูบหน้าอกตัวเองปอยๆก่อนจะเดินขึ้นห้องไป

"คืนนี้หลับเป็นตายแน่ฉัน"

เช้าวันต่อมา
​มีร่านอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงของเธออันที่จริงเธอตื่นนานแล้วแต่แค่ไม่อยากลุกเท่านั้น จะลุกไปทำไมโรงเรียนก็ไม่ได้ไปงานก็ยังหาไม่ได้นอนขึ้นอืดอยู่ห้องนี่แหละ

แต่ทว่าอันที่จริงแล้วเธอมีเรื่องที่กำลังกวนใจอยู่...ในตอนนั้นที่เธอจับมือของคาร์เรย์เธอเห็นอีกภาพหนึ่งของเขา ภาพภาพนั้นค่อนข้างชัดเจนมาก มากจนผิดปกติ แต่เธอคิดว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรก็เลยไม่ได้บอกเขาไป

"มันอะไรกันนะ ภาพตอนนั้นน่ะ ไม่เคยเห็นภาพอะไรจัดแจ๋วขนาดนนี้มาก่อนเลย" มีร่าพึมกับตัวเอง...

ภาพที่มีร่าเห็นก็คือ ผู้ชายคนหนึ่งที่ดูจากท่าทางแล้วน่าจะเป็นคาร์เรย์นั้นแหละ ตอนนั้นเป็นเวลากลางคืนและมืดมากฝนก็กำลังกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ท่ามกลางความมืดและสายฝนที่กำลังโปรยปลาย มีแสงจากไฟหน้ารถสาดเข้ามา กระทบม่านตาของเธอ เงาดำของเขาคนนั้นค่อยๆเดินเข้าหาอะไรสักอย่างที่มีร่าเองก็ไม่รู้ว่าอะไรเหมือนกัน...

แต่พอเพ่งมองดูแล้วสายตาของเขาตอนนั้นน่ากลัวมาก แต่เธอกลับไม่รู้สึกกลัวเลย....ดวงตาของเขาแดงก่ำและกำลังจ้องอะไรสักอย่างอย่างตั้งใจ แต่ภาพที่เธอเห็นตอนนั้นมันชัดมาก ชัดจนน่าแปลกใจแถมมันยังทำให้มีร่ารู้สึกแปลกๆอีกด้วย มันแปลกจนอธิบายไม่ถูกเลย

"โอ๊ยยยยยย ช่างเถอะไม่เกี่ยวกับเราสักหน่อย" มีร่าสะบัดหัวไปมาเพื่่อหยุดความคิดไว้แค่นั้น...เธอดึงผ้าห่มมาคลุมโปงเอาไว้แต่ไม่ทันที่จะได้หลับตาลงเสียงมือถือของเธอก็ดังขึ้น...

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดดดด ตื๊ดดดดด

มีร่าดึงผ้าห่มออกก่อนจะคว้มมือถือมากดรับ

"ค่ะน้า ว่าไงคะ"

"(มีร่า ตอนนี้หลานอยู่ไหนหรอ)"

"หนูอยู่ห้องค่ะ นอนอยู่น้ามีอะไรรึเปล่า"

"(เอ่อ คือว่ามีร่าจ๊ะ หลานพอจะมีเงินให้น้ายืมสักห้าหมื่นมั๊ย)"

"น้าคะ!! หนูจะไปเอาเงินห้าหมื่นมาจากไหน!!!"

"(มีร่าช่วยน้าด้วย น้าเดือนร้อนจริงๆ ถ้าน้าไม่มีเงินห้าหมื่นวันนี้น้าตายแน่ๆ)"

"น้าคะ หนูไม่มีจริงๆ น้าก็รู้"

"(แต่น้าจำเป็นจริงๆนะมีร่า)"

"เรื่องจำเป็นที่น้าว่า คงหนีไม่พ้นไปติดหนี้พนันเขาอีกใช่มั๊ยคะ หนูบอกให้น้าเลิกเล่นทำไมน้าไม่ฟังหนูบ้าง!!!"

"(น้าจะเลิกแล้วจริงๆ หลานช่วยน้าหน่อยนะ อีกแค่ครั้งเดียว)"

"น้าคะ เรื่องหนี้ธนาคารที่น้าเอาที่ดินไปจำนองหนูยังหาทางออกไม่ได้เลย ขนาดหนูยังช่วยตัวเองไม่ได้ แล้วหนูจะมีปัญญาที่ไหนไปช่วยน้าคะ!!!"

"(ก็แหวนวงนั้นไง วงที่แม่ของหลานทิ้งเอาไว้ให้ )"

"น้าคะ!!!!! น้าก็รู้ว่าแหวนวงนี้มีค่ากับหนูแค่ไหน ต่อให้มีเรื่องคอขาดปาดตายยังไงหนูก็ไม่มีวันขาย ครั้งนี้น้าคงต้องช่วยตัวเองแล้วล่ะ แค่นี้นะคะ!"

"เดี๋ยวสิมีร่า มีระ......................"

มีร่าตัดสายทิ้งไปแล้ว เธอเห็นใจน้าของเธอนะแต่ว่าแบบนี้มันมากเกินไปแล้ว มีร่ากำลังจะเสียบ้านของแม่ไปแล้ว เธอจะไม่ยอมเสียแหวนของแม่ไปอีก เป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่มีทางขายเด็ดขาด

 

บ้านน้าสาวของมีร่า

​ผู้ชายสองคนกำลังรื้อค้นข้าวของจนทั้งบ้านกระจัดกระจาย...น้าสาวของมีร่าได้แต่นั่งร้องไห้แล้วขดตัวอยู่มุมห้อง...พวกนั้นเอาปืนจอที่หัวของเธอ เธอสั่นงั้นงกด้วยความหวาดกลัวสุดขีด

"ว่าไง หลานแกยอมรึเปล่า" ผู้ชายร่างใหญ่ผิวดำเข้มเอาปืนกดที่หัวของเธอ

"อ๊ายยยยย อย่ายิงฉันนะฉันกล้วแล้ว ฮือออออๆๆๆๆ"

"ถ้ากลัวก็เอาเงินมา แกเป็นหนี้เสี่ยอยู่เกือบล้านนะ แต่ตอนนี้เสี่ยจะเอาแค่ห้าหมื่นถือว่าเสี่ยใจดีสุดๆแล้ว!!!!"

"ฉันรู้จ๊ะฉันรู้....ฮืออๆๆๆ "

"ไหนแกบอกว่าหลานจะช่วย ไหน!!!!มันว่าไง!!!!!!" ไอ้ล่ำคนนั้นตะคอกเสียงดัง

"หลานฉันก็ต้องยอมช่วยอยู่แล้ว....เธอมีแหวนเพรชวงหนึ่งถ้าขายคงได้เป็นหลักแสน ฉันจะไปเอามาให้ ฮืออออๆๆ อย่าฆ่าฉันนะฉันไหว้ล่ะ ฮืออๆๆๆ ฉันจะไปเอามาให้จริงๆ"

"ถ้าอย่างงั้นก็ได้ แต่เพื่อกันไม่ให้แกหนี ฉันจะเป็นคนพาแกไปเอง...ไป!!!!!!!"

"เอ่อ ตอนกลางวันหลานฉันมันไม่อยู่หรอก ต้องออกไปทำงานไปหาตอนนี้ก็ไม่เจอ คงต้องไปตอนเย็นๆโน้นแหละนะ"

"อย่ามาลูกเล่นกับฉันนะ!!!"

"จริงๆฉันพูดจริงๆ"

"งั้นก็ได้ ไอ้เสื้อวันนี้เฝ้านังนี้ไว้ ตอนเย็นเราจะไปเอาเงินกัน....."

"ครับพี่"

เมื่อตกลงกันได้ ก็รอให้ถึงตอนค่ำ น้าของมีร่าพยายามโทรหามีร่าอยู่หลายรอบเพื่อจะบอกให้เธอหนีไปแต่ว่ามีร่ากลับไม่ยอมรับสายเธอเลย..

 

เธอจำเป็นต้องทำแบบนี้จริงๆถ้าไม่ทำเธอต้องตายแน่ๆ แต่ถึงอย่างนั้นน้าของมีร่าก็พยายามถ่วงเวลาเอาไว้ให้นานที่สุด

 

"ทำไมไม่รับสายนะ....ฮืออออๆๆ มีร่าน้าขอโทษนะลูก ฮืออออๆๆๆๆๆ"

 

โปรดติดตามตอนต่อไป