[ Set Up ] เถื่อนกว่าพี่ ไม่มีอีกแล้ว

ตั้งแต่เรื่องเมื่อวานที่พี่เสือ เขา..เอ่อ.. นั้นล่ะ ฉันก็นอนไม่หลับ แถมยังรู้สึกว่าตัวเองจะเหม่อๆเอามากๆเลยล่ะ นี้เราคิดมากเรื่องอะไรเนี้ย พี่เขาแค่มาตามจีบแบบผู้ชายคนอื่นนั้นล่ะ เดียวเราไม่เล่นด้วย เขาก็ไปเองนั้นล่ะ

ปิ๊บๆ

#ไลน์เข้า

     เสือ’โคร่ง’:[“เรียนอยู่หรือเปล่า”]

     เสือ’โคร่ง’:[“เรียนวิชาอะไร”]

     เสือ’โคร่ง’:[“เงียบ…”]

เฮ้อ~ จะตอบไงดีล่ะ หรือจะไม่ตอบดี โอ๊ยๆ สับสนตัวเองล่ะเนี้ย

     Plapwaen:[“พลับเรียนอยู่น่ะ”]

ปิ๊บๆ

ตอบไวแท้~ขอบคุณในความพยายามของพี่เขาจริงๆ

    เสือ’โคร่ง’:[“อ๋อ งั้นพักเที่ยงเจอกันนะ”]

แล้วฉันก็อ่านไม่ตอบ นี้ฉันไม่ได้ใจร้ายเกินไปใช่ไหม? ก็ฉันไม่รู้จะตอบอะไรนี้น่า ท่องไว้น่ะพลับ แกไม่ผิด แกกำลังทำในสิ่งที่ถูกต้อง แกต้องทำให้พี่เขาตัดใจให้ได้…

[Suakorng]

         “อะไรว่ะเนี้ย ไอ้เสือ มึงไม่เข้าเรียนไง” เสียงของไอ้สิงมันกระแทกเข้ามาในหูของผมเต็มๆเลยครับ

        “ก็กำลังจะเข้าเรียนนี้ไง”

        “อ๋อ~ เข้าเรียน30วิ สุดท้ายว่างั้นสินะ” เสียงจังไรแบบนี้ ไอ้มังกรชัวร์ๆ ไอ้เวรพวกนี้มันไม่มีอะไรทำแล้วใช่ไหมเนี้ย มายืนหัวโด่วบ่นผมเนี้ย

        “กูเข้าเรียนอยู่แล้วน่า แค่เข้าสายนิดเองวุ๊ย!”

       “กูบอกไรให้ ผู้หญิงเขาไม่ชอบ ผู้ชายไม่มีอนาคตหรอกนะเว้ย” ไอ้มังกรไม่พูดเปล่ามันมีการยักคิ้วใส่ผมอีก เอาเข้าไปคนแบบเสือโคร่งเนี้ยนะ จะไม่มีอนาคต ไม่มีทางเว้ยยย!

       “พูดดีนะมึง มึงเองก็ไม่เข้าเรียนไอ้ส…”

       “เอ้า! กูเรียนมาเยอะล่ะ ขอพักบ้าง” มันพูดก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาดูดเล่น ดูดแบบไม่จุดไฟ พูดง่ายๆคาบไว้เฉยๆนั้นล่ะ

       “กูว่า วิชานี้แม่งน่าเบื่อชิบหาย พูดแต่เรื่องแนะแนวงานที่จะทำในอนาคต แล้วก็พูดซ้ำแบบนี้มาเกินอาทิตย์ล่ะ ฟัคยู!!” ไอ้สิงพูดได้ใส่อารมณ์มาก ก็จริงนะ ปมฟังอาจารย์ เข้าพูดเรื่องนี้มาจะอาทิตย์ล่ะ

      “ไอ้เสือ มึงได้คบน้องเขายังว่ะ”

      “น้องไหนของมึง?”

      “น้องไร้นมไง”

      “ไร้นมพ่องมึงสิ!”

ผลั๊วะ!

ฝ่ามือของผมลงไปที่กะบาลไอ้สิงเต็มๆสมองคิดแต่เรื่องนมๆ เกิดมาหล่อซะเปล่าไอ้สิงหัวโตดอเล็กเอ๊ย!

      “เจ็บนะโว้ย! แม่งตบมาได้กลางกะบาลเนี้ย” ไอ้สิงเอามือลูบหัวตัวเอง ก่อนจะหันหน้ามาขู่ใส่ปม เหมือนหมาโดนน้ำเย็นสาดเลย555

      “กูว่านะไอ้สิง มึงน่าจะหยุดเรื่องอัปปรีบ้างก็ได้ ก่อนที่จะไม่มีใครกล้ายุ่งกีบมึง” อยู่ๆไอ้มังกรก็เสนอแนะ แต่ผมนี้เห็นด้วยอย่างแรงเลย ถ้ามันเลิกวิปริตสักวันคงจะเป็นหนุ่มฮอตแน่ๆ

     “พวกมึงไม่เข้าใจกูหรอก การได้เห็นนมสาวๆเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมมาก”

พลั๊ก!

แล้วไอ้สิงมันก็โดนไปอีกป๊าบนึง แต่คราวนี้ไม่ใช่ผมนะ แต่เป็นไอ้มังกร

     “ไอ้มังกร ไอ้ชอบใช้ความรุนแรง” ไอ้สิงเริ่มเห่าเป็นหมาแล้ว ใครตั้งชื่อว่าสิงโตว่ะ น่าจะเปลี่ยนชื่อแม่งเป็น ไอ้หมาตุ๊ด

    “นาย ณรงค์ศักดิ์ ราชาบดี เชิญพบผู้ปกครองที่ห้องปกครอง อาคาร1 ในเวลานี้” เสียงประกาศไมค์ ทำให้ผมหูตั้งทันที.

     “ชื่อมึงนิ ไอ้เสือ” ไอ้สิงมีการย้ำอีก

     “เออๆกูรู้แล้วล่ะ”

ห้องปกครอง

     “ผมว่า ณรงค์ศักดิ์เป็นเด็กเรียนดีนะครับ ถ้าให้ดรอปเรียนตอนนี้ ผมคิดว่า อาจจะเกิดผลเสียกับตัวเด็กได้นะครับ” เสียงอาจารย์รอดออกมาจากประตู ผมที่กำลังจะเข้าไป ได้เพียงแต่ยืนนิ่งอยู่หน้าห้องปกครอง นี้มันเรื่องอะไรกัน ดรอปเรียนอะไร

    “ดิฉันรู้ค่ะ ว่าเขาเรียนดีค่ะ แต่ว่าตอนนี้เรามีปัญหาจริงๆค่ะ ครอบครัวของเรามัฝีปัญหากันมานานแล้วค่ะ และตอนนี้ก็ได้ไป เซ็นต์ใบหย่าแล้ว คือตอนนี้ตัวดิฉันเองก็กำลังจะไปทำงานที่ฮ่องกงกับทางบ้าน เลยจะให้เขาเนี้ยดรอปเรียนแล้วย้ายไปเรียนที่โน่นแทนนะค่ะ”

     “คือ ปัญหาทางครอบครัว ผมก็ไม่อยากยุ่งนะครับ แต่ว่าถ้าเด็กต้องดรอปเรียนตอนนี้คงต้องเป็นผลเสียมากแน่ๆครับ”  ตอนนี้ผมเริ่มชาไปหมด ทั้งๆที่รู้ว่าพ่อแม่ทะเลาะกันมานาน แต่ไม่เคยคิดว่าพวกเขาจะหย่ากะนเลยสักครั้ง ผมตัดสินใจที่จะถอยออกห่างจากประตูแล้ว เดินออกไป โดยไม่สนใจวีาใครจะมองหรืออะไรทั้งนั้น ผมรู้แค่ว่า ผมต้องออกไปให้ห่างจากมันเดียวนี้!!!!!

[Plapwean]

เลิกเรียนเป็นอะไรที่ดีที่สุด ทำไมอาจารย์เขาถึงปล่อยช้าขนาดนี้เนี้ย ปล่อยเกินมาตั้ง20กว่านาที เย็นนี้ฉันคงไม่เจอแจ๊คพอร์ตอะไรใช่ไหมเนี้ย เพราะตอนกลางวัน ว่าไม่เจอแล้วนะ

     “นี้พลับ แกจะกลับบ้านพร้อมฉันไหม” พริกแกงถามฉันด่อนจะหยิบสมุดออกมาคืนให้ฉัน

     “ไม่เป็นไรดีกว่า เดียวฉันต้องแวะตลาดนะ”

     “อ๋อ งั้นกลับบ้านดีๆนะแก

     “โอเคจ๊ะ บายจ๊ะ”

     “บายจ๊ะ”

ฉันพูดลาพริกแกง ก่อนจะเดินออกจากประตูวิทลัย เพื่อมายืนรอรถ เฮ้อ~จะ5โมงแล้วเหรอเนี้ย คนต้องเยอะจนเต็มสองแถวแน่ๆเลย

      ปรี๊นๆ

เสียงแตรรถทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อบ ฉันหันไปตามเสียงแตร ก่อนจะเห็นมอไซค์ที่คุ้นเคย และเคยนั่ง

     “ขึ้นรถสิ” พี่เสือโคร่งพูดทั้งๆที่ไม่ได้ถอดหมวกกั้นน็อคออก

     “ไม่ดีกว่าค่ะ พลับกลับเองดีกว่า” ฉันพยายาทเลี่ยงให้มากที่สุดและสุภาพที่สุดแล้วนะ

     “จะขึ้นเองหรือจะให้พี่ลงไปลาก” อะไรน่ะ! เขามีแต่อุ้มไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมอันนี้ถึง… ความเป็นจริงกับในละครนี้มันช่างต่างกันจริงๆT^T

     “พ..พลับขึ้นก็ได้ค่ะ” ฉันตัดสินใจขึ้นมอไซค์พี่เสือ ก่อนที่พี่เขาจะขับรถออกไปอย่างเร็วหน้าฉันนี้แทบหงายตกมอไซค์ พี่เขาจะรีบไปไหนเนี้ย

     “พ..พี่เสือขับช้าๆหน่อยสิ พลับกลัว” ฉันพูดออกไป แต่ไม่รู้ว่าพี่เสือเขาจะได้ยินรึเปล่านะ. แต่ฉันคิดว่าพี่เขาคงไม่ได้ยิน เพราะพี่เขาเร่งเกียร์อีกแล้ววว ฉันจะกลับถึงบ้านไหมเนี้ยToT

แต่แทนที่พี่เขาจะพาฉันกลับบ้าน พี่เขากลับเลี้ยวรถไปอีกทางนึง ซึ่งมันไม่ใชาทางกลับบ้านของฉันเลย

     “พ..พี่จะพาพลับไปไหนเนี้ย พี่เสือ!” ฉันเริ่มใจคอไม่ดีแล้วสิ พี่เขาคงไม่ได้จะพาเราไป...ใช่มั้ย หรือว่าพี่เขาจะเอาเราไปขายให้พวกแขกอินเดียไปใช้แรงงานอะไรแบบนี้ ไม่เอาน่าาา ระหว่างที่ฉันมั่วแต่คิดมาก พี่เสือก็หยุดรถที่หน้าตึกสูงที่มีป้ายเขียนว่า [จุดชมวิวเมือง] พี่เขาพาเรามาที่นี้ทำไมเนี้ย

     “พี่พาพลับมาที่นี้ทำไม”ฉันถามพี่เสือเสียงแข็ง ก่อนจะมองหน้าเขาอย่าสงสัย

“ไปเถอะ” อยู่ๆพี่เสือก็จับมืิอฉันพร้อมลากให้เดินตามเขาไป

     “พี่เสือตอบพลับก่อนสิ”

     “พี่ก็แค่อยากมานะ” เหตุผลของพี่แกมันดูจะไม่น่าฟังเอาซะเลย อยากมาก็ลากฉันมาเลยเนี้ยนะ ไม่ถามความสมัครใจของฉันเลยสักนิด ใครอยากจะมากัน!!!

และตอนนี้เราก็เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าบันได ที่มีหลายพันขั้น โอ้มายก็อต!

     “พี่เสือจะเดินขึ้นบันไดไปเหรอค่ะ0_0?”

     “ใช่” พี่เสือตอบแบบำมีต้องคิดอะไรเลย จะให้เดินขึ้นำปวันนี้จะถึงจุดชมวิวไหมเนี้ย

     “ลิฟท์ก็มีนะ พี่เาือขึ้นลิฟท์กันเถอะ”ฉันดึงมือพี่เสือให้ไปที่ลิฟท์ แต่พี่เสือก็ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่

     “ขึ้นบันไดนี้แหละ ขึ้นลิฟท์มันเร็วไป” อ้าว! ขึ้นลิฟท์ทันเร็วมันไม่ดีตรงไหนเนี้ยห๊ะ! พี่เสือไอ้พี่ประสาท

เอาว่ะ บันไดก็บันได!!!

1ชม. ผ่านไป [ชั้น33]

     “พี่เสือ พลับไม่ไหวแล้ว” ฉันทรุดลงไปนั่งกับพื้น พี่เสือมองก่อนตะกลั้นหัวเราะ มันน่าจำนักรึไง คนเหนื่อยมากเลยนะ.

     “อีกแค่10ชั้นเองนะ พลับ”

     “ไม่ไหวแล้ว พลับขอนั่งอยู่ตรงนี้แล้วกันนะ”ฉันพูดจบก็นั่งกึ่งนอนเลยล่ะ ไม่เคยเหนื่อยอะไรขนาดนี้เลย.

     “งั้นขี่หลังพี่สิ” พี่เสือไม่ใช่แค่พูดไง ยังเดินเข้ามาดึงฉันให้ลุกขึ้นอีก

     “ไม่เอาๆๆ พลับเป็นภาระพี่เสืิอเปล่าๆ” ฉันปฏิเสธก่อนจะยืนขาสั่นๆ

     “ขาสั่นหมดล่ะ ขึ้นหลังพี่มาเร็ว อยากกลับบ้านเร็วๆไม่ใช่เหรอ” พี่เสือหันหลังก่อนจะนั่งย่อง ถึงพี่เขาจะให้ขี่หลังได้ แต่ว่าฉันไม่กล้านิน่า ใครจะไปกล้ากันเล่า!

     “.....” ฉันยืนนิ่งเงียบ ไม่รู้จะทำไง

     “ถ้าพลับไม่ขึ้นหลังพี่ พี่จะอุ้มนะ” พี่เสือพูดแล้วยิ้มหวานให้ฉัน อะ..อุ้มแบบทางเจ้าสาวนะเหรอ-///- หน้าฉันเริ่มร้อนผ่าวๆแล้วล่ะ

ฉันค่อยๆเดินไปขี่หลังพี่เสือ ทั้งทีเกร็งมาก แต่ใจก็กลับคิดว่าพี่เขาไว้ใจได้ นี้สมองกับหัวใจฉันมันเริ่มตีกันแล้วเหรอเนี้ย ฉันไม่ได้ชอบพี่เขาสัดหน่อย><!!!

[Suakorng].

พลับหวานที่ตอนนี้กำลังขี่หลังผมอยู่เหมือนจะเงียบแปลกๆ คงไม่ได้หลับใช้ไหมเนี้ย

     “พลับ หลับรึเปล่า” ฉันถามพลับเบาๆ

     “ป..เปล่าค่ะ” เสียงดูท่าทางเหมือนยังกลัวผมอยู่ ทำไงให้พลับไว้ใจผมนะ หรือผมต้อง ดีกว่านี้ ผมต้องทำไงล่ะเนี้ย ผมต้องลบรอยสักทิ้งรึเปล่า?

     “พลับ”

     “ค่ะ?”

     “พี่…”

     “.....?”

     “พี่….!!!!” ติดอยู่ที่ปาก พูดไปสักทีสิว่ะ!!! ไอ้ปากกกก

----------#ไว้มาลุ้นต่อในEp.หน้านะค่ะ ฝากติดตามนิยายของไรท์ด้วยนะ เม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์แต่งต่อไปด้วยน่าาา5555