[ Set Up ] เถื่อนกว่าพี่ ไม่มีอีกแล้ว

เขียนโดย LEOSoLEN

วันที่ 7 มกราคม พ.ศ. 2561 เวลา 11.56 น.

2 ตอน

0 วิจารณ์

3,996 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 7 มกราคม พ.ศ. 2561 12.08 น. โดย เจ้าของนิยาย

1) ตอนที่ 1 น่าฟัดชะมัด #.100%

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

【 Set Up 】เถื่อนกว่าพี่ ไม่มีอีกแล้ว❤

EP.01

#.????น่าฟัดชะมัด????

คาบ เขียนโปรแกรม แผนกคอมพิวเตอร์ธุรกิจ

โอ๊ย!! ในที่สุดคาบเรียน ตอนบ่ายก็มาถึงสักที กว่าจะผ่านตอนกลางวัลมาได้มันเหนื่อยอะไรขนาดนี้น่ะ

"พลับ แกเอางานวิทย์เมื่อเช้าที่ครูเขาให้จดมาให้ฉันดูหน่อยสิ"

พริกแกงบอกก่อนจะก้มหยิบสมุดในกระเป๋าออกมา คือเมื่อเช้าครูเขาพูดเร็วมาก เลยต้องจดตาม แต่ยัยเพื่อนที่รักของฉันดันจดไม่ทัน แถมแอบหลับอีกต่างหาก

"แป๊บนะ"

ฉันหยิบสมุดในกระเป๋าออกมาดู ก่อนจะเอาวิชาวิทย์ออกมาให้ยัยพริกแกง ตอนนี้เรานั่งรอครูที่หน้าห้องเรียน เรียนวิชาเขียนโปรแกรมตั้ง3ชั่วโมง เหมือนนรกลงโทษเลย

"นี้ๆเธอๆ ใครชื่อ พลับหวาน่ะ"

อยู่ๆหัวหน้าห้องก็เดินเข้ามาหาเราสองคน ก่อนจะถามหาฉัน มีอะไรรึเปล่าเนี้ย

"เราเอง มีไรรึเปล่า"

ฉันถามอย่างสงสัย หัวหน้าห้องเราชื่อ แป้งหอม เป็นผู้หญิงที่น่ารักมากเลยล่ะ แถมมีความรับผิดชอบมากๆเลยด้วย

"คือ มีคนมาหาน่ะ เป็นรุ่นพี่ เขารออยู่ชั้น3 นะ"

พูดจบแป้งหอม ก็เดินกลับไปที่กลุ่มเพื่อน รุ่นพี่? รุ่นพี่ไหนเนี้ย

"รุ่นพี่แกเหรอ หรือ เขาจะมาหาเรื่องแกอะไรแบบนี้ ให้ฉันไปด้วยไหมพลับ"

ยัยพริกแกงเริ่มทำหน้าตาเคร่งเครียดทันที คงไม่ใช่หรอกมั้ง ใครเขาจะมาหาเรื่องเราล่ะ พึ่งเปิดเรียนวันแรกเองนะ

"ไม่เป็นไรหรอก แกลอกงานไปก่อนเลย เดียวฉันลงไปดูเองได้"

ฉันรีบลุกแล้วเดินลงบันไดไปทันที ใครกันน่ะรุ่นพี่ คนนั้น ฉันเดินลงมา เจอกลุ่มเด็กช่างเต็มไปหมด ไม่รู้ว่าใครเป็นใครเลยล่ะ แล้วใครคือคนที่เรียกเราล่ะเนี้ย

"นั้นไง น้องพลับหวาน เด็กพี่เสือโคร่งน่ะ"

อยู่ๆเสียงของผู้ชายคนนึงก็ดังออกมาจากฝูงชน จนทำให้คนที่เหลือหันมามองตามกันทั้งกลุ่ม ฉันเริ่มทำตัวไม่ถูกแล้วสิ

"คนนี้เหรอว่ะ"

"ว๊าวๆ พี่เสือโคร่งนี้ตาถึงตลอดเลยว่ะ"

อยู่ๆฉันก็กลายเป็นจุดสนใจของเด็กช่างพวกนี้ เอาไงดีล่ะ ฉันควรกลับขึ้นไปหาพริกแกงใช่ไหมเนี้ย คิดได้แบบนั้น ฉันก็หันหลังแล้วก้าวเท้าขึ้นบันไดทันที

หมับ!

อยู่ๆมืออุ่นๆของใครบางคนก็คว้าข้อมือของฉันไว้ ฉันค่อยๆหันหน้าไปมองมองอย่างช้าๆ

"เธอจะ..รีบไปไหน แฮะๆ"

เขาพูดอย่างเหนื่อยๆ ก่อนจะเงยหน้ามามองฉัน เหงื่อท่วมหน้าเขาไปหมดเลย

"พะ..พี่เป็นใครค่ะ"

ฉันถามเขา ถึงแม้มันจะคุ้นๆ แต่ว่าจำไม่ได้แหงะ หรือว่าจะเป็น.....

"พี่ เสือโคร่งไงครับ"

ห๊ะ...ฉันว่าแล้ว ไม่เอาแล้วว ฉันค่อยๆพยายามแกะมือพี่เขาออกทันที

"เอ่อ..คือ..พี่ค่ะ...เอ่อ"

ฉันก็ได้แต่ติดอ่างอยู่แบบนั้น กลัวก็กลัว แต่ถ้ามั่วแต่กลัว แล้วแบบนี้พี่เขาก็ไม่ยอมปล่อยฉันนะสิ

"มีไรครับน้อง?"

"ช่วยป..ปล่อยมือ พลับก่อนได้ไหมค่ะ"

ฉันตอบเสียงสั่นๆ พี่เขามองไปที่มือที่เขากำลังจับอยู่ แต่กลับไม่ยอมปล่อย

"ไม่ พี่จะไม่ปล่อยจนกว่า น้องพลับ จะยอมให้พี่ไปส่งบ้าน"

วอท..? อะไรน่ะ!! ส..ส่งบ้าน ไม่น่าไปสบสายตากับพี่เขาเลยยัยพลับหวาน ตอนนี้ฉันได้แต่ยืนเอ๋อ

"ฮิ้วๆ อะไรเนี้ยเฮียเสือ แป๊บๆจะจีบเด็กคอมธุรกิจ แถมเด็กปวช.1อีกต่างหาก ฮิ้วววว"

เสียงแซวก็กระหน่ำไปหมด จนคนที่เดินผ่านไปมา เริ่มมอง จนตอนนี้ฉันเองก็เริ่มอายมากเลยล่ะ

"ว่าไง จะให้พี่ไปส่ง หรือ จะให้พี่ยืนจับมือเราอยู่แบบนี้ล่ะ"

พี่เสือ ยิ้มหวานเพื่อหว่านเสน่ห์ใส่ฉัน พี่เสือยิ้มสวยจัง นี้ฉันคิออะไรอยู่เนี้ย

"-////-"

ฉันยังคงไม่กล้าตอบ เพราะตอนนี้หน้ามันเริ่มร้อนผ่าวๆไปหมดแล้ว ทั้งอายทั้งเขิน

"ว่าไงครับ น้องพลับ ไม่ตอบตกลงเดียวเฮียเสือเขาก็ได้จับไว้แบบนี้หรอก"

ก็ยังจะแซวกันอีกนะ ฉันชักจะอายมากกว่าเขินแล้วนะตอนนี้เนี้ย

"คือ..ว่า"

จะตอบยังไงล่ะเนี้ย ถ้าฉันตอบตกลงไป ฉันจะกลับถึงบ้านมั้ย? แล้วฉันจะปลอดภัยครบ32มั้ย?

"ตอบช้า พี่ถือว่า ตกลง นะ แล้วเจอกันตอนเย็น"

อยู่ๆพี่เสือก็พูดเองเออเอง เลย นี้ตกลงฉันไม่มีทางเลือกอื่นเลยเหรอเนี้ย

"เดียวสิค่ะ พี่ส..."

"ตั้งใจเรียนนะ น้องพลับหวาน"

ฉ..ฉันยังไม่ทันได้พูดเลยนะ อยู่ๆพี่เขาก็หายไปเข้ากรีบเมฆไปเลย แล้วแบบนี้ฉันจะบอกพริกแกงยังไงเนี้ย ถ้าบอกว่ากลับบ้านกับพี่เสือโคร่ง มีหวังโดนแซวแน่ๆเลย วันนี้มันวันอะไรเนี้ย ซวยจริงๆเลยยัยพลับหวานเอ๊ย!!!

"พี่คนไหนเรียกหรอ ทำไมไปนานจริง แล้วมีเรื่องอะไรรึเปล่าเนี้ยพลับ แกหน้าซีดมากเลยนะ"

ยัยพริกแกงนี้ตั้วคำถามใส่ฉันเป็นชุดๆเลย โอ๊ยๆๆ

"คือ...ก็พวกพี่แถวบ้านฉันแหละ เขาบอกว่าเดียวตอนเย็นให้ฉันรอกลับบ้านพร้อมเขานะ"

เป็นการโกหกครั้งแรกในชีวิตฉันเลยล่ะ พลับหวานขอโทษนะพริกแกง แอมซอรี่มากๆ

"อ้อ งั้นฉันต้องกลับก่อนนะ เพราะ ตอนเย็นฉันต้องไปหาพ่อที่บริษัทน่ะ"

"อ๋อ โอเคๆ"

"แกอยู่ได้ใช่ไหมเนี้ย ยัยพลับหวานที่น่ารักของฉัน"

ไม่พูดเปล่าไง ยัยพริกแกงกอดฉันอีกต่างหาก ทำให้เพื่อนในห้องหันมามองเราสองคนเป็นตาเดียวกันเลยล่ะ

"จ้าๆ ฉันอยู่ได้ ปล่อยได้แล้วพริกแกง^^"

ฉันยิ้มให้พริกแกง ก่อนจะหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม คลายอาการกังวล

เลิกเรียนวิชา เขียนแบบโปรแกรม

"ฉันกลับก่อนนะพลับหวาน"

"จ้า"

ฉันโบกมือลา เพื่อนสาวสุดสวยของตัวเอง ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะม้าหินอ่อนที่หน้าอาคารการทะเบียนของวิทลัย เฟสก็ไม่มี ไลน์ก็ไม่มี เบอร์นี้อย่าถามถึง แล้วแบบนีัฉันจะรู้ได้ไงเนี้ยว่า พี่เสือเขาเรียนเลิกกี่โมงอะไรยังไง จะให้ฉันนั่งรอแบบนี้ไปเรื่อยๆเลยรึไงเนี้ย แล้วพี่เขาเรียนแผนกอะไร อยู่ปวช.อะไร มึนไปหมดเลยฉันเนี้ย ฉันได้แต่นั่งเขี่ยโทรศัพท์เล่นไปเรื่อยๆรอเวลาไปเรื่อยๆ

18:24 น.

"ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอเนี้ย"

อยู่ๆเสียงใครบ้างคนก็ทักฉันขึ้น ฉันเงยหน้าไปมองผู้ชายแปลกหน้าที่ฉันไม่คุ้นเอาซะเลย

"เอ่อ..ย...ยังน่ะ แล้วนายล่ะ"

"แผนกเราพึ่งเลิกน่ะ เห็นมีคนนั่งอยู่เลยเข้ามาทักน่ะ"

เขาพูดพร้อมยิ้มให้ฉัน เขาคงไม่ได้เป็นผีใช่ไหม ตอนนี้ก็เริ่มจะมืดแล้วด้วย นี้ฉันจำเป็นต้องรอพี่เขาขนาดนี้เลยเหรอ เพราะแค่กลัวว่าพี่เขาจะเสียความรู้สึกเองเนี้ยนะ

"นายอยู่แผนกอะไรเหรอ"

"ช่างไฟฟ้า น่ะ แล้วเธอล่ะ..?"

"ฉันอยู่คอมธุรกิจน่ะ"

ฉันยิ้มให้เขา ตอนนี้สีหน้าเขาเริ่มเปลี่ยนแล้วสิ จากยิ้มกลายเป็นหน้าซีดไปซะงั้น เขามีอะไรกับแผนกคอมธุรกิจหรือเปล่าเนี้ย

"ธ..เธอรุ้จักพี่เสือโคร่งไหม"

อยู่ๆเขาก็ถามถึงพี่เสือโคร่งขึ้นมาเฉยเลย

"รู้สิ ฉันรอพี่เขาอยู่เนี้ย ไม่รู้ว่าเลิกเรียนตอนไหน นายพอจะรู้ไหม"

ตอนนี้สีหน้าเขาเริ่มจะซีดหนักกว่าเดิมซะอีก อะไรของเขาเนี้ย

"เอ่อ..พี่เลิกตอน2ทุ่มนะ เราขอตัวนะ"

"จ้าๆ"

แล้วเขาก็เดินอย่างเร็วไปที่ลานจอดรถ แปลกคนแหงะ ว่าแต่พี่เขาเลิกเรียน2ทุ่มเลยเหรอ นี้พี่เขาหลอกให้ฉันมาทรมารเล่นรึเปล่าเนี้ย ยุงก็กัดโอ๊ยๆ ถ้าพี่เขามาก่อนนะ พลับหวานคนนี้จะด่าให้แหลกเลยคอยดูสิ- -*

2 ทุ่ม กว่าๆนิดๆ

[Suakorng]

"พวกมึงกูไปก่อนนะเว้ย หวานใจกูรอนานล่ะ เดียวความประทับใจแรกก็สูญสิ้นซะก่อน"

ผมบอกลาเพื่อนๆสุดแสนจะเลิฟ ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องเรียนเลย

"เอออออ"

เสียงพวกมันไล่หลังผมมา ทำไมวิทลัยตอนดึกมันหน้ากลัวแบบนี้เนี้ย ดูท่าฝนจะตกซะด้วยแย่ล่ะ แบบนี้มีหวังต้องเปียกแน่ๆเลย ผมรีบวิ่งไปที่ลานรถทันที ก่อนจะหันไปเห็นผู้หญิงที่กำลังฟุกอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าอาคารทะเบียน ต้องเป็นพลับหวานแน่ๆเลย หลับหรือเปล่าเนี้ย ให้ตายเถอะ ลืมไปได้ไงว่าวันนี้กลับ2ทุ่มว่ะเนี้ย ความประทับใจแรกของกระผมไปหมดแล้ว

บรื้นๆ

"พลับหวานๆ"

ผมจอดรถไว้ข้างๆ ก่อนจะเดินไปสะกิดและเรียกชื่อพลับหวาน

"ห๊ะๆค่ะๆ"

พลับหวานสะดุ้งตื่นทันที เวลาพึ่งตื่นนอนเนี้ยน่ารักโครตรู้สึกอยากเอากลับบ้านไปนอนกอดชะมัดเลย

"กลับบ้านกันเถอะ"

ผมเดินไปที่มอไซค์ พลับหวานก็ขึ้นมาตาม

"บ้านอยู่ไหนล่ะเนี้ย"

"อยู่ที่ซอย3หมู่บ้านZZZ"

น้องเขาดูจะนั่งห่างมากเลย แบบนี้ไม่ฟินเลย ผมเลยเร่งเกียร์อย่างเร็วงจนพลับหวานต้องเข้ามาชิดผม

"พ..พี่เสือ ข..ขับช้าๆหน่อย"

"ห๊ะอะไรน่ะ"

ผมทำเป็นไม่ได้ยิน ก่อนจะเร่งเกียร์เพิ่มขึ้นอีก

"ว๊าย!!"

พลับหวานดูตกใจมาก จนเข้ามากอดเอวผม แบบนี้สิถึงจะเรียกว่าสุดยอด โอ๊ย! น่ารักเป็นบ้าเลยเว้ยย

"ถึงบ้านแล้วพลับ"

"...."

ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่นั่งซ้อนท้าย แต่มือก็ยังคงกอดเอวผมอยู่

"พลับๆ"

ผมเอามือกระกิดพลับหวานเบาๆ