บ่วงแค้น บ่วงรัก

เขียนโดย sunflower_

วันที่ 6 มกราคม พ.ศ. 2561 เวลา 19.55 น.

13 ตอน

1 วิจารณ์

15.33K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 6 มกราคม พ.ศ. 2561 20.02 น. โดย เจ้าของนิยาย

9) พบเจอ 70%

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตอนที่ 3 พบเจอ

ฟุ่บ!

เฮ้อ

มัลลิกาขยับร่างกายไปมาด้วยความเมื่อยขบ ตาเฉี่ยวเหลือบมองนาฬิกาก่อนจะเบ้หน้า กว่าจะกลับมาถึงคอนโดก็ 3 ทุ่มกว่าไปแล้ว BTS คนเยอะจนเธอท้อใจลงมาขึ้นแท็กซี่ กว่าจะมีแท็กซี่ยอมรับก็เกือบครึ่งชั่วโมง แล้วยังต้องมาเจอรถติดอีกเกือบ 2 ชั่วโมง

“เมื่อยจัง” มัลลิกาทุบน่องตัวเองเบา ๆ คลายความเมื่อย มองกองข้าวของตรงหน้าด้วยความขยาด เธอซื้อของเยอะขนาดนี้เลยหรือเนี้ย ปกติมัลลิกาเป็นคนประหยัดพอตัว เพราะอยู่ที่อเมริกาเธอทำงานหาค่าขนมเอง แม้จะโดนคัดค้านจากทั้งแดเนียลและรสสุคนธ์ แต่เธอก็ยังดื้อดึงทำจนมีเงินเก็บเยอะพอสมควร มัลลิกาไม่ใช่คนช่างเที่ยว เสื้อผ้าส่วนมากไม่ได้ซื้อตามแฟชั่นหรือต้องเป็นแบรนด์เนม หน้าก็ไม่ค่อยแต่ง แต่ช่วงปีสุดท้ายที่เธอตั้งใจว่าจะกลับมาไทยแน่ ๆ เธอก็เริ่มหัดอ่านนิตยสารแฟชั่น หัดแต่งหน้า แต่งตัว จนกลายเป็นมัลลิกาในทุกวันนี้

เรื่องที่น่าตกใจในวันนี้คือเธอเจอพลาธิป ช่างเป็นความบังเอิญที่น่าขัน ทั้ง ๆ ที่พรุ่งนี้ก็จะได้เจอกันอยู่แล้ว กลับได้เจอกันก่อนวันจริงเสียอย่างนั้น

พลาธิปตัวจริงแตกต่างจากในรูปอยู่หลายส่วน สิ่งที่เห็นได้ชัดคือตัวจริงดูดีกว่าในรูปมาก ส่วนสูงน่าจะเกิน 185 หุ่นดีราวกับนายแบบ รูปร่างไม่ดูหนา และไม่ดูบางเกินไป ผิวขาวแบบคนญี่ปุ่น แม้จะเป็นลูกครึ่งแต่น่าจะได้สีผิวมาจากทางญี่ปุ่นมากกว่า ถึงแม้จะมีผิวที่ขาวแต่ใบหน้ากลับคมคาย คิวเข้ม ตาคม จมูกโด่ง ริมฝีปากหนากำลังดีสีชมพูอ่อนอย่างคนสุขภาพดี

โดยรวมแล้วพลาธิปดูดีมากจริง ๆ ไม่ใช่แค่หน้าตาหล่อเหลาทั่วไป แต่มีเสน่ห์ดึงดูดมาก เมื่อเย็นตอนเดินจากมา เธอแอบเห็นว่ามีสาว ๆ หลายคนแอบมองพลาธิปตาปรอย ขนาดยังไม่ได้เปิดตัวว่าเป็นทายาทคนที่ 2 ของทากาฮาชิด้วยซ้ำ ถ้าเปิดตัวคงฮอตกว่านี้หลายเท่า

มัลลิกาสลัดภาพพลาธิปออกจากหัว ก่อนจะหันไปจัดการเก็บข้าวของเข้าที่ และเตรียมตัวอาบน้ำเข้านอนเร็วกว่าปกติ

เพราะว่าพรุ่งนี้เป็นวันสำคัญ แม้จะเจอเป้าหมายโดยบังเอิญแล้ว แต่พรุ่งนี้จะเป็นการเจอในรูปแบบที่ต่างกัน

น่าตื่นเต้นชะมัด

การทำงานเป็นเลขาของบุคคลที่มีตำแหน่งสูง ๆ นั้นยากกว่าที่คิด แม้จะเคยฝึกงานในตำแหน่งที่หน้าที่รับผิดชอบไม่ต่างกัน แต่การเป็นเลขาในบริษัทใหญ่ ตำแหน่งใหญ่ ทำให้มัลลิการู้สึกว่ามันค่อนข้างเกินตัว ถ้าไม่ติดว่ามีสิ่งที่ต้องทำ เธอคงขอลงไปทำตำแหน่งที่มันสำคัญน้อยกว่านี้แล้ว

เอกสารมากมายที่วันวิสาขนมาให้อ่านและทำความเข้าใจทำให้มัลลิกาแทบไม่มีเวลาทำอย่างอื่น เธอหัวหมุนกับงานจนเกือบลืมเวลาทานข้าว โชคดีที่วันวิสาพาเธอไปหาอะไรทานก่อนหมดช่วงพักเที่ยงเพียงไม่กี่นาที

แต่ว่า...ทำงานมาตั้งแต่เช้าจนใกล้เลิกงานแล้ว เธอยังไม่ได้เจอพลาธิปเลย

“น้องมินคะ อันนี้คือกำหนดการต่าง ๆ ของคุณพลาธิปนะคะ พี่จดงานที่คุณพลาธิปมีในช่วงนี้ไว้แล้ว แต่ถ้ามีงานใหม่แทรก เป็นหน้าที่ของน้องมินแล้วนะ” สมุดขนาดB5เล่มหนาถูกยื่นมาตรงหน้า มัลลิการับมาก่อนจะเปิดดูคร่าวๆ

“แล้ววันนี้คุณพลาธิปไม่มาหรอคะ มินยังไม่เห็นเลย”

“วันนี้คุณพลาธิปไปดูงานข้างนอกค่ะ โรงแรมในเครือเราในกรุงเทพฯ นี่แหละ ช่วงนี้วุ่น ๆ ใกล้เปิดตัวคุณพลาธิปแล้วด้วย พวกผู้ถือหุ้นจับตามองหนักมาก ผลงานดรอปไม่ได้เลยค่ะ” มัลลิกาพยักหน้าอย่างรับรู้ วันนี้วันวิสาบอกเธอคร่าว ๆ แล้วเรื่องหน้าที่รับผิดชอบของพลาธิป เจ้านายของเธอจะดูแลในส่วนของโครงการใหม่ของบริษัท จากทีแรกทากาฮาชิมีแค่โรงแรมและรีสอร์ท ตอนนี้เริ่มหันไปลงทุนพวกบ้านเดี่ยว คอนโดบ้างแล้ว แต่ช่วงนี้พลาธิปจะต้องไปดูแลในส่วนของโรงแรมและรีสอร์ทช่วยพี่ชายด้วย เพราะภรรยาของเคนอิจิเพิ่งคลอดลูกได้เพียง 2 เดือน ทำให้ต้องแบ่งเวลาไปดูแลภรรยาและลูกมากขึ้นและอาจจะดูแลงานในส่วนตัวเองได้ไม่ทั่วถึงเท่าไหร่ ซึ่งพลาธิปก็ยินดีช่วย เพราะช่วงที่พลาธิปยังเรียนไม่จบเคนอิจิก็ต้องรับผิดชอบงานทั้งหมดเช่นกัน ส่วนทางไดอิจิได้วางมือจากงานหลักไปตั้งแต่ 2 ปีก่อนแล้ว

“คุณวัน เห็นคุณบอกว่าเจ้าของที่ดินที่เชียงรายยอมขายที่ให้เราแล้ว ผมขอเอกสารหน่อย”

จู่ ๆ ร่างสูงที่มัลลิกาและวันวิสาเพิ่งพูดถึงก็เดินเข้ามา ทำเอาทั้งคู่สะดุ้งสุดตัวราวเด็กโดนจับได้ว่าแอบกินขนม วันวิสาได้สติก่อนจึงรีบกุลีกุจอเข้าไปหาเอกสารในห้องทำงานมาให้เจ้านายหนุ่ม ทำให้บริเวณหน้าห้องเหลือเพียงแค่มัลลิกาและพลาธิปเท่านั้น

“คุณ เลขาคนใหม่ใช่ไหม?” พลาธิเอ่ยถามหญิงสาวในชุดสีครีมสุภาพ สวมทับด้วยสูทพอดีตัวที่นั่งก้มหน้าไม่ยอมสบตาเขาอยู่ คิ้วหนาขมวดแน่น เป็นเด็กเส้นไม่พอ ยังไม่มีมารยาท ต้องให้เขาทักทายก่อนหรือ?

มัลลิกาสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อเรียกความมั่นใจ ก่อนที่ร่างระหงจะยืนขึ้น มือทั้งสองยกขึ้นไหว้ชายหนุ่มตรงหน้า

“ค่ะ ดิฉันขอโทษที่เสียมารยาทไม่ได้ทักทายคุณก่อน” พูดจบมัลลิกาก็เงยหน้าขึ้นสบตาชายหนุ่มพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ พลาธิปเบิกตาขึ้นเล็กน้อยเมื่อรู้สึกคุ้นหน้าผู้หญิงคนนี้ “ดิฉัน มัลลิกา เบเกอร์ เพิ่งเริ่มงานวันนี้วันแรก ฝากตัวด้วยนะคะ”

“เราเคยเจอกันใช่ไหม?”

“เอ่อ…”