บ่วงแค้น บ่วงรัก

ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้นของความแค้น

​

          ตึก ตึก ตึก

     “คุณพ่อ พ่อขา!!” เด็กหญิงตัวเล็กในชุดเครื่องแบบนักเรียนชั้นมัธยมต้นวิ่งกระหืดกระหอบพร้อมเอ่ยเรียกหาบิดาอย่างไม่ขาดสาย ใบหน้าที่งดงามราวกับตุ๊กตาทั้ง ๆ ที่ไม่ได้แต่งแต้มอะไรลงไปเต็มไปด้วยน้ำตา แม้จะวิ่งจนเหนื่อยแต่เด็กหญิงไม่ผ่อนแรงแม้แต่นิด เธอกลัว กลัวว่าถ้าเธอหยุดพักแม้แต่วินาทีเดียวมันจะสายเกินไป

     “คุณพยาบาลคะ พ่อหนู พ่อกฤษณา พินิจนันท์กุลที่ประสบอุบัติเหตุรถคว่ำตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างคะ”

     “สักครู่นะคะ” พยาบาลสาวก้มลงไปคีย์ข้อมูลสักพัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามข้อมูลจากมัลลิกาอีกครั้ง “คุณกฤษณา พินิจนันท์กุล ที่ฉุกเฉินมาเมื่อ 5 ชั่วโมงที่แล้วนะคะ?”

     “ใช่ค่ะ”

     “เอ่อ...” พยาบาลสาวอึกอัก ยิ่งทำให้คนรอคำตอบร้อนรนเข้าไปใหญ่ “ตามดิฉันมาดีกว่าค่ะ”

     มัลลิกาสูดลมหายใจเข้าปอด มือเล็กลูบหน้าลูบตาจัดทรงผมให้ดูดีกว่าเดิม ตอนเจอพ่อ พ่อจะได้ไม่บ่นว่าเธอเป็นเด็กมอมแมมอีก

     เท้าเล็กก้าวตามพยาบาลสาวไปเรื่อย ๆ จนรอบข้างเริ่มเงียบลง ผู้คนเริ่มบางตา มัลลิกาพยายามหาป้ายบอกทางเพราะไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ส่วนไหนของโรงพยาบาล ก่อนจะชะงัก

     ห้องดับจิต เลี้ยวขวา

     ไม่นะ!!

     น้ำตาที่เหือดหายไปเริ่มเอ่อขึ้นอีกครั้งก่อนจะไหลลงมาจนมัลลิกาต้องยกมือขึ้นมาปิดปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น เมื่อพยาบาลที่เดินนำเลี้ยวขวา

     ขาเล็ก ๆ ก้าวช้าลงด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง ยิ่งใกล้จุดหมายเท่าไหร่ยิ่งรู้สึกว่าหัวใจดวงน้อยกำลังเต้นช้าลง มัลลิกาพยายามปฏิเสธว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง หากแต่เมื่อพยาบาลเปิดประตูที่มีป้ายด้านบนเขียนว่าห้องดับจิต เด็กหญิงก็กลั้นเสียงสะอื้นไว้ไม่อยู่

     พยาบาลสาวเดินนำมาที่เตียง ๆ หนึ่ง ที่มีร่าง ๆ หนึ่งนอนสงบนิ่งอยู่ใต้ผ้าสีขาวสะอาด มัลลิกากัดปากจนได้เลือด หากแต่มือเล็ก ๆ ยังรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายเปิดผ้าดูให้แน่ใจ

     “คุณพ่อขา....”

     ไม่ผิดแน่ คน ๆ นี้คือพ่อของเธอจริง ๆ

​

     “น้องมะลิ!”

     “อาโรส” มัลลิกาโผกอดร่างของอาสาวแน่นเมื่อคนเป็นอาก้าวเข้ามาใกล้ รสสุคนธ์โอบกอดร่างเล็กๆของหลานสาวตอบ ดวงตาสวยแดงก่ำด้วยความเสียใจเมื่อรับรู้ว่าได้สูญเสียพี่ชายคนเดียวในชีวิตไปตลอดกาล

     “คุณพ่อไม่อยู่กับมะลิแล้ว ฮึก คุณพ่อทิ้งมะลิ อาโรสขา ทำไมมะลิเจ็บตรงนี้จังเลย” มัลลิกาจับมือเรียวสวยของรสสุคนธ์มาทาบที่อกข้างซ้ายของตัวเอง “ตรงนี้ มันเจ็บจังเลยค่ะ เจ็บเหมือนจะตายเลย มะลิทรมานจังค่ะ ฮือ”

     “คนดีของอา” รสสุคนธ์ดึงร่างเล็ก ๆ ที่พร้อมจะแตกสลายได้ตลอดเวลาของมัลลิกาเข้ามากอดแน่น น้ำตาที่กลั้นมาได้ตลอดตั้งแต่ที่อเมริกาจนถึงไทยไหลริน เมื่อเห็นว่าหลานสาวเพียงคนเดียวบอบช้ำแค่ไหนเพราะการจากไปของบิดาผู้เป็นที่รัก

     “น้องมะลิอย่าพูดเรื่องตายนะคะ อาโรสเสียพี่ชายไปแล้ว น้องมะลิจะทิ้งอาไปอีกคนหรอคะ?” ใบหน้าเล็กส่ายไปมากับอกของอาสาว “ใช่ค่ะ มันเจ็บ อาโรสก็เจ็บ แต่มันไม่ถึงตาย เราต้องอยู่ อยู่เอาคนที่ทำให้พ่อของหนูตายมาลงโทษให้ได้!”    

     “ฮึก อาโรสหมายความว่ายังไงคะ?” มัลลิกาไม่เข้าใจในสิ่งที่อาสาวพูด เธออายุเพียงแค่ 15 และเพิ่งการผ่านสูญเสียมาหมาด ๆ สมองเล็กๆรับรู้แค่ความเสียใจและความเจ็บปวด

     “สักวัน อาจะบอกทุกอย่างให้หนูรู้เองค่ะ” รสสุคนธ์ดึงหลานสาวออกจากกาย นิ้วเรียวเช็ดน้ำตาให้มัลลิกาอย่างอ่อนโยน “ตอนนี้ พาอาไปหาคุณแม่หนูก่อนนะคะ มีเรื่องที่ต้องจัดการอีกมากมายเหลือเกิน”

เป็นนิยายที่เขียนเพลินมากค่ะ เหมือนยิ่งพิมพ์ พลอต ปมต่างๆยิ่งไหนเข้ามาให้หัว  ทั้ง ๆ ที่ดราม่ามาก บางตอนตะวันพิมพ์ไปร้องไห้ไป แต่สนุก หรือตะวันซาดิสม์? 55555

ดราม่ามาก แต่ตอนหวานๆก็เยอะเหมือนกันนะคะ คนใจบางอ่านได้นะ รับรองเลย

เช่นเคยนะคะ คอมเมนต์ติชมได้เสมอ ตะวันจะได้ปรับปรุงแก้ไข

Facebook : Sunflower 

https://web.facebook.com/Sunflower-268692590198513/

Twitter : @sunflower_np