Book & Coffee:รักใสๆกับนายหมาป่า ตอน ความจริงของรักเรา

“มีอะไรหรอลิซ?” เมย์ถาม หลังจากที่เธอและเดม่อนเดินลงมาจากชั้นบน
          “พี่ดูนี่สิคะ” ลิซพูดก่อนที่จะชี้ไปที่ทีวีซึ่งกำลังรายงานข่าวอยู่
          “กลุ่มที่เรียกตัวเองว่ากลุ่มเหยียดเผ่าพันธุ์ เป็นกลุ่มคนที่ต่อต้านการรักข้ามสายพันธุ์ด้วยความรุนแรง”  ผู้สื่อขาวรายงาน “ณ ตอนนี้กลุ่มคนเหล่านี้ได้ก่อคดีไปแล้วมากกว่า 10 คดีด้วยกัน แต่ตำรวจก็ยังไม่สามารถที่จะระบุตัวการที่แท้จริงได้”
          “โห...ทำไมเขาถึงต้องทำอะไรขนาดนั้นด้วยล่ะ?” เดม่อนถาม
          “ก็เป็นพวกที่คอยสร้างสถานการ์ณนั่นแหละ มันไม่น่าจะทำอะไรร้ายแรงมากหรอก” เมย์พูด “อย่างมากก็แค่ปล้น จี้ ชิงทรัพย์ก็แค่นั้นแหละ”
          “พี่คะ แล้ววันพรุ่งนี้พี่จะไปเรียนไหมคะ?” ลิซถามพลางกดเปลี่ยนช่องทีวี
          “ไปสิ” เมย์ตอบ “ช่วงนี้มีเรียนทุกวันแหละ”
          “นี่เมย์ ฉันขอไปนอนก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราต้องไปแต่เช้า” เดม่อนพูด
          “โอเค ได้เลย” เธอพูดก่อนที่เดม่อนจะเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้าน
          “ลิซ เดี๋ยวพี่ไปนอนก่อนนะ” เมย์บอกน้องสาวของเธอ ก่อนที่จะเดินขึ้นไปที่ห้องของเธอ โยนตัวลงบนเตียง ก่อนที่จะปล่อยตัวเองให้อยู่ในภวังค์หลับใหล...
 
 
 
 
 
 
          เช้าวันต่อมา
 
          “วันนี้เรียนวิชาน่าเบื่ออีกแล้วอ่ะ โดดดีกว่า” เดม่อนบ่นพลางนั่งดื่มกาแฟที่โต๊ะห้องครัว
          “ถ้านายโดด แล้วอาจารย์จับได้ ฉันจะไม่ช่วยนายนะ” เมย์พูด
          “โถ..เธอจะตั้งใจเรียนไปไหนเนี่ย?” เขาถามอย่างรำคาญ “แค่ฝากเพื่อนในห้องเช็คชื่อก็พอแล้วนี่”
          “แล้วถ้าอาจารย์เข้ามาเช็คชื่อเองล่ะ นายซวยแน่”
          “อ่าๆ...ก็ได้ครับ คุณหญิง” เดม่อนพูดกวน “ถึงแม้ว่าจะเหมือนคุณป้าก็เถอะ”
          “นายพูดว่าไงนะ!” เมย์ตะโกน
          “เปล่า...ไม่มีอะไร”
          “นายไม่ต้องมาโกหกเลยนะ!” เมย์พูดก่อนที่จะปาขวดน้ำใส่เขา “ปั่ก!”
          “โอ้ย!” เขาร้องออกมาพลางลูบหัวของเขา “เธอปาทำไมเนี่ย?”
          “ช่างมันเถอะน่า รีบไปเรียนก่อนเถอะ”
 
 
 
 
          “นี่...เดม่อน” เมย์กระซิบเรียกเขา ในขณะที่กำลังเรียนอยู่
          “หืม?”
          “ทำไมวันนี้ฉันยังไม่เห็นเจสเลยล่ะ?” เธอถาม
          “อ้าว แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงเล่า นั่นเพื่อนเธอนะ มาถามฉันแล้วฉันจะรู้หรอ?” เขาพูด
          “ฉันลองทักไปหาเธอแล้ว แต่เธอไม่ยอมอ่านเลย” เธอบอกพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
          “ทำไมเธอถึงไม่ยอมตอบล่ะ?” เขาถาม
          “ฉันไม่รู้น่ะสิ” เธอปัดโทรศัพท์ดูแชท
          “นี่! ห้ามเล่นโทรศัพท์ระหว่างที่กำลังเรียนสิ!” อาจารย์ที่สอนอยู่หันมาพูด หลังจากที่เห็นทั้งคู่มัวแต่ดูโทรศัพท์
          “ขอโทษค่ะ..” เมย์พูดก่อนที่จะเก็บโทรศัพท์ไปในกระเป๋าเธอ “เดี๋ยวไว้ไปคุยหลังเลิกคาบแล้วกัน”
 
 
 
          หลังจากเลิกคาบ
          ทั้งคู่เดินออกมาจากห้องพร้อมกับคนอื่นๆก่อนที่ทั้งคู่จะมาหยุดที่หน้าห้อง ก่อนท่ะเมย์จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
          “นี่คือแชทสุดท้ายที่ฉันคุยกับเจส” เธอพูดพลางเปิดแชทให้ดู
          “อืม...แล้วเธอได้ไปบ้านของเจสไหม?” เดม่อนถาม
          “ไม่อ่ะ ฉันไม่เคยไปเลย”
          “โถ่...แล้วเราจะรู้ไหมเนี่ย ว่าเธออยู่ไหน” เขาบ่น “แล้วปกติเธอตอบไวหรือเปล่า?”
          “เร็วสิ ปกติพอฉันทักไป เจสก็ต้องตอบกลับมาแทบจะทันทีเลย” เมย์พูด “แต่ก็...ช่างมันเถอะ ว่าแต่นายอยากไปร้านกาแฟไหม?”
          “อืม ดีเหมือนกัน” เขาตอบ
 
 
 
          “นี่เดม่อน” เมย์เรียกในขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งอยู่ภายในร้านกาแฟ
          “หืม?”
          “โลกของนายมันเป็นยังไงหรอ?” เธอถาม
          “คือ...” เขาวางแก้วกาแฟลง “โลกของฉัน...มันก็คล้ายๆกับโลกของเธอนั่นแหละ”
          “ยังไงหรอ?”
          “โลกของฉันก็มีความทันสมัยเหมือนกับโลกของเธอนั่นแหละ”
          “อ๋อ...แล้วครอบครัวนายล่ะ?”
          “เออ...ฉันมีพ่อ แม่ แล้วก็น้องสาวน่ะ”
          “แล้วเธออายุเท่าไหร่แล้วล่ะ?”
          “10 ขวบ”
          “เอ..จริงหรอ?”
          “จริงสิ ทำไมหรอ?”
          “น้องสาวฉันก็สิบขวบเหมือนกันน่ะ” เธอตอบ
          “ฮึ....เรามีอะไรที่เหมือนกันหลายอย่างเลยนะ” เดม่อนพูดพลางซดกาแฟ “ขนาดกาแฟเธอยังสั่งรสเดียวกันกับฉันเลย”
          “เรื่องบังเอิญหรือเปล่า?”
          “ไม่หรอก ฉันว่าไม่ใช่” เขาพูด “เธอเคยได้ยินเรื่องโลกคู่ขนานหรือเปล่า?”
          “อืม....เหมือนเคยอยู่นะ แต่ฉันอาจจะลืมไปแล้ว”
          “ง่ายๆคือ ฉันอาจจะเป็นเธอในอีกโลกหนึ่งก็ได้”
          “นายคิดอย่างนั้นจริงหรอ?”
          “ก็อาจจะนะ” เขาพูดพลางถอนหายใจ
          “แต่ว่าฉันต่างกับนายอยู่อย่างนึง” เธอพูด “ฉันฉลาดกว่านาย...”
          “แน่ใจนะ...” เขาพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ
          “แน่สิ!” เธอตอบเสียงดังจนคนในร้านหันมามองเธอ เธอหน้าแดงขึ้นทันที “เรารีบกลับกันดีกว่า” เธอพูดพลางรีบหยิบแก้วกาแฟแล้วลุกเดินออกไปจากร้าน
          “ใจเย็นๆสิ” เดม่อนพูดก่อนที่จะเดินตามเธอไป
 
 
 
 
          เมื่อพวกเขากลับมาถึงบ้านพวกเขาก็เดินมานั่งที่โซฟาหน้าทีวีทันที “เฮ้อ...เธอจะบอกเสียงดังทำไมกัน” เดม่อนถาม
          “ก็นายมันงี่เง่าไงล่ะ” เธอตอบพลางเบือนหน้าหนี
          “เฮ้อ...ยังไงก็ช่างเถอะ ฉันขอขึ้นไปนอนก่อนแล้วกัน” เดม่อนพูดก่อนที่จะหยิบกระเป๋าเป้ของเขาแล้วเดินชึ้นไปบนห้องของเขา
          จากนั้นเมย์ก็หยิบเอาโน๊ตบุ๊คของเธอขึ้นมาก่อนที่จะเปิดมันขึ้นมา แล้วเปิดหาไฟล์งานในเครื่อง ก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบแฟลชไดรฟ์ในกระเป๋าของเธอ แต่เธอกลับหาไม่เจอ
          “หายไปไหนล่ะ” เธอคิดพลางควานหาแฟลชไดรฟ์ ในกระเป๋าแต่ก็ยังหาไม่เจอ แต่เธอก็นึกได้ว่าเธอฝากแฟลชไดรฟ์ไว้กับเดม่อน
          “เฮ้อ..” เธอถอนหายใจ ก่อนที่จะเดินขึ้นไปที่ห้องของเดม่อน
         
          “ก๊อกๆ”“เดม่อน” เมย์เคาะประตู แต่ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนภายในห้อง “งั้นฉันเข้าไปละนะ”
          “เอี๊ยด...ด” เธอค่อยๆเปิดประตูเข้ามาภายในห้อง และเธอก็เห็นเดม่อนกำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยสภาพเปลือยท่อนบน
          “อ๊าย! ทุเรศที่สุด!” เธอคิดพลางมองไปทางอื่น แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันมามองเขา ลอนหกลูกที่ท้องของเขา แผงอกของเขา หรือกล้ามแขนขาของเขา ถึงแม้ว่าจะถูกขนสีขาวและสีเทาปกคลุมอยู่ แต่ก็ยังสามารถที่จะเห็นกล้ามเนื้อที่เรียงกันสวยๆเหล่านั้นได้
          “โห...อะไรจะปานนั้น” เธอคิดพลางมองไปที่กล้ามบนตัวของเขา ยิ่งมีแสงแดดจากดวงอาทิตย์ส่องเข้ามาบนตัวของเขา ขนสีเทาและสีขาวสะท้อนแสงสวยงาม กับบรรยากาศชวนฝัน เธอแทบจะไม่คิดเลยว่านี่คือเรื่องจริง
          เธอค่อยๆเดินเข้าไปหาเขา เขานอนกรนเบาๆอยู่บนเตียง จากนั้นเธอก็ค่อยๆยื่นมือออกไปทำท่าจะไปลูบบริเวณหน้าท้องของเขา แต่เธอก็ดึงมือกลับมา
          “ไม่ ฉันต้องไม่ทำ” เธอคิด “ฉันจะมาเอาแฟลชไดรฟ์เท่านั้น” เธอพยายามที่จะไม่ทำตามความคิดที่ผุดเข้ามาในหัวของเธอ
          “แต่...แค่ลูบนิดหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก” ความคิดอีกความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวเธอในขณะที่เธอกำลังมองที่กล้ามท้องของเขา
          “เขาก็กำลังหลับอยู่ด้วย เขาคงไม่รู้อะไรหรอก” เมื่อเธอคิดได้ดังนั้น เธอก็ค่อยๆวางมือของเธอลงไปบนหน้าท้องของเขาอย่างแผ่วเบา
          “โห ขนหมาป่านุ่มได้ขนาดนี้เลยหรอ?” เธอคิดพลางลูบไล้หน้าท้องและแผงอกของเขาอย่างเพลิดเพลิน เธอสามารถสำผัสได้ถึงกล้ามเนื้อเป็นมัดๆที่ถูกเส้นขนสีเทา และสีขาวปกคลุมอยู่
          “โอ้เมย์ เธอกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย” เธอคิด เธอรู้สึกผิดมากที่เธอกำลังทำแบบนี้ แต่อีกนัยหนึ่ง เธอก็รู้สึกดีเหมือนกัน
          และก่อนที่เธอจะลูบไล้ส่วนอื่นของเขาไปมากกว่านี้ “หมับ” มือของเดม่อนจับมือของเมย์เอาไว้ ก่อนที่เขาจะดึงเธอให้ขึ้นมาบนเตียงเดียวกับเขาพลางกอดเธอเอาไว้แน่น
          “นี่! ปล่อยฉันนะ!” เธอพูดพลางพยายามดิ้นให้หลุดจากเขา
          “หืม? เธอไม่ชอบอย่างนี้หรอ?” เขาพูดพลางกอดเธอแน่นขึ้น
          “ชอบอะไรเล่า! ปล่อยฉัน!” เธอพยายามดิ้นให้หลุดแต่ก็ไม่เป็นผล
          “งั้นฉันจะกอดเธออย่างนี้แหละ” เขาพูดก่อนที่จะค่อยๆหลับไป
          เมย์ที่พยายามดิ้นจนสุดแรง แต่ก็ไม่เป็นผลจนเธอเริ่มหมดแรง แล้วค่อยๆทิ้งตัวนอนลงบนตัวของเดม่อน
          “อืม...ทำไมขนถึงนุ่มมากเลยล่ะ” เธอคิดพลางลูบไล้เส้นขนบนแผงอกของเขา กลิ่น้ำหอมอ่อนๆของเธอและของเขาปนกัน กลายเป็นกลิ่นหอมชวนเย้ายวนมากกว่าเดิม
          แล้วจู่ๆเดม่อนก็พลิกตัว ทำให้เมย์ตกลงมาข้างๆตัวเขา ก่อนที่เขาจะขึ้นไปคร่อมบนตัวเธอ ตาของทั้งคู่จ้องประสานกัน ก่อนที่เดม่อนจะค่อยๆเลื่อนใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่จะค่อยๆจูบลงบนหน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา เมย์รู้สึกตัวเบาหวิวแปลกๆ ราวกับว่านี่คือสิ่งที่เธอรอคอยมานาน
          “เมย์...” เขากระซิบ
          “หืม?”
          “เธอมาทำอะไรในห้องฉันเนี่ย?”
          คำถามนั้นทำให้เมย์ดึงสติกลับมาได้ “เออ..ตือ...ฉันมาเอาแฟลชไดรฟ์ของฉันน่ะ ฉันจำได้ว่าฉันฝากนายเอาไว้”
          “อ๋อ....” เขาค่อยๆล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเขา ก่อนที่จะหยิบแฟลชไดรฟ์ออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้เมย์
          “ขอบใจนะ” เธอพูดก่อนทีจะหยิบแฟลชไดรฟ์มาแล้วค่อยๆลุกออกมาจากเตียง แล้วเดินออกจากห้องของเดม่อนไป
 
 
 
End
Chapter 4