Book & Coffee:รักใสๆกับนายหมาป่า ตอน ความจริงของรักเรา

สองวันต่อมา...
 
          วันนี้ก็เป็นวันที่เมย์ และเดม่อนจะได้ไปเรียนร่วมกันเป็นครั้งแรก
          “นายพร้อมหรือยัง?”
          “แปปนึงนะ” เดม่อนพูดก่อนที่จะหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาสะพาย “โอเค พร้อมแล้ว”
          “ไม่อยากเชื่อเลย ว่าวันนี้ฉันจะต้องเรียนกับนาย”
          “ทำไมล่ะ เธอไม่ชอบฉันหรอ?”
          “แหม ก็ดูที่นายทำสิ เมื่อวานนายก็เข้าไปในห้องฉันโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตอีก ฉันต้องทำความสะอาดขนของนายที่ตกอยู่ในห้องฉันอีก”
          “ทำเป็นบ่นไปนะแม่คุณ” เดม่อนแซว
          “ฮึ่ย! น่าหมั่นไส้ที่สุด” เมย์บ่น
          “แล้วสรุปเราจะไปกันมั้ยเนี่ย?” เดม่อนถาม
          “เอาล่ะ ไปกันก็ได้” เมย์พูดก่อนที่จะเดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของเธอ
          “ฉันขับให้เอาไหม?” เดม่อนถาม
          “ทำไมล่ะ?” เมย์ถาม
          “ก็ดูขนาดตัวระหว่างฉันกับเธอสิ ถ้าให้ฉันซ้อนท้ายเธอ คาดว่าเราไม่น่าจะไปถึงมหาลัยหรอก” เดม่อนพูด
          “ก็ได้ๆ” เมย์พูดก่อนที่จะโยนกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ให้กับเดม่อน
          “บรืนๆ” เดม่อนสตาร์ถรถก่อนที่เมย์จะขึ้นมาซ้อนท้าย
          “ลืมถามเลย...นายขี่เป็น....บรืน.....” ก่อนท่ะเมย์จะได้ทันถามอะไร เดม่อนก็บิดคัดเร่ง และพุ่งออกไปอย่างเร็ว
          “กรี๊ด!!!!” เมย์ร้องเสียงหลง พร้อมกับกอดเอวของเดม่อนอย่างแน่น
          “บรืน...เอี๊ยด...” เขาหักเลี้ยวโค้งอย่างรวดเร็วจนมองไม่เป็นข้างทาง
          “เจ้าบ้า! ขับให้มันช้าๆหน่อยสิ!” เมย์ตะโกน แต่ดูเหมือนว่าเดม่อนจะไม่ได้ยิน และยังคงขับด้วยความเร็วต่อไป
          “เอี๊ยด...” ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงตึกของคณะ
          “เป็นยังไงบ้างล่ะ?” เดม่อนถามก่อนที่จะหันไปมองเมย์ และเมื่อเขาหันไปมอง “อุ๊บฮ่ะ!!ๆ...” เขาหัวเราะออกมา เนื่องจากว่าสภาพของเมย์ตอนนี้ ผมฟูกระจายเนื่องจากการขี่มอเตอร์ไซค์ด้วยความเร็ว
          “บ้า! นายมันบ้าที่สุด!” เมย์ตะโกนก่อนที่จะเข้ามาทุบตีที่แขนเขา แต่เขาก็ป้องกันได้ตลอด
          “นายมันบ้า” เมย์พูดพลางเอาหวีเซตผมให้กลับเป็นทรงเดิม
          “เอาล่ะ จะไปได้หรือยัง?” เดม่อนถาม “ฉันเป็นเด็กใหม่นะ”
          “ฮึ่ย...ก็ได้ ตามฉันมา” เมย์พูดก่อนที่จะเดินนำเดม่อนเข้าไปในตึกของคณะ
         
          ห้องเรียนของพวกเขาอยู่ที่ชั้นสองของตึกคณะ
         
          “ว้าวเมย์ เธอไปควงใครมาน่ะ?” เจสทักระหว่างทาง
          “เออ...ไม่ใช้สักหน่อย...นี่...เดม่อน เขาเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนจากอีกมิติน่ะ” เมย์พูดแนะนำ
          “หรอ? ฮืม...” เจสค่อยๆเดินเข้ามาหาเดม่อน “นายคือเดม่อนใช่ไหม?”
          “ใช่...ฉันชื่อเดม่อน แล้วคุณล่ะครับ?” เดม่อนถามด้วยมาดสุภาพบุรุษ
          “ฉันชื่อเจส ยินดีที่ได้รู้จัก” เจสยื่นมืออกมา
          “ผมเดม่อน ยินดีที่ได้รู้จัก” เดม่อนจับมือกับเจส
          “แหม นายดูเป็นสุภาพบุรุษนะเนี่ย” เจสแซว “พวกนายสองคนก็ดูเข้าคู่กันดีนะ”
          “ไม่! เธอจะบ้าหรอ!” เมย์พูด หน้าเธอแดงด้วยความเขินอาย
          “อย่าไปว่าเธอสิ เข้าใจมั้ยทีรัก...” เดม่อนพูดพลางจ้องมาที่เมย์ด้วยสายตาที่มีเล่ห์นัย
          “ฮึ่ย นายมันบ้า!” เธอพูดพลางตีไปที่แขนของเดม่อน
          “นี่ ฉันเจ็บนะ” เขาพูดบ่นพลางลูบริเวณที่โดนตีไป
 
         
          “ว้าวๆ นี่ใครกันเนี่ย?” มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังของพวกเขา และเมื่อพวกเขาหันไปมอง พวกเขาก็เห็นจอห์น และเพื่อนสนิท(สมุน) ของเขาเดินเข้ามาหา
          “ว่าไงเมย์” จอห์นถามพลางเสยผมของเขา
          “ก็สบายดี” เมย์ตอบห้วนๆ
          “แล้วเธอล่ะ เจส”
          “ก็เหมือนกันค่า...” เจสตอบ ตัวของเธอแทบละลายด้วยความหล่อเหลาเอาการของเขา
          “อ่า...แล้วนี่ตัวอะไรเนี่ย?” จอห์นถามพลางมองมาที่เดม่อน
          “เออ...สวัสดี ฉันชื่อเดม่อน เป็นมนุษย์หมาป่า” เดม่อนพูดแนะนำตัวพลางยื่นมือออกไปทำท่าจับมือ
          แต่จอห์นกลับไม่จับมือด้วย
          “ฮึ่ย! ฉันไม่จับมือกับตัวประหลาดหรอก” จอห์นพูดเหยียด
          “นี่จอห์น ให้มันน้อยๆหน่อยสิ!” เมย์เข้าไปห้าม
          “อะไรของเธอ ทำไมเธอถึงปกป้องมันฮ่ะ!” จอห์นพูด “หรือว่าเธอจะ...”
          “ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย! เขาเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนจากต่างมิติเลยนะ นายให้เกียรติเขาหน่อยสิ”
          “หึ เกียรติอะไรกัน เธอสนใจเรื่องนั้นด้วยหรอ?”
          “ใช่ๆ” เพื่อนของจอห์นพูดเสริม
          “เห้! ใจเย็นๆกันก่อนทุกคน” เจสเข้ามาห้าม “เรารีบเข้าห้องกันก่อนดีกว่า”
          “ก็ได้...” จอห์นพูดก่อนที่จะเดินจากไปพร้อมกับเพื่อนของเขา
          “ก็...นี่แหละจอห์น” เจสพูดพลางถอนหายใจก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องเรียน
          “เดม่อน...นายเป็นอะไรหรือเปล่า?” เมย์ถามเพื่อนหนุ่มของเธอ
          “ก็...ไม่เป็นไรหรอก” เขาตอบ “เข้าห้องกันดีกว่า”
.
.
.
.
.
.
          หลังจากเลิกเรียน
 
          “นี่เดม่อน นายอยากกินอะไรไหม?” เมย์ถามระหว่างที่เดินออกมาจากห้อง
          “อืม...ก็ได้ แล้วเธออยากกินอะไรล่ะ?” เดม่อนถาม
          “ฉันอยากพานายไปกินสิ่งนึงมาก” เมย์พูดอย่างตื่นเต้น
          “มันคืออะไรหรอ?”
          “น้ำแข็งใส” เมย์ตอบ
          “อืม...ฉันขอผ่านแล้วกัน”
          “ทำไมล่ะ?”
          “ฉันไม่เคยกินมาก่อนเลยน่ะสิ”
          “ฉันเลี้ยง” เมย์พูด
          “อืม...งั้นไปก็ได้” เดม่อนพูด
          “แหม เห็นของฟรีเป็นไม่ได้เลยนะเนี่ย”
          “แน่อยู่แล้ว”
.
.
.
.
.
.
          จากนั้นพวกเขาก็นั่งรถมอเตอร์ไซค์จนมาถึงที่หน้าร้านน้ำแข็งใส ร้านนี้เป็นร้านตั้งอยู่ในตึกแถว มีโต๊ะให้นั่งภายในร้าน
          “เอี๊ยด...” เมย์ค่อยๆเปิดประตูเข้าไปข้างในร้าน ซึ่งมีคนนั่งอยู่เป็นจำนวนมาก
          “เรานั่งโต๊ะนี้แล้วกัน” เมย์ชี้ไปที่โต๊ะสำหรับนั่งสองคน
         
          “ไม่ทราบว่าจะรับอะไรดีคะ?” พนักงานเดินมาถาม
          “ฉันขอพาร์เฟต์สตอเบอรี่ค่ะ” เมย์สั่ง
          “แล้วคุณผู้ชายจะรับอะไรดีคะ?”
          “ผมขอไม่สั่งแล้วกันนะครับ” เดม่อนตอบ “ผมจะแบ่งกันกินกับเธอ”
          “โอเคค่ะ” พนักงานสาวพูดก่อนที่จะเดินไปวางออเดอร์
         
          “เป็นยังไงล่ะเดม่อน” เมย์พูด
          “อืม...ร้านก็ดีแหละ” เขาตอบ “คล้ายๆกับที่โลกของฉันเลย”
          “ว้าว โลกของนายมีอะไรอย่างนี้ด้วยหรอ?”
          “ก็แน่อยู่แล้วสิ” เขาพูด ระหว่างนั้น
          “ขอโทษนะคะ ของที่สั่งได้แล้วค่ะ” พนักงานเสิร์ฟพูดก่อนที่จะวางถ้วยน้ำแข็งใสลงบนโต๊ะ “สตอเบอรี่พาร์เฟต์หนึ่งที่ค่า”
          “โห...หน้าตาดูสวยดีแฮะ” เดม่อนพูดก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาขึ้นมาแล้วถ่ายรูปน้ำแข็งใสสีสันสวยงามตรงหน้าเอาไว้ ก่อนที่จะหยิบช้อนขึ้นมา ตักน้ำแข็งใส แล้วตักเข้าปากของเขาทันที
          “เป็นยังไงบ้างล่ะ?” เมย์ถาม
          “อืม!อร่อยดีแฮะ” เดม่อนพูด “หวานเปรี้ยว และเย็นกำลังดี”
          “เห็นไหม ฉันบอกแล้ว”
          “ที่โลกของฉันมันไม่อร่อยเท่านี่เลยแฮะ”
.
.
.
.
          หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็จัดการน้ำแข็งใสจนหมด
          “อืม...อร่อยดีแฮะ” เดม่อนพูด “เดี๋ยวไว้คราวหลังฉันมาอีก”
          “เอาล่ะ เรารีบกลับบ้านดีกว่า”
.
.
.
.
          หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ขับมาถึงบ้าน
          “เชิญก่อนเลย” เดม่อนพูดก่อนที่จะเปิดประตูให้เมย์เข้าไปก่อน
          “แหม นายไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยนี่” เมย์พูดก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้าน
          “อ้าวพี่ กลับมาแล้วหรอคะ?” ลิซพูดทักทั้งสอง “วันนี้เป็นยังไงบ้างคะ?”
          “ก็สบายดีแหละ” เมย์ตอบ “ทุกๆอย่างเป็นไปตามปกติ”
          “เดี๋ยวฉันขึ้นไปก่อนนะ” เดม่อนพูดก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนห้องนอนของเขา
          เมย์ค่อยๆเดินไปเอาโน้ตบุคของเธอ ขึ้นมาเล่น ก่อนที่เธอจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าของเธอเพื่อหาแฟลชไดรฟ์ของเธอ
          “อ้าว หายไปไหนแล้วล่ะ?” เธอคิดเพราะว่าเมื่อเธอล้วงเข้าไป เธอกลับพบว่าแฟลชไดรฟ์ของเธอหายไป
          “น่าจะอยู่กับเดม่อนแน่ๆ” เธอคิดก่อนที่จะเดินขึ้นไปที่ห้องของเขา
         
          “เอี๊ยด...ด” “เดม่อน..นายอยู่ไหม?” เมย์เรียกถามแต่ไร้ซึ่งเสียงตอบ
          “เขาหายไปไหนกัน” เธอคิดก่อนที่จะเดินไปรอบๆห้องเพื่อหาเฟลชไดรฟ์ แต่เธอก็หาไม่เจอ
          “เอี๊ยด...ปัง!” จู่ๆประตูก็ปิดลง และเมื่อเธอหันไปมอง เธอก็เห็นเดม่อนกำลังยืนอยู่ที่ประตู “นี่เธอเข้ามาในห้องของฉันได้ยังไง?”
          “แล้วไงล่ะ! ฉันเป็นเจ้าของบ้านนี่ ฉันจะเข้าที่ไหนเมื่อไหร่ก็ได้” เมย์พูด
          “แต่ฉันรู้ว่าเธอมาตามหาอะไร” เขาพูดก่อนที่จะหยิบแฟลชไดรฟ์ของเมย์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา
          “นี่! เอามาเดี๋ยวนี้นะ!” เธอพูดก่อนที่จะเข้าไปแย่งมันมา แต่ก็เปล่าประโยชน์เพราะตัวของเธอเล็กกว่าเขา
          “เธอเข้ามาในห้องฉันโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาต” เขาบอกเธอ
          “แล้วไงล่ะ! ฉันเป็นเจ้าของบ้านนี้! ฉันจะทำอะไรก็ได้!” เธอพูดพลางพยายามคว้าเอาแฟลชไดร์ฟมาให้ได้
          “อ้าว เจ้าของบ้านนี้ไม่ใช่พ่อแม่ของเธอหรอ?” เขาถามพลางชูแฟลชไดร์ฟให้สูงขึ้นจนเธอเอื้อมไม่ถึง
          “ก็ตอนนี้พวกเขาไม่อยู่ไง! ฉันเลยเป็นเจ้าของบ้านแทน!” เธอพูด “เอาแฟลชไดร์ฟมาได้แล้ว!”
         
          “ก๊อกๆ” “พี่คะ พี่ต้องมาดูอะไรนี่สิ” ลิซเคาะประตูเรียกทั้งสอง
          “จ่ะๆ เดี๋ยวพี่ลงไป” เมย์พูดก่อนที่จะหันมามองเดม่อน “น้องสาวฉันเรียกแหนะ”
          “โอเคๆ วันนี้ฉันยอมให้ก็แล้วกัน” เดม่อนพูดก่อนที่จะยื่นแฟลชไดร์ฟให้กับเมย์ แล้วทั้งคู่ก็เดินลงไปชั้นล่าง
         
 
 
 
End
Chapter3