Book & Coffee:รักใสๆกับนายหมาป่า ตอน ความจริงของรักเรา

          “เร็วเข้าเดม่อน เราจะไม่ทันแล้ว” เมย์พูดในขณะที่ทั้งคู่รีบวิ่งขึ้นบันไดเพื่อไปในสถานทูตระหว่างมิติ และมันกำลังจะปิดแล้ว
          “โอ้ย!” เดม่อนล้มในขณะที่เขากำลังวิ่งขึ้นบันไดมา เอกสารในแฟ้มของเขากระจัดกระจาย “บ้าเอ้ย!”
          “เดม่อน!” เมย์รีบวิ่งเข้ามาช่วยเก็บเอกสารที่เริ่มจะปลิวไปตามสายลม
          “ให้ตายสิวะ!” เดม่อนรีบขย้ำเอกสารทุกใบยัดใส่แฟ้มแล้วรีบวิ่งขึ้นบันไดไปพร้อมกับเมย์ ซึ่งข้างหน้าประตูทางเข้าก็มียามยืนอยู่
          “หยุดก่อนครับ” ยามพูดพลางยกแขนกั้นไม่ให้ทั้งคู่เข้าไป “ที่นี่ปิดทำการแล้วครับ”
          “ขอสักแปปนึงได้ไหมตะ นี่เรื่องเร่งด่วนนะคะ” เมย์พูดขอร้อง
          “ไม่ได้ครับ”
          “นะคะ เพื่อนหนูต้องมาทำเรื่องในวันนี้นะคะ”
          “แล้วทั้งวันเธอมัวไปทำอะไรมาล่ะ?”
          “นี่คุณ!” เมย์ขึ้นเสียง “ทำไมคุณถึงพูดอย่างนี้ห๊ะ?”
          “นี่เมย์!” เดม่อนพูดพลางปิดปากของเมย์เอาไว้ “ผมขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะครับ ช่วงนี้เธอดูจะอารมณ์รุนแรงไปหน่อย เดี๋ยวเอาไว้วันพรุ่งนี้เดี๋ยวพวกเราจะมาใหม่นะครับ”
          เดม่อนลากเมย์ขึ้นไปบนรถก่อนที่จะปิดประตู
          “นี่เดม่อน! นายทำอะไรของนายเนี่ย!” เมย์ตะคอก
          “นี่เธอ ใจเย็นก่อนสิ” เดม่อนพูดพลางออกรถ “จริงๆเรามาวันพรุ่งนี้ก็ได้นี่นา”
          “แต่...ตามจดหมายมันบอกว่าต้องทำภายในวันนี้เท่านั้นนะ” เมย์พูด
          “เอาเถอะน่า มันต้องมีสักทางนึงนั่นแหละ”
          “แล้วถ้าวันพรุ่งนี้เขาไม่รับเรื่องล่ะ?”
          “ก็ไม่รู้สิ”
          “แล้วนายอยากให้มันเป็นอย่างนั้นหรอ?”
          “ไม่อยู่แล้วล่ะ” เดม่อนพูด “แต่เธอต้องเข้าใจว่ามันก็ไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้นแหละ”
          “งั้น...เอาไว้วันพรุ่งนี้สินะ”
 
 
 
 
         
 
          เช้าวันต่อมา...
 
 
          “สวัสดีค่ะ พวกเรามาทำเรื่องเรียนต่อค่ะ” เมย์พูดในขณะที่เธอและเดม่อนกำลังนั่งอยู่ในสถานทูตระหว่างมิติ
          “คือ...ผมจะอยู่ต่ออีกน่ะครับ” เดม่อนพูด ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะก้มลงไปหยิบเอกสารบางอย่างขึ้นมาดู
          “ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ แต่ว่าคุณมาช้าไปแล้วล่ะครับ” เจ้าหน้าที่พูด
          “หมายความว่ายังไงคะ?”
          “กำหนดส่งใบได้หมดไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ” เจ้าหน้าที่พูด “ผมขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ”
          “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” เมย์พูด ก่อนที่จะเดินออกไปจากสถานทูตโดยที่เดม่อนเดินตามมาติดๆก่อนที่ทั้งคู่จะขึ้นรถไป
         
         
          “มันไม่แฟร์เลย” เมย์พูดในขณะที่กำลังนั่งรถอยู่ “ทำไม...ทำไมนายต้องไปด้วย”
          “เมย์....” เดม่อนกระซิบ ก่อนที่จะมีน้ำสีใสไหลออกมาจากดวงตาของเธอ
          “ฉันไม่อยากให้นายไปเลย” เมย์พูดพลางมองไปนอกหน้าต่าง
          “ฉันรู้....ฉันเองก็ไม่อยากไปเหมือนกัน” เดม่อนพูด “ไม่ใช่แค่เธอหรอก”
          “ทำไมกัน...”
          “ใจเย็นก่อนเมย์ เรายังเหลือเวลาอีกหลายเดือนกว่าจะเรียนจบ”
          “แต่...มันก็แค่แปปเดียวนี่นา”
          “เอาเถอะน่าเมย์ มีพบมันก็ต้องมีจาก” เดม่อนพูด “อยู่ที่ว่าเราจะใช้เวลาที่มีอยู่ได้คุ้มค่าแค่ไหน”
          “โห...สุดยอด” เมย์พูด “คำคมสุดยอดมาก”
          “อ้าว ก็มันเรื่องจริงนี่นา”
          “เธอนี่มัน...” เดม่อนพูดพลางขยี้หัวเมย์เล่น
          “นี่หยุดนะ!” เมย์พูด “นายเป็นอะไรเนี่ยหะ!”
          “ก็หัวเธอมันน่าขยี้นี่นา ฮ่ะๆ”
 
 
 
 
 
 
 
          หลายเดือนผ่านไป...
 
         
          “นายเก็บของเสร็จหรือยัง?” เมย์ถามในขณะที่เดม่อนกำลังหยิบกระเป๋าจำนวนหนึ่งมาวางไว้บริเวณห้องนั่งเล่น
          “ใจเย็นสิ” เดม่อนบ่น “สรุปเป็นเธอหรือเป็นฉันกันแน่ที่กำลังจะไปเนี่ย”
          “เสียดายจัง พี่เดม่อนต้องไปแล้ว” ลิซพูดพลางนั่งมองอยู่บนโซฟา
          “เอาล่ะ นี่น่าจะเป็นใบสุดท้ายแล้วล่ะ” เดม่อนพูดก่อนที่จะวางกระเป๋าลงไปบนพื้น “เฮ้อ ฉันจำได้นะว่าตอนที่ฉันมามันไม่ได้หนักขนาดนี่น่ะ”
          “แล้วเจมส์จะมารับนายเมื่อไหร่ล่ะ?”
          “น่าจะตอนเช้ามืดของวันพรุ่งนี้น่ะ” เดม่อนพูด
          “หนูไม่อยากให้พี่ไปเลย” ลิซวิ่งเข้าไปกอดเดม่อน “หนูจะคิดถึงพี่นะ”
          “ฮ่ะๆ พี่ก็จะคิดถึงหนูเหมือนกัน” เดม่อนพูด “เอาล่ะไปนอนได้แล้วล่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว”
          “หนูไม่อยากให้พี่ไปเลย” ลิซพูด
          “พี่ก็ไม่อยากให้เดม่อนไปเหมือนกัน” เมย์ก้มลงมาพูดกับลิซ “มีพบก็ต้องมีจากนะลิซ”
          “แต่...”
          “เอาล่ะ นี่ก็ดึกมากแล้วล่ะ ไปนอนได้แล้วนะ” เมย์พูดก่อนที่ลิซจะปล่อยเดม่อน
          “ลาก่อนนะพี่เดม่อน” ลิซพูดก่อนที่จะเดินขึ้นไปเข้าห้องนอน “หนูจะคิดถึงพี่นะ”
          “จ่ะ ราตรีสวัสดิ์นะ” เดม่อนพูดก่อนที่ลิซจะเดินเข้าไปในห้องนอนของเธอ
 
 
 
         
 
 
          “ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูห้องเดม่อนดังออกมาก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
          “เดม่อน”
          “หืม?” เดม่อนปิดโน๊ตบุ๊ตที่วางอยู่บนตักเขา “มีอะไรหรอเมย์?”
          “ฉัน...ขอนอนด้วยได้ไหม?”
          “อ่อ ได้สิ เข้ามาสิ” เดม่อนพูดก่อนที่เมย์จะเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับผ้าห่มและหมอนของเธอและนำมันมาวางบนเตียงของเดม่อน
          “นี่นายไม่คิดจะจัดห้องนอนนายหน่อยหรอ?”
          “จัดทำไมล่ะ” เดม่อนพูด “ยังไงมันก็ต้องรกอยู่ดีนั่นแหละ”
          “เพราะว่าฉันต้องจัดเองยังไงเล่า!” เมย์บ่น
          “แหม จนวันที่ฉันกำลังจะไปแล้ว เธอก็ยังเหมือนเดิมเลยแฮะ” เดม่อนพูดพลางเก็บโน๊ตบุ๊คเข้ากระเป๋า “ว่าแต่...เมย์”
          “หืม?”
          “เราก็อยู่ด้วยกันมา....ปีนึงแล้วน่ะ” เดม่อนพูดพลางหลบหน้า “ฉันอยากจะถามเธอว่า...”
          “ว่า?...”
          “คือ....เออ......
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.        
 
 
 
 
 
 
          เราเป็นแฟนกันได้ไหม?”
 
 
          “หืม?” เมย์หันหน้ามามองเดม่อนซึ่งตอนนี้หน้าแดงไปหมดแล้ว “นายว่าไงนะ?”
          “ฉันบอกไปแล้วนี่”
          “แต่ฉันไม่ได้ยิน”
          “ให้ตายเถอะเมย์ ฉันไม่อยากพูดอีกแล้วนะ”
          “เอาเถอะน่า อีกใครครั้งเดียวเอง”
          “เฮ้อ...ก็ได้” เดม่อนสูดหายใจลึกก่อนที่จะพูดออกไป “เราเป็น....”
          เดม่อนพูดไม่ทันจบเมย์ก็โผเข้ากอดเดม่อนทันทีโดยไม่ทันตั้งตัว และนั่นทำให้เดม่อนอึ้งไปชั่วขณะ
          “อ่อ....สรุป......” เดม่อนพูดอ้ำอึ้ง
          “ฉันทำขนาดนี้แล้วนายยังไม่รู้อีกหรอ?”
          “...”
          “ใช่ เราเป็นแฟนกันแล้ว” และในทันทีที่เมย์พูดจบ เดม่อนก็จับไหล่เธอ และกดเธอลงไปบนเตียงก่อนที่เขาจะขึ้นคร่อมเธอเอาไว้ “นี่นายจะทำอะไรเนี่ย!”
          “ฉันอยากจะเอาคืนเธอ” เดม่อนพูดพลางมองตาเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์อย่างยิ่ง
          “เอาคืนเรื่องอะไร?”
          “เธอจำคืนที่เราไปงานพรอมได้หรือเปล่า?” เดม่อนพูด “แล้วเธอก็ดื่มไวน์ซะจนเมาไม่ได้สติ”
          “ห๊า?”
          “แล้วเธอก็.....” เดม่อนหยุดพูดพลางเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้เมย์มากขึ้น “.......จูบฉัน”
          “ไม่...ไม่จริง นายหลอกฉัน”
          “เมย์ เธอจูบได้เก่งมากเลยล่ะ” เดม่อนพูดพลางยิ้มมุมปาก “ฉันพยายามจะถอนปากออกแต่เธอก็รั้งฉันเอาไว้แน่นเหลือเกิน”
          “แล้ว...”
          “ฉันเลยอยากจะเอาคืน” เดม่อนพูดพลางเลียริมฝีปาก ก่อนที่จะเขยิบใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้เมย์มากขึ้นเรื่อยๆ
 
         
          “ไม่นะ หยุด” ถึงแม้เมย์จะคิดอย่างนั้น แต่ร่างกายของเมย์ก็มิได้ขัดขืนแต่อย่างใด
          เดม่อนเขยิบใบหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆจนเธอสำผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเดม่อนก่อนที่จะ...
 
 
 
 
 
 
          “อื้อ...” เมย์ร้องครางออกมา ริมฝีปากของเธอถูกครอบครองโดยริมฝีปากของเดม่อนเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่เดม่อนจะสอดแทรกลิ้นอุ่นๆเข้าไปในปากของเมย์ ลิ้นทั้งคู่เกี่ยวตวัดกันอยู่สักพัก ก่อนที่เดม่อนจะถอนจูบออกมา
          “แฮ่กๆ...” ทั้งคู่หอบเหนื่อยพลางมองหน้าจ้องตากันสักพัก “เดม่อน...”
          “เมย์” เดม่อนกระซิบพลางมองใบหน้าของเธอซึ่งเป็นสีแดงอ่อนๆพร้อมกับเสียงหอบหายใจของเมย์ นั่นทำให้เขาสติแทบกระเจิง
          เดม่อนก้มลงไปจูบเมย์อีกรอบหนึ่ง คราวนี้เมย์เป็นฝ่ายบุกบ้าง ลิ้มของเมย์แทรกเข้ามาในโพรงปากของเดม่อน ล้อนของเธอเกี่ยวตวัดไปมากับของเดม่อน มือข้างหนึ่งของเธอจิกหลังของเดม่อนอย่างหาที่ระบาย ส่วนอีกข้างกอดคอเดม่อนเอาไว้
          รสจูบเร่าร้อนยิ่งขึ้น เสียงหอบ และเสียงครางของทั้งคู่ดังระงมห้องภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามา ทั้งคู่ผละออกจากกันเพื่อกอบโกยอากาศเข้าไปให้ได้มากที่สุด
          “โอ้...ให้ตายเถอะเมย์” เดม่อนพูดพลางค่อยๆขยับตัวออกมาจากตัวของเมย์ “เราต้องหยุดแล้วล่ะ”
          “ทำไม มีอะไรหรอ?”
          “ฉันไม่อยากให้มันไปไกลกว่านี้น่ะ” เดม่อนลุกขึ้นนั่งข้างๆเมย์
          “แต่ฉันก็ชอบนะ” เมย์พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
         
 
          “ฉันไม่อยากให้คืนนี้ผ่านไปเลย” เมย์กระซิบพูดกับเดม่อนในขณะที่เธอนอนกอดเขาอยู่โดยที่เดม่อนนอนหันหลัง “เวลาคืนนี้มันสั้นจัง”
          “เมย์” เดม่อนหันกลับมามองหน้าเมย์ “หลับซะเถอะนะ นี่ก็ดึกมากแล้ว”
          “ฉัน....ฉันไม่อยากให้นายไปเลย” เมย์พูด “มันไม่แฟร์เลย นายพึ่งจะขอฉันเป็นแฟน และนายก็จะไปเนี่ยนะ”
          “ชู่วๆ” เดม่อนดึงเมย์เข้ามาแนบกับตัว ใบหน้าของเธอแนบกับแผงอกของเดม่อน เธอได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นอย่างช้าๆ “หลับซะเถอะนะเมย์...ปล่อยมันไป...”
          “เดม่อน....” เมย์กระซิบก่อนที่จะค่อยๆพล้อยหลับไปภายในอ้อมกอดของมนุษย์หมาป่าผู้เป็นที่รัก และกำลังจะจากไปของเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          “อืม.....” เมย์ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะแสงอาทิตย์ส่องเข้ามาโดนหน้าเธอทางหน้าต่าง และเมื่อเธอลองคลำไปมาบนเตียง เธอก็พบแต่ความว่างเปล่า
          เมื่อเมย์ลุกขึ้นนั่งและมองไปรอบๆห้อง เธอสังเกตว่าเดม่อนไม่อยู่ในห้องแล้ว รวมถึงข้าวของของเดม่อนด้วย และมิหนำซ้ำภายในห้องยังถูกจัดอย่างเรียบร้อยอีกต่างหาก
          “เดม่อน...” เมย์ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงก่อนที่จะเดินออกจากห้องของเดม่อน และเดินเข้าไปภายในห้องของเธอ และอน่นอน เดม่อนก็ไม่อยู่ในห้องเธอเช่นกัน แต่เมื่อเธอลองมองไปบนเตียง เธอก็เห็นซองจดหมายฉบับหนึ่งวางเอาไว้อยู่ บนจ่าหน้าซองเขียนว่า “ถึงเมย์”
          เธอค่อยๆเปิดซองจดหมายออกมา ซึ่งภายในนั้นก็มีรูปถ่ายจำนวนหนึ่งอยู่ภายในนั้น พร้อมกับจดหมายหนึ่งฉบับ
          เมย์หยิบรูปเหล่านั้นขึ้นมาดู ซึ่งมันเป็นรูปแอบถ่ายของเมย์ในท่าทางต่างๆ ตั้งแต่วันแรกที่เดม่อนเข้ามาอยู่ร่วมกับเมย์ จนถึงวันสุดท้ายทีทั้งคู่อยู่ด้วยกัน
          และเมื่อเธอหยิบจดหมายขึ้นมาอ่าน ภายในจดหมายเขียนว่า
 
 
          “ขอบคุณนะเมย์  มันเป็นประสบการณ์ที่ดีมากเลยล่ะ ที่มีเธอเมาในชีวิตของฉัน ฉันไม่สามารถที่จะลืมเธอได้เลย ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา เธอทำให้ฉันได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง เธอมีความหมายต่อฉันมาก และท้ายที่สุด    ขอบคุณนะ
 
          ปล.ฉันเก็บรูปถ่ายที่ฉันแอบถ่ายเธอเอาไว้ให้น่ะ หวังว่าเธอจะชอบนะ”
 
 
 
 
 
          “ฮึ่ก...” น้ำตาของเมย์ไหลออกมาจากดวงตาของเธอ หยดลงไปบนจดหมายใบหนั้น ก่อนที่เธอจะรีบเช็ดน้ำตา และเดินลงไปชั้นล่าง และแน่นอน กระเป๋าของเดม่อนที่เคยกองเอาไว้ มันไม่อยู่แล้ว
          “พี่เมย์คะ” เสียงลิซเรียกจากในห้องครัว “อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ”
          “จ่ะๆ เดี๋ยวพี่ไปกิน” เมย์ค่อยๆเดินลงมาจากบันได ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องครัว
          “นี่ค่ะ” ลิซยื่นจานอาหารเช้ามาให้ บนนั้นมีไข่ดาว ขนมปัง และเบค่อน “เดี๋ยวหนูไปเอากาแฟมาให้นะ”
          “ขอบใจจ่ะ” เมย์พูดก่อนที่จะหยิบส้อมขึ้นมา ก่อนที่จะจิ้มลงไปบนขนมปัง แต่เธอก็ไม่เอามันเข้าปาก
          “พี่เศร้าหรอ?” ลิซถาม
          “เออ...เปล่านี่” เมย์พูด
          “หนูไม่เชื่อหรอก”
          “ก็ได้ๆ พี่แค่คิดถึงเดม่อนเฉยๆ”
          “หนูก็คิดถึงเหมือนกัน” ลิซเอากาแฟวางไว้บนโต๊ะ “แล้ววันนี้พี่จะไปไหนหรือเปล่า?”
          “อ๋อ พี่จะไปเดินเล่นที่ห้างหน่อยน่ะ” เมย์พูดพลางดื่มกาแฟ
 
 
 
 
 
 
 
 
          “ชีวิตที่ไม่มีเขาทำไมมันช่าง....ว่างเปล่า” เมย์คิดขณะที่เธอกำลังเดินอยู่ภายในห้าง “มันก็ไม่ได้ว่างเปล่าอะไรขนาดนั้นหรอก คือ....ฉันยังมีครอบครัวอยู่กัยพร้อมหน้าพร้อมตากัน แต่....”
          ระหว่างที่เมย์กำลังเดินอยู่ก็มีคนเดินสนวทางมาโดยที่เมย์ไม่ได้มอง
          “โอ้ย!” เมย์เดินชนกันกับผู้ชายคนนั้น
          “ขอโทษครับๆ” ชายคนนั้นขอโทษ และเมื่อเมย์เงยหน้าขึ้นมอง
          “แจ๊คหรอ?” เมย์พูด
          “อ้าว เมย์”
          “นายมาทำอะไรที่นี่เนี่ย?” เมย์ถาม “นายต้องอยู่ที่ร้านดนตรีไม่ใช่หรอ?”
          “ฉันแค่ออกมาหาอะไรกินเฉยๆน่ะ” แจ๊คพูด “เธอจะไปกับฉันด้วยหรือเปล่าล่ะ?”
          “อืม ก็ดีเหมือนกัน”
 
 
 
 
 
 
 
 
          “ว่าแต่...” แจ๊คพูดขึ้นมาในขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งอยู่ภายในร้านอาหาร “เดม่อนเขากลับไปแล้วหรอ?”
          “ใช่....” เมย์พูด
          “ฉันเสียใจด้วยนะ” แจ๊คพูด
          “ไม่เป็นไรหรอก” เมย์พูด “เดี๋ยวฉันก็คงจะชินไปเองแหละ”
          “แล้ว...เธอเป็นยังไงบ้างล่ะ”
          “มันก็....ไม่รู้สิ เหงา?”
          “เดี๋ยวเธออยู่ไปสักพักเดี๋ยวเธอก็ทำใจได้เองแหละ”
          “แต่..มัน...ยากน่ะสิ” เมย์พูด “ฉันไม่คิดเลยว่า วันนึงเขาจะไป”
          “เดี๋ยวมันก็ผ่านไปเองแหละน่า” แจ็คพูด “อย่าคิดมาก”
          “เขาขอฉันเป็นแฟนในคืนสุดท้ายก่อนที่เขาจะไปนะ” เมย์พูด “คืนสุดท้าย”
          “เอาเถอะน่าเมย์ อะไรที่มันผ่านมาแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ” แจ๊คพูด
          “เก็บตังด้วยค่ะ” เมย์เรียกพนักงาน “เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”
          “ว้าว...” แจ็คกำลังจะหยิบกระเป๋าตังออกมาพอดี “ขอบคุณมากเมย์”
          “ไม่เป็นไรหรอก เงินแค่นิดหน่อย”
          “เดี๋ยวฉันขอตัวก่อนนะ ฉันต้องรีบกลับร้าน” แจ็คพูดก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากร้าน “ไว้เจอกัน เมย์”
          “ไม่ต้องทอน” เมย์พูดก่อนที่จะหยิบเงินส่งให้พนักงาน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          “เดม่อน...นายจะเป็นยังไงบ้างนะ” เมย์คิดพลางนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น “นายจะคิดถึงฉันหรือเปล่านะ”
          “ทำไมวันนี้พี่แลดูไม่ค่อยสดชื่นเลยล่ะ?” ลิซถามจากภายในห้องครัว
          “เธอก็รู้นี่นา” เมย์บอก “เธอรู้มากกว่าพี่อีก”
          “อะไรกัน มาว่าหนูเสียๆหายๆ” ลิซพูด “เขาไม่ได้เรียกรู้ดี เขาเรียกไฝ่รู้ไฝ่เรียนตางหากล่ะ”
          “ว่าแต่...เมื่อไหร่พิซซ่าจะมาเนี่ย?”  เมย์พูดลอยๆ “นี่มันจะครึ่งชั่วโมงแล้วนะ”
          “มาช้าก็ดีแล้วพี่” ลิซเดินมานั่งข้างๆเมย์ “เราจะได้กินแบบฟรีๆ”
         
 
 
          “ติ๊งต่อง...” เสียงกริ่งดังขึ้น
          “ค่ะ มาแล้วค่ะ” เมย์ลุกขึ้นไปที่ประตูก่อนที่จะเปิดมันออก โดยที่เธอมองกล่องพิซซ่าอย่างเดียว
          “นี่ครับ” พนักงานยื่นกล่องพิซซ่ามาให้ และเธอก็หยิบมันมา แต่เธอสังเกตมือของหนักงาน มันเป็นมือที่มีขนสีขาวและสีเทาขึ้นทั่วมือ และมีกรงเล็บด้วย เมื่อเธอมองขึ้นมาหน่อยเธอก็พบว่าเขาไม่ได้ใส่ชุดพนักงานเลย และเมื่อเธอมองที่ใบหน้าของพนักงาน หัวใจของเธอก็แทบหยุดเต้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          “เดม่อน....” เมย์ยืนอึ่งพลางมองใบหน้าอันเรียวยาวของมนุษย์หมาป่าตรงหน้าเธอ น้ำตาเธออ่อออกมาจากดวงตา
          “ฉันกลับมาแล้ว”
          “...” เมย์ยังยืนอึ้งอยู่ น้ำตายังไหลออกมาไม่หยุด
          “เมย์...เธอ...” เดม่อนยังพูดไม่ทันจบ เมย์ก็โผลเข้าไปกอดเขาทันที เธอกอดเดม่อนแบบที่เธอไม่เคยกอดมาก่อน เธอไมเคยคิดถึงใครเท่าเดม่อนเลย
          “เดม่อน...” เมย์พูดพลางร้องไห้ด้วยความดีใจ ในขณะที่เธอก็เริ่มกระชับอ้อมกอดมากขึ้นเรื่อยๆ
          “เมย์...เธอ....ปล่อย...ฉัน...ก..ก่อน” เดม่อนพูดเสียงติดขัดเพราะเธอกอดเขาแน่นมาก
          “อุ๊ย ขอโทษ” เมย์คลายอ้อมกอดพลางมองหน้าเดม่อน ดงตาสีเขียวมรกตของเดม่อน จ้องผสานกันกับดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของเมย์ที่ปนน้ำตา เดม่อนปาดน้ำตาของเมย์บนแก้มเบาๆ
          “โอ้ว....น่ารัก...” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างหลังเดม่อน และเมท่อเธอมองไป เธอก็เห็นเจมส์กำลังถ่ายวิดีโออยู่
          “เจมส์ นายมาทำอะไรที่นี่เนี่ย?”
          “เซอร์ไพรซ์เธอไง” เจมส์พูด
          “หนูว่าแล้วว่าพี่ต้องชอบ” เสียงของลิซดังขึ้นมาจากข้างหลังของเมย์
          “นี่พวกนายวางแผนกันหรอเนี่ย?” เมย์พูด
          “เราอยากจะเซอร์ไพรส์เธอไง” เจมส์พูด        
          “เราอยากให้พี่มีความสุข” ลิซพูด “และมันก็ได้ผลด้วย”
          “แล้วทำไมนายถึงกลับมาได้ล่ะ?” เมย์พูด
          “คือ จริงๆแล้ว ฉันลงเรียนเอาไว้สองปีน่ะ” เดม่อนพูด “คนที่สถานทูตฉันก็ไปเตี๊ยมกับพวกเขาเอาไว้ก่อนแล้ว”
 
          “นายนี่มัน...” เมย์พูดก่อนที่จะทุบไปที่อกเดม่อนหลายที
          “นี่...โอ้ย....หยุดก่อน” เดม่อนโอบกอดเมย์เพื่อให้เมย์หยุด “เมย์ ฉันลงสมัครงานไปงานนึงน่ะ”
          “งานอะไร?”
          “งานเทศการดนตรีของคณะดนตรีน่ะ”
          “ห๊ะ?”
 
 
 
The End