Book & Coffee:รักใสๆกับนายหมาป่า ตอน ความจริงของรักเรา
เขียนโดย 
TheGentleWolf
วันที่ 3 มกราคม พ.ศ. 2561 เวลา 18.48 น.
แก้ไขเมื่อ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2562 09.33 น. โดย เจ้าของนิยาย
16) Chapter 15 : Safe
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ตอนนี้เธอรู้สึกไงบ้างเดม่อน?” เมย์ถามเดม่อนซึ่งนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยในโรงพยาบาล
“ก็ขยับตัวได้ดีขึ้นมากเลยล่ะ” เดม่อนตอบพลางมองตาเมย์ ทั้งคู่จ้องตากันอยู่พักหนึ่ง
“เดม่อน...” เมย์จับมือเขาขึ้นมา “ขอบคุณที่ช่วยฉันเอาไว้นะ”
“ยินดีอยู่แล้ว” เดม่อนตอบพลางยิ้มให้กับเมย์
และในขณะนั้น
“เอี๊ยด...” ประตูห้องเปิดออกมาพร้อมกับครอบครัวของเมย์ที่เดินเข้ามาในห้อง
“พี่เมย์!” ลิซวิ่งเข้าไปกอดเมย์ในทันที “หนูคิดถึงพี่มากเลย”
“จ่ะๆ พี่ก็คิดถึงหนูเหมือนกัน” เมย์พูด
“เมย์ เราเป็นห่วงแทบแย่” แม่ของเมย์พูด “เรานึกว่าลูกจะไม่รอดแล้ว”
“หนูคงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้แหละค่ะ...” เมย์พูดพลางหันไปทางเดม่อน “ถ้าหากเดม่อนไม่ได้ช่วยหนูเอาไว้”
“แหม...ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก” เดม่อนพูดพลางลูบท้ายทอยเขาด้วยความเขินอาย
“เดม่อน เรื่องค่ารักษาพยาบาลไม่ต้องห่วงนะ เราออกค่าใช้จ่ายไปหมดแล้วล่ะ” แม่ของเดม่อนพูด “ขอบคุณนะที่ช่วยลูกสาวฉันเอาไว้”
“ใช่” ลิซพูดพลางปีนขึ้นไปบนเตียงแล้วกอดเดม่อน “ขอบคุณนะ”
“แฮะๆ ไม่เป็นไรหรอก” เดม่อนพูดพลางลูบหัวลิซเบาๆ “แค่นี้ เจ็บนิดหน่อยน่ะ”
“งั้น...ถ้าไม่มีอะไรแล้ว แม่จะกลับแล้วนะ” แม่ของเมย์พูดก่อนที่จะเดินไปที่ประตู
“แม่คะ รอด้วยค่ะ” ลิซพูดก่อนที่จะกระโดดลงจากเตียงและวิ่งไปหาแม่ของเธอ
“ค่ะ บายค่ะ” เมย์พูดพร้อมกับโบกมือลา ก่อนที่แม่ของเธอจะเดินออกจากห้องไป
“เฮ้อ...พ่อกับแม่นี่ก็จริงๆเลย” เมย์พูด “แล้ว...พอนายเรียนจบปีนี้แล้วนายก็จะกลับไปมิติของนายจริงๆใข่ไหม?”
“ใช่ มันก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละ” เดม่อนพูด “แล้วด้วยเรื่องอะไรพวกนี้ด้วย ฉันเลยคิดว่า อยู่ที่นี่ไม่น่าจะปลอดภัย”
“แล้ว...นายมีแบบ...เพื่อนที่มาในมิตินี้หรือเปล่า?” เมย์ถาม
“อ๋อ ฉันลืมบอกเธอไปเลยว่าฉันโทรชวนเพื่อนฉันให้มาที่นี่ด้วยน่ะ” เดม่อนตอบ “อีกสักแปปเขาน่าจะมา”
“แล้วเพื่อนของนายเป็นตัวอะไรหรอ?” เมย์ถาม “ฉันหมายถึง...เป็นสายพันธุ์อะไรน่ะ?”
“เป็น...ครึ่งคนครึ่งแมวน่ะ” เดม่อนตอบ และในขณะนั้นเอง
“ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงหนึ่งดังขึ้นมา “เดม่อน นายอยู่ในห้องนั้นใช่ไหม?”
“อ่อ ใช่แล้ว เข้ามาสิเจมส์ เรากำลังพูดถึงนายอยู่เลย” เดม่อนตอบ
“เอี๊ยด....” เมื่อประตูถูกเปิดออก ก็ปรากฏภาพของมนุษย์ครึ่งคนครึ่งแมวคนหนึ่งกำลังยืนอยู่หน้าประตู รูปร่างผอม ส่วนสูงของเขาสูงเท่าเมย์ ขนของเขามีสีน้ำตาลอ่อนตัดกับขาว ดวงตาสีฟ้าอ่อนกลมโตตามลักษณะของแมว ใส่ชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยีนดำ
“อ่าว ว่าไงเดม่อน! ไม่ได้เจอกันตั้งนาน” เจมส์เดินเข้าไปหาเดม่อนในทันที “ฉันเป็นห่วงนายแทบแย่”
“ฉันรู้ ฉันก็คิดถึงนายเหมือนกัน” เดม่อนพูด “เออนี่! เจมส์มนุษย์คนนี้คือ เมย์ เพื่อนฉันเอง”
“ว้าว ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เจมส์พูดพร้อมกับจับมือกับเมย์ “ผมเจมส์ เป็นเพื่อกันกับเดม่อนมาแต่เด็กแล้วล่ะครับ”
“ฉันเมย์ค่ะ เป็นเพื่อนของเดม่อนตั้งแต่ตอนที่เขาเข้าเรียนค่ะ”
“ว้าว คุณ...สวยมากเลยนะเนี่ย” เจมส์พูดชม
“นี่เจมส์อย่าไปชมเธอมากนักเลย” เดม่อนพูด “เดี๋ยวเธอจะดีใจจนเกินเหตุไป”
“นี่เดม่อน!” เมย์หันมาแว้งใส่เดม่อน
“ฮ่ะๆ เอาล่ะๆ ใจเย็นกันก่อนนะ” เจมส์พูดก่อนที่จะนั่งลงข้างๆเตียงของเดม่อน “แล้ว นายไปรู้จักกับเธอยังไงล่ะ?”
“ก็เธอเป็นโฮสต์ของฉันน่ะ” เดม่อนพูด
“หมอนี่งี่เง่ามากเลยล่ะ” เมย์พูด
“อ๋อ ไอ้หมอนี่มันก็งี่เง่าประจำนั่นแหละ” เจมส์พูด “ใช่ไหม?”
“นายก็พูดเรื่อยเปื่อยน่า” เดม่อนพูด “ฮ่ะๆ”
“แล้ว...นายกับเจมส์ไปเจอกันได้ยังไงล่ะ?” เมย์ถาม
“อ๋อ คือบ้านพวกเราอยู่ใกล้กันน่ะ” เดม่อนพูด “แม้กระทั่งเราก็เรียนดรงเรียนที่เดียวกันมาโดยตลอด”
“หรือตอนที่มาแลกเปลี่ยนระหว่างมิติ พวกเราก็สอบผ่านมาด้วยกัน” เจมส์พูด
“ว้าว พวกนายเป็นเพื่อนกันมานานเลยแฮะ”
“แน่นอน”
“แล้ว นายเล่นดนตรีเป็นหริอเปล่า?” เมย์ถาม
“ฉันเล่นเปียโน” เจมส์พูด “ฉันกับเดม่อนก็พากันไปเล่นดนตรีสดอยู่ประจำนั่นแหละ”
“หมอนี่ชอบแย่งซีนฉันตลอดเลย” เดม่อนพูด
“ทำไงได้ล่ะ ก็ฉันหล่อนี่นา”
“หึ่ย! นายนี่มัน...”
“เอาล่ะๆพอกันก่อน แล้วเจมส์ นายเรียนอยู่คณะอะไรหรอ?” เมย์ถาม
“ฉันเรียนอยู่ศิลปะการแสดงน่ะ” เจมส์ตอบ “สาขาดนตรี”
“ว้าว เจ๋งมากเลยแฮะ” เมย์พูด “ว่าแต่...นายจะกลับไปมิติของนายเมื่อหมดเทอมนี้หรือเปล่า?”
“ใช่ ฉันก็จะกลับไปพร้อมกับเดม่อนนั่นแหละ” เจมส์พูด และในขณะนั้นเสียงประตูก็ดังขึ้นมา
“เอี๊ยด...” ประตูห้องเปิดออก พร้อมกับตัวของจอห์นที่กำลังเดินเข้ามาในห้อง
“อ้าวจอห์น” เมย์พูดพลางเดินเข้าไปหา “นายมาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย?”
“ฉันนั่งรถประจำทางมาน่ะ” จอห์นตอบพลางมองไปที่เจมส์ “แล้ว...นี่คือใครกันเนี่ย?”
“ผมเจมส์” เจมส์ลุกขึ้นมาจับมือกับจอห์น “เป็นเพื่อนของเดม่อน”
“ฉันจอห์น ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เออนี่ จอห์น” เมย์พูดขึ้นมา “ฉันยังสงสัยอยู่เลยว่า ทำไมตำรวจถึงรู้ว่าเราอยู่ตรงนั้นน่ะ”
“ฉันเองแหละ?” จอห์นพูด
“หืม?”
“ฉันโทรไปเองแหละ” จอห์นพูด “ฉันบอกกับตำรวจเองแหละว่าเธออยู่ที่ไหน”
“แล้ว...นายรู้ได้ยังไงล่ะ?”
“อย่าลืมสิ ฉันเคยอยู่กับพวกมันมาก่อนนะ” จอห์นพูด
“นี่จอห์น” เดม่อนเรียก “นายสัญญากับพวกเราอย่างนึงได้ไหม?”
“สัญญาอะไร?”
“ว่านายจะไว้แกล้งหรือทำอะไรกับพวกเราอีก” เดม่อนพูด
“เออ...ได้...ได้สิ” จอห์นพูด “ฉันสัญญา”
“ว่าแต่นะ!” เจมส์พูดขึ้นมา “เดม่อน นายซื้อกีตาร์ตัวใหม่ใช่ไหม?”
“ใช่สิ”
“ว้าว! สุดยอดเลย” เจมส์พูดด้วยความตื่นเต้น “คืองี้นะ ปีหน้าเนี่ย คณะของฉันจะจัดเทศกาลดนตรีขึ้นมาน่ะ”
“ห่ะ! จริงหรอ?” เดม่อนพูด
“ใช่น่ะสิ!” เจมส์พูด “แต่ว่า...เราอาจจะอยู่ไม่ถึง”
“อ่อ...ใช่...ฉันลืมไปเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกน่าเดม่อน” เมย์พูด “เดี๋ยวแนจะไปคุยกับเจ้าหน้าที่ให้เองนะ”
“เธอแน่ใจหรอเมย์”
“แน่ใจสิ ฉันรู้จักกับคนในนั้นน่ะ” เมย์พูด “แต่ต้องรอนายออกจากโรงพยาบาลก่อนนะ”
“ได้สิ”
เวลาผ่านไป ทุกคนก็พูดคุยกันจนถึงเวลาที่ต้องกลับ
“เดี๋ยวฉันขอตัวไปก่อนนะเมย์” จอห์นพูดก่อนที่จะเดินไปที่ปรตู
“บาย” เมย์พูดก่อนที่จอห์นจะเดินออกไป
“อ่อ เดี๋ยวฉันก็ต้องไปด้วยเหมือนกัน” เจมส์พูด “ขอให้นายหายไวๆนะ”
“ขอบใจ นายก็เช่นกัน”
“ไปล่ะ เจอกัน” เจมส์พูดก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
“เฮ้อ...” เมย์ทิ้งตัวลงบนเตียง “ฉันเรื่มง่วงแล้ว”
“เธอก็ไปนอนสิ” เดม่อนพูดก่อนที่เมย์จะเดินไปที่โซฟาหันหลังให้เดม่อน
“อย่ามองนะ” เมย์พูดก่อนที่จะค่อยๆถอดเสื้อเชิ๊ตของเธอออกมา
“โอ้ว! พระเจ้า!” เดม่อนคิดพลางมองเมย์ถอดเสื้อของเธอออก เผยให้เห็นเสื้อซับของเธฮ
“นี่นายแอบมองฉันหรอ?” เมย์พูดขึ้นมาถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้หันมามองก็เถอะ
“เออ...เปล่า” เดม่อนพูด หน้าเขาเริ่มเป็นสีชมพูด้วยความเขิญอาย
และในขณะนั้นเอง เมย์ก็ถอดเสื้อซับในของเธอออก จนเหลือแต่เสื้อชั้นใน เผยให้เห็นสัดส่วนโค้งเว้าต่างๆของเธอ
“โอ้....” เดม่อนคิดพลางกลืนน้ำลายและจ้องเขม็งไม่หยุด ภาพที่อยู่ตรงหน้าเขามันสวยงามเกินบรรยาย ก่อนที่เมย์จะนอนลงไปบนโซฟาพลางหยิบผ้าห่มมาคลุมตัว ทั้งคู่นอนมองจ้องตากันในขณะที่แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาในห้อง
“เดม่อน...” เมย์กระซิบเรียก
“หืม?”
“...” เมย์เงียบไปสักพัก “ขอบคุณที่ช่วยฉันเอาไว้นะ”
“ไม่เป็นไร” เดม่อนพูด “ฉันยินดีอยู่แล้ว”
End
Chapter 15
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
