เรื่องเล่าเรื่องนึง

นี่เป็นเรื่องราวของสาวคนหนึ่งที่เธอได้เจอกับเรื่องราวที่เธอจะไม่มีวันลืม.....
วันนั้นเป็นวันที่อาจารย์สั่งงานเยอะมากที่สุดและหญิงสาวคนนี้จำเป็นต้องทำให้เสร็จเพราะถ้าเธอกลับบ้านไปแถวบ้านของเธอก็ไม่ค่อยจะมีร้านอินเตอร์เน็ตเธอจึงจำเป็นต้องจะอยู่ที่โรงเรียนจนถึงช่วงเย็นและทุกๆคนนั้นก็ต่างพากันกลับบ้านหมดแล้วจึงเหลือเธอคนเดียวที่อยู่บนห้องคอม
เธอนั่งพิมพ์งานไปเรื่อยๆภายในหน้าจอของเธอนั้นมีแต่ตัวอักษรที่เรียงรายเต็มไปหมด
"แต๊กๆๆๆ แต๊กๆๆๆ"
มีเสียงพิมพ์คีย์บอร์ดซ้อนจากเธอเธอจึงเงยหน้าขึ้นมองพบว่ามีผู้หญิงใส่ชุดนักศึกษาคนหนึ่งกำลังนั่งพิมพ์งานงานอยู่ที่เครืองข้างหน้าเธอถัดไป2เครื่องแต่เธอเลือกที่จะไม่สนใจและนั่งพิมพ์งานของเธอต่อไปเรื่อยๆ
"ต๊อกๆๆๆ แต๊กๆๆๆๆ" 
เสียงพิมพ์คีย์บอร์ดจากข้างหน้าเธอมันเริ่มพิมพ์หนักขึ้นจนเหมือนกำลังกระแทก
เธอค่อนข้างหงุดหงิดนิดหน่อยที่มีคนรบกวนสมาธิการพิมพ์งานของเธอ
"ฮึก...ฮือๆๆๆ" 
คราวนี้หญิงสาวที่อยู่ข้างหน้าเธอกำลังเริ่มร้องไห้และมือพยามพิมพ์คีย์บอร์ดสภาพของหญิงสาวชุดนักศึกษาเริ่มมอมแมมผมจากที่เป็นปกติก็เริ่มดูยุ่งเหยิง
หญิงสาวเมื่อเห็นอย่างนั้นเธอจึงพยายามรีบทำงานให้เสร็จเพราะไม่อยากไปรบกวนเวลาของหญิงสาวที่กำลังร้องไห้อยู่
เมื่อหญิงสาวพิมพ์งานของตัวเองเสร็จจึงรีบเก็บข้าวของใส่กระเป๋าและปิดคอมทันที
เธอลุกขึ้นแต่กลับไม่พบหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างหน้าเธอเมื่อกี้และคอมข้างหน้าเธอก็ไม่ได้ถูกเปิดใช้งานแต่อย่างใด
เธอเดินไปยังประตูแต่กลับเปิดไม่ออกเมื่อเธอสังเกตุก็เห็นว่าตรงประตูถูกใส่กุญแจเอาไว้
"มีใครอยู่ข้างนอกมั้ยคะ? มีคนถูกล็อคอยู่ในห้องคอมค่ะ" หญิงสาวพยายามตะโกนออกไปข้างนอกห้องคอมพรางคิดว่าหญิงสาวที่เธอเจอก่อนหน้าต้องเป็นคนล็อคแน่
"มีใครอยู่ข้างนอกบ้างคะ!!" เธอเริ่มตะโกนดังขึ้น
"แต๊กๆๆๆๆๆ..ฮึกๆ..."
อยู่ๆก็มีเสียงพิมพ์คีย์บอร์ดดังขึ้นมาจากข้างหลังของเธอ
และเมื่อเธอหันไปก็พบกับหญิงสาวคนเดิมแต่เปลี่ยนที่สภาพร่างกายของเธอผมของเธอมีกระจุกเพียงหย่อมๆอยู่บนศีรษะและเสื้อผ้าของเธอเปื้อนไปด้วยคราบฝุ่นเครอะดวงตาของเธอมีสีขาวโพลนร่างกายผอมแห้งมีแต่หนังหุ้มกระดูกพยายามพิมพ์คีย์บอร์ดและร้องไห้ไปด้วย
"มีใครอยู่ข้างนอกไหมคะ!!!" เธอตะโกนร้องลั่นและพยายามเขย่าประตู
"มะ..ไม่..มีใคร..ช่วย..เลย.." 
เสียงหญิงสาวจากข้างหลังเอ่ยขึ้นแต่เธอไม่ได้หันไปมองและพยายามตะโกนร้องให้คนช่วย
"อยู่คนเดียวตลอด.." 
เสียงของหญิงสาวคนนั้นดังขึ้นมาอีก
"ช่วยด้วย!!!ช่วยด้วยค่ะ!!!" เธอพยายามตะโกนทั้งน้ำตาของเธอ
"เหนื่อยเหลือเกิน.."
เสียงของหญิงสาวใกล้จนเธอขนลุกความรู้สึกเหมือนเธอมากระซิบข้างหูเมื่อเธอได้ยินอย่างนั้นสติก็กระเจิง
"กรี๊ด!!!!!!!!ช่วยด้วย!!ช่วยกูด้วย!!!" 
เธอกรี๊ดสุดเสียงและพยายามเขย่าประตูร้องเรียกให้คนช่วยอย่างสุดเสียง
"เห้ยๆเป็นอะไรไปๆๆๆ"
อยู่ๆอาจารย์ที่รับผิดชอบห้องคอมก้เปิดประตูเข้ามาหาหญิงสาว
"ฮือๆๆๆ อาจารย์ช่วยหนูด้วยผีหลอกหนู..ฮือๆๆ" หญิงสาวร้องไห้อย่างหนักและวิ่งเข้าไปกอดอาจารย์
"ไหน..ไม่เห็นมีอะไรเลย..คิดไปเองหรือเปล่า..ไหนเล่ามาสิ"
หลังจากนั้นหญิงสาวก็เล่าเรื่องสิ่งที่ตัวเองเจอให้อาจารย์ฟังตอนแรกอาจารย์เหมือนจะไม่เชื่อแต่เมื่อเธอพูดถึงเรื่องว่าหญิงสาวในห้องคอมตอนนั้นพยายามขอความช่วยเหลือจากเธออาจารย์ก็ยอมเล่าให้ฟังว่าเคยมีนักเรียนมาใช้ห้องคอมจนเย็นก่อนปิดเทอมและกินยาฆ่าตัวตายที่ห้องคอมและเธอยังฝากจดหมายลาตายที่พิมพ์ใส่โปรแกรมเวิร์ดตัดพ้อเรื่องแฟนเรื่องการเรียนเรื่องครอบครัวจึงตัดสินใจฆ่าตัวตายพอใกล้เปิดเทอมภารโรงก็เข้ามาทำความสะอาดกว่าจะพบซพเธอก็เกือบเปิดเทอมเลยไม่ค่อยมีใครรู้เรื่องนี้
เมื่อหญิงสาวฟังเรื่องที่อาจารย์เล่าเสร็จก็ไปทำบุญให้หญิงสาวที่เธอเจอในห้องคอมในวันต่อมา.....
จบตอน