ผู้กล้าตายด้าน แต่เขาเป็นนักบวช

ตอนที่ 15 คลาสอัป

        “คลาสอัปงั้นเหรอ”

        “ใช่แล้วล่ะ อย่าบอกนะว่านายไม่รู้เรื่องนี้น่ะ ในไกด์นักผจญภัยก็มีเขียนไว้ไม่ใช่รึไง” คุณกาลูจ้องเขม็งมาที่ผม

        “เอ่อ ลืมอ่านครับ” ผมตอบไปตามตรง เพราะไม่คิดว่าจะต้องไปแคร์ด้วย เพราะชนิดของมอนสเตอร์ก็ดูจากสกิลประเมินได้ แต่ก็ไม่ได้คิดว่ามันจะมีเรื่องแบบนี้

        “ว่าแต่นายเลเวล 20 มานานแค่ไหนแล้ว”

        “เมื่อวานครับ” ตอบไปแบบง่าย ๆ เลยละกัน ว่าแต่ ทำไมแสดงท่าทางเหมือนบอกเป็นนัย ๆ ว่า เอาจริงดิกันหมดเลยล่ะครับ

        “เฮ้อ เอาล่ะ เอาเป็น เอ่อ เอาเป็นว่า วันนี้พอแค่นี้ แล้วเรารีบไปที่โบสถ์กัน โอเคนะ” คุณคองพยายามเปลี่ยนบรรยากาศ

        ดูเหมือนว่าทุก ๆ คนจะเห็นด้วยแฮะ ผมรีบพยุงตัวขึ้น ดูเหมือนว่าตอนนี้ HP กับ MP เองก็เกือบเต็มแล้ว นี่คงเป็นผลจากสกิล [สุดยอดการฟื้นฟู] สินะ แต่เราก็ยังรู้สึกเหนื่อยอยู่ดีแหละนะ

        กลุ่มเทวภัณฑ์จำลองเดินทางกลับเมืองมาด้วยการเดิน พวกเขาเริ่มเปิดบทสนทนาต่าง ๆ มากมาย ส่วนผมก็ได้เข้าร่วมบทสนทนาเหล่านั้นด้วย หลาย ๆ คนก็ถามผมเรื่อง บ้านเกิดบ้างล่ะ ทำไมถึงมาเป็นนักผจญภัยบ้าง แล้วก่อนหน้านี้ทำงานที่ไหน

        “นี่รีเชอร์ ฉันรู้ว่าไม่ควรถามเรื่องทางบ้านนะ แต่ว่าครอบครัวของนายเป็นยังไงงั้นเหรอ” คุณกาลาทีนถามขึ้น

        “เอ่อ ครอบครัวเหรอครับ ผมมีน้องสาวอยู่คนหนึ่งครับ แต่พอผมอายุ 12 ปี พ่อแม่ก็ทิ้งผมให้อยู่กับตาและยายน่ะครับ”

        “อ๊ะ ขอโทษนะ ฉันไม่ควรถามเลยจริง ๆ”

        “ไม่เป็นไรหรอกครับ มันก็เป็นแค่อดีต เอ่อ เดี๋ยวนะ” ผมชะงักทันที แล้วรีบชักดาบขึ้นแล้วขว้างไปทางด้านหลังของคุณกาลู

        คนอื่น ๆ ต่างแสดงท่าทีตกใจ และเมื่อหันไปมอง ก็พบกับกิ้งก่าสีม่วงอ่อน มันคือ กิ้งก่าคาเมล เป็นมอนสเตอร์ที่มีความสามารถในการพลางตัวและมีพลังป้องกันสูงมาก แต่ตอนนี้มันกับถูกดาบเสียบไว้บนพื้น

        “กิ้งก่าคาเมลงั้นเหรอ หมายความว่ายังกันเนี่ย” ทุกคนต่างมองมาที่ผมด้วยท่าทางสงสัย

        “เอ่อ คือ พอดีว่าผมเห็นน่ะครับ”

        “เห็นงั้นเหรอ” ก็ใช่อยู่หรอกครับ พอดีมองเห็นเงาแปลกที่หลังคุณกาลูเข้าก็เลยใช้สกิลประเมินตรวจดู เลยเห็นเข้าก็แค่นั้นน่ะแหละ เอ่อ คงเป็นผลมาจากสัญชาตญาณดิบรึเปล่านะ

        “เอ่อ ช่างเถอะ เอาเป็นว่า พวกเรารีบไปกันก่อนเถอะ ถ้ามืดแล้วมันจะลำบากนะ” คุณคาลดีร์พยายามเมินสถานการณ์ปัจจุบัน

        “เอ่อ เข้าใจแล้ว” ทุก ๆ คนพยักหน้ารับ ผมเองก็เห็นด้วยแหละ เพราะแบบนั้นผมจึงเดินไปเก็บดาบที่ปาออกไปขึ้น เอ่อ ดาบนี่จะคมเกินไปไหมเนี่ย ถึงแม้ว่าปลายมันจะเป็นมนกลมก็เถอะ แต่แบบนี้มันก็คมเกินไปนะ ศพมันเป็นรูเลยแฮะ

        หลังจากผ่านมา 1 ชม. พวกเราก็กลับมาถึงเมือง ตอนนี้ฟ้าเองก็ยังสว่างอยู่ ให้เดาก็คงประมาณ 4 โมงเย็น พวกคุณคองพาผมไปที่โบสถ์ต่อทันที

        ระยะห่างนี่มันอะไรกันแน่เนี่ย อยู่ห่างจากประตูเข้าเมืองนิดเดียวเองแฮะ

        เมื่อผมมองไปที่โบสถ์สีขาวขนาดยักษ์ สิ่งที่ผมเห็นนั้นก็คือสิ่งก่อสร้างที่มันยิ่งใหญ่ตระการตามาก

        “ที่นี่น่ะเหรอโบสถ์”

        “ใช่แล้วล่ะ เอาล่ะนะรีเชอร์ เดี๋ยวแกเข้าไปพร้อมกับข้าเลยละกันนะ” คุณคองทักขึ้น

        “เอ่อ ขอบคุณมากนะครับ” ผมพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปในโบสถ์

        เมื่อพวกเราเดินเข้ามา ผมก็พบกับเหล่านักบวชชายหญิงมากมาย แต่ทำไมผมถึงได้รู้สึกแปลก ๆ กันล่ะ เมื่อผมมองออกไปรอบ ๆ เหล่าหญิงสาวมากมายก็พากันหลบตาของผมกันหมด

        “ยินดีต้อนรับครับคุณคอง คุณเลเวลถึง 60 แล้วสินะครับ” ชายดูมีอายุยิ้มทักทายขึ้น เส้นผมเรียวยาวสีทองของเขาสะดุดตามากเลยล่ะ

        “โอ้ ฟอลค่อน นายดูท่าทางจะล้ามากเลยนะ” คุณคองตอบกลับไป

        “แน่นอนล่ะครับ ก็เพราะงานที่นี่มันเหนื่อยนะครับ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะไปร่วมกลุ่มกับพวกคุณอยู่หรอก” ชายที่เหมือนจะชื่อฟอลค่อนตอบกลับ

        “อ๊ะ จริงสิ วันนี้ฉันพาพวกเด็กใหม่ในสมาคมมาคลาสอัปน่ะ”

        “เอ่อ ต้องขอรบกวนหน่อยนะครับ” ผมกล่าวทักทายบ้าง

        “งั้นเองเหรอ เอาเป็นว่า ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันชื่อ ฟาลีคู เป็นบิชอปของเขตนี้น่ะ งั้นเราเข้าไปข้างในกันก่อนเลยก็แล้วกันนะ” สรุปชื่อว่าฟาลีคูแฮะ เอาเถอะ ก็ว่าอยู่ล่ะนะว่าชื่อฟอลค่อนมันแปลก ๆ

        ผมและคุณคองเดินตามเขาเข้าไปในห้องแห่งหนึ่ง เมื่อเข้าไป คุณฟาลีคูก็ปิดประตูลง ภายในห้องนั้นมีเพียงคริสตัลกลมขนาดประมาณลูกบาสเกตบอลติดตั้งเอาไว้

        “เอาล่ะ ถ้าจะคลาสอัปก็แค่เอามือวางไว้ข้างบนสิ่งนี้แล้วใส่พลังเวทย์ลงไป แค่นี้ก็เพียงพอแล้วล่ะนะ จากนั้นมันจะตรวจสอบสเตตัสของนายเพื่อคัดกรองหาอัปคลาส 2 ที่เหมาะกับนายมาให้นายเลือกน่ะ” คุณฟาลีคูอธิบายอย่างเรียบง่าย

        “เอ่อ เข้าใจแล้วครับ แต่ผมขอร้องอะไรหน่อยได้ไหมครับ เรื่องสเตตัสน่ะ ให้คนที่รู้มีแค่คนที่อยู่ในห้องนี้ 3 คนจะได้ไหมครับ”

        “ได้สิ ไม่มีปัญหา” ท่าทางพวกเขาจะไม่คิดอะไรมากสินะ งั้นก็เอาล่ะ

        ผมยื่นมือไปวางบนคริสตัล แสงของมันสว่างขึ้นเล็กน้อย ผมรู้สึกได้ทันทีว่ามันกำลังทำงานราวกับคอมพิวเตอร์ แต่มันก็ไม่ใช่คอมพิวเตอร์ล่ะนะ

        “นะ นี่มันสเตตัสอะไรกันแน่” คุณคาลีฟูแสดงท่าทางแปลกใจจนถึงขีดสุด

        “เอ๊ะ เกิดอะไรขึ้นงั้นเรอะ” คุณคองแสดงท่าทางสนใจจึงเดินเข้ามาดู

        “แบบนี้นี่เอง เพราะว่านายคือผู้ได้รับพรจากเทพบุตรนี่เอง เฮ้อ แต่สกิลเยอะแบบนี้มันก็น่าแปลกใจมากเลยล่ะนะ” คุณคาลีฟูหลับตาลงเพื่อเปลี่ยนความคิดในหัวของเขา ล่ะมั้งนะ

        “ว้าว แบบนี้ข้าล่ะไม่แปลกใจเลยนะ ที่เจ้าจะโค่น [เจเนรัล โคบัลต์] ได้น่ะ” คุณคองแสดงแววตาสนใจอย่างเป็นประกาย

        ผมที่เห็นปฏิกิริยาของพวกเขาแล้ว จึงรู้สึกไว้วางใจแปลก ๆ

        “ว่าแต่นะ คุณรีเชอร์นายเป็นนักบวชได้ยังไงกัน” คุณคาลีฟูจ้องเขม็งมาที่ผม

        “ฝึกเอาครับ มันก็แค่นั้นแหละ ที่จริงคือ ผมศรัทธาในบางสิ่งที่ไม่สามารถบอกพวกคุณได้ ว่าแต่ ผมขอดูสเตตัสหน่อยจะได้ไหมครับ” ผมตอบไปตามตรงทั้งหมด ก็เพราะว่าผมศรัทธาในตัวเอง ถึงได้เลือกอาชีพนี้มาไงล่ะ

        “เอ่อ ก็ได้อยู่หรอก” คุณคาลีฟูหันหน้าจอสเตตัสที่เครื่องแสดงออกมาให้ผมดู เฮ้อ โชคดีแฮะที่มันบอกแค่ชื่อสกิล และฉายา ส่วนสเตตัสนั้นบอกทั้งหมดยกเว้นค่าโชค หรือก็คือ เรื่องโชคของผมยังไม่มีใครรู้สินะ เฮ้อ รอดตัวไป

        เมื่อแสงของคริสตัลจางลง มันก็แสดงหน้าจอออกมา

        “นั่นคือหน้าจอเลือกอาชีพใหม่ของเธอน่ะ อยากเลือกอะไรก็เชิญเลยนะ” คุณคาลีฟูอธิบายให้ฟัง

        “เอ่อ ขอบคุณครับ” ผมกล่าวขอบคุณแล้วเช็คสิ่งที่ปรากฏขึ้นมาดู

อาชีพคลาส 2 ที่เหมาะกับ “รีเชอร์ อีคลิปส์”

นักล่าปีศาจ

นักพรตศักดิ์สิทธิ์

นักบวช?

อัศวินศักดิ์สิทธิ์

อัศวินมังกร

นักบวชแห่งความตาย

        เอ่อ อาชีพพวกนี้มัน ทำไมอ่านแล้วมันดูทะแม่ง ๆ ยังไงไม่รู้แฮะ

จบตอนที่ 15

สิ่งที่มีความเปลี่ยนแปลงในสเตตัส

ฉายา

ผู้ได้รับความศรัทธา

ชายผู้ปักธงสาว ๆ แบบไม่รู้ตัว(4 คน)

ชายผู้ทรงเสน่ห์