Revenge of The Dark | การแก้แค้นของไอ้หัวดำ

9.9

เขียนโดย Alosirise

วันที่ 26 ธันวาคม พ.ศ. 2560 เวลา 00.14 น.

3 chapter

0 วิจารณ์

6,247 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 25 มีนาคม พ.ศ. 2561 16.55 น. โดย เจ้าของนิยาย

3) #0002 | ก็อบลิน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

" Even a Step back can be fatal. "

"แม้แต่การก้าวถอยหลังก็อาจถึงแก่ชีวิตได้"

- - W.Brudzinski - -

"เจ้าคือคนที่เหมาะสม" เสียงใครบางคนกระทบโสตประสาทเข้ามา

"ใครน่ะ" คาร์ม่าตอบกลับไป

"เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้ เพียงแต่หากเจ้าต้องการพลัง ข้าจะมอบพลังให้" เสียงเดิมตอบกลับมา

"พลังอะไร"

"...เมื่อเจ้าต้องการ ข้าจะบอกเจ้า"

----

เปาะแปะ เปาะแปะ

ท่ามกลางความมืดนั้น ฝน..ยังคงตก

เด็กชายลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ค่อยๆปรับโฟกัสภาพให้ชัดเจน ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งกุมหัว

'เมื่อกี้นี้ เสียงที่คุ้นเคยนั่น..ใครกัน'

เด็กชายคิดพลางเหลือบไปมองที่แขนข้างซ้ายของตน

"ร่างกายชาจนไม่รู้สึกอะไรเลยแฮะ แต่ก็ยังพอขยับได้ล่ะนะ" ร่างเล็กบ่นอุบอิบ ยังจำความเจ็บปวดที่กระสุนทะลุแผ่นหลังก่อนที่จะสลบไปได้อยู่เลย

"แค่กๆ "

เลือดออกทางปาก? สงสัยกระสุนคงทะลุปอดล่ะสิ

จะอะไรก็ไม่รู้ล่ะ หาที่หลบฝนก่อนดีกว่า เด็กชายคิดก่อนจะลุกขึ้นยืน

"#%@#$^%#$%?"

"#$#%$%$#%#@!%#!!"

"หืม? เสียงอะไร.."

คาร์ม่าหันมองไปรอบๆ..

ย้อนเวลากลับไปก่อนหน้า 3 ชั่วโมง

ณ หมู่บ้านแถวๆชายป่า

เปรี้ยงง!

"เฮ้ยๆ สายฟ้าสีแดง" ใกล้ๆนี้ด้วย ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยแฮะ.. ชายวัยกลางคนบ่นพึมพำ

'อืม..รอฝนซาลงแล้วน่าจะไปตรวจสอบดูสักหน่อย'

"ฮือ... ผมกลัว" เด็กผมสีทองตัวเล็กๆ คาดว่าน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับคาร์ม่า กำลังร้องไห้ตามประสาเด็ก

.................

"เฮ้ยๆ ไม่เอาน่า..ก็อบลินงั้นหรอ? ก็รู้แหละว่านี่เป็นป่าปีศาจ แต่ไว้ค่อยเจอกันจะได้มั้ย " เด็กชายเหงื่อตกหลังจากมองฝูงก็อบลินที่อยู่เบื้องหน้า

เพราะฟ้าผ่าครั้งนั้น ทำให้รอบๆเด็กชายนั้นมีแต่ซากต้นไม้ไหม้เกรียมที่ไฟได้ดับมอดลงไปแล้วจากฝนที่ตกลงมา แถมสภาพแวดล้อมก็ไม่เหมาะแก่การหลบหนีอีก

ที่นี่เป็นป่าปีศาจหนึ่งในหลายๆที่ในทวีปที่เป็นแหล่งรวมตัวของสัตว์อสูรชั้นกลางจนถึงสูง ยิ่งเข้าถึงใจกลางป่าเท่าไหร่ก็จะยิ่งมีสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งปรากฎตัวมากขึ้นเท่านั้น แต่สถานที่เหล่านี้กลับเป็นที่นิยมสำหรับนักผจญภัยและเหล่าอัศวินจากราชอาณาจักรที่เข้ามาเป็นระยะๆ เนื่องจากถือว่าเป็นแหล่งฝึกปรือฝีมือชั้นดี

แถมภายในป่ายังมีดันเจี้ยนลับมากมายซุกซ่อนอยู่ ภายในดันเจี้ยนเหล่านี้ยังมีสัตว์อสูรที่อาศัยอยู่ข้างในเป็นร้อยตัวพร้อมกับกับดักสุดแสนอันตราย แต่ก็แลกกับสมบัติราคาแพงรวมไปถึงอาจจะมีอาวุธเวทย์ที่หายากอยู่ด้วยเช่นกัน

นั่นเป็นสิ่งที่น่าท้าทายสำหรับนักผจญภัยยิ่ง! ว่ากันว่าใจกลางป่านั้นมีสัตว์อสูรที่สามารถใช้อาวุธเวทย์ได้ ระดับของมันนั้นสูงถึงขนาดที่อัศวินเวทย์หลายสิบคนยังเอาไม่อยู่ มันสามารถพูดภาษามนุษย์ได้และยังเฝ้าอาวุธเวทย์ระดับมหากาพย์ไว้อีกด้วย

ตึกตัก..ตึกตัก.. หัวใจของคาร์ม่านั้นสูบฉีดอย่างรุนแรง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหนื่อยจากเรื่องราวที่่ผ่านมาหรือตื่นเต้นกับเหตุการณ์ข้างหน้ากันแน่

หนึ่ง สอง สี่ ห้า .. ห้าตัว ถือดาบสั้นสามตัว เกราะเหล็กถือกระบองหนึ่ง เกราะหนังถือธนูอีกหนึ่งตัว...เกราะเหล็กนั่นตัวเบ่อเร่อเลยแฮะ

"#$#%$%$#%#%#?"

'เหมือนมันจะหันหน้าคุยกันอยู่..ได้จังหวะแล้ว'

ร่างเล็กค่อยๆเหยียบย่ำลงบนพื้นดินที่เปียกอย่างช้าๆ สายตาจับจ้องไปยังก็อบลินทั้งสองตัวที่อยู่แนวหลัง ค่อยๆก้าวไปด้านหน้าไปทีละก้าว ทีละก้าว

"@#$!! @#$!!" เหมือนมันจะรู้ตัวแล้ว ดูเหมือนก็อบลินเกราะเหล็กที่อยู่ด้านหน้าจะตะโกนเรียกพวกให้โจมตี ก็อบลินด้านหลังง้างธนูจนสุดสายพร้อมๆกับก็อบลินเกราะหนังสองตัววิ่งเข้ามาหาคาร์ม่า

ก็อบลินนั้น เป็นสัตว์อสูรที่ดุร้ายมากกว่าที่หลายๆคนคิด มันทั้งฉลาดแถมยังชอบอยู่รวมกันเป็นกลุ่ม ก็อบลินมีการขยายพันธ์ุที่รวดเร็วอย่างน่าประหลาด อีกทั้งยังมันอาศัยอยู่ในถ้ำและออกมาจู่โจมหมู่บ้านมนุษย์เป็นครั้งคราว

เนื่องจากมันเสพติดการผสมพันธ์ุ ก็อบลินจึงมีการต่อสู้แย่งชิงตัวเมียระหว่างกลุ่มกันอยู่บ่อยๆ การต่อสู้นี้เองเป็นจุดพัฒนาการความแข็งแกร่งของมัน ในอดีตถึงปัจจุบันมีนักผจญภัยมากมายที่ดูถูกก็อบลินและตายเนื่องจากทีมเวิร์คของมัน ดังนั้นหากดูถูกก็อบลินแล้วประมาทแม้เพียงนิด นั่นอาจจะหมายถึงความตายได้ ซึ่งคาร์ม่าก็รู้เรื่องนี้ดี

เด็กชายเห็นดังนั้นก็พุ่งตัวสวนกลับไปหาก็อบลินที่อยู่ด้านหน้าโดยใช้มุมอับสายตาให้เป็นประโยชน์ โดยให้ก็อบลินด้านหน้าบังลูกธนูให้

ฉัวะ! ฉัวะ! เสียงใบมีดปาดลำคอสองครั้งดังมาติดๆ

คาร์ม่าใช้มีดปาดลำคอก็อบลินสองตัวด้านหน้า ก่อนจะกลิ้งหลบลูกธนูที่ยิงมา ปามีดในมีดในมือเข้าใส่หัวก็อบลินด้านหลังอย่างแม่นยำ ก่อนจะเอื้อมมือหยิบดาบจากศพที่ตกอยู่อย่างรวดเร็ว

เหลือเชื่อ!! กระบวนท่าเหล่านี้เด็กชายทำในช่วงเวลาไม่กี่อึดใจ!

และ ในช่วงไม่กี่อึดใจนี้เด็กชายสามารถฆ่าก็อบลินได้ถึงสามตัว!

หากเหล่าอัศวินของราชอาณาจักรมาเห็นเด็กสิบสองขวบที่บาดเจ็บหนักอยู่สามารถทำได้เช่นนี้ ต้องคิดว่าเป็นปีศาจกลับมาชาติเกิดเป็นแน่แท้

แต่ในความคิดของคาร์ม่านั้นคิดว่า การจู่โจมของก็อบลินพวกนี้มีช่องโหว่เต็มไปหมด คาร์ม่าโถมโจมตีเข้าใส่ก็อบลินอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่นานก็สามารถจัดการก็อบลินที่ใส่เกราะหนังอีกตัวหนึ่งได้สำเร็จ โดยแลกกับบาดแผลถากๆเพิ่มมาเล็กน้อย

"ก็ฆ่าเพื่อความอยู่รอดล่ะนะ..ดาบนี่หนักชะมัด" ร่างเล็กพึมพำเบาๆหลังจากเหลือบตามองศพที่พึ่งจัดการไป

"โฮกกกก!!" ก็อบลินเกราะเหล็กที่เหลืออยู่ตัวสุดท้าย คำรามออกมาอย่างดังพร้อมกับวิ่งพุ่งเข้าหาคาร์ม่าอย่างรวดเร็ว

ตูม!

ทางด้านร่างเล็กนั้นกระโดดหลบไปด้านข้างได้อย่างฉิวเฉียด

ฉัวะ! ตูม! ตูม! เคร้ง ตูม!

คาร์ม่าใช้เวลาหลบหลีกและโต้ตอบกระบองที่โจมตีเข้ามาเป็นเวลาพักใหญ่ๆ แต่ไม่ว่าเด็กชายจะโจมตีอย่างไรก็ไม่สามารถทำความเสียหายให้มันได้มากนัก เนื่องจากขนาดร่างกายของมันที่ใหญ่โตแถมยังใส่เกราะเหล็กอีก

ฉัวะ!

'ต้องรีบจัดการแล้ว ไม่อย่างนั้นได้หมดแรงก่อนแน่..ร่างกายจะรับไหวมั้ยนะ'

"Double Ac...อั้ก ! แค่กๆ บ้าเอ้ย" เด็กชายทรุดล้มลงแทบจะในทันทีพร้อมกับกระอักเลือดออกมาคำโตเนื่องจากร่างกายรับภาระหนักเกินไป ก็อบลินเห็นดังนั้นก็ไม่รอช้าใช้อาวุธหวดเข้าหาคาร์ม่าอย่างเต็มแรง

*ทักษะของตระกูลนักฆ่า Double Accel นั้น จะเป็นการเพิ่มความว่องไวให้กับผู้ใช้ถึงสองเท่าตัว แต่นั่นก็ต้องแลกกับการที่ร่างกายรับภาระหนักขึ้นหลายเท่าเช่นกัน*

ปั่ก!! ก็อบลินเกราะเหล็กใช้กระบองฟาดหน้าอกคาร์ม่าอย่างรุนแรง ทำเอาร่างเล็กกระเด็นไปหลายสิบเมตร ก่อนจะวิ่งตามไปกระทืบร่างกายเหยื่อซ้ำแล้วซ้ำเล่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า อย่างกับกำลังเล่นสนุกอยู่ยังไงยังงั้น

ปั่ก!

อั้ก ..แค่โดนกระบองฟาดทีเดียวก็เหมือนจะลุกไม่ขึ้นแล้วนี่ยังจะกระทืบซ้ำอีก

ปั่ก! ปั่ก! ...

ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!

'...ตอนนั้น ตอนที่เหลือแต่ไอตัวเกราะเหล็ก ถ้าเลือกวิ่งหนีจะเป็นยังไงนะ' ร่างเล็กคิดในใจ....ตอนนี้ดูเหมือนสมองเริ่มจะขาวโพลน ตาของเด็กชายค่อยๆพร่าเลือน ...

'ชักจะเริ่มง่วงนอนแปลกๆแล้วสิ...'

ฟุ่บ ! ปั่ก!

'เอ๊ะ อะไร...ก้อนหิน?...'

สิ่งที่เด็กชายเห็นก่อนจะสลบไป นั่นคือภาพเงาลางๆของก็อบลินตัวนั้นที่ล้มลงไปหลังจากโดนวัตถุบางอย่างปามาอย่างแรงทะลุหมวกเหล็ก และทะลุหัวก๊อบลินเป็นจนเป็นรู

'จะอะไรก็ช่างเถอะ..ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว...'

เวลาของเหตุการณ์ที่เด็กชายตื่นขึ้นมาและสลบไปอีกครั้งนั้นห่างกันไม่ถึง...30 นาทีเลยเสียด้วยซ้ำ

chapter 2

สารบัญ