สานสัมพันธ์รัก

สเกล

หลังจากที่ฉันขอโทษขอโพยถามสาระทุกข์สุขดิบคุณกราฟไปเเล้วฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่าฉันกำลังรีบไปสัมพาทษ์งานทำไมถึงได้สะเพร่าแบบนี้น้ะ เจอคนรู้จักเข้าหน่อยก็คุยเพลินถ้าทางบริษัทเขาจะไม่รับฉันเข้าทำงานก็ไม่แปลก คุณกราฟยังเป็นที่คุยเเล้วสบายใจเหมือนเดิมไม่เเปลกที่ฉันจะคุยเพลินว่าละก็ให้กำลังใจตัวเองซะหน่อยตอนนี้ฉันก็เดินมาถึงหน้าห้องสัมพาทษ์เเล้ว

"คุณ เกวลิน นิมิตดำรงใช่ไหมค่ะ" มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินมาถามฉันน่าจะเป็นพนักงานของที่นี้

"ค่ะ ฉันเองค่ะ  " ฉันยิ้มตอบรับด้วยสีหน้าเป็นมิตรเพื่อฟ้าอาจจะให้โอกาศฉันได้ทำงานที่นี้ได้ไม่มีใครไม่ชอบหน้าหรือหมั่นไส้เอา

"เชิญคุณเข้าข้างในห้องเลยค่ะ คุณภาคินทร์รออยู่ข้างในเเล้วค่ะ " เธอยิ้มให้ฉันตอบเเล้วเดินนำไปเปิดประตูให้ฉันเข้าไป ฉันเดินเข้าไปเจอกับอากาศที่หนาวเย็นทำให้ฉันเกิดอาการตื่นเต้นขึ้นมาทันทีอาการกดดันเริ่มเข้ามาปะทะข้างในจิตใจ ฉันเห็นผู้ชายนั่งหันหลังมองออกไปนอกอาคารคงจะเป็นคนที่จะสัมพาทษ์ฉันเป็นเเน่

" เอ่อ ฉันเกวลิน นิมิตดำรง ที่คุณนัดมาสัมพาทษ์วันนี้ค่ะ คุณภา..คินทร์" ฉันยืนนิ่งเเละรวบรวมสติพูดออกไปจนครบประโยค มันตื่นเต้นอะไรอย่างนี้น้ะ 

" ครับ เชิญนั่งครับ " เขาพูดทั้งๆที่ไม่หันมามองฉันเลยด้วยซ้ำ ฉันลงไปนั่งตรงเก้าอี้ตรงข้ามเขา เหมือนเขาจะรู้เเล้วว่าฉันเดินมานั่งเขาก็หันหน้ามาคุยกับฉันจนได้ ซึ่งเขาคือคุณกราฟ นี้เข้าทำงานระดับนี้เลยเหรอเนี้ย ฉันคลายความตื่นเต้นลงอย่างเห็นได้ฉันชัด ถึงฉันจะรู้จักกับเขาเเต่ตอนนี้ฉันคงพูดธรรมดากับเขาไม่ได้เเล้วละ เพราะตอนนี้สถานะของเรานั้นเปลี่ยนไปเเล้ว

" สวัสดีครับ คุณสเกลเจอกันอีกเเล้วนะครับ " เขายิ้มให้ฉันเหมือนทุกครั้งตอนนี้อากาศตื่นเต้นเเละกดดันนั้นหายไปจนหมด

" ค่ะ สวัสดีค่ะคุณภาคินทร์ " ฉันยิ้มให้ตอบซึ่งเขาหัวเราะกลับมาจนฉันรู้สึกงงกับท่าทางของเขา

" คุณก้อเเรกซะเต็มยศ เรียกกราฟเฉยๆก็ได้ครับ"

------------------------------------------

กราฟ

"ไม่ได้หรอกค่ะ ตอนนี้ฉันกำลังสัมพาทษ์งานอยู่มันคงไม่เหมาะนักถ้าฉันจะพูดชื่อเล่นของคุณ" เธอพูดเเบบคนถ่อมตนผมชอบนะคนที่ไม่ใช้การรู้จักกันมาก่อนมาหาผลประโยชน์ในการมาสมัครงาน

" ไม่เป็นครับผมไม่ถือ เพราะยังไงเราต้องอยู่ร่วมงานกันอีกนาน" ผมพูดออกไปเพื่อให้คนตรงหน้ารับรู้ว่าผมรับเธอเข้าทำงานเเล้ว 

" คุณหมายความว่าคุณจะรับฉันเข้าทำงานเหรอค่ะ" เธอหน้าเสียกับคำตอบที่ได้จนผมต้องพูดให้เธอเข้าใจเเล้ว

" คุณไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นก็ได้ ผมเห็นผลงานที่คุณเเนบมาสมัครงานเเล้ว ซึ่งมันก็ดีมากเลยทีเดียว เเละถ้าคุณมาเป็นผู้ช่วยผมก็คงไม่ยากเผลอๆต่อไปผมไม่ต้องคิดโปรเเกรมเองเเล้ว เพราะคุณมีไอเดียที่ดีเลยทีเดียว" ตอนที่ธีร์เพื่อนของผมที่เป็นคนหาคนมาเป็นผู้ช่วยผม ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากน้ะเพราะยังไงผมต้องสัมพาทษ์ด้วยตัวเองเลยไม่ได้สนใจอะไรกับเอกสารที่เขาเเนบมา จนวันนี้ผมเจอสเกล ความรู้สึกของผมมันบอกว่าเธอคือคนที่จะมาสัมพาทษ์เเน่ๆ หลังจากที่จากกันผมก็รีบขึ้นมาดูเอกสารแนบซึ่งเป็นเธอจริงๆ ผมรับเธอเข้าทำงานไม่ใช่เพราะอยากอยู่กับเธอทุกวันหรอกนะ เเต่ผมรับเธอเพราะความสามารถของเธอจริงๆ เเต่มันก็ทำให้ผมได้ใกล้ชิตเธอขึ้นมาจริงๆซะเเล้ว นี้มันคงเป็พรหมลิขิตชัดๆ

"ค่ะ เเล้วคุณจะให้เริ่มงานได้วันไหนค่ะ" เธอถามฉันพร้อมรอยยิ้มจองคนที่ได้คำตอบที่พอใจ

" พรุ้งนี้ก็เเล้วกันครับ วันนี้คุณกลับไปพักก่อนก็เเล้วกันครับ " ผมพูดเสร็จก็ลุกขึ้นเเล้วพูดต่อ " เที่ยงนี้ผมยังไม่มีใครไปทานข้าวเป็นเพื่อน ถ้าคุณสเกลไม่รังเกียจคุณช่วยไปทานข้าวเป็นเพื่อนผมได้ไหมครับ " ใจผมอยากใช่คำว่าด้วยกันมากกว่าเป็นเพื่อนน้ะเเน่ตอนนี้คงพูดได้เเค่นี้

"เอ่อ.." ผมไม่ปล่อยเธอพูดจบผมก็พูดขึ้นมาซะก่อน

" ถือซะว่าผมเลี้ยงรับพนักงานใหม่ก็เเล้วกันครับ ถ้าคุณไม่สะดวกใจ " ผทพูออกไปด้วยเสียงตัดพ้อหน่อยๆจนคนตรงรีบพูดขึ้นพลันวัน

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะค่ะ คือฉันเกรงใจคุณนะค่ะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนผมรับรู้ความรู้สึกจากใจของเธอ

"ครับถ้าคุณไม่อยากให้ผมคิดเเบบนี้อีกก็อย่าปฎิเสธกันอีกเลยน้ะ เเละอย่าพูดเกรงใจกันด้วย " ผมพูดด้วยน้ำเสียงเหย้าเเหย่จนคนตรงหน้าหัวเราะออกมา

" โอเคค่ะ เอาเป็นว่าเราไปทานข้าวกันเลยดีไหมค่ะ" ผมพยักหน้าเเล้วยิ้มให้เธอ เราสองคนก็เดินทางกันไปร้านอาหารที่เราพบเจอกันครั้งเเรก

------------------------------------------

สเกล

ตอนนี้เรามาอยู่กันที่ร้านอาหารพอถึงร้านเขาก็ชี้ตรงที่เราเดินชนกัน เเล้วเล่าโยงไปยังตอนเช้าที่ฉันเดินชนเข้าอีก ฉันหัวเราะให้กับความไม่ระวังของตนเอง คุณกราฟเนี้ยเป็นคนที่ทำให้ฉันหัวเราะได้ตลอดเวลาจริงๆ เเต่วันนี้คนเต็นร้านเลยทำให้เราหาที่นั่งยาก เเต่เหมือนฟ้าจะเข้าข้าวคนหิวจึงทำให้มีโต๊ะว่างพอดี

" เราสั่งอาหารกันเลยดีกว่าครับ " ฉันไม่ค่อยได้มาร้านนี้บ่อยนักจึงให้เขาแนะนำอาหารให้ระหว่างรออาหารฉันก็เราก็พลัดกันเล่าเรื่องตลกๆจองตัวเองให้ฟังกัน เราหัวเราะกันดังมากบ้างครั้งคนข้างๆก็หันมามองน้ะ เราเลยต้องลดเสียงหัวเราะกันหน่อยเเต่เเล้วมีเสียงที่ดังมาด้านข้างเเต่ครั้งนี้มันทำให้เสียงหัวเราะของฉันไม่ได้ลดลงเเต่มันกลับไม่มีเลยตังหาก

" เกล เกลหายไปไหนมา เกลรู้ไหมว่าเรนคิดถึงใจจะขาด เกลตัดการติดต่อของเรนหมดเลยเเล้วเรนจะตามหาเกลยังไง ที่ผ่านมาเรนคิดถึงเกลมากเลยนะ คิดถึงมากจริงๆ " 

"....."

เอาแล้วๆๆ เรนโผล่มาแบบนี้เกลจะเป็นยังไงน้ะ ดูเหมือนกราฟจะทำตามเป้าหมายที่วางไว้ด้วย

เหมือนเดิมค่า 1 ไลค์ 1 เม้น = กำลังใจมากมายค่ะ 

รักรีดทุกคนค่ะ จุ้บ