ย้อนรอยรักที่ต้นซากุระ

เช้าวันต่อมา โมชิยะตื้นขึ้นทั้งๆที่กับดักยังคงอยู่ เธอลุกขึ้นตามปกติที่เธอเคย จนโดนกับดักเข้า เสียงของไม้ที่กระทบกันมันดังพอที่จะปลุกโคจิมะให้ตื่น “พอดีเลย ข้าจะปลุกเจ้าพอดี” เธอหันไปพูดกับโคจิมะและพูดต่อว่า “รีบไปเปลี่ยนชุดซะสิ!!!! เสร็จแล้วก็มาช่วยข้าแก้เชือกด้วย” เธอตะโกนบอกเขา

หลังจากที่แก้เชือกเสร็จ เธอกบอกว่า “รีบตามข้ามานะ ข้ามีเวลาไม่มา” แล้วเราจะไปไหนกันน่ะ”

โคจิมะถาม “ตามข้ามาเถอะน่า” เธอยังคงเดินนำต่อไป และเดินตรงไปที่ภูเขา จนสามารถเห็นศาลเจ้าหรือวัดบางอย่าง “นี้คือศาลเจ้ามิยาคุจิ ถอดรองเท้าของเจ้าก่อนเข้าในตัวศาลเจ้านะ” โมชิยะบอกกับโคจิมะ “ให้ฉันเข้าไปในศาลเจ้านี้น่ะหรอ” โคจิมะถามโมชิยะ “แน่นอนสิเจ้าคนโง่ ข้านัดให้เจ้ามาหาอาจาร์ยของข้า” เธอพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ สายลมเริ่มพัดโชยมาต้นไม้และแสงแดดเอนเอียงลงมาแสดงให้รู้ว่าเวลานั้นคือเวลาสายแล้ว “นี้พวกเจ้าจะพูดคุยกันอีกนานไหม ข้ารอนานมากแล้วนะ จะรอให้ข้าตายก่อนรึ?” ตาเฒ่าที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้าอาวาส “ท่านโฮมุระ ข้ามาตามที่นัดไว้แล้วเรื่องเจ้าหมอนี้ที่ว่ามาจากอนาคตน่ะ” โมชิยะเริ่มเปิดประเดน “ข้ารู้อยู่แล้วล่ะว่ามาจากที่อื่น...เพราะหน้าของเจ้านั้นไม่ใช้คนในยุคนี้...มาเถอะเข้ามาข้างในก่อน” โฮมุระชักชวนทั้งคู่ เมื่อยามทั้งสองนั่งลงในตัวศาลเจ้า “ข้าขอแนะนำตัวก่อนละ ข้าชื่อว่า อุชิมิซึ โฮมุระ เป็นอาวาสของที่นี้...แล้วชื่อของเจ้าละชื่ออะไร” โฮมุระเริ่มแนะนำตัวและถามโคจิมะ “ฉันชื่อโคจิมะ เซนริว ขอรับ” เสียงนกที่ร้องและสายลมที่พัดมาให้หยุดแสงแดดสาดส่องผ่านมาที่หน้าต่างและส่องมาที่โคจิมะ “เซนริวรึ!!!! นี้มันสกุลเดียวกันกับโชกุนของเมืองนี้นา!!!” โฮมุระลุกขึ้นและพูดต่อ “ข้าจะทูรเรื่องนี้ให้ท่านโชกุนทราบในเรื่องนี้ โมชิยเจ้าไปเอาม่วนสารมาซิ ส่วนเจ้าหนุ่มรอข้าอยู่นี้ก่อนนะ” ทั้งสองต่างแยกตัวออกไปและปล่อยให้ให้โคจิมะนั่งรออย่างสงบอยู่ภายนั้น ไม่นานนักโฮมุระเดินเข้ามาพร้อมกับม่วนคีมภีร์จำนวนมาก และตามมาติดๆด้วยโมชิยะกับคัมภีร์สีเขียว “เจ้าหนุ่มคัมภีร์ที่ข้าเอามานั้นคือบทเรียนของเจ้าน่ะนะ” โฮมุระกล่าวไว้ก่อนจะเริ่มร่างสารถึงโชกุน “บทเรียน??? นี้มันอะไรกันน่ะบทเรียนอะไรกัน” โคจิมะตนกตกใจขึ้นและเริ่มส่งเสียงดัง “ใจเย็นๆ ก่อนโคจิมะ ข้าบอกกับโฮมุระเองนั้นล่ะ อีกอย่างเจ้าเองก็สนใจยุคนี้มิใช่หรือ ระหว่างไล่หาอ่านคัมภีร์ ในยุคของเจ้าที่ไม่น่าเชื่อถือละ” โมชิยะพูดขึ้นตัดและกล่าวต่ออีกว่า “ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะให้ท่านโฮมุระสอนเจ้าเอง” โคจิมะนั่งลงอีกครั้งในท่าทีที่เหมือนจะไม่เถียงอีก “วางใจเถิด เจ้าหนุ่มข้าจะสอนเจ้าทั้งวิชาดาบ วิชาสมุนไพร วิชาโหราศาสตร์เอง” โฮมุระพูดขึ้นทั้งๆที่ยังคงร่างสารต่อไป “ส่วนเรื่องเงินน่ะ ในตอนนี้ข้าคงหาเงินคนเดียวไม่ได้ ถึงยังไม่เป็นอะไรกันแต่เจาต้องช่วยข้าทำงานด้วยอีกแรง” โมชิยะพูดพลางจิบชา “งานอะไรกันอีกละ” โคจิมะถามด้วยเสียงที่เบาลง “คงจะเป็นที่โรงอาบน้ำนั้นละนะ เพราะเจ้าโมชิยะก็ทำงานที่โรงอาบน้ำนี้นา” และแล้ว

โฮมุระก็ร่างสารเสร็จและก็ตอบคำถามของโคจิมะได้ทันถ่วงที เมื่อโคจิมะได้ยินดังนั้นเขาจึงหน้าแดงได้ทันตาเห็น “โรงอาบน้ำหรอ นี้โมชิยะทำบ้าอะไรน่ะฉันเป็นผู้ชายนะ” เขาตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง “เจ้านี้หัดคิดซะบ้างสิ ใครจะให้เจ้าไปทำงานในห้องอาบน้ำหญิงกันล่ะ” โมชิยะกุมหัวของตนและกล่าวขึ้น “เอาเถอะนี้ก็ใกล้เวลาทำงานแล้วสินะ พวกเจ้าไปกันได้แล้วละ” โฮมุระกล่าวขึ้นและส่งลาทั้งคู่ไปจากศาลเจ้า “ไปกันเถอะในยามตะวันเที่ยงแล้ว ไปหาอะไรกินก่อนเถอะ” โมชิยะจูงมือของโคจิมะตรงไปที่ร้านอาหารนั้นทำให้โคจิมะถึงกับเขินอายจะหน้าแดงจัด แต่ว่านั้นก็ไม่ได้ทำให้โมชิยะสงสัยอะไร

ทั้งสองได้มีโอกาสพูดคุยในเรื่องของตนเล็กน้อยไม่นานนักก็มีเพื่อนร่วมงานของโมชิยะนามว่า

โอยาโกะ โนะชิจิ “นี้น้องข้า ข้าโดนทิ้งอีกแล้วละ” นางร้องไห้และวิ่งมากอดที่โมชิยะที่นั่งกินอาหารอยู่ นางคนนั้นเป็นคนผิวสีแทนและร่างกายที่ในยุคปัจจุบันคงกลายเป็นดาราหนังผู้ใหญ่เป็นแน่แต่นั้นไม่เข้ากับนิสัยของนางเสียเลย ซึ่งเป็นเรื่องน่าแปลกและด้วยสำเนียงที่ไม่ใช่คนญี่ปุ่นอย่างแน่แท้ “หาาาา เจ้าโดนทิ้งอีกแล้วหรือคราวนี้ใครอีกเล่าพี่ข้า” โมชิยะทำหน้าเอืยมระอา “ก็เศรษฐีที่ดู อ้วนท้วนและดูมั่งคั่งนั้นไงเหล่า มันดูถูกข้าด้วยการให้ข้าเสียพรหมจรรย์ แลกกับยศถาและทองน่ะ ฮือๆๆๆ” นางร้องไห้พร้อมกับพูดจนทำให้คนอื่นต้องมอง “ก็เจ้าเรื่องมากเองนิน่า แก้วแหวนเงินทองขนาดนั้นน่ะ คนอื่นคงรับไว้หมดแล้วละ” โมชิยะยังคนกินข้าวต่อไป “เจ้านี้มันยังกันน่ะ เจ้ายังเป็นเด็กสาวจริงๆน่ะหรือ” โอยาโกะพูดขึ้นและถามต่อว่า “แล้วเจ้าหนุ่มเป็นใครกันน่ะ สามีของเจ้าหรอ โมชิยะ” คำถามของโอยาโกะทำให้ทั้งสองถึงกับหยุดกินอาหารและหน้าแดง จนเริ่มแก้ต่างออกมา “ปะ..เปล่าซักหน่อย...แค่นอนใน บ้านเดียวกันเองนะ” โมชิยะเริ่มแก้ต่าง “นอนในบ้านของเจ้า....แต่บ้านของเจ้ามีแค่ห้องเดียวเอง มิใช่รึ???” โอยาโกะยังคงแซวทั้งคู่ต่อไป และทั้งคู่ยังคงแก้ต่างไปเรือยๆจน ใกล้เวลางาน “เอาเถอะ นี้ก็ใกล้เวลางานแล้ว ข้าว่าข้าไปก่อนละ ที่อ่างยังต้องขัดอีกเยอะ” โอยาโกะเดินออกไปจากร้านอาหารพร้อมกับฝากเงินให้โมชิยะจ่าย “ข้าว่าเราเองก็ไปกันเถอะ” โมชิยะบอกกับโคจิมะ และเมื่อทั้งสองเดินมาถึงที่หน้าโรงอาบน้ำ เถ้าแก่โรงอาบน้ำทักทายทั้งสอง “โมชิยะเจ้าถึงแล้วหรือ แล้วนี้คงเป็นพนักงานใหม่สินะ ข้าคงให้เจ้าไปทำงานคิดเงิน และ ทำงานดูแลอ่างเลยแล้วกันนะ”

เมื่อเถ้าแก่พูดจบ โมชิยะก็ได้ลั่นวาจาออกมาว่า “ดูแลอ่าง เถ้าแก่เป็นบ้าอะไรรึ ข้าต้องใช้เวลาตั้งกี่ปี ก็ไม่รู้ แต่ว่าหมอนี้ แค่ไม่วันเดียวก็มีตำแหน่งเท่าข้า เลยได้อย่างไร!!!!!” เถ้าแก่มองหน้าสวนกลับไปและกล่าวว่า “ตำแหน่งของเจ้าที่มีอยู่มีเพียงกี่คนเองรึ ตอบข้าสิ ตำแหน่งของเจ้ามีเพียงแค่ 3 คนเอง มิใช่หรือแค่ เจ้า,โอยาโกะซัง,ยามะดะเองนิ อ่างของเราก็มีตั้ง 16 ห้องข้าก็แก่แล้วแค่ยืนคิดเงินเฉยก็จะเป็นอะไรก็ไม่รู้เลยนะ” เถ้าแก่บอกกับโมชิยะดังนั้น นี้คงเป็นอีกครั้งที่ได้เห็นโมชิยะ ยอมแพ้ต่อคนอื่น

“ก็เอาเถอะยังไงเราก็มีพนักงานใหม่ มิใช่หรือ อย่างน้อยเราก็มีคนละ3ห้องก็ลงตัวดีนี้นา” ชายหนุ่มที่ดูมีกล้ามไม่มาก แต่หน้าตาดีเชียว โคจิมะคาดว่าเขานั้นจะชื่อยามะดะ “เจ้าคือพนักงานใหม่สินะ ข้าชื่อยามะดะ ชิโระจิ แล้วเจ้าละชื่ออะไร ” เขาเดินมาและจับมือของโคจิมะ “ผมชื่อว่า โคจิมะ เซนริว”

จากเดิมเสียงกระโตกกระตากจากพนักงานตำแหน่งอื่นกลับเงียบลง “ซะ...ซะ...เซนริวงั้นหรือ นี้เถ้าแก่ก็แสดงว่า เจ้าหมอนีก็มีเชื้อสายของโชกุนนะสิ” ยามะดะถึงกับอุทาน “ไปเถอะพวกเจ้าน่ะไปเตรียมการได้แล้วลูกค้าจะมาแล้ว” เสียงซุบซิบที่ดูเหมือนจะคุยกันเรื่องของโคจิมะ ส่วนกลุ่มของโอยาโกะคุยกันเรื่องที่ โมชิยะกับโคจิมะ อาศัยในบ้านเดียวกัน แต่นั้นก็ทำให้เถ้าแก่ตะโกน ไล่พวกเธอ ทั้ง 2 กลุ่มไปทำงานในตำแหน่งของตนเอง จนครู่หนึ่ง ในห้องอาบน้ำที่ โอยาโกะ ประจำอยู่ ได้มีเสียงกรีดร้องจากในห้องนั้น ยามะดะถึงกับวิ่งมาตามเสียงและเปิดประตูเข้าไป พบว่า ผู้ใช้บริการนั้นพยายามจะลวนลาม โอยาโกะนั้น ต้องหยุดชงักเพราะว่าในมือของยามะดะนั้น ถือเคียวอยู่ “ข้าขออภัยนะท ขอรับทางเราไม่มีนางโลมกาม หรอกนะขอรับ รบกวนช่วยออกจากที่นี้ด้วยขอรับ ทางเรายินดีจะคืนทองขอรับ” คำพูดกับท่าทางของยามะดะนั้นช่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เพราะเคียวประจำตัวของเขานั้นชี้ไปทางหัวของผู้ใช้บริการ “ขะ...ขะ..ข้าโทษด้วยนะ...นะ..นะ..นี้เถ้าแก่ข้าของเงินของข้าคืนสิ” ผู้ใช้บริการคนนั้นถึงกับวิ่งหนีออกจากห้องนั้นและรับถุงทองของเขาและวิ่งออกไปจากโรงอาบน้ำทั้งๆที่ใส่แค่ผ้าผืนเดียว “ให้ตายสินี้ก็รายที่10 แล้วนะ โอยาโกะ ระวังตัวหน่อยสิ” ยามะดะหันมาปลอบใจโอยาโกะ “ข้าจะใส่กลิ่นเพื่อให้เขาอารมร์ดีขึ้นน่ะ แต่ข้าไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ได้น่ะ” นางสะอึกสะอืนและร้องไห้ออกมา “ข้าว่าเจ้าควรกลับไปที่บ้านก่อน หากไม่พอใจจะรออยู่ที่นี้ก่อนก็ได้” เถ้าแก่เดินมาปลอบใจอีกแรง โมชิยะจึงพยูงเธอขึ้นไปห้องพัก “นี้โคจิมะเจ้ารีบเอายาหอมไปให้นางสิ”

ยามะดะบอกกับโคจิมะ “ไม่ต้องหรอกยามะดะ ข้าขอไปนอนพักน่ะ” อายาโกะเดินเข้าไปในห้องและปิดประตูและใส่กลอนไว้ “ในส่วนของอายาโกะ ข้าจะรับไว้ทั้งหมดเลยนะ” โมชิยะบอกกับทุกๆคน

แต่ยามะดะไม่พอใจเพราะเขาจะขอเอง “แต่สุดท้ายก็จบที่ทุกคนทำเพิ่มเป็น4ห้องแทน เมื่อยามกลับบ้าน โอยาโกะจะขอพักที่นี้ ส่วนยามะดะนั้นจะขอคอยเข้าไปดูแลโอยาโกะ ทุกๆคนนั้นแยกย้ายกันกลับบ้านรวมถึงโคจิมะและโมชิยะด้วยในแต่ในวันต่อมาทั้งสองจะหยุดไป 1 งันเพราะสารของโฮมุระที่ไปเมืองหลวงเรื่องของโคจิมะ เมื่อทั้งสองกลับถึงบ้าน ในคืนนั้นโคจิมะยังคงคิดถึงยุคของเขาว่าเป็นอย่างไรบ้างจนผลอยหลับไป