ย้อนรอยรักที่ต้นซากุระ

“นี้...เจ้าน่ะ...นี้!!!!” [เพี๊ยะ!!!!] เด็กสาวที่พยายามปลุกชายหนุ่มคนหนึ่งที่นอนสลบอยู่กลางบ้านของเธอ ผ่ามือของเธอฟาดลงบนหน้าของชายหนุ่มคนนั้นอย่างแรง “โอ้ย!!!” ชายหนุ่มที่นอนสลบอยู่ได้ตื่นขึ้นจากแรงตบอย่างมหาสาร สาวน้อยที่ดูอารมณ์เสียอย่างหนักเริ่มประเดนขึ้นมาด้วยคำพูดที่ไม่เสนาะหูนัก “เจ้าเป็นใครกันน่ะ ห๊ะ!!! เป็นโจรรึ” “ปะ...ปะ...เปล่านะฉัน...ฉัน...ไม่รู้สิ ฉันอยู่ที่ไหน” ชายหนุ่มลนลานอย่างหนัก “ตอนนี้ข้า มีเวลาไม่มากนักนะ” สาวน้อยไปหยิบเชือกขึ้นมา “เจ้ารออยู่ที่ก่อนนะ” สาวน้อยมัดชายหนุ่มไว้เพื่อไม่ให้เขาหนีทั้งๆที่เขายังคงดิ้นและตะโกนและขังเขาไว้ที่โอ่งในบ้านของเธอ [เวลาผ่านไปจนพลบค่ำ] เด็กสาวใจเย็นลงแก้เชือกที่มัดชายหนุ่มไว้อยู่ เด็กสาวเริ่มรินชาลงในถ้วยทั้งสองและเริ่มบทสนาธนาอย่างใจเย็น “เอาล่ะข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง เจ้ามาที่นี้ได้อย่างไรกัน” เด็กสาวพูดพลางจิบชาเบาๆ “ฉัน...ฉันไม่รู้สิ ฉันจำได้ว่าฉัน นอนอยู่ได้ต้นซากุระ ที่สวนสาธารณะและก็ รู้ตัวอีกทีก็อยู่ที่นี้แล้ว”ชายหนุ่มได้เริ่มพูดขึ้นแล้ว “เจ้าจะบอกว่า เจ้ามาจากอีกมิติหนึ่ง หรือว่ามาจากอนาคตงั้นสิ” เด็กสาวมองเขาด้วยสายตาสงสัย “ก็ว่างั้นแหละ” ชายหนุ่มตอบไปสั้นๆ “หึ...หึ...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ เจ้านี้ตลกใช้ได้เลยแหะ เอางี้ดีกว่านะ ข้าจะเชื่อเจ้าก็ได้ แต่ว่าเจ้าต้องพยายามอาศัยที่นี้ให้ได้แล้วกัน” เด็กสาวที่เหมือนจะไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ กลับเข้าใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ “ว่าแต่ว่าเธอน่ะชื่ออะไรหรอ” ชายหนุ่มได้เริ่มทำความรู้จัก “ข้ามีชื่อว่าโมชิยะ เซย์เมย์ แล้วเจ้าละ” โมชิยะถามชายหนุ่ม “ฉันชื่อโคจิมะ เซนริว ว่าแต่เซย์เมย์นี้ เธอเกี่ยวข้องอะไรกับ อาเบะ โนะ เซย์เมย์ รึเปล่า ” ชายหนุ่มถามโมชิยะ “ข้าไม่ได้มีอะไรเกี่ยวกับท่านเซย์เมย์หรอก” โมชิยะลุกขึ้นพูดตอบกับโคจิมะ และ ถามเขาว่า “เจ้าจะเอาชุดใหม่ไหมละ ข้ามีเงินมากพอที่จะซื้อซัก 4-5ชุดหรอก” “เอาสิแต่ว่าฉันไม่เคยมาอยู่ยุคนี้เลยนะจะให้ออกไปเลยหรอ” โคจิมะถามด้วยความเกรงใจ “ไม่เป็นไรหรอกให้ข้า ออกไปก่อนแล้วส่งสัญญาณตาม” โมชิยะพูดพลางเปิดประตูและส่งสัญญาณตามที่บอก เธอบอกกับโคจิมะ ให้ป่าซ่อนที่ป่าย่อมหลังร้านเสื้อผ้าและเธอจะเอาให้เขาไปเปลี่ยนชุด แผนเป็นไปได้ด้วยดีทั้งสิ้น “เจ้าจะกินอะไรดีล่ะ ราเม็ง ไหม อากาศกำหลังหนาวเชียว” โมชิยะแนะนำ “ฉันว่าเป็นตามนั้นก็ดี” จนทั้งสองจัดมื้ออาหาร เสร็จปัญหาได้เริ่มอีกตรงที่โมชิยะเป็นหญิงสาวบริสุทธิ์ โคจิมะเป็นหนุ่มหน้าตาดีที่ไว้ใจไม่ได้(ถึงตัวเขาจะไม่มีพิษสงใดๆทั้งสิ้น) “นี้!!!เซนริวข้าจะรู้ใดอย่างไรว่าเจ้าจะไม่ทำอะไรข้า” โมชิยะเริ่มเกรียวกราดขึ้นมาอีกครั้ง “เธอวางใจเถอะ ฉันไม่ใช้คนอย่างนั้นหรอกเชื่อฉันสิ” หลังจากที่ทั้งสองเถื่องกันอยู่ โคจิมะจึงเสนออุบายว่า ให้เขานอนที่พื้นนอกม่าน และให้เธอวางกับดักไม้ หากไม้ดังขึ้นจากเขาเองจะถือว่า เขากระทำการมิดีไปแล้ว โมชิยะจึงยอมตกลงแต่โดยดี

............................................โปรดติดตามตอนต่อไป...................................

Paradoza