ฉันรักเธอเพราะเกลียดเธอ

ยังมีหน้ามายิ้มหัวเราะได้อีกเนอะทำให้คนตายแท้ๆ……ก็แหมคนหน้าด้านแบบยัยนั้นด้านได้อายอดอยู่แล้ว  ผู้คนต่างนินทาเธอต่างๆนานามีใครจะรู้ละว่าความจริงจะเป็นยัง  เรื่องทั้งหมดมันไม่ใช่ความจริง
 
         “คุณครับมีคนอยากจะพบ”  เธอก้มหน้ารับ  ช่วงนี้คนมากหน้าอยากพบเธอเต็มไปหมด  เธอเข้าใจเพราะเขาคนนั้นที่ตายไปคือคนรวยคนดังขนาดนั้น  เธอไม่มีสิทธิ์ปฎิเสธ  ห้องประชุมที่ดูเหมือนจะน่าอยู่มันกว้างขวาง  อากาศเย็นสบายแต่เธอกลับรู้สึกหดหู่  อึดอัดกับบรรยากาศเสียเหลือเกิน  สุดห้องมีชายรูปร่างสูง  สวมมือในกระเป๋ากางเกงยืนหันหลังให้กับเธอ  ผมที่ตัดเข้าทรงสวย  รูปร่างที่สูงโปร่งช่างเป็นคนที่เพอร์เฟ็กจริงๆเลยนะ  เขาหันมามองหน้าเธอรอยยิ้มมุมปากที่ทำให้บรรยากาศมันอึดอัดยิ่งกว่าเก่า  เธอเดินเข้าไปเขามากขึ้น ใบหน้าเขาดูหล่อเลยเกิน  เธอนั่งลงข้างๆเขา  “สวัสดีครับผมเดียร์”  เธอกุมมือใหญ่ที่ยื่นมาอย่าเสียไม่ได้  “มิ้งค์คะ”  เธอยิ้มตอบกลับอย่างเขินอายมือใหญ่บีบมือแรงขึ้นเมื่อได้รับรอยยิ้มจากเธอ   ความเจ็บปวดมันทำให้เธอต้องสบัดมือออก  เธอมองหน้าคนตรงหน้าที่ตอนนี้จากใบหน้าที่มีรอยยิ้มกลับเรียบเฉย  เธอก้มหน้าเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อ  “คุณคงตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากเลยนะครับ ตัวคุณดูสั่นๆ”  เขาเดินอ้อมมายืนอยู่ข้างหลังเธอพร้อมโน้มหัวมากระซิบข้างหูเบาๆ “ที่ฆ่าพ่อผมแบบนั้น” เธอรู้สึกตกใจ  และเริ่มหวาดกลัวคนตรงหน้าเหลือเกิน  เธอบอกทุกคนไปหมดแล้วว่าคืนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น  เธอไม่ใช่ฆาตกรเธอไม่ได้ฆ่าเขา  ทุกคนต่างประจารเธอในสิ่งที่เธอทำเธอไม่ทำ  “แต่ไม่ต้องกลัวหรอกครับ  คนอย่างผมไม่เคยตัดสินคนแค่ในระยะสั้นๆ  มันต้องดูในระยะยาวว่าเด็กน้อยมากอนาคตแบบคุณ  ทำไมถึงมาทิ้งอนาคตทั้งหมดไว้ที่ผู้ชายแก่ๆแค่คนเดียว  พูดไปคุณก็ดูเสียหายเปล่าๆ  ผมมีข้อเสนอดีๆให้คุณสำหรับรางวัลที่คุณฆ่าพ่อแทนผมได้   เลือกเอาคุณอยากกลับไปแบบฆาตกร  หรือว่าจะเป็นว่าที่ภรรยาลูกชายเหยื่อที่คุณฆ่า”  เธอไม่คิดว่าคนที่แสนเพอร์เฟ็กแบบเขาจะพูดเรื่องแบบนี้ออกมา  “แน่นอนถ้าคุณกลับไปโดยไม่รับข้อเสนอผมผมอาจจะหาทางแก้แค้นให้พ่อผมก็ได้”  “ฉันไม่ได้เป็นคนทำจริงๆนะคะ  วันนั้นพ่อของคุณบอกให้ฉันใช้ชีวิตแล้วมองไปข้างหน้า  อาจมีความหวังซ่อนอยู่สายตาเขาดูเหนื่อนมากเลยนะคะ  เขาเหมือนต้องการความเข้าใจจากใครสักคน” ปัง! เขามองหน้าเธออย่างเครียดแค้น  “คนแบบนั้นไม่มีวันจะทุกข์ใจได้หรอก  คนตายเธอจะพูดยังไงก็ได้”  “ฉันไม่ขอรับข้อเสนอของคุณ  แล้วฉันก็ขอพูดเป็นครั้งสุดท้ายว่าฉันไม่ได้เป็นคนฆ่าพ่อของคุณ  ฉันเพิ่งจะรู้จักพ่อของคุณในวันนั้นด้วยซำ” เธอเดินออกไปทั้งนำตา  เขายืนมองคนที่เดินออกไปเราทำเกินไปหรือเปล่า 
      นายเชนเด็กหนุ่มไฟแรงอนาคตไกล  เป้าหมายของเขาคือการก้าวเป็นหนึ่งบริษัตที่มีอิทธิพลที่สุดในประเทศและในทุกด้าน  และวันนี้คือวันสำคัญสำหรับเขาเสียด้วย  แต่จะว่าไปเขาเพิ่งกลับมาทางออกที่ว่ามันอยู่ทางไหน  เขาหันซ้ายขวาดูเหมือนจะไม่มีใครเงยหน้าให้เขาขอความช่วยเหลือ  “เชน” มีคนเรียกชื่อเขา  เชนหันตามเสียงเรียกหญิงสาวน่าตาน่ารักยืนโบกไม้โบกมือให้เขาอย่างสดใส  ในใจของเขาในตอนนี้สั่นระรัวไปหมด  เธอคือใคร  เธอรู้จักชื่อเขาได้อย่างไร  แล้วทำไมเขาถึงรู้สึกหวั่นไหวกับคนตรงหน้า  เธอเดินเขามาหยุดยืนใกล้เขามากขึ้น  “สวัสดีคะ”  เขายิ่งรู้สึกแปลกใจเข้าไปใหญ่ผู้หญิงคนนี้คือใคร  “คุณคือ”
 
“ฉันมิ้งค์คะ  คุณป้าขอช่วยให้มารับคุณคะ”  “คุณป้า?...แม่นะหรอ” “คะ”  เขายิ้มอย่างไม่ได้ทั้งอายและเขินคนตรงหน้าไปในตัว  เธอช่างดูสดใส  น่ารัก  และอ่อนโยนเหลือเกิน  ที่แปลกทำไมเขาถึงไม่เคยเจอเธอมาก่อน  “คุณมิ้งค์รู้จักกับแม่ผมด้วยหรอครับ”  “คะ  พอดีว่ามิ้งค์เพิ่งย้ายมาอยู่ข้างบ้านคุณก็เลยมาตีสนิมกับคุณป้า”  เธอพูดไปหัวเราะไป  มันทำให้ใจของเชนเริ่มหวั่นไหวมากขึ้น
หนึ่งวันก่อเกิดเหตุการณ์…
เชนรู้สึกกังวนที่มิ้งค์หายตัวไป  เธอหายไปไหนทำไมไม่บอกเขาก่อน  เชนเดินวนเวียนอยู่หน้าบ้านของเธออยู่หลายต่อหลายครั้ง  “เชน”  คุณแม่ของมิ้งค์เปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าตื่นตกใจ  เธอบอกว่าตำรวจเจอมิ้งค์อยู่ที่สะพานแม่นำ   ในใจเขารู้สึกดีใจและกังวลในเวลาเดียวกันว่าเธอจะเป็นอะไรหรือเปล่า  ทำไมเธอถึงไปอยู่ที่นั้น   เชนไปถึงที่เกิดเหตุ  เธอกำลังร้องไห้เขารู้สึกเสียใจที่ปลอบใจเธอไม่ได้  เช่นเดียวเค้ากลับรู้สึกดีใจที่คนตรงหน้ายังปลอดภัย   เขาส่วมกอดเธออย่างแนบแน่น  ร่างเล็กปล่อยนำตาออกมา  เธอพูดขอโทษใส่เขาอย่างไม่หยุด  เธอเห็นคนตายต่อหน้าต่อตาของเธอ  เขาเข้าใจความรู้สึก  เขาเข้าใจทุกอย่างในความเป็นเธอ  เชนลูบผมของเธออย่างแผ่วเบาเขาหวังว่าไออุ่นจากเขาจะส่งผ่านถึงหัวใจของเธอไม่มากก็น้อย  หลังจากวันนั้นมิ้งก็ถูกทุกคนกล่าวหาว่าคือฆาตกร  เชนรู้สึกโกรธแทนเธอแต่มิ้งค์กลับยิ้มรับและยอมรับให้ทุกคนต่อว่าเธอ  ถึงแม้ในใจของเธอจะรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน