10 วันของผม ก่อนที่โลกจะหายไป

                ถ้าจะจัดอันดับสิ่งที่ผมเกลียดที่สุดล่ะก็

                อันดับ 1 คงเป็น ’ผู้คน’

                แต่จะเรียกว่าเกลียดก็เรียกได้ไม่เต็มปากนักเอาเป็นว่าไม่อยากเจอหรือเข้าใกล้น่าจะดีกว่า

                คงเพราะเคยถูกผู้คนเกลียดมาแล้วครั้งหนึ่งนั้นแหละนะ

                …

                “อ๊ะ!”

                ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพบเจอกับบรรยากาศที่คุ้นเคย ไม่มีสิ่งของใดๆมีเพียงเสาอยู่ประปรายและทุกอย่างก็เป็นสีดำสนิท ‘ฝัน’ ของผมนั่นแหละ

                และก็ตามเคย ‘เธอ’ ก็ยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่เสาต้นเดิม

                “นี่ไอ อยากจะถามมานานแล้วแต่ลืมตลอดเลย ทำไมเธอถึงนั่งอยู่ที่เสาต้นเดิมได้ตลอดเลยล่ะ?”

                เธอหันมามองหน้าผมพักนึงก่อนที่จะหันไปอ่านหนังสือต่อ

                “ควรเป็นฝั่งฉันที่ควรถามมากกว่านะว่าทำไมทั้งๆที่เสาแต่ละต้นมันก็ไม่ได้ต่างกันแท้ๆแต่นายยังอุตส่าห์จำได้ว่าฉันนั่งอยู่ต้นเดิมนี่”

                จะว่าไปก็จริงแฮะ แต่ผมก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมรู้ว่าเธอนั่งอยู่ที่เดิมแต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจคำพูดนั้นก่อนจะปีนขึ้นไปบนเสาข้างๆเธอ

                “แหะๆ นั่นสิน้า~~ทำไมจำได้กันล่ะเนี่ย”

                เธอทำหน้าเหมือนไม่พอใจกับคำพูดของผม

                “ทำไมนายถึงคุยกับฉันได้เหมือนปกติแต่พอคุยกับคนจริงๆดันเป็นคนละเรื่องไปได้ล่ะเนี่ย”

                พอผมหันไปมองเธอก็เห็นเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 16 ปี หรือเท่ากับผมผมสีขาวตาสีแดงใส่ชุดกระโปรงสีขาวติดกิ๊บเล็กๆสีแดง กำลังจ้องมองผมด้วยสายตาที่บอกว่าคำถามนี้ต้องตอบให้เจ้าตัวพอใจเท่านั้น

                “ก็ไม่รู้สิ”

                ผมเคยโดนเธอถามแบบนี้มาบ่อยเหมือนกันแต่ผมก็ตอบแบบนี้ทุกครั้งและเธอก็จะตอบกลับมาแบบเดิม

                “โธ่ ทำไมต้องตอบแบบเดิมทุกครั้งเลยเนี่ย”

                “ฉันก็ต้องมีคำถามที่ไม่อยากตอบเหมือนกันล่ะน่า”

                ผมพูดพลางเคาะเท้าไปที่โคนเสาเป็นจังหวะ

                “เอ ว่าแต่เห็นเธออ่านหนังสือนั่นมาตลอดเลย มันเป็นหนังสืออะไรกันเหรอ?”

                เธอปิดหนังสือพร้อมกับหันหน้าปกมาให้ผมดู

                “เอ ‘ทำนายอนาคตของเรย์จิ’ ทำนายอนาคต…ของฉันเหรอ?!”

                เธอพยักหน้าเบาๆหนึ่งเป็นการตอบว่าใช่

                “แต่เธอเคยบอกว่าเธอเกิดจากจินตนาการของฉันนี่? แล้วนั่นแปลว่าฉันทำนายอนาคตตัวเองได้งั้นเหรอ?”

                ดูเหมือนเธอจะหมั่นใส่หรืออะไรก็ไม่ทราบเธอจึงตอบผมว่า

                “นั่นสิน้า~~ทำไมกันล่ะ”

                หลังเธอพูดจบเธอก็หัวเราะเบาเหมือนสะใจผมที่กำลังยิ้มแห้งๆเพราะเจอเธอพูดคืนใส่อยู่

                “ขอลองอ่านหน่อยได้ไหม”

                “ไม่”

                อ่าคงจะไม่ได้สินะการรู้อนาคตตัวเองนี่มันคงเป็นสิ่งต้องห้ามใช่ไหมแต่ผมไม่ยอมหรอกน่ายังไงก็ต้องขโมยมาดูให้ได้

                “ฮึบ”

                ผมกระโดดโดยใช้เสาเป็นฐานแล้วเอื้อมมือไปคว้าหนังสือเล่มนั้นมาได้สำเร็จ

                “เอ๋ ด-เดี๋ยวสิ โอ๊ย!”

                เธอคงพยายามจะตามผมมาเพื่อเอาหนังสือคืนแต่เธอก็คงลืมด้วยว่าเธอกำลังนั่งอยูบนเสาทำให้เธอพลาดท่าตกลงมา

                “อูย มันเจ็บนะเพราะนายเลยเนี่ย”

                “เธอตกลงมาเองไม่เกี่ยวกับฉันสะหน่อย”

                เอาล่าหลังจากแย่งมาได้แล้วก็ต้องรีบอ่านก่อนโดนแย่งคืน

                “ขออ่านหน่อยละกันเอ...19/12/2019 เรย์จิจะมีโอกาส10ครั้งเพื่อที่จะช่วยโลกเอาไว้ไม่งั้นโลกก็จะหายไป เดี๋ยวสินี่เป็นอนาคตของฉันเหรอ?!”

                นอกจากนั้นเรื่องก่อนๆที่เขียนไว้ก็เป็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้นกับผมแล้วจริงๆ

ผมรีบปิดหนังสือแล้วหันหน้าไปทางไออย่างรวดเร็ว

                “ก็กะจะบอกพรุ่งนี้นี่แหละแต่ว่-“

                “เดี๋ยวสิ!!พรุ่งนี้ก็เป็นวันที่ในหนังสือพอดี นี่เธอกะจะให้ฉันตายก่อนหนึ่งรอบถึงจะบอกรึไง”                 ถึงจะรู้ว่าเธอเป็นคนซุ่มซ่ามขี้หลงขี้ลืม แต่แบบนี้ก็ดูเกินไปหน่อย

                “อ๊ะ! จริงด้วย”

                เธอทำหน้าเหมือนคนที่เดินออกมาหน้าบ้านตัวเองแล้วลืมว่าออกมาทำอะไรแต่พอกลับเข้าไปก็นึกออกแบบนั้นเป๊ะๆเลย

                “เธอนี่น้า”

                “ขอโทษๆ งั้นเอาเป็นว่าฉันจะเล่ากฎให้ฟังเลยละกัน”

                เธอทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วยังเล่ากฎต่อ

                “1.มีโอกาศ10ครั้งก่อนที่โลกจะได้หายไปจริงๆเรย์จิจะมีเวลา24.00ชม.นับจากเวลาตื่นนอน 2.ไม่สามารถสละตัวเองเพื่อช่วยโลกได้กล่าวคือเรย์จิกับโลกจะต้องรอดทั้งหมดไม่งั้นก็Game Over3.ถ้าพลาดเรย์จิจะตื่นขึ้นมาที่นี่พร้อมกับตต้องสูญเสียงตัวตนของตัวเอง1อย่างไป กฎก็มีเท่านี้แหละ”

                ผมได้ฟังเธอพูดมาทั้งหมดก็พอจะเข้าใจได้อยู่หรอก

                “แต่ว่าทำไมฉันต้องช่วยล่ะ?”

                เธอคงตกใจกับคำถามของผมจึงได้แต่อ้ำอึ้ง

                “นั่นเป็นโลกที่นายเกิดไม่ใช่รึไง แล้วมีเหตุผลอะไรที่จะไม่ช่วยล่ะ?”

                ถึงเธอจะแสดงออกว่าตกใจแต่เธอก็ยังใจเย็นได้อยู่ ก็นะเป็นปกติของเธอแล้วล่ะ

                “เพราะฉันไม่ได้คิดว่ามันเป็นบ้านเลยสักนิด กลับกันฉันก็เคยคิดอยากจะให้มันหายไปตั้งหลายครั้งนี่”

                ผมทำให้เธออ้ำอึ้งอีกครั้ง จะว่าไปก็รู้สึกภูมิใจนิดเพราะไม่เคยทำให้เธอตกใจได้ขนาดนี้

                “*เฮ้อ* เอาเถอะนายลองไปเจอสักครั้งเดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละ”                             พอเธอพูดจบเธอก็เลือนรางหายไปเป็นสัญญาณว่าผมกำลังจะตื่น

                “ช่วยโลกงั้นเหรอ ช่างมันเถอะ”